Argentinië – San Martin de los Andes & Ruta de los Siete Lagos – 17 april t/m 18 april 2017

We stopten bij verschillende miradors, maar hoopten dat we morgen wat beter weer zouden hebben. We zouden deze route namelijk gewoon nog een keer gaan rijden, richting Bariloche! We namen de d-tour naar Lago Traful en bereikten een idyllisch plekje. Een verlaten strandje aan een mooi meer. Daarna reden we vrij snel door naar San Martin de Los Andes.

San Martin de Los Andes is een bekende stad in Argentinië. Het is een populair vakantieoord, zowel in de zomer als in de winter, want er wordt hier dan volop geskied. Het ligt op een hele mooie plek in een baai aan Lago Lacar. We bleven hier een nachtje slapen in een leuk hotelletje.

We klommen over een hek naar een prachtig klein verlaten kerkje en spotten in de buurt hele mooie grote vliegenzwammen, erg cool!

We verlieten de Ruta 40 en reden via een hobbelige weg naar Lago Hermoso. Dit is, de naam zegt het al, een prachtig meer en het was spiegelglad. We bleven een tijdje op dit mooie plekje.

De route vervolgde zich langs o.a. Cascada Vullignanco en Lago Falkner.

We zagen op dit gedeelte van de route de mooiste kleuren!

Villa Angostura is het eerste stadje na de merenroute en dit is een chique oord (en blijkbaar heeft onze koningin hier ook een mooie casa!). We reden inmiddels langs het gigantische Lago Nahuel Huapi; het meer waar ook Bariloche aan ligt. Hier kwamen we einde middag aan.

Argentinië – Bariloche & around – 18 april t/m 20 april 2017

Bij “Mirador Panoramico” hadden we een mooi uitzicht op de meren, de huizen aan de rand van de meren en het Llao Llao Hotel. Bariloche en omgeving is duidelijk een oord voor de rijke Argentijnen.

Terug in Bariloche wandelden we door het centrum. Men noemt Bariloche ook wel de ‘chocolate capital’ van Argentinië en om de 10 meter vind je dan ook een goed gevulde chocoladewinkel!

Langs alle paasversiering liepen we naar het hoofdplein. We wilden een biertje drinken in een van de vele cervecerias maar waren te vroeg, want Zuid-Amerikanen doen (nog steeds) niet aan borrelen…!

Argentinië – Bariloche naar Buenos Aires – 20 april t/m 23 april 2017

Tijd om Bariloche te verlaten en de lange rit naar de Atlantische kust te starten. We reden weg in de regen, maar een uur later was het ineens strakblauw. Het weer hier blijft bizar. We reden door prachtig bergachtig landschap en stopten in het hippiedorp El Bolson.

Na een rondje over de markt in El Bolson begon onze doorsteek van Argentinië west naar oost: ‘the big nothing’, ons inmiddels welbekend. We verlieten de Ruta 40 en sloegen af landinwaarts.

Na heel lang rijden over lege vlakten kwamen de rotsen van “Paso de Indios” tevoorschijn. De zon ging onder en de rotsen kleurden mooi rood.

In het pikkedonker kwamen we aan in het gehucht Dolavon, waar we op een camping ons tentje opzetten. Hier gingen we met een bak koude pasta, nootjes en een glas Chileense wijn Arno’s nieuwe levensjaar in! Een onvergetelijk moment ;).

Arno & Rita zijn jarig! Wij werden wakker met een paar nieuwsgierige boeren om onze auto heen en na een praatje reden we zo snel mogelijk naar Puerto Madryn. Het plan was om Peninsula Valdès te bezoeken. Rond deze peninsula is heel veel bijzondere (marine) wildlife te zien. Helaas kwamen we erachter dat alle orka’s, zeeolifanten, pinguïns en walvissen al waren vertrokken! We wisten dat we al randje seizoen zaten, maar dit was echt een tegenvaller. Vooral de orka’s en zeeolifanten hadden we graag gezien. Dit tripje ging dus helaas niet door.

Wel besloten we nog een zeehondenkolonie te bezoeken vlak buiten Puerto Madryn. Een mooie rit langs de kust bracht ons bij Punta Loma. Aangekomen op het uitkijkpunt zagen we een paar honderd zeeleeuwen op een mooi klein strandje aan de voet van een klif, erg cool! En die beesten maakten een enorm kabaal.

Een stuk verderop zagen nog een kolonie zeeleeuwen en deze deelden de rots met een groep cormorants.

Arno kreeg een hoop verjaardagsberichten en belde met de jarige Rita. We maakten nieuwe plannen en besloten zo snel mogelijk naar Buenos Aires te rijden en daar lekker 2 weken te gaan zitten (en Arno’s verjaardag met een grote Argentijnse steak te vieren). We reden tot het donker werd naar het noorden, sliepen in het troosteloze Bahia Blanca en waren voor zonsopgang alweer op pad.

De route was echt dodelijk saai, alleen maar rechtdoor. We zagen alleen maar uitgestrekte weilanden vol grazende koeien en keken stiekem al uit naar de heerlijke steak die ons in Buenos Aires te wachten stond! Einde dag kwamen we aan in een klein dorpje buiten Buenos Aires waar we een lege, maar best wel leuke camping vonden. Dit werd onze allerlaatste kampeernacht op onze reis!

De rit naar Buenos Aires duurde lang; wat is deze stad immens groot en wat is het verkeer dramatisch. Arno heeft twee maatjes uit zijn Boston tijd die in Buenos Aires wonen, Ernesto en Nacho, en vandaag zouden we Nacho ontmoeten bij zijn ouders die buiten de stad wonen (vlakbij Tigre en de delta).

Chili – Navimag ferry van Puerto Natales naar Puerto Montt – 10 april t/m 15 april 2017

We werden wakker en waren (om 03:00 uur) vertrokken! Het was helaas veel te bewolkt voor een mooie zonsopgang. Na het ontbijt verplaatsten we ons naar het voordek, want we stonden op het punt om de White Channel door te steken, de smalste doorgang van de trip. We voeren op de versmalling af en we vroegen ons op het voordek af waar we er in godsnaam doorheen zouden gaan.

We zigzagden door de kleine eilandjes en passeerden met ons grote schip de smalste gedeelten van het kanaal. Spectaculair! We zagen veel zeevogels, waaronder cormorants en flightless steamer-ducks (die inderdaad niet kunnen vliegen). Het was grauw en bewolkt en we hoopten dat het weer wat beter zou worden.

’s Middags  werden we uitgenodigd om de kapitein op de brug te bezoeken. Hij vertelde en liet ziet hoe het schip wordt bestuurd en Lot mocht zelfs even aan het roer staan!

Een uurtje verderop zagen we het gestrande cargoschip Capitán Leonidas dat in 1968 (expres, met als doel de verzekeraar op te lichten,) is gestrand op het verzonken en onzichtbare eiland Bajo Cotopaxi. Sindsdien ligt dit scheepswrak hier aan het oppervlak.

Voor de lunch kletste de enthousiaste Persie ons anderhalf uur lang de oren van de kop over de flora en fauna in deze regio. Het was een prachtige dag en we gingen naar het dek om in het zonnetje een boekje te lezen en ondertussen de omgeving in de gaten te houden voor wildlife ter zee en in de lucht.

We voeren de Golfo de Peñas op en zetten hier koers naar open zee. We zagen de hele middag lang overal in de verte blows van blauwe vinvissen, maar helaas waren de walvissen ver weg. Af en toe kwam er een schip langs of dook er een zeeleeuw op uit het water. En de hele dag door zagen we heel veel grote zeevogels, waaronder de southern giant petrel en verschillende soorten albatrossen.

Later in de middag werd het “Northern Patagonian Ice Field” zichtbaar en verschenen rijen prachtige sneeuwpieken. Wat een mooie dag!

Na een schommelige nacht op open zee werden we vroeg wakker en gingen we naar het dek. We voeren op een van de kanalen oostwaarts en zagen de mooiste zonsopgang die we ooit hadden gezien!

Na een ontbijt gingen we met onze vrienden naar het dek en stonden op de uitkijk over het Moraleda kanaal. We genoten van de zee en de landschappen om ons heen.

En toen was het raak! We zagen een hele groep blauwe vinvissen en de kapitein week van zijn koers af om dichterbij te komen. Eerst zagen we overal blows en toen kwamen deze reusachtige walvissen ook boven water. Wat een fenomenaal gezicht!

Wat een dag! Strakblauw, in een truitje op het dek in Zuid- Patagonië en een beetje blue whales kijken!

We zagen ook nog het zusterschip van Navimag langsvaren.

En de bergen in dit gedeelte van de tocht zijn het mooiste, dus we bleven lekker de hele dag op het dek zitten.

En na deze prachtige dag werden we ook nog eens op een mooie zonsondergang getrakteerd.

Chili – Puerto Varas & around – 15 april t/m 17 april 2017

Samen met Felipe’s vader en broertje (Liberato en Jesus) waagden we ons weer aan de Chileense parilla en wijn, en dat in het zonnetje in de tuin!

Na het eten stapten we op twee quads en reden we de heuvel op om vanaf daar met een biertje een mooie zonsondergang te zien. We hielpen daarna de koeienman nog even om (op de quads) zijn kudde binnen de hekken te krijgen en dronken toen thuis nog een afzakkertje.

