Argentinië - Tierra del Fuego zuidwaarts & Ushuaia deel 1 – 21 februari t/m 24 februari 2017

We waren weer in Argentinië en de weg was weer geasfalteerd! Midden in de nacht stopten we uiteindelijk ergens langs de weg waar we ons tentje op zetten en we vielen uitgeput in slaap.

En toen was het zover; met onze Pablo reden we de poorten van Ushuaia binnen. Een emotioneel moment, we hadden het gehaald naar ‘fin del mundo’ (‘het einde van de wereld’)!

We zagen aan de overkant van het Beagle kanaal de mooie bergen van het Chileense eiland Isla Navarino liggen. Hier zouden we 2 dagen later naartoe gaan!

We checkten in in een gezellig hostel. Even geen tentje vannacht, maar een lekker bed.

Alejandro zou de Toyota onder handen nemen terwijl wij op Isla Navarino zaten. Bij de garage kwam ineens onze vriend Ari ons opzoeken, gezellig! Hij checkte bij ons in in het hostel en we kletsten de hele avond bij onder het genot van lekkere Argentijnse wijntjes.

Chili - Tierra del Fuego zuidwaarts - 21 februari 2017

50 km voor de grens met Argentinië begon een slechte weg. Dit is gewoon landje pesten door de Chilenen, aangezien al het verkeer richting het Argentijnse deel van Tierra del Fuego langs deze route moet. Het was donker, ijskoud en na 50 lange hobbelige kilometers bereikten we rond middernacht de grens bij San Sebastian. In de vrieskou (Arno liep nog steeds in een korte broek…!) regelden we snel alle papieren en we mochten door.

Argentinië - Los Antiguos naar El Chalten – 18 februari t/m 19 februari 2017

We reden de Ruta 40 op, de befaamde weg die dwars door Argentinië loopt. We reden door het eindeloze niets zuidwaarts.

In het donker vonden we langs de weg een plekje voor onze tent. De wind was enorm en we moesten de hele tent volstoppen met stenen om de boel overeind te houden.

Na een windy night met een prachtige sterrenhemel reden we door naar El Chalten en dat was nog een behoorlijk eindje rijden. De Ruta 40 is voor het grootste gedeelte geasfalteerd (schijnt), maar nu stond ons 72 km hele slechte weg te wachten en dat was met een kwakkelende Pablo niet zo fijn. Maar het weer was prachtig en we genoten van de eindeloze vlaktes.

Het prachtige blauwe Lago Viedma kwam in zicht en overal langs de weg zagen we guanaco’s (mooie grote gazelle/lama-achtige beesten) en nandoes (Zuid-Amerikaanse struisvogels).

We reden door naar El Chalten en bereikten nu Lago Viedma.

Argentinië – El Chalten & Parque Nacional Los Glaciares – 19 februari t/m 21 februari 2017

El Chalten ligt prachtig aan de voet van de Fitz Roy bergen en is een klein toeristisch stadje. Op onze camping doken we snel de warme refugio in en bereidden we onze trekking voor morgen voor. Fingers crossed voor goed weer!

We waagden het er maar op en vertrokken naar het begin van de trail. We liepen omhoog en bereikten een mirador vanaf waar je uitzicht over de hele Fitz Roy mountain range zou moeten hebben. We hadden een mooi uitzicht op het dal, maar omhoog kijkend zagen we vooral mist...

We liepen door en klommen steil omhoog naar het hoogtepunt van de eerste trail; Lago de los Tres. Het was hier echt prachtig; het knalblauwe gletsjermeer, de gletsjer zelf en alle pieken eromheen. Ons uitzicht was alleen een beetje droevig, want de pieken waren amper te onderscheiden en het regende nog steeds.

We liepen nog een stuk langs het meer naar een andere mirador, vanaf waar je nog een helderblauw meer zag en meerdere mooie watervallen.

We klommen weer terug omlaag en kregen weer een mooi zicht op het dal.

We namen nu de weg richting Lago Torre. Dit was een mooie en vrij vlakke route door bossen en langs water. We liepen langs een dood bos van witte boomtakken naar Lago Torre. En de mooie gletsjer van de Cierro Torre kwam in zicht.

We kwamen aan bij het gletsjermeer en dit was een mooi plekje, maar alle pieken eromheen (waaronder Cerro Torre)? Helaas…

Toen we bijna weer in El Chalten waren verscheen het zonnetje een beetje en trok de lucht open; beetje pech dus.

We waren in ieder geval redelijk gesloopt na deze trekking en doken na een pastaatje in de refugio snel ons tentje in.

Met heldere hemel werden we om 06:00 uur wakker. Het werd licht en de heel Fitz Roy was zichtbaar!

We verlieten El Chalten en genoten van het prachtige uitzicht op deze indrukwekkende bergen.

Argentinië – El Chalten naar grens Chili – 21 februari 2017

Het was nu de bedoeling om zo snel mogelijk aan te komen in Ushuaia.

Na 311 km leegte bereikten we eindelijk weer een pompstation, maar hier kwamen we voor een verrassing te staan. Er bleek in de hele provincie vanwege een staking of ander probleem geen benzine te verkrijgen. En alle Argentijnen vonden het de normaalste zaak. Wij hadden gelukkig nog 1 volle jerrycan op het dak en hoopten in de stad Rio Gallegos meer succes te hebben.

Het Argentijnse stel bleek super aardig en na het uitwisselen van alle nodige gegevens (later zouden we alles terug krijgen van de verzekering!) namen we bij het politiebureau met een glimlach afscheid van onze nieuwe Argentijnse vrienden.

Eindelijk konden we onze rit richting de Chileense grens voortzetten. Aangekomen in Rio Gallegos bleken onze zorgen terecht, ook hier was geen benzine! Nadat we iedereen die voorbij kwam hadden aangesproken kwamen we erachter dat er 1 benzinestation was waar wel benzine te krijgen was en nadat we een paar uur in een rij van wel 100 auto’s hadden gestaan konden we eindelijk op naar de volgende grensovergang.

Chili – Carretera Austral – Futaleufu naar Villa Cerro Castillo – 14 februari t/m 15 februari 2017

Onderweg van Futaleufu naar de Carretera Austral scheen het zonnetje en hadden we mooi uitzicht op de “Three nuns”.

Toen we weer de Carretera Austral bereikt hadden vonden we een mooi stukje gras om de tent op te zetten, aten een cracker met tonijn en dronken een glas wijn. Happy valentine!

We hadden een lange trip voor de boeg, want we wilden vandaag Villa Cerro Castillo bereiken om daar de volgende dag een trekking te doen. De lucht was grijs en het was koud, er was dus helaas niet zoveel van de prachtige omgeving te zien. Het klaarde gelukkig een beetje op toen we door Parque Nacional Queulat reden en boven de bossen verscheen een enorme gletsjer!

Langs de weg zagen we meerdere watervallen en we maakten wat stops bij mooie miradors. Ondanks dat het geen blue sky was, genoten we van deze prachtige omgeving.

Onderweg kwamen we onze Amerikaanse motorvriend Ari tegen en die zouden we vanavond zien in Villa Cerro Castillo. We reden omhoog en zagen Coyhaique liggen, omringd door prachtige groene velden. Hier gingen we tanken, inkopen doen en we doken een koffietent in voor wat wifi uurtjes. Tijd om Coyhaique te verlaten, op naar Villa Cerro Castillo!

Chili – Villa Cerro Castillo – 15 februari t/m 17 februari 2017

Villa Cerro Castillo is een klein dorpje dat ligt aan het Reserva Nacional Cerro Castillo. We vonden een camping vlakbij de ingang van het park met uitzicht op Cerro Castillo (2.700 meter), zodat we morgen makkelijk het park binnen konden wandelen. Toen het tentje stond doken we de refugio in en maakten we op de houtkachel een heerlijke pasta. Het werd een gezellig avondje met veel wijn en slechte grappen van onze Amerikaanse vriend.

Terug op de camping troffen we Ari; hij was ons toch nog achterna gegaan zo bleek, maar door de dichte mist verdwaald en ook weer omgekeerd. Het was een beetje een matig avontuur dus voor ons alledrie! Na een warme douche doken we de refugio in die vol zat met vakantievierende Chilenen, gezellige boel!

Chili – Carretera Austral: Villa Cerro Castillo naar Chile Chico – 17 februari t/m 18 februari 2017

Onderweg naar onze eerste stop, Puerto Rio Tranquilo, zagen we mooie dramatische berglandschappen en uitgestrekte groene valleien. En toen bereikten we Lago General Carrera; een knalblauw meer dat helemaal doorloopt tot in Argentinië. Het meer is omringd door sneeuwbergen en vulkanen.

Aan dit mooie meer ligt het kleine toeristische Puerto Rio Tranquilo. Vanuit hier kun je met de boot (of kayak) naar de Capilla de Marmol, bijzondere rotsformaties aan en in het water. De zee was veel te ruig en een boottochtje zat er voor ons daarom niet in. Wij hadden hier weer met Ari afgesproken en hij wilde hier blijven hangen totdat hij deze tour kon maken. Wij gingen door en namen dus afscheid van onze vriend, die we ongetwijfeld nog een keer tegen het lijf zouden gaan lopen!

We reden door naar Confluencia Rio Baker y Rio Neff, de plek waar twee rivieren samenkomen. Het knalblauwe water van de Rio Baker vermengt zich hier met het groene water van de Rio Neff. We klommen naar het uitzichtpunt en genoten van dit mooie natuurspektakel.

We reden weer een stuk terug naar het noorden en maakten onderweg nog wat fotootjes bij de bijzonder blauwe Rio Baker.

In Puerto Guadal zochten we een kampeerplek en we vonden een leeg plekje aan de rand van het meer; prachtig maar heel koud! We bouwden ons kamp weer op en kookten voor de tent aan de rand van het meer, terwijl we half in onze slaapzakken zaten. Wijntje erbij, muziekje erbij, we hadden het best goed voor elkaar!

Dit is lekker wakker worden, met uitzicht over het blauwe meer met in de verte niets meer dan bergen met sneeuwtoppen. We liepen omhoog naar het uitkijkpunt en maakten hier wat fotootjes.

Vandaag zouden we Chili verlaten! De weg naar Chile Chico was echt adembenemend.

De gravelweg kronkelde langs het meer en wij kregen geen genoeg van de mooie uitzichten.

Onderweg pikten we de Britse lifter Barney op, die gezellig met ons mee reed tot de grens.

Onderweg naar de grens zagen we nog meer prachtig blauw water, nog meer mooie besneeuwde bergen en een prachtige kustlijn.

Na een tankstop in Chile Chico reden we door naar de grens en binnen no time reden we Argentinië binnen. Dit was echt de makkelijkste grensovergang ooit. Ciao Chili, we komen nog een paar keer terug!

Chili – Chiloe – 8 februari t/m 11 februari 2017

Al snel reden we het schip op en een half uurtje later reden we het eiland Chiloe op. Na Tierra del Fuego het grootste eiland van Chili. We reden door het leuke stadje Ancud en het sfeertje beviel ons meteen. We reden door naar Puñihuil, een klein strandje gelegen aan de noordwestkust van het eiland. Na een prachtige kronkelweg van 30 km belandden we op het toeristische maar idyllische Puñihuil strand waar we de wagens parkeerden voor de nacht.

We boekten met onze vrienden een boot voor de volgende ochtend; we gingen op zoek naar het grootste beest ter wereld, de blauwe vinvis! Een van de redenen dat we hierheen waren gekomen. Vlakbij het strand vind je een pinguïn kolonie (van Magellanic en Humboldt pinguins) en die moesten we natuurlijk even zien. We liepen over het strand en klommen aan het eind de rotsen op. En daar stonden ze met z’n allen! Wat een grappige beesten en wat waren ze dichtbij…

Terug bij ons ‘kamp’ klapten onze stoeltjes uit en zetten een fles wijn op tafel. De chef ging aan het werk en we genoten van het laatste uurtje zon met uitzicht op zee.

We reden naar Ancud en gingen op zoek naar vis. Op een klein marktje aten we ceviche, oesters en venusschelpen. We probeerden ook de enorme mosselen (en die zijn echt groot!), maar die waren een beetje too much. We dwaalden wat door Ancud, waar eigenlijk niet zo heel veel te beleven was. Wel vonden we de stijl van de huisjes op Chiloe erg leuk. Allemaal van hout en de huizen hebben een soort schubbenpatroon. En ze zijn geschilderd in alle kleuren.

We vonden een leuk eettentje op een klein binnenplaatsje waar straatmuzikanten aan het spelen waren. De sfeer zat er lekker in hier en we besloten onze vrienden hier te trakteren op een lekkere vislunch om ze te bedanken voor alles wat ze voor ons hadden gedaan.

We klapten de stoeltjes weer uit en proostten op het mooie plekje waar we waren beland. Alfredo was een bijzondere vent. Hij had Santiago een jaar terug ingeruild voor Chiloe en woonde hier alleen. Alfredo’s surfvrienden uit Santiago, Tomas en Domingo, sloten aan, het vuur werd aangemaakt, de wijn kwam tevoorschijn en het vlees werd op de bbq gegooid. Het werd een heel gezellig laat avondje!

Wij waren weer vroeg wakker en genoten nog even van dit plekje.

Toen was het tijd om te gaan; we wilden graag meer van het eiland zien. We spraken af onze vrienden einde van de dag in Ancud te zien, namen afscheid van alle mannen en gingen op kerkenjacht! Chiloe is o.a. bekend om haar mooie houten kerken en wij waren wel nieuwsgierig. De eerste stop was Castro, waar het echt hartstikke druk was. We liepen langs het water en aten ceviche van zalm en mosselen met uitzicht op Castro’s bekende huizen op palen.

We zagen hier de eerste Unesco houten kerk van het eiland. En het was een bijzondere; geel en paars van kleur. Maar vooral de binnenkant was indrukwekkend; alles van hout en in perfecte staat.

We reden naar het kleine vissersdorpje Dalcahue en zagen de tweede houten kerk; een mooi blauw wit kerkje gelegen aan het gezellige centrale pleintje. We wandelden langs het water waar overal vis, krab en schelpdieren werden verkocht en het was hier echt heel ontspannen. Maar er was nog veel te zien, dus we sprongen weer onze gouden vriend in.

Onderweg naar het piepkleine Tenaun zagen we nog meer houten kerkjes en de fantastische kustlijn vol kliffen van Chiloe met op de achtergrond de hele cordillera van Patagonië. Dit eiland is zo mooi en wat ons in Patagonië te wachten staat belooft veel goeds.

In Tenaun staat het prachtige knalblauwe kerkje “Iglesia de Nuestra Senora del Patrocinio” uit 1837 dat zowel van binnen als van buiten in fantastische staat verkeert.

We liepen nog even over het strand en genoten van het uitzicht op de sneeuwbergen. We hadden de smaak te pakken en reden door naar het kerkje in Colo, een piepklein ‘dorpje’ met een wederom erg mooi houten kerkje met een bijzondere vorm.

We gingen dus zelf maar naar de lokale fiesta die dit weekend aan de gang was! We dronken een biertje in de zon en uiteindelijk kwamen onze vrienden aangelopen. Ze waren weer(!) in Chepu vast komen te zitten met de camper en waren de hele dag bezig geweest om er weer uit te komen. Terwijl er op het podium in traditionele kleding werd gedanst aten wij curanto, de specialiteit op Chiloe. Schelpdieren, worst, vlees en gevulde aardappelen worden bereid op hete stenen onder de grond en worden vervolgens in een groot net in een pan voorgeschoteld; heel lekker! We verlieten het lokale feest en reden naar Puñihuil, want morgenochtend was het tijd voor de walvisherkansing!

We stapten weer de boot op en deze keer deelden we de boot met 12 andere mensen, een drukke boel dus. We voeren eerst langs de pinguïns en daarna langs de zeeleeuwen. Het weer was weer slecht en het begon weer te regenen, maar we gaven de moed niet op. Het klaarde op en uiteindelijk zagen we verschillende blows en na een tijdje zoeken zagen we er een, en hoe! Een gigantische blauwe rug met een klein vinnetje verscheen vlakbij ons aan het oppervlak. We zagen maar een gedeelte van dit 30 meter lange reusachtige beest, maar het was zo bijzonder om te zien! We dobberden nog wat rond en zagen er nog 2!

Blij namen we afscheid van Sarah en Puñihuil en we vertrokken naar Ancud om het chassis van Pablo een wasbeurt te geven. Na een kop koffie en een uurtje wifi reden we naar de ferry om dit mooie eiland te verlaten.

Chili – Carretera Austral - Puerto Montt naar Futaleufu – 11 februari t/m 13 februari 2017

Eenmaal aan de overkant reden we door Puerto Montt en daar verscheen het eerste bordje met “Carretera Austral”, de beroemde weg door Chileens Patagonië! En voor ons weer een nieuw avontuur! Onze eerste stop was op een mooi plekje aan de zee en we zetten ons tentje op terwijl de zon onder ging.

’s Avonds laat werden we door een voorbijganger gewaarschuwd dat wij in de gevarenzone stonden. De zee was nu nog 100 meter van ons verwijderd, maar over een paar uur zouden we hier onder water komen te staan! Godzijdank kregen we deze tip, anders hadden we wel een probleem gehad… We verplaatsten ons tentje naar een ‘veilige’ plek en doken er niet veel later in. Middenin de nacht werden we wakker en de zee klonk angstaanjagend dichtbij. We deden ons tentje open en stonden een paar meter van de zee vandaan! We maakten met stenen en plastic flessen ijkpunten, maakten een noodplan voor als de zee te ver zou komen en staarden vervolgens 2,5 uur naar de zee.

Wij hadden nog een aantal uur te overbruggen en ontmoetten het leuke Duitse stel Katrin en Robert die met hun hond in een Volkswagen bus aan het touren waren. We dronken een koffietje aan het helderblauwe water en hadden uitzicht op prachtige groene bergen met tussendoor hier een daar een besneeuwde top. Eenmaal op de ferry doken we met de mechanic Robert even onder de auto om alles na te lopen, heel erg fijn. Op het dek genoten we van de mooie omgeving waar we doorheen voeren en overal om ons heen zagen we watervallen.

Na de lange ferry mochten we 10 km rijden en hop weer de volgende ferry op. Deze was een stuk kleiner dan de eerste en ook een stuk korter. Aan de overkant wachtten we op onze Duitse vrienden, want we hadden bedacht om samen te gaan kamperen. Onderweg naar een kampeerplek pikten we de Australische motorrijder Sam op, die met een gebroken achteras langs de weg stond. De motor ging in de Volkswagen bus en we namen Sam en zijn vriend Lee met ons mee. We belandden na 55 km slechte wegen in het pikkedonker uiteindelijk op Playa Santa Barbara, waar we na een avondtheetje met z’n allen onze tent indoken. De volgende morgen was het heerlijk wakker worden! We hadden een keertje geen enorme haast en werden wakker aan het strand in de zon. We liepen over het mooie vulkanische strand en in de zee (echt vlakbij de kust!) zagen we zeehonden en dolfijnen voorbij zwemmen!

Naast ons stond een omgebouwde Defender met een Nederlandse nummerplaat en we ontmoetten Ralph & Janneke. We hingen ’s ochtends een beetje rond met onze Nederlandse en Duitse vrienden en vertrokken na een vroege lunch richting Futaleufu.

We genoten van de (geasfalteerde!) weg die ons langs prachtige beekjes, meren en bergen met gletsjers bracht.

De fijne asfaltwegen maakten bij de afslag richting Futaleufu weer plaats voor een hele slechte gravelweg en we hadden nog bijna 80 km te gaan… Maar goed, voor world class rafting moesten we toch echt die kant op!

Chili – Futaleufu – 13 februari t/m 14 februari 2017

Na een prachtige, maar slopende rit reden we het centrale plein van het piepkleine Futaleufu op. Maar toen verloren we ineens onze stuurbekrachtiging. We openden de motorkap en de olie van het hydraulische sturingssysteem spoot er aan alle kanten uit. Wat nu in dit kleine gat? We belandden uiteindelijk bij een mechanic die al enige tijd volle bak aan de pils zat… Maar uiteindelijk werd een professorische oplossing gevonden en we reden naar het kantoortje van de raft company waar we boekten voor de volgende dag. We ontmoetten Nicolas, echt een toffe gozer die ons aanbood om dat we onze tent voor zijn huis op konden zetten. En zo zaten we een uurtje later bij Nicolas en zijn vriendin Josefine in hun gezellige houten huisje aan de wijn en zij hadden ook nog lekker voor ons gekookt. We sliepen naast de twee honden en de 5 piepkleine puppies, een gezellige boel dus. En de sterrenhemel was waanzinnig!

Happy valentine! We meldden ons bij Patagonia Elements voor de schijnbaar beste rafttour ter wereld. Een bus bracht ons naar de Rio Futaleufu; een fantastisch mooie knalblauwe heldere rivier vol met rapids. We hesen ons in de wetsuits, zwemvest aan, helmpie op en op naar de rafts.

Wij zaten met een familie uit Tenessee in de raft en we lachten ons kapot, echt een typisch Amerikaans stel bij elkaar. Onze gids Mauricio was een super leuke vent en onze vriend Nicolas zat vandaag in de reddingsboot. We gingen van start: “the Bridge to Bridge” route! De rapids waren lang, gaaf en best heftig!

Er zaten nogal wat heftige rapids in de route. Mauricio loodste ons overal veilig doorheen, zelfs door de beruchte ‘shark rapid’. We waren alweer aan het einde beland en we hadden zo genoten van deze trip en de fantastisch mooie omgeving waar we doorheen voeren!

Aan het einde van deze fantastische ride namen we afscheid van onze vriend Nicolas. De bus bracht ons terug naar Futaleufu en wij reden met Pablo naar de mechanic die Nicolas ons had aangeraden. Na een snelle check leek alles in orde en begonnen we weer aan onze weg terug naar de Carretera Austral.

Chili – Vicuña & Elqui Valley – 24 januari t/m 26 januari 2017

Niet veel later reden we het plaatsje Vicuña binnen. Vicuña ligt middenin de Elqui Valley en dit is een prachtig gebied. Maar wij waren vooral deze kant opgekomen voor stargazing! De Elqui Valley is een van de beste plekken ter wereld om sterren te kijken, o.a omdat het hier gemiddeld 300 nachten per jaar kraakhelder is! Overal in dit gebied zijn observatories te vinden. Maar toen wij kwamen aanrijden was het bewolkt… en we hoorden dat het grote en bekende observatorium Mamalluca haar tours voor de aankomende nacht had afgelast: shit!

We ontmoetten in het hostel de Amerikaanse motorrijder Ari. Hij wist veel van auto’s en ging met Arno even de onderkant van Pablo bekijken. We kwamen erachter dat we WEER een lek in de versnellingsbak hadden dus we konden in Santiago weer op zoek gaan naar een garage. De hemel was helemaal opgeklaard en wij boekten last minute een tour bij het kleine observatorium Alfa Aldea. De tour werd in de tuin tussen de piscovelden gehouden in een soort klein amfitheater onder de fantastische sterrenhemel.

Onze gids Hugo vertelde ons van alles over de sterren, de melkweg en andere galaxies en de verschillende constellaties die je met een beetje verbeelding in de hemel kunt zien. Hoe meer je hoort en leert, hoe kleiner je je voelt!

Nadat we nog even naar de geluiden van de planeten luisterden (vaag!) was het tijd om weer terug te keren naar het hostel. We waren doodop, maar de tour was de moeite waard!

We kregen een Spaans / (gebrekkig) Engelse tour langs de wijngaarden en de grote pisco machines om de Chileense trots te bereiden. We sloten af met een proeverij, maar pisco is (puur) gewoon echt niet heel lekker. De pisco sours zijn heerlijk, maar die hadden ze hier niet!

Teruggekomen in Vicuña liepen we wat door het dorpje en maakten ons daarna klaar voor de avond-/nachttour bij Mamalluca.

We vertrokken uiteindelijk 's avonds met een colonne auto’s de heuvels in en belandden bij het observatorium Mamalluca. Het gebouw alleen al was een vet gezicht en we waren benieuwd wat ons te wachten stond. Het werd al snel donker en onze gids Rodriguo nam ons mee naar de telescoop. Deze man wist zoveel te vertellen en we waren meteen geboeid (again, vooral Arno!).

Als eerste observeerden we Venus en Mars. Deze planeten waren heel goed met het blote oog te zien, zo bijzonder! Terwijl Rodriguo ons van alles over de melkweg en andere galaxies vertelden, keken wij naar de southern cross, oreon, sirius en nog een heleboel andere sterren, clusters en galaxies. We waren echt onder de indruk van de sterrenhemel en onze gids.

Na de tour dronken we in het hostel nog een afzakkertje met Ari en de gezellige Chileense vrouwen Veronica en Pamela.

Nadat we de volgende ochtend Pablo hadden gewassen (we moesten toch een beetje voor de dag kunnen komen met onze wagen in Santiago) gingen we met het Franse stel Elisa & Benjamin en Ari de zon bekijken! We reden naar het “Gran Observatorio Solar de Chile” en waren stomverbaasd; we belandden namelijk bij een soort schuurtje met een kudde geiten en paarden eromheen en in dit schuurtje stond de grootste solar telescoop van de wereld.

We liepen naar boven en de ietwat verstrooide Franse astronoom Eric stond ons al op te wachten. Een uur lang keken we naar de zon en het was echt heel bijzonder. Eric vertelden ons dat we door 1 van de 6 grootse en geavanceerde zontelescopen ter wereld keken! Je zag duidelijk de knalrode kleur van het oppervlak van de zon, de oneffenheden, zwarte stippen dat blijkbaar stormen en/of tsunami's zijn en je zag gasexplosies van het oppervlakte van de zon ontsnappen; heel erg bijzonder!

Chili - Vicuña naar Santiago - 26 februari 2017

Nu hadden we wel echt alles gezien in de omgeving van Vicuña en was het tijd om richting Santiago te vertrekken. We namen afscheid van onze vrienden en gingen weer op pad, helaas met niet zo’n lekker gevoel aangezien er weer van alles aan de auto mankeerde. We reden terug naar de kust en vertrokken verder zuidwaarts.

Chili – Santiago deel 1 – 26 januari t/m 3 februari 2017

We kwamen aan in de enorme stad Santiago die bedekt was met een dikke laag smog. We ontmoetten onze host Felipe, een maatje van Arno uit zijn Boston tijd. Het was 10 jaar geleden dat Arno en Felipe elkaar hadden gezien! De sfeer was meteen goed, we laadden de auto uit en trokken snel een Chileens (Kunstman) biertje open. Felipe heeft een topappartement op een fantastische plek en wij mochten in de superhero kamer van zijn zoontje Sebastian slapen. Sebastian woont nu bij zijn moeder Emily in Luxemburg. Felipe nam ons mee naar een leuk straatje vol barretjes en restaurants, waar we heerlijke pizza aten en een paar van zijn vrienden ontmoetten. We waren gebroken, maar de mannen wilden naar een festival. We laadden onszelf op en gingen mee. Het was een enorm feest met slechte muziek en vol met jonge feestende Chilenen. Uiteindelijk was het best heel leuk en we kwamen ook nog leuke lui tegen die we hadden ontmoet in het hostel in San Pedro de Atacama.

Na een paar (3) uurtjes slaap begon het autofeest, we moesten op zoek naar een garage. Uren en meerdere garages verder waren we nog helemaal nergens. De garagehouders waren hier extreem druk en gaven ons idioot hoge quotes voor het werk dat moest gebeuren. Einde middag bezochten we het contact via Mauricio uit Arica (de Black Bull garage) en dit leek onze laatste kans. Gelukkig kregen we wel vertrouwen in deze mensen en na de nodige onderhandelingen lieten we onze Pablo achter. We deden inkopen, haalden (heerlijke!) thai en crashten met z’n drieën op de bank.

We lunchten thuis en vertrokken daarna richting de enorme Costanera shopping mall. Na de mall nam Felipe ons mee naar het wijkje Barrio Italia. In dit hippe nieuwe wijkje vind je alleen maar leuke kleine boutique winkeltjes en restaurantjes en zoals Felipe zei waant hij zich hier in Europa. En in die stijl dronken we Kwak en Trappe biertjes op het terras!

We dropten de auto thuis en Felipe nam ons mee naar zijn favoriete tapas tent Balbona, een heel leuk restaurantje dat wordt gerund door een Spanjaard. Er werd een gigantische gin tonic (Hendrick's!) voor onze neus gezet en al snel volgde de lekkerste pulpo die we ooit hadden gegeten! Geen feestje vanavond, want Felipe had voor de zondagochtend grootse mountainbikeplannen met ons.

Er stonden ’s ochtends 3 mountainbikes klaar en daar gingen we, op pad met de veel te fitte Felipe. We fietsten eerst door Parque Bicentenario dat vlakbij Felipe’s huis ligt. Het is een mooi park met overal fietspaden en de grasvelden staan vol met ligstoelen en parasols en in het park vind je flamingo’s en bijzondere zwarthals zwanen.

Vanaf de top van de berg zou je een heel mooi uitzicht over de stad kunnen hebben, maar we zagen geen hand voor ogen. De stad was volledig bedekt met een dikke laag smog. Felipe vertelde ons dat dit niet normaal was voor deze tijd van het jaar, maar dat dit kwam door de enorme bosbranden die nu in Chili aan de gang waren. We trakteerden onszelf op een ijsje en een verse fruitsap en begonnen aan de afdaling.

We waren snel weer thuis en we moesten ons alweer haasten, want we werden bij Felipe’s vader thuis verwacht voor een bbq. We werden warm ontvangen door de gastheer Liberato en zijn vrouw Loreto. Zij wonen op een mooi rustig plekje in een groot huis met een zwembad in de tuin en een heerlijke veranda.

Er waren ook nog wat vrienden van de familie uitgenodigd en het was een gezellige boel. De wijn kwam op tafel en het vlees werd geserveerd. Wat een feest!

Na het eten werd er hier en daar een dutje gedaan en daarna doken we het zwembad in met Felipe zijn zus en de kids. Arno liet Liberto en Loretto de foto’s van de reis zien en ze waren onder de indruk! Na een laatste glas wijn namen we afscheid van onze hosts. We waren kapot en crashten alle drie met een glas rood op de bank.

Maandag moest er gewoon gewerkt worden en Felipe vertrok in z’n nette pak, terwijl wij achter de laptop doken. Tussendoor deden we de nodige inkopen en bij de garage leek alles ook goed te gaan. We wilden al dagen voor onze host koken, maar dat ging ook vanavond niet lukken. De moeder van Felipe, Gloria, nodigde ons uit om een hapje te eten. Ze nam ons mee naar een traditioneel Chileens restaurant aan de voet van Cerro San Cristobal. We aten lekkere empanada’s en heerlijke vis. We oefenden ons Spaans en hadden een gezellige avond. We werden op z’n Zuid-Amerikaans weer echt fantastisch verzorgd door alle mensen hier.

Een leuke verrassing was dat we bij de garage herenigd werden met onze Frans/Portugese vrienden Catia en William. Om dit te vieren dronken we een biertje met z’n vieren, we hadden een hoop bij te kletsen. We besloten om over een paar dagen samen naar het zuiden te vertrekken.

Wij hadden besloten nog 1 dagje hier te blijven en morgen met Catia & William naar het zuiden te vertrekken. We brachten Felipe naar het vliegveld en namen afscheid van onze fijne host. Gelukkig zouden we elkaar in maart alweer zien! Rond etenstijd verschenen onze vrienden. We maakten een plan voor de komende tijd en we waren klaar om Santiago te verlaten. Op naar de natuur!

Nadat alle spullen weer waren ingeladen en we een heerlijk uitgebreid ontbijtje hadden gegeten draaiden we weer de welbekende Ruta 5 op richting het zuiden. Bye bye Santiago, see you again in March!

Chili – Laguna Villarica & around – 3 februari t/m 5 februari 2017

We vonden een mooi plekkie in het bos en aan een rivier naast een piepklein gek plaatsje, waar de dorpsgek ons de weg wees. We zetten ons tentje op en doken de warme en gezellige camper van onze vrienden in. Onze chef William toverde een heerlijke soep op tafel en de bekende grote flessen rode wijn werden geopend. Het ging buiten helemaal los en ’s avonds laat doken wij ons zeiknatte tentje in.

De hele versnellingsbak moest eruit, weer een fijne klus dus! Wij lieten onze auto achter en vertrokken met onze vrienden in de camper naar Laguna Villarica.

We vonden een fantastische kampeerplek aan het meer op het zwarte (vulkanische) strand. We waren bijna alleen en bouwden een mooie plek voor onze bbq.

De mannen speelden beach ball, we draaiden muziek en dronken wijn rondom ons kampvuur. Catia maakte pisco sours en onze chef William bereidde geweldig vlees. Genieten hier!

Rise and shine. We trokken ons zwempak aan en doken het meer in. Dit was lekker wakker worden, en Catia kwam ook nog met verse koffie aan. De vulkaan was actief en elke paar minuten verscheen er een nieuwe rookwalm!

Na een ontspannen ochtend en een heerlijk ontbijt reden we naar Pucon. We liepen wat rond door dit leuke dorpje, waar alles duidelijk in het teken staat van (water-)sport. We vonden een koffietentje met wifi en installeerden ons voor de rest van de middag om e.e.a. voor de komende dagen te regelen. We moesten morgen weer paraat staan bij de mechanic en vertrokken daarom weer terug naar Temuco.

Chili – Temuco – 5 februari t/m 8 februari 2017

‘s Middags haalden we de megazware versnellingsbak op.

We brachten de versnellingsbak weer naar Edgardo en na een kletspraatje met onze vriend, doken we maar weer de camper in voor een heerlijk pastaatje.

De volgende dag werd de versnellingsbak weer gemonteerd. Terwijl er hard aan onze auto werd gewerkt kochten wij de markt van Temuco leeg. We zouden hopelijk vandaag Temuco verlaten en laadden de camper vol met eten. Einde middag zat Pablo weer helemaal in elkaar! Na de nodige testritten namen we afscheid van Edgardo en reden we godzijdank Temuco uit.

Vandaag zouden we het eiland Chiloe bereiken, maar eerst maakten we nog een stop bij een garage in het stadje Puerto Montt voor wat autovraagjes. We waren weer wat gerustgesteld en vertrokken naar de ferry.