Bolivia – Tupiza – 4 december t/m 7 december 2016

Sinterklaas kapoentje! ‘s Ochtends moesten wij even langs een mechanic. Dankzij alle hobbelwegen van de afgelopen dagen was het e.e.a. losgetrild…

We haalden de auto weer op en reden een stuk van de Dakar route; een bergweg met wisselende prachtige uitzichten. We zagen groene valleien afgewisseld door supervette gekleurde berglandschappen..

Onderweg terug naar het hostel deden we inkopen op de gezellige lokale markt. Het werd een lekkere kip kerrie.

Bij het ontbijt werden we door bekende stemmen verwelkomd; Sarah en Rick, onze vrienden uit Manchester die we hadden ontmoet in La Paz! We kletsten even bij, maar na het ontbijt was het tijd voor ons paardrijdavontuur. We klommen op de paarden (Draco en ‘Lindo Chico’) en vertrokken met Luis op z’n kleine paard met veulentje naar de vallei. We reden rustig tussen de cactussen en belandden bij Puerto del Diablo, een bizarre enorme poort van rode rotsen.

De vallei was prachtig en werd steeds mooier. We reden langs Valle de los Machos door naar het eindpunt Cañon del Inca.

Bij Cañon del Inca liepen we een stukje de cañon in terwijl de paarden en Luis lekker bleven chillen (want daar zijn ze goed in in Zuid-Amerika!).

Via dezelfde route keerden we terug naar de stal. 3 uur op een paard was genoeg, maar wat is het hier mooi!

‘s Middags gingen we met onze vrienden Sarah en Rick nog even met de auto op pad. De eerste stop was La Poronga.

Onderweg naar El Sillar, waar we vanuit Quetena Chico al langs waren gekomen, begaf onze gashendel het weer. De mannen fixten het, wij genoten van het mooie landschap en reden voldaan weer terug naar Tupiza. We kletsten de hele avond met onze vrienden in de keuken, echt gezellig!

Het was weer tijd om te verplaatsen en om 07:00 uur was de auto alweer ingepakt. De weg naar Tarija was onverhard, maar in ieder geval beter dan we in lange tijd hadden gehad! En wonder boven wonder belandden we halverwege de route op een geasfalteerde weg, wat een verademing!

Bolivia – Tarija – 7 december t/m 9 december 2016

We waren herenigd met onze vrienden uit Manchaster en pakten de volgende ochtend een taxi naar Lago San Jacinto. De zwemspullen waren ingepakt, maar daar aangekomen zagen we dat dit er niet echt in zat daar. We doken een van de vele restaurantjes in, dronken 4 flessen witte wijn, aten hele kleine rivierkrabbetjes en dorada visjes. Het eten was matig, maar de sfeer was top!

Het weer was na de lunch volledig omgeslagen en met een diepgrijze stormlucht vertrokken wij naar de bodega Campos de Solana. Hier troffen we Monserrate; een heel hip jong meisje dat perfect Engels sprak. We kregen een leuke rondleiding door het wijnhuis. Er wordt hier een breed scala aan wijnen gemaakt. De proeverij was echt leuk en een aantal wijnen waren best wel lekker!

We namen wat flesjes mee terug naar Tarija en genoten na met onze vrienden in het hostel.

’s Ochtends namen we echt afscheid van Sarah & Rick. We will see you back home! Voor vandaag was de eindbestemming Potosi. We reden door mooie droge landschappen met veel cactussen en gingen weer echt de hoogte in!

Bolivia – Potosi – 9 december t/m 11 december 2016

Onze volgende bestemming is een hele bijzondere plek. Toen de Spanjaarden hier kwamen werd beslag gelegd op 'Cerro Rico', een berg vol met zilver. Aan de voet van de berg werd op grote hoogte (4070 m) de stad Potosi gesticht. De legende zegt dat uit de mijnen van Cerro Rico zoveel zilver werd gewonnen dat hiermee helemaal tot Spanje een brug kon worden gebouwd en dat er dan nog steeds genoeg zilver over was om dit over de brug naar Spanje te brengen. Een andere versie is dat er zoveel mