Oezbekistan - Khiva - 24 juli t/m 25 juli 2015

Al bladerend in de enorm grote handgeschreven logboeken wisten ze zelfs in een mum van tijd te vermelden dat ene Mirian Keuning een tijdje geleden met dezelfde auto deze grens was overgestoken! Binnen 2,5 uur reden we Oezbekistan binnen en alles zag er meteen heel anders uit: de huizen, de mensen en de wegen (nog slechter dan in Turkmenistan). We hadden meteen een goed gevoel bij Oezbekistan en de Oezbeken. Onze eerste stop in dit land was Khiva; een historisch beroemde stad aan de Zijderoute.

Vanaf de uitkijktoren van de Kuhna Ark hadden we een heel mooi uitzicht over Khiva. Het licht was prachtig en versterkte het  contrast tussen de zandkleurige gebouwen en de blauwe en groene mozaïeken. Wat is het hier mooi!

We liepen nog wat rond door de Kuhna Ark en zagen weer de typische houten zuilen.

We liepen over de aangrenzende begraafplaats en bewonderden de Islom-Huja minaret.

Aan het ontbijt ontmoetten we de Britten Ewan en Collin die in een oude bestelbus onderweg waren naar Mongolië. We besloten de ochtend samen nog even door Khiva te lopen. Be bezochten de Ark of Khiva, de voormalige zetel van de regerende Khan.

Na het museum slenterden we met onze nieuwe Britse vrienden nog wat door het centrum in het zonnetje. We zagen nog eenmaal de Kalta Minor minaret en de Jame moskee met de omliggende graven.

Oezbekistan - Bukhara - 25 juli t/m 27 juli 2015

Onze Britse vrienden kregen vrijwel direct een lekke band onderweg naar Bukhara. Maar dit was snel gefixed en we bereikten aan het einde van de middag al deze tweede beroemde stad aan de Zijderoute.

In Bukhara checkten we in in een heel leuk hotelletje, gerund door een lieve familie, welke ons was aangeraden door de lui van het guesthouse in Khiva. Een goede tip! Na een snelle douche zijn we een gezellige hap ‘plov’ (het nationale rijstgerecht van Oezbekistan) gaan eten met onze Engelse vrienden. Na biertjes drinken tot sluitingstijd van het restaurant besloten we hun meegenomen whisky’s ook nog maar even uit te proberen op hun hotelkamer. Resultaat: een gezellige lamme avond tot in de vroege uurtjes. Gevolg de volgende ochtend: “moeten we echt iets van Bukhara zien?” Na een heel apart ontbijt (spaghetti zonder saus, knakworst, aardappel, rijst, tomaat, komkommer, ei, koekjes en iets met bladerdeeg…?) en wat paracetamolletjes dan toch op stap gegaan. En gelukkig maar, want ook Bukhara (net als Khiva) vonden we een hele leuke en vooral mooie stad. ​

We liepen verder door de hitte en passeerden weer twee prachtige madrassa's.

Nu was het tijd voor het hoogtepunt van de stad: het plein met daaraan de Kalon moskee, de Mir-i-Arab madrassa en de Kalon minaret. Stuk voor stuk juweeltjes. Eerst namen we een kijkje in de moskee met prachtige blauwe koepel en dito mozaïeken en daarna gingen we de minaret eens van wat dichterbij bekijken. Deze 47 meter hoge toren (waarbij zelfs door de 10 meter diepe fundering aan aardbevingpreventie werd gedacht!) is gebouwd in 1127 na Chr. Genghis Kahn was er zo van onder de indruk dat hij zijn leger beviel het onaangeroerd te laten.

Maar nog het meest waren wij onder de indruk van de Mir-i-Arab madrassa. De foto spreekt voor zich.

We liepen verder langs het imposante 5de eeuwse Ark fort en de Bolo-Houz moskee met haar prachtige houten pilaren.

We wandelden verder door parkjes en kwamen aan bij het 10de eeuwse Ismail Samani mausoleum; een klein statig mausoleum waar wij beiden erg van onder de indruk waren.

Oezbekistan - Samarkand - 27 juli t/m 29 juli 2015

Vandaag stond Samarkand op de planning, misschien wel de meest beroemde stad van de Zijderoute en volgens vele het hoogtepunt van Oezbekistan. Onderweg naar Samarkand kwamen wij onze Oekraïense vrienden Orest en Taraz tegen op de fiets, die we de dag erna in ons hotel in Samarkand weer zouden zien! Het hotel in Samarkand bevond zich in de voortuin van het Registan, het enorme plein in het historische hart van Samarkand. Het plein wordt omringd door drie schitterende madrassa's gebouwd tussen de 13e en 17e eeuw.

Onze B&B was een beetje krakkemikkig, maar zat wel vol gezellige mensen: de fietsende Britten Jo en Paul, Serweryn de fietsende Pool, de Britse motorrijder Kim, Taras en Orest en alweer onze Japanse vrienden.

Binnenin het mausoleum vind je de graven van de leermeester van Timur, een aantal van Timur's zonen en kleinzonen en in het midden uiteraard dat van hemzelf.

Na ons bezoek aan Timur wandelden we naar het Registan. We mochten niet direct het complex betreden omdat er op het plein geoefend werd voor een groot nationaal concert. Toen we eenmaal in het midden van het plein stonden waren we overdonderd. De drie omringende madrassa's en moskee zien er geweldig uit. En wat was het mooi weer! Deze bouwwerken waren niet altijd in topconditie. In een van de madrassa's hingen oude foto's waarop te zien was hoe vervallen het Registan complex er nog uitzag rond het jaar 1900 en hoe mooi het uiteindelijk gerestaureerd is. We begonnen bij de oudste van de drie islamitische scholen: de Uleg Bek, gebouwd door Timur's kleinzoon.

Tegenover de Uleg Bek ligt de Shir Dor madrassa, hetgeen betekent 'versierd met tijgers'. Binnen de (soennitische) islam zijn menselijke en dierlijke afbeeldingen als decoratie in principe niet toegestaan, dit is Haram. Immers, alleen god kan leven creëren! Hoe het ook zij, wij vonden het prachtig.

Na de tijgers gingen we een kijkje nemen bij de Tilla Kari madrassa en aangrenzende moskee. 'Tilla Kari' betekent 'bedekt met goud' en wanneer je de moskee betreedt weet je waarom!

Na ons bezoek aan het Registan liepen we even terug naar onze B&B om bij te tanken en af te koelen. Nog geen 2 minuten wandelen want onze B&B lag op een steenworp afstand van het complex. Het uitzicht vanaf hier was ook vet.

Shah-i Zinda is waarschijnlijk de beroemdste begraafplaats in Centraal-Azië. Het complex telt wel 20 prachtige mausolea, een moskee en aangrenzende begraafplaats voor de 'normale' mens.  We wandelden door kleine straatjes en zagen links en rechts overal mausolea, talloze kleine koepeltjes en iwans, allemaal prachtig versierd.

We liepen een aantal keer op en neer door deze zee van blauwe en groene mozaïeken.

Na een lange dag sightseeing in de hitte kwamen we bekaf terug in ons B&B. We besloten met onze vrienden daar biertjes te halen. De hele avond geborreld met z'n allen en tussendoor nog even kebab gehaald. Het was een heel gezellig avondje!

Oezbekistan - Tashkent - 29 juli t/m 31 juli 2015

Turkmenistan - Ashgabat - 21 juli t/m 22 juli 2015

Op weg naar de grens van Turkmenistan besloten we de auto nog even te wassen met wat water uit de rivier. In Turkmenistan is het verboden rond te rijden met een vieze auto, geen grap!

En we reden over compleet verlaten brede straten met gouden verkeerslichten en langs lege pleinen. Wel zie je overal politieagenten die je vertellen dat je nergens foto's van mag maken in de stad. Oftewel, allemaal illegale fotootjes op ons blog!

Hoogtepunt is een gouden standbeeld van Turkmenbashi zelf dat meedraait met de zon. Ook vernoemde hij de maanden van het jaar en de dagen van de week naar zijn familieleden. Oh ja, en luisteren naar muziek in de auto is ook verboden… Bizar!

Onderweg terug naar het hotel reden we nog langs het presidentieel paleis. We schoten stiekem snel een fotootje door het raam. In het gebied rond dit paleis is het helemaal ten strengste verboden te fotograferen.

We wandelden wat door de stad en over de markt. En ineens waren we tussen de mensen. Ze bestaan dus wel, Turkmenen! De Turkmeense vrouwen zijn heel mooi gekleed in felgekleurde jurken met mooie hoofdbanden.

We zagen ook een hele trits aan bizarre hotels, waaronder een rip-off van de Burj al Arab.

Daarnaast een enorm indoor (ja je hoort het goed) reuzenrad, welke te boek staat als het grootste (en naar wij aannemen het enige!) indoor reuzenrad ter wereld. Ook daar was geen mens te bekennen...

Turkmenistan - Karakum desert & Darvaza Gas Craters - 22 juli t/m 23 juli 2015

Als eindstation van vandaag stond een bizar fenomeen in Turkmenistan gepland; de brandende gaskrater van Darvaza. Deze krater bevindt zich middenin de woestijn, zo'n 8 km off road dwars door de zandduinen. Maar voordat we van de weg afgingen kwamen we nog langs twee gaskraters welke niet branden.

We voerden de gps coördinaten in en reden van de weg af de zandduinen in. Best wel spannend!

Er doen verschillende theorieën de ronde waarom deze gaskrater in brand is gestoken. De meest gehoorde reden is dat een oorspronkelijke nomadenfamilie was weggezakt in deze gasbubbel. De regering dacht het gevaar voor de toekomst weg te nemen door het gas in brand te steken waardoor het snel zou zijn verdwenen. Dit was een kleine inschattingsfout; de krater brandt na 50 jaar nog volle bak! Bijnaam: ‘the gate to hell’! Aan het eind van de middag arriveerden we als enigen bij de krater en zetten onze tent op. We hadden onze tent zo'n 200 meter van de krater gezet, want we hadden gehoord dat te dichtbij geen goed plan is gezien de giftige gassen die vrijkomen.

Toen de zon langzaamaan onder begon te gaan, liepen we richting de krater. En we waren sprakeloos! Dit is echt een bijzonder fenomeen.

We liepen terug naar ons kamp en kookten een lekker happie op de coleman. Gelukkig daalde de temperatuur eindelijk een beetje.

Het werd inmiddels steeds donkerder en we liepen met hoofdlampen op weer naar de krater. De 'gate to hell' zag er nu nog veel vetter uit! En er kwam een enorme hitte vandaan.

We konden geen genoeg krijgen van dit spektakel en liepen meerdere rondjes om de krater heen. Het geluid van het vuur en de gasontploffingen was angstaanjagend!

We doken onze tent in op deze verlaten plek en zetten ons wekkertje heel vroeg. We moesten natuurlijk met de zonsopgang weer aan de rand van de krater staan. En we werden beloond!

Er kwamen zoveel kleuren tevoorschijn en daar was nu ook weer de zon!

Turkmenistan - Darvaza Gas Craters naar grens Oezbekistan - 23 juli t/m 24 juli 2015

Het was tijd om de boel in te pakken en we scheurden weer door de woestijn terug naar het asfalt.

We reden zo'n 300 km dwars door de woestijn richting het noordoosten van Turkmenistan. Onderweg passeerde een (niet regelmatig rijdende) trein over het parallel aan de weg lopende spoor. We hadden gepland om wederom te gaan kamperen, maar dit bleek nergens mogelijk. We moesten dus een hotelletje vinden in de lelijke grensstad Dashoguz. Uiteindelijk vonden we een bizar hotelletje (wij denken een voormalig bordeel) met balzalen van kamers, super slechte bedden, een jacuzzi en stoomdouche uit het Sovjet tijdperk. Is alles in Turkmenistan bizar? Jep…

Vandaag stond de gevreesde grensovergang naar Oezbekistan op het programma. We hadden van meerdere reizigers gehoord dat de Oezbeken je helemaal binnenste buiten keren voordat je wellicht hun land binnen mag. Anyways, we gaan Turkmenistan, absoluut een van de raarste landen ter wereld, verlaten.

Iran - Shiraz naar Yazd - 14 juli 2015

Iran - Yazd - 14 juli t/m 16 juli 2015

Na een lekker ontbijtje gingen we vandaag Yazd bekijken. Yazd is, althans volgens Unesco, de oudste permanent bewoonde stad ter wereld. Meer dan 7.000 jaar oud! Het oude centrum bestaat uit talloze kleine straatjes die lopen tussen muren van klei. Eerst bezochten we de Jameh moskee die ongeveer naast ons hotel staat. De moskee ziet er anders uit dan de meeste moskeeën die we tot nu toe zagen. De minaretten (de hoogste van Iran) staan niet naast de entreepoort, maar dicht naast elkaar erachter. Een indrukwekkend gezicht.

De iwans (zo heten de poorten aan alle zijden van de binnenplaats van de moskee) zijn heel mooi versierd met bewerkte tegels.

Ronddwalend door de wirwar van kleine straatjes ontmoetten we de 2 gezellige Zwitsers Simon en Remo. We besloten met z'n vieren de stad verder te verkennen en kwamen in het doolhof van steegjes en pleintjes steeds weer mooie dingen tegen.

We zagen 2 hele aparte houten creaties. Na een rondje googlen kwamen we erachter dat dit zogenaamde Nahkl's, ofwel draagstoelen zijn.

Achter een van de Nahkl's zagen we de prachtig gekleurde dome van het Bogheh-ye Sayyed Roknaddin mausoleum.