’s Ochtends hesen we ons in een harnas, want we gingen ziplinen. Een beetje hoogtevrees voor Arno wederom, maar het was toch wel weer leuk. Twee ziplines waren best spectaculair; 150 en 200 meter lang en deze staken een diepe kloof over met uitzicht op het meer. Sowieso is het een mooie bosrijke omgeving hier aan de voet van de vulkaan. Na anderhalf uur stonden we allemaal weer veilig op de grond!

En de activiteiten waren nog niet over, want ’s middags werd de jetski uit de schuur getoverd. Om de beurt hebben we even met dat ding over het meer gescheurd en dat ging nogal hard en was nogal vet!

We aten een late lunch waarna Liberato en Jesus weer richting Puerto Montt moesten om de vlucht terug naar Santiago te halen.

En wij sprongen toen samen de auto in en reden naar een mooi plekje om de vulkaan met zonsondergang te zien.

Chili – Puerto Natales & Torres del Paine trek – 1 april t/m 10 april 2017

Tijdens de busrit vanuit El Calafate was het prachtig weer en in de verte zagen we Torres del Paine en haar befaamde Torres liggen. De grensovergang verliep soepel en we reden ’s middags Puerto Natales binnen. Al snel na aankomst in Puerto Natales werden we herenigd met Pablo. Dankzij hulp van een aardige Chileen kregen we onze auto (met lege accu) weer aan de praat en al snel reden we oud vertrouwd rond. We regelden in een moordtempo alles voor onze trekking in Torres del Paine, want volgens de weersvoorspelling konden we beter eerder dan later vertrekken. ’s Avonds waren we er helemaal klaar voor!

Bij Camping Central zetten we snel ons tentje op en gingen we op pad. Het weer was prachtig en door het zonnetje liepen we omhoog met uitzicht op een lange vallei.

Het laatste stuk ging flink omhoog en eenmaal boven werden we beloond; de “Mirador Base Las Torres” was een fantastisch mooie plek. We keken recht tegen deze immense rotsen aan, waarvan de weerspiegeling te zien was in het meer dat ervoor ligt.

De hoogste van de drie Torres, Torre Sur, is 2.850 meter hoog.

Aangekomen op dit mooie plekje verdween precies de zon. En tijdens onze afdaling verscheen de zon weer! Wij draaiden om en klommen gewoon weer omhoog. We pakten nog de laatste zonnestralen mee en maakten (nog meer) foto’s.

In het namiddagzonnetje begonnen we weer aan de afdaling. Overal om ons heen zagen we bomen in prachtige rode en gele herfstkleuren. Na een paar uur terugwandelen over rotsen en door bossen bereikten we net voor het donker de camping.

We werden met een prachtige zonsopgang wakker en aten ons ontbijtje terwijl de bergen om ons heen oranje kleurden.

Het was weer een mooie dag en wij vertrokken richting het westen. Lago Nordenskjöld kwam in zicht en hier zouden we voorlopig langs blijven wandelen.

Aan de linkerhand hadden we het mooie blauwe meer en rechts van ons lagen de bergen waarachter de Torres verscholen liggen.

Verderop kwamen Los Cuernos in zicht; imposante rotsen met verschillende kleuren.

We liepen de hele dag een beetje omhoog en omlaag en bereikten een kiezelstrand aan het meer.

We passeerden verschillende refugio’s, we lieten het mooie blauwe meer links liggen en doken de Valle Frances in. Tussen de ruige Cumbre pieken zagen we mooi de Glaciar Frances.

Morgen zouden we verder in deze vallei omhoog klauteren. Nu mochten de tassen af want we hadden Campamento Italiano bereikt. We warmden weer een pastaatje op en lagen om 19:00 uur in onze tent. Het was echt veel te koud om buiten te zitten…

’s Ochtends klommen we langs de rivier, door de bossen van Valle Frances omhoog. De bergen waren indrukwekkend en achter ons zagen we Lago Nordenskjöld.

Het was nu nog best mooi weer en af en toe scheen de zon op gletsjers en de bergen waar we op afliepen.

Eigenlijk was dit seizoen perfect. Weinig toeristen en we hadden de prachtige herfstkleuren van de Indian Summer!

Vooral de berg Cabeza de India was indrukwekkend, met haar gekke piramidevormige piek.

Eenmaal boven op “Mirador Brittanico”, een punt met een weids uitzicht, trok de lucht helaas dicht. Maar het was hier sowieso erg mooi!

We pikten onze spullen weer op bij Campamento Italiano en liepen terug naar het meer en verder naar het westen. Het weer werd grauwer en we liepen door een gebied vol dode bomen.

Het begon te regenen, maar gelukkig waren wij al bijna op bestemming. Daar was Lago Pehoé en dus onze camping voor vanavond, Camping Paine Grande. De zonsondergang zorgde voor een mooi uitzicht. Dag 3 zat er alweer op, en we hadden gelukkig tot nu toe ongelofelijke mazzel gehad met het weer.

Na een stormachtige en regenachtige nacht doekten wij ons tentje in het donker op. Het wordt hier zo laat licht, pas om 08:00 uur! Tijdens onze trek naar Lago Grey klaarde de hemel op. Lago Grey kwam in beeld met op de achtergrond prachtige besneeuwde pieken.

Een stuk verderop verscheen de Grey Glacier. Deze enorme gletsjer lag nog volledig in de schaduw, maar het was nu al een indrukwekkend gezicht.

We klommen op een rots vanaf waar we de gletsjer mooi zagen liggen. Het zonnetje verscheen en de gletsjer lichtte op.

We bleven hier maar even hangen en aten onze lunch met dit mooie uitzicht.

We liepen rustig terug en zagen overal mooie watervallen en geweldige sneeuwpieken.

We waren helemaal enthousiast en keken regelmatig over onze rechterschouder om nog een blik te werpen op de gletsjer.

De hele weg terug liepen we lekker in het zonnetje naar beneden. Wat een mooie laatste dag van deze trekking!

We voeren langs het grootste gedeelte van het traject dat we hadden gelopen. De afgelopen dagen hadden we zo’n 90 km gelopen en veel geluk gehad met het weer.

We doken toen maar weer onze stamkroeg in en liepen ’s avonds een beetje tipsy weer terug naar de haven. Het schip lag er inmiddels, maar er gebeurde niets. We besloten maar gewoon zonder toestemming naar het cargo gedeelte te rijden en 10 minuten later stonden we dankzij de vriendelijke en perfect Engels sprekende Jose als allereerste netjes op het schip geparkeerd! De Chileense logica was weer ver te zoeken, maar wij waren allang blij en vonden het wel gezellig op het cargo dek. We vonden onze cabine en waren klaar voor vertrek.

Argentinië – Mendoza naar El Calafate – 28 maart t/m 29 maart 2017

We pakten de bus naar Mendoza en na een aantal uur reden we de befaamde haarspeldbochtenweg omhoog en niet veel later kwam Aconcagua weer in beeld. We waren hier inmiddels voor de derde keer! De Argentijnse vlag kwam weer in beeld en na een lange busrit waren we weer in Mendoza. Dwars door de stromende regen bracht de taxi ons naar Hostel Independencia waar de karaf met wijn al op ons stond te wachten. We aten een snelle hap en doken vroeg ons bed in, want om 04:00 uur zouden we alweer naar de airport te vertrekken.

Na een korte vlucht waren we weer in Buenos Aires en bij onze tweede vlucht naar El Calafate hadden we deze keer raamstoelen aan de goede kant van het vliegtuig gereserveerd. En we hadden mazzel met het weer. Onderweg zagen we prachtig de bergen liggen van Parque Nacional los Glaciares , waaronder de Fitz Roy range en Cerro Torre liggen!

Argentinië – El Calafate deel 2 & Perito Moreno Glacier – 29 maart t/m 1 april 2017

Hallo El Calafate, daar zijn we weer! Deze keer werden we helaas niet door Joch & Kim opgewacht ;)! Wel vonden we een fijne plek in het Penguin Hostel.

De weersvoorspellingen voor vrijdag zagen er beter uit, dus stelden wij ons tripje naar de grote trekpleister van deze omgeving (de Perito Moreno gletsjer) naar morgen uit. We planden onze trekking in Torres del Paine, werkten e-mails bij, belden met het thuisfront en liepen tussendoor een rondje door het centrum. En ’s avonds toverden we een geïmproviseerde hutspot op tafel!

We begonnen onze dag met een belletje naar de jarige jop Toos! Daarna pakten we de bus naar de Perito Moreno Glacier en het was stralend weer. Onderweg kwamen de mooie witte pieken van de bergen van Parque Nacional los Glaciares al in zicht.

En toen verscheen ineens de Perito Moreno gletsjer! Wat een indrukwekkend gezicht!

Tegenover de gletsjer zijn kilometers board walk gebouwd vanaf waar je de gletsjer van elke hoek en hoogte kunt zien. We liepen door het zonnetje naar het eerste platform en waren overdonderd. We keken tegen de enorme ijsmuur aan en continu klonk het bulderende geluid van afbrekend ijs.

Het bijzondere aan de Perito Moreno Glacier is dat deze gletsjer relatief stabiel is. De gletsjer groeit en breekt af en blijft zo stabiel qua lengte. Wel verliest de gletsjer hoogte over de tijd.

We dwaalden een paar uur lang over de board walks en genoten van dit prachtige natuurwonder.

Na deze bijzondere dag stapten we de bus in terug naar El Calafate. Terug bij ons hostel dronken we een biertje op deze geweldige dag.

De volgende dag was het weer tijd om Chili in te duiken. Daar gingen we weer, op naar Puerto Natales en vooral op naar onze Pablo!