Pakistan - Karimabad & Karakoram Highway - 14 september t/m 15 september 2015

De Pakistaanse grenspost ligt in Sost, een plaatsje zo’n 100 km na de Khunjerab Pass. Dit was de meest ontspannen en vriendelijke grenspost tot nu toe. Allemaal vriendelijke mannen in traditionele ‘shalwar kameez’ kledij hielpen ons met het carnet de passage en de benodigde papieren.

Vanaf Sost werd de Karakoram Highway echt prachtig. De weg loopt door de Hunza vallei en langs de Hunza rivier met overal aan weerszijden waanzinnige berglandschappen en mooie dorpjes op groene plateaus.

Pakistan - Skardu & Karakoram Highway - 15 september t/m 18 september 2015

Vandaag dan eindelijk op weg naar het langverwachte Skardu! Eerst nog een stuk Karakoram Highway, en niet zo maar een stuk. We reden door schitterende landschappen en leuke dorpjes en we hadden steeds een prachtig uitzicht op de 7788m hoge Rakaposhi. WAUW! We reden ook nog langs een oud gedeelte van de ons inmiddels welbekende Silk Road.

In Skardu aangekomen ontmoetten we Saif van Vertical Explorers, de organisatie waarmee wij de trekking gingen doen. We checkten in in het Mashabrum hotel en Saif nam ons vervolgens mee naar een leuk eettentje. De volgende dag bespraken we de trekking (17 dagen) en maakten we onze spullen klaar voor vertrek. Nu moest er alleen nog het nodige papierwerk afgerond worden door Vertical Explorers.

Vandaag ontmoetten wij Hamid, onze gids. Hamid leek niet een man van veel woorden, maar ook hij had een hele vriendelijke uitstraling. Hamid vertelde ons dat hij in de gemstone business zit en daarnaast al ruim 10 jaar gids is. De papieren waren nog niet in orde en we besloten een dag later te vertrekken. We hebben met Saif nog een traditioneel Pakistaanse shalwar kameez outfit voor Arno gekocht en verder een beetje door het stadje gebanjerd.

China - Kashgar - 10 september t/m 12 september 2015

De volgende dag moesten we nog een hoop formaliteiten regelen, zoals Chinese nummerplaten en een Chinees rijbewijs voor Arno. We hoopten ook nog wat te kunnen zien van de stad. Kashgar is een stad met zo’n 3,5 miljoen inwoners en was vroeger een van de belangrijke steden op de zijderoute en het vertrekpunt voor de oversteek door de bergen richting Centraal Azië. Na de hoofdstad Urumqi is het de tweede stad van de provincie Xinjiang. Xinjiang province is de grootste provincie van China en is net als Tibet een autonomous region. Het overgrote gedeelte  (90%) van de bevolking hier bestaat uit de Uygurs, een islamitische bevolkingsgroep. Daarnaast wonen er onder andere Tajieken, Kirgiezen en Han Chinezen. De spanningen tussen de Uygurs en de Chinese regering is de laatste jaren hoog opgelopen met onder andere als gevolg een reeks terroristische aanslagen door Uygurse extremisten. Desalniettemin vonden wij de Uygurs in Kashgar heel erg vriendelijk. Een stuk vriendelijker dan de Chinezen die wij tot dusver hadden meegemaakt. ’s Avonds vonden we een heel leuk klein tentje met Uygur streetfood. Na lange tijd weer eens heel lekker gegeten!

 Het hele terrein stond bomvol met auto’s, trucks en chauffeurs die al 2 volle dagen aan het wachten waren. Toen eindelijk het internet het weer deed was het uiteraard weer tijd voor de lunch. Wederom 2,5 uur wachten dus… Vervolgens nog een paar uur bezig geweest met heel veel vermoeiende formaliteiten, waarna we eindelijk onze Chinese nummerplaten hadden en Arno zijn Chinese rijbewijs.

Teruggekomen in Kashgar aten we wat en keerden we rond middernacht terug in ons hotel. Daar zat onze gids ons in de lobby op te wachten om ons te vertellen dat de grensovergang naar Pakistan op zondag helemaal niet ging lukken en we dus pas op maandag de grens over kunnen. Wat? Dit kan echt niet! Inmiddels hadden we het wel echt geschoten. Dit zou betekenen dat we heel weinig speling in Skardu, Pakistan, zouden hebben voor het voorbereiden van onze trekking. We spraken af desalniettemin de volgende dag naar de grensplaats Tashkurghan te rijden om te kijken of het misschien toch nog zou lukken op zondag.

China - Tashkurghan & Karakoram Highway – 12 september t/m 14 september 2015

Eindelijk dan de Karakoram Highway op, waar we zo’n lange tijd naar uit hadden gekeken!!! En dit bleek niet voor niets; de weg naar Tashkurghan was geweldig! Het eerste gedeelte van de KKH werd er hard gewerkt aan het aanleggen van een hypermoderne nieuwe weg, waarvoor overal gigantische bruggen werden gebouwd.

Onderweg zagen wij waanzinnige bergen, waaronder Peak Kongur (7.719 m) en Peak Muztag Ata (7.546m). De landschappen waren prachtig en af en toe bizar. Zo hadden wij op 3.000 m hoogte uitzicht op een vallei vol kamelen en yaks, met op de achtergrond de reusachtige Peak Muztag Ata.

’s Avonds hoorden wij van onze gids dat het inderdaad niet zou gaan lukken om op zondag de grens over te gaan. We zouden hierdoor wel de door ons betaalde fee terugkrijgen. Ok, dat is dan wel weer lekker nieuws! De dag erop wat wassen gedraaid en alvast spullen uitgezocht voor de trekking in Pakistan. We wandelden nog een beetje rond in het stadje en aten natuurlijk weer dumplings bij ons favoriete restaurantje.

Kirgizië - Sary-Moghul - 7 september t/m 9 september 2015

Einde van de dag kwamen we aan in het Kirgizische dorpje Sary-Moghul, waar we logeerden in het leuke CBT Guesthouse. Hier ontmoetten we een heleboel leuke mensen, waaronder twee Oostenrijkers en 3 Fransen waar we een hele gezellige avond mee hebben gehad. De volgende ochtend was het gelukkig weer prachtig weer en zagen we de reusachtige berg Peak Lenin liggen (7134 m).

We vertrokken ’s ochtends met de Landcruiser richting een yurtkamp aan de voet van deze berg en begonnen hier onze trekking verder richting de berg samen met twee Duitse meisjes die we daar ontmoetten. Het was een hele mooie wandeling langs yaks, paarden we zagen gigantische adelaars met altijd op de achtergrond de reusachtige sneeuwberg tegen een strakblauwe lucht.

Na ruim 5 uur keerden wij terug bij het yurt kamp, vanuit waar we de Landcruiser weer terug reden richting het guesthouse.

Maar onderweg, shit… weer een lekke band, en weer dezelfde, helemaal aan flarden dit keer. Heel voorzichtig de rest van de slechte weg gereden, waarna we gelukkig heelhuids weer aankwamen in ons guesthouse. In de omgeving van Sary-Moghul bleek geen reserveband te bekennen, dus we besloten de volgende dag alvast voorzichtig richting de grens met China te rijden, zodat we zeker wisten dat we de dag erna (10 september) de grens over konden. Dit is een harde deadline die al lange tijd vast staat.

De volgende ochtend nog gezellig ontbeten en koffie gedronken met een gezellige Amerikaanse vent uit Wyoming, die we misschien nog wel weer zullen ontmoeten in India of Maleisië! We namen afscheid van de mensen van het guesthouse en de locals die we hebben ontmoet en stapten weer de Landcruiser in; op naar China!

Kirgizië - Irkeshtam - 9 september t/m 10 september 2015

Dit was echt de meest bizarre plek waar wij tijdens onze reis hebben geslapen! Overdag hebben we hier nog lekker een boekje gelezen in de zon en ’s avonds in de treinwagon keken we een ninja film met het zoontje des huizes. De volgende ochtend voorgepiept bij de vrachtauto’s en na de bagage inspectie ontmoetten wij onze Chinese gids ‘Hue’.

Tajikistan - Fan Mountains – 23 augustus t/m 25 augustus 2015

Aan het Iskander Kul lake besloten wij die nacht bij een abrikozenboer in de tuin onze tent op te zetten. We zaten nog geen 5 minuten nadat we de boel hadden opgezet lekker in het zonnetje aan het meer of er kwamen alweer 4 kerels aanlopen. Twee ervan bleken generaals, 1 uit het Russische leger en de ander Tajikistaans. De derde was een Tajikistaanse legerkolonel en de vierde een bankier. Daar ging onze rust! We zaten al snel aan de Tajikistaanse wodka bij dit gezelschap aan tafel, wat een mooie avond.

De volgende morgen zijn we samen met onze nieuwe Duitse vriend Stefan naar Alaudin Lake gehiked. We zagen meerdere mooie blauw/groene meren, waarvan de grootste Alaudin Lake is, omgeven door 5000m + hoge sneeuwbergen, echt een waanzinnig landschap. En geen mens te bekennen!

Bij terugkomst in het kamp besloten we Stefan mee te nemen en reden we terug de bergen uit op weg naar de hoofdstad Dushanbe. Onderweg kwamen we in the middle of nowhere stomtoevallig Stephanie en Daan tegen. Bizar en heel gezellig om even avonturen uit te wisselen!

Tajikistan - Dushanbe – 25 augustus t/m 27 augustus 2015

De rit naar Dushanbe was zwaar in het donker over een eindeloze bergpas over een verschrikkelijk slechte weg, omdat de beruchte ‘Dangerous Tunnel’ naar Dushanbe gesloten was. Na een uitputtende rit kwamen we dan eindelijk aan in Dushanbe. Als klap op de vuurpijl werden we hier ook nog eens 4 keer binnen 20 minuten van de weg gehaald door politie, maar gelukkig konden we elke keer uiteindelijk weer ongeschonden doorrijden. Tegen middernacht dan eindelijk gearriveerd bij the Green House, een heel leuk hostel dat ons al door velen was aangeraden.

Tajikistan - De Pamirs & de Wakhan Valley – 27 augustus t/m 7 september 2015

De dag erna dan richting de langverwachte Pamirs met weer een nieuwe reisgenoot achterin, opnieuw een Duitser, genaamd Florian. We reden de hele dag door een smal ravijn over een weg langs de rivier en aan de overkant van deze rivier ligt Afghanistan op een steenworp afstand! We zagen hele mooie dorpjes en we konden de Afghaanse mensen bijna aanraken zo dichtbij.

We vonden een idyllisch open buitenhuisje om in te slapen, maar dit zou later helaas toch niet zo’n succes blijken… Arno werd midden in de nacht wakker en riep ‘fuck, bedbugs!’. Dit bleek later uiteindelijk helaas te kloppen. Florian en Lot hadden gelukkig nergens last van, maar Arno zat onder de beten.

We vertrokken richting Khorog en reden onderweg door het leuke plaatsje Kalai-Khum. Na een wederom mooie rit vonden we een kampeerplek naast de weg tussen de bergen (zo’n 50 km voor Rushan). Arno voelde zich naast alle beten ook nog eens heel slecht en ook Florian is die nacht heel ziek geworden. Niet best allemaal dus, maar de omgeving, de locals en alle indrukken maakten alles goed!

Op 1 september reden we dan eindelijk de Wakhan Valley in! De Wakhan Valley is een bijzonder gebied en heeft altijd een bufferzone gevormd tussen de Soviet Republiek en Afghanistan. Tijdens the ‘Great Game’ onderhandelingen is het gebied toegewezen aan Tajikistan. De hele weg genoten we van mooie landschappen dwars door de vallei met altijd uitzicht op de rivier en Afghanistan met prachtige sneeuwtoppen aan de overkant. En wie kwamen we hier onderweg tegen: onze Belgische vriend Pieter! Ondanks zijn aanhoudende schouderblessure bikkelde hij nog steeds verder op de fiets door Centraal Azië. De laatste keer dat wij Pieter zagen gaven wij hem in Iran een lift toen zijn visum voor Turkmenistan was geweigerd. Hopelijk zien wij elkaar weer, ditmaal hoogstwaarschijnlijk in zijn woonplaats Gent.

De dag erna belandden we bij een hele leuke homestay vlakbij het dorpje Langar, gerund door een lieve familie. Vanuit hier vertrokken we de dag erna voor een 2-daagse trekking naar de voet van Peak Engels (6507 m). In eerste instantie volgden we het verkeerde pad, wat uiteindelijk helemaal geen pad bleek te zijn. We belandden in behoorlijk gevaarlijke klimpartijen in een ravijn. Godver! Gelukkig 5 uur later heelhuids weer aanbeland bij het beginpunt en toen wel het juiste pad gevonden. Na 2 uur klimmen hadden we een waanzinnig uitzicht op de hoge sneeuwpieken van de Hindu-Kush, het gebergte dat Afghanistan van Pakistan scheidt.

Aan het einde van de dag kwamen we aan bij een heel mooi plekje aan de voet van Peak Engels, waar we ons tentje opzetten, we waren helemaal alleen. Bibberend nog een zakje noodles opgewarmd en vervolgens met kleren aan in de slaapzak gekropen (ijskoud!). ’s Ochtends hadden we een geweldig uitzicht op Peak Engels en werden we al snel omringd door een kudde koeien, geiten en schapen, die het gras om onze tent heen begonnen op te peuzelen. Gezellige boel wel!

Die middag keerden we terug in hetzelfde homestay bij Langar, waar we lekker konden uitrusten en heerlijk hebben gegeten en geslapen.

De volgende dag verlieten we de Wakhan Valley op weg naar Bulunkul/Yashil Kul. Deze twee meren liggen zo’n 20 km ten noorden van het kruispunt waar de Wakhan Valley road en de Pamir Highway samenkomen. In de Wakhan Valley kwamen we al in toenemende mate Chinese trucks tegen, aangezien een gedeelte van de Pamir Highway tijdelijk was gesloten door een landslide. Maar nu werden het er steeds meer. We kwamen langzaamaan dichterbij de grens met China en er wordt langs deze weg handel gedreven tussen oost en west. Voor het eerst ook reden we na de Wakhan Valley nu een klein stukje over de Pamir Highway, een heerlijk stukje asfalt na een lange, lange, lange hobbelige Wakhan Valley road!

Het goede stukje asfalt was van korte duur, want we sloegen af richting het meer van Bulunkul, een hele slechte weg. Resultaat: een lekke band in the middle of nowhere, shit. Arelaxed, want we hadden maar 1 reserveband. We besloten door te rijden naar het ‘grote’ stadje Murgab, waar we sliepen in het Pamir Hotel.

Met de nieuwe binnenband vertrokken we op goed geluk richting Karakul. Om hier te komen staken we een 4.655 m hoge pas over, erg gaaf! We kwamen uiteindelijk aan bij het prachtige diepblauwe meer van Karakul. Dit meer ligt op een hoogte van 3.914 m, bevat zout water en is ooit ontstaan door een meteorietinslag. Het meer ligt hoger dan het Titicaca meer en is omringd door bergen. Een mooi plekje voor onze tent en we zagen hier misschien wel de mooiste zonsondergang ooit!

De volgende ochtend werden we wakker in een besneeuwde tent en de hele wereld om ons heen was wit en mistig. Toch maar de tent opgedoekt, achterin te drogen gelegd en op weg gegaan naar de grens met Kirgizië. We passeerden eerst het mythische dorpje Karakol. Onderweg klaarde het gelukkig snel op en hadden we waanzinnige uitzichten op het Pamir gebergte.

Vervolgens reden we over wegen met links en rechts de mooiste uitzichten over het Pamir gebergte, zo adembenemend mooi!

De grensovergang verliep moeizaam en was een bizarre ervaring. Allemaal aparte grensposten boven de 4.000 m en een stuk niemandsland van 20 km tussen de grensposten van Tajikistan en Kirgizië.