Met name erg ‘cool’ in Yazd zijn de badgirs die te zien zijn bij bijna elk gebouw in het oude centrum. Deze torens vangen wind op, sluizen die via een schacht naar beneden via een koud water bassin, door de huizen. De warme lucht wordt via een andere schacht weer naar boven weggeleid. De voorloper van de airco dus, briljant!

En we zagen de prachtige domes van Alexander's Prison en de Tomb of the twelve Imams aan het Zaiee plein.

We dwaalden verder door de stad en zagen o.a. nog de 4 aparte badgirs van Shesh.

Inmiddels is het bloedheet en tijd om even in het hotel te chillen. Einde van de middag gingen we weer op pad met onze Zwitserse vrienden. Ditmaal met de Toyota.

Er zijn nog een aantal leuke dingen te zien net buiten de stad. Onze eerste stop was Bagh-e Dolat Abad, ooit het verblijf van de Perzische regent Karim Khan Zand met de hoogste badgir van Iran (33m).

We reden hierna het centrum uit, want daarbuiten ligt een oud Zoroastrisch complex: ‘the Towers of Silence’. Het Zoroastrisme is een oude Perzische religie die nog steeds door een kleine minderheid in Iran wordt aangehangen. De stichter van het Zoroastrisme is de mythische profeet Zarathustra die leefde rond de 10e eeuw voor Christus. Tot 50 jaar geleden werden de doden hier nog naar de grote ronde ‘forten’ op de heuvels gebracht, waar ze open en bloot gewoon door de gieren en andere beesten werden opgegeten.

We bezochten ook nog de Zoroastrische vuurtempel waar al meer dan 470 jaar een heilig vuur brandt.

Onderweg terug naar de stad maakten we nog een snelle pitstop bij het Amir Chakhmaq Complex, een prachtige grote facade gelegen aan een plein. Nu hebben we echt de hele stad gezien!

Na wat laatste mooie fotootjes van de dag bij zonsondergang was het tijd voor een Russisch malt pilsie in de airco. ’s Avonds aten we weer een heerlijke Indiase curry in het hotel en namen daarna afscheid van onze Zwitserse vrienden.

Iran - Yazd naar Garmeh - 16 juli 2015

Vandaag zouden we dan echt de woestijn induiken. Plan was om de Dasht-e Kavir woestijn in twee dagen te doorkruisen richting Mashad met een overnachting in Garmeh, een kleine oase middenin de woestijn. Onderweg naar Garmeh maakten we een pitstop in Kharanaq, een heel apart 1.000 jaar oud en verlaten spookdorp.

Onderweg zagen we vooral zand, zandstormen en kamelen...

We reden in de buurt van Garmeh ook nog op een kameel, maar vonden dit niet echt leuk. We liepen ook nog een zandduin op om de zonsondergang te zien.

Iran - Garmeh - 16 juli t/m 17 juli 2015

In Garmeh sliepen we in een heel leuk hippie-achtig guesthouse. Onze gastheer Payam (net als Arno geboren op 21 april 1980!) was echt een leuke en een beer van een vent waarmee we de hele avond hebben gekletst. Hij nam ons mee naar zijn net geopende coffeeshop. Die avond aten we het lekkerst van alle plekken in Iran!

Iran - Garmeh naar Mashad - 17 juli 2015

En onderweg zagen we een heleboel kamelen.

Iran - Mashad - 17 juli t/m 21 juli 2015

Einde dag bereikten we Mashad. Ons guesthouse, Vali’s Homestay, was een hele leuke plek waar we veel reizigers hebben ontmoet en heerlijk hebben gegeten! Vali, de eigenaar, was een hele aparte vent. Een praatjesmaker, maar wel een gezellige!

Mashad is de tweede stad van Iran en is met name bekend door de Shrine van Imam Rezah. Dit is een enorm religieus complex en is na Mekka het belangrijkste bedevaartsoord voor moslims. En wij gingen hier natuurlijk een kijkje nemen! De graftombe van Imam Rezah is de heilige topattractie hier, maar je vindt er ook prachtige moskeeën en pleinen vol met biddende mensen op Perzische tapijten. Het was ook superdruk toen wij hier rondlopen, zeker nu de Ramadan net (eindelijk!) was afgelopen.

Terug naar het hotel kregen we nog een lift aangeboden van een leuke Iraanse familie met 3 dochters. Vader achter het stuur, Arno voorin en de moeder, 3 dochters en Lot achterin, gezellige boel dus!

Ons tweede doel in Mashad was het bemachtigen van ons Turkmeense visum. Na vele berichten van andere reizigers waarvan random het visum was geweigerd waren we behoorlijk zenuwachtig geworden. Onze Belgische vriend Pieter werd zonder reden het visum geweigerd, maar gelukkig kregen wij wel ons visum! Arme Pieter moest op de fiets terug naar Teheran om vervolgens naar Oezbekistan te vliegen. De volgende morgen zouden we vertrekken naar Turkmenistan. We waren blij dat we het visum hadden, maar het was ook best wel een treurig moment om Iran te verlaten. We hebben hier een enorm fijne en bijzondere tijd gehad!

Iran - Koerdistan - 6 juli t/m 8 juli 2015

Voordat we richting het verre westen vertrokken, maakten wij een 'ommetje' langs Iran’s grootse nucleaire power plant vlakbij de stad Natanz. Vanaf de snelweg is dit complex te zien, al bevindt het zich vooral ondergronds. Overal rond de power plant staat afweergeschut opgesteld en naar boven gericht. Best wel freaky. Fotootjes hebben we hier niet van. Als ze je hier zien fotograferen, dan beland je sowieso een tijdje achter de tralies.

’s Middags aangekomen in Sanandaj, de hoofdstad van Koerdistan, ontmoetten wij Kavan in een garage waar wij motorolie gingen kopen. Kavan nodigde ons direct uit om bij hem en zijn vrouw Bahare te komen eten en logeren en wij dachten why not? We hoopten op een lekker Iraans maaltje, maar het werd spaghetti! Ze dachten dat we ons thuis zouden voelen met een westerse hap, niet dus! Maar het was wel lief en erg gezellig. Maar we hoorden ook over de benarde situatie van de Koerden in Iran, Irak, Syrië en Turkije.

Na het eten werden we nog meegenomen naar de bergen, waar we mooi uitzicht hadden op deze hele gezellige stad.

’s Ochtends gingen we langs de carwash, waarna de Landcruiser eindelijk weer herkenbaar blauw was. We namen afscheid van onze Koerdische vrienden. Dit was weer een bijzondere ontmoeting.

We gingen op weg naar Howraman, een gebied middenin de bergen met mooie bergdorpjes. Hoogtepunt hier is het dorpje Howraman-at-Takht dat prachtig tegen een berg op gebouwd is.

We wandelden wat door het dorpje en ook hier ontmoetten we een leuke Koerdische gozer, Mahmood. Hij gaf ons een hele leuke tour door dit mooie dorpje.

En toen werden we uiteraard weer uitgenodigd bij de familie thuis, waar we kennis maakten met zijn ouders. De hele vloer lag hier bezaaid met moerbessen. Lekker!

Na een super steile bergpas reden wij over de bergkam op de grens richting het zuiden met links Iran en rechts Irak, best wel vet. Uiteindelijk vonden we een mooi plekje om te kamperen ten zuiden van het stadje Paveh. Nadat het tentje stond trokken wij een blik van ons favoriete Russische malt biertje Baltika open!

Iran - Bisheh - 8 juli t/m 9 juli 2015

De volgende dag gereden naar het kleine plaatsje Bisheh, bekend om haar mooie waterval. Het duurde even om een goed plekkie te vinden voor de tent, maar uiteindelijk hadden we alles voor elkaar en kookten we een lekker happie op onze Coleman. We kregen ook nog van alle kanten vlees aangeboden van Iraniërs die hier 's avonds aan het bbq'en waren. Arno werd ook nog 's nachts door de politie uit de tent getrokken en moest mee achterop de motor om de Landcruiser ergens anders te parkeren...

De volgende ochtend gingen we naar de waterval en dit was inderdaad echt een mooie waterval (30m hoog) en een heel mooi plekje.

En we gingen natuurlijk lekker zwemmen (Lot met kleren aan en hoofddoek om...).

Iran - Esfahan - 9 juli t/m 12 juli 2015

We gingen de volgende ochtend op pad. Maar al snel kwamen we erachter dat hier op vrijdag (in Iran al weekend) de stad volledig uitgestorven is. En alles was dicht. In het centrum van Esfahan vind je het op een na grootste plein ter wereld, het Naqsh-e Jahan plein. En aan het plein liggen o.a. de prachtige Shah moskee, de Sheikh Lotfollah moskee en het Ali Qapu paleis. Hier hadden we ons erg op verheugd.

’s Avonds gingen we uit eten in een restaurant waar we lekkere kebab aten. Bij terugkomst in ons hotel kregen we via de skype uitgebreid verslag van de mooie afscheidsdienst voor oma Schaap van die dag.

De volgende dag bezochten we eerst de Masjed-e Jameh, de vrijdagmoskee. Op het binnenplein van de moskee zagen we een hoop steigers staan en later begrepen we dat deze dienen om doeken te spannen die de biddende mensen moeten beschermen tegen de zinderende hitte. We zagen de moskee van binnen en van buiten en we vonden het prachtig wat we zagen.

Toen we de moskee uitliepen stond Mehrdad ons op te wachten. Hij wilde ons Esfahan laten zien en nam ons de rest van de dag mee op sleeptouw. Eerst staken we het plein van de vrijdagmoskee over.

Overal in de stad, en in heel Iran eigelijk, zie je de portretten van de twee belangrijkste mannen in Iran, Ayatollah Khamenei en president Rouhani.

We arriveerden bij de grote bazaar van Esfahan en slenterden hier een tijdje rond. We zagen o.a. veel mooie tapijten en servies, maar de mooie dingen waren niet heel goedkoop! Wel echt veel prachtig handwerk hier.

We waren weer aanbeland op het gigantische Naqsh-e Jahan plein en dit keer was het een stuk levendiger. We vergaapten ons weer aan de omringende moskeeën en het paleis.

Nu gingen we dan eindelijk de Shah moskee van binnen bekijken. De entree was al indrukwekkend.

En binnen was het ook heel mooi. Deze stijl van mozaïek en kleur is echt helemaal ons straatje.

En we liepen ook nog even langs de Sheikh Lotfollah moskee maar helaas konden we hier niet naar binnen.

Nadat we het plein hadden verlaten namen we nog een kijkje bij het Kakh-e Chehel Sotun paleis. Dit paleis is met name bekend om haar houten pilaren en plafonds. Momenteel wordt het paleis gerenoveerd. We maakten hier een aparte foto met een 'moslima-schim'.

Na een kleine break in ons hotel om de hitte een beetje te ontwijken gingen we met z'n drietjes richting de Armeense wijk Jolfa. Volgens Mehrdad de leukste en ook duurste wijk van Esfahan. En we vonden het hier inderdaad meteen leuk. Cultureel hoogtepunt van de wijk is de de Armeense christelijk orthodoxe kerk Vank (Kelisa-ye Vank). Een bijzondere kerk met veel islamitische kenmerken.

Vooral van binnen is de kerk echt prachtig met talloze fresco’s van bijbelse verhalen.

Na Jolfa hebben we een eind langs de rivier gelopen. Esfahan is ook beroemd om haar bijzondere bruggen. We staken drie mooiste bruggen over. Vooral de Khaju brug vonden we echt heel mooi. Vroeger zat de Shah vaak midden op de brug te genieten van het uitzicht.

’s Avonds keerden we weer terug naar het centrale plein.

Het was hartstikke druk en gezellig aan het inmiddels verlichte plein. We zaten een tijd aan de rand van de vijver. Lekker mensen kijken!

Het duurde niet lang voordat er weer gezellig iemand bij ons aanschoof. En een uurtje later zaten we met zijn vieren in een leuk theehuis.

En als afsluiter van ons bijzondere Esfahan-bezoek kwam 's avonds de hele familie van Mehrdad speciaal voor ons naar het centrum. Moeders had natuurlijk weer thee en oneindig veel lekkere dingen meegenomen. Het kon niet op!

Onze vrienden brachten ons zelfs naar ons hotel en daar namen we afscheid.

De volgende ochtend verlieten we vroeg Esfahan en zetten koers naar onze volgende bestemming: Shiraz.

Iran - Shiraz & Persepolis - 12 juli t/m 14 juli 2015

De volgende ochtend vroeg naar het langverwachte Persepolis! De ruïnes van de oude stad zijn schitterend gelegen aan de voet van een hoog rotsgebergte. De stad stamt uit de Achaemedische tijd en de bouw ervan is begonnen onder Darius rond 520 BC en is pas in het jaar 1930 herontdekt. De toegangspoort van Xerxes is al direct heel indrukwekkend.

We liepen naar een hoger gelegen gedeelte van het complex en hadden hier een prachtig uitzicht op de oude stad.

Hierboven zagen we ook graven van de oude Perzische koningen.

Misschien wel het meest beroemd in de ruïnes van Persepolis zijn de bas-reliëfs die je vooral ziet aan de zijkant van de vele trappen naar de paleizen. De bas-reliëfs zijn in perfecte staat.

Een mooie site ook is de ruïne van het Darius paleis. Je ziet hier nog mooi alle poorten van het paleis overeind staan.

We liepen nog een tijdje rond tussen de zuilen van Persepolis.

Het was tijd om de oude stad te verlaten. Dit was absoluut een van de hoogtepunten van onze reis tot nu toe.

We gingen ook een kijkje nemen bij de Masjed-e Vakil, een moskee beroemd om het prachtige tegelwerk met bloemmotieven.

's Avonds aten we lekker in ons hotel en deden het een beetje rustig aan. De volgende ochtend gingen we Shiraz verlaten en op weg naar Yazd.

Iran - Tabriz - 24 juni t/m 26 juni 2015

Lot hoofddoek om, Arno lange broek aan en op naar de grens! Direct aardige Iraniërs ontmoet op de grenspost. We hoefden gelukkig niets uit de auto te halen, maar de grensovergang was wel chaotisch en ging gepaard met heel veel administratieve rompslomp. Met name het carnet de passage moest door ongeveer 10 verschillende mannetjes worden getekend en gestempeld. Toen Iran binnen, vet! Eerst euro’s en dollars omgewisseld naar Iraanse rials in de chaotische stad Ardabil. Cash is voor niet-Iraniërs het enige betaalmiddel in Iran, door de sancties werkt geen enkele bank-/creditcard hier. Veel euro’s en dollars mee dus! Na Ardabil kwamen we aan in Tabriz, de grootste stad van de provincie Azerbeidzjan in het noorden van Iran, het gebied van de Azari bevolking die een Turks dialect spreken.

We belandden in een fruit shake tentje waar we al snel werden aangesproken door Ahmad en ‘Elegant’. 5 minuten later waren onze drankjes betaald en zaten we in de auto voor een tour door de stad. We bezochten het El-Goli park en zijn daar door hun lekker mee uit eten genomen. Daarna nog de beste baklava in town gegeten. Na een lange, maar super leuke avond werden we afgezet bij ons tentje en hierin heerlijk geslapen!

Daarna bezochten we de blauwe moskee van Tabriz, gebouwd in 1465. De moskee raakte zwaar beschadigd tijdens een aardbeving in 1778, maar is in het begin van de 20ste eeuw gereconstrueerd.

's Middags gingen we bij de ouders van Elegant op de thee. Dit was best heel bijzonder. we hebben het uitgebreid gehad over Iran, het (niet al te positieve) beeld van mensen van Iran en daardoor over Iraniërs en dat Iraniërs dit heel erg vinden! Na een emotioneel afscheid met de ouders van Elegant gingen we weer op stap.

Iran - Teheran & Mt. Damavand - 26 juni t/m 1 juli 2015

Teheran is echt een gigantisch grote stad met zo’n 14 miljoen inwoners. Het verkeer hier is een grote chaos, maar gelukkig kwamen we veilig en wel aan in ons hotelletje. In Teheran wilden we onder andere ons visum regelen voor Turkmenistan en voor China. In het hotel ontmoetten we twee Zwitserse jongens Etienne en Paris, die ook het Turkmenistan visum moesten regelen. We besloten dit samen te regelen. Op aanraden van Fin gingen we met de Zwitsers op zoek naar een restaurantje, maar kwamen per ongeluk terecht in het restaurantje ernaast. Een super cool tentje vol met hippe jonge Iraniërs. Hele leuke avond!  

’s Ochtends vroeg richting de Turkmenistan ambassade, waar we onze aanvraag voor het Turkmenistan visum hebben gedaan. Dit visum zouden wij op kunnen halen in Mashad aan het eind van onze reis in Iran. Het betreft een transit visum van 5 dagen, waarbij we op exact 21 juli 2015 de grens over moeten naar Turkmenistan. Een harde deadline dus, maar wel lekker lange tijd (23 dagen) nog in Iran! Vervolgens geprobeerd bij de Chinese ambassade een Chinees visum te regelen voor 3 maanden, maar door allerlei idiote regels kon het slechts voor een maand, waar we niks aan hebben. We zouden het Chinese visum dus weer in een andere stad moeten gaan regelen. Klote Chinezen!

We hadden besloten na Teheran de hoogste berg van Iran, Mt. Damavand (5.671m) te gaan beklimmen, een enorme sneeuwvulkaan 50 km ten noorden van Teheran. We reden diezelfde middag naar base camp. Daar ontmoetten we Tom, een Duitse cameraman uit München die ook de berg wilde gaan beklimmen.

We besloten met z’n drieën de volgende dag de klim te beginnen. Het eerste gedeelte (tot 3.000m, kamp 2) konden we nog met een 4x4 wagen doen. Vanaf daar begon de klim.

Op dag 1 zijn we naar kamp 3 op 4.200m geklommen. Aan de voet van de vulkaan liepen we door prachtige velden van klaprozen.

Onderweg kwamen we langs nomaden waar we gezellig even een kletspraatje mee gingen maken (ook al spreken we geen woord Farsi!).

Aangekomen op kamp 3 besloten we na 2 uur rusten nog naar 4.600m en terug te klimmen voor acclimatisatie. Plan was namelijk om de volgende morgen vroeg al een summit-poging te doen. Eigenlijk te weinig tijd voor acclimatiseren, maar de weersverwachtingen voor de volgende dag waren goed en die van de dag erna slecht.

’s Ochtends om 5 uur vertrokken we met z’n vieren met hoofdlampen op naar de top. Ook Aygul, een Turkse bergbeklimster, had zich inmiddels bij ons aangesloten. Het was een pittige, maar mooie klim!

Na 7 uur klimmen bereikten we de top (5.608 meter), wat vet! Ondanks lichte bewolking hadden we toch een heel mooi zicht op de besneeuwde krater. Vlak naast de grote sneeuwkrater zagen we erupties van zwaveldampen. 

Arno en Aygul waren inmiddels behoorlijk hoogteziek geworden, hoofdpijn en heel misselijk, dus besloten we zo snel mogelijk weer af te dalen. We kwamen toen ook langs een ijswaterval, heel vet! 5 uur later kwamen we aan op kamp 3 en iedereen was volledig gebroken. We besloten die nacht hier te blijven en de volgende dag af te dalen naar base camp.

De ochtend erna voelde iedereen zich weer kiplekker en we daalden weer af naar het dal. Diezelfde middag vertrokken we met Tom in de auto naar de Kaspische Zee. Hier aten we ’s avonds een lekker visje en de volgende dag stond een van de mooiste wegen van Iran op het programma: van Chalus naar Karaj.

Iran - Chalus naar Karaj & Alamut Valley - 1 juli t/m 3 juli 2015

De route was inderdaad schitterend en voerde ons dwars door het Alborz gebergte.

In Karaj dropten we Tom en reden toen door naar de Alamut vallei. Een schitterende vallei vol met rijstvelden en omringd door hoge bergen.

Na een mooie rit arriveerden we in het 'kersendorp' Ghazor Khan. Dit is een mooi dorpje aan de voet van Alamut Castle, de best bewaarde van de vele ‘Castles of the Assassins’ die dit gebied rijk is. Ons hotelletje lag midden tussen de kersenbomen, heel leuk!

Hier ontmoetten we de eerste Nederlanders tijdens onze hele reis, Matthijs en Sita. En het waren leuke lui! Tijdens een gezellig etentje op onze kamer kwamen we erachter dat Matthijs Mirian en Bert vorig jaar had ontmoet in Kirgizië en dat Matthijs daarna zelfs langs was geweest in Koudum. Hoe bizar toevallig!

De volgende morgen vroeg klommen we omhoog om Alamut Castle te bezoeken. Hier werden we direct aangesproken door twee leuke Iraanse families uit Teheran. De paters familias waren beiden professor aan de meest prestigieuze universiteit van Teheran. We babbelden 2 uur lang over van alles en nog wat. Echt een bijzondere ontmoeting.

Na dit hele leuke bezoekje reden we over hoge bergpassen weer de vallei uit op weg naar Kashan.

Iran - Kashan - 3 juli t/m 6 juli 2015

Kashan is heel mooi en bloedheet! De stad is bekend om de vele mooie traditionele huizen uit de 19e eeuw. Maar voordat we hier een bezoekje aan gingen brengen bezochten we eerst een hele mooie moskee.

Na de moskee liepen we door de zinderende hitte naar een oude beroemde hamam hier in Kashan. Prachtig!

Het dakterras van de hamam is ook heel bijzonder en doet een beetje Gaudi-achtig aan.

Toen bezochten we een aantal van de traditionele huizen hier in Kashan. We hadden het best moeilijk met de extreme temperaturen hier, maar alles is zo mooi dat we nog wel even door slenterden.

Elk van deze huizen is weer verschillend en allemaal zijn ze echt heel mooi! Zwetend in onze lange kleding liepen we trappetje op trappetje af.

Ook ons hotel was een traditioneel huis met een mooie fontein in het midden. We hebben ook heerlijk gegeten in dit hotel! We hadden een super mooie kamer met glas in lood ramen en gelukkig goede airco! Echt bijna niet te doen de temperatuur hier.

We hebben een hele leuke tijd gehad in Kashan, onder andere ook omdat we twee leuke Zwitsers ontmoetten, Jochen en Dominic. Hun maand reizen in Iran zat er voor hen helaas al op. Zij hebben ons vele goede tips gegeven, onder andere voor Koerdistan, welke kant wij de volgende dag op zouden gaan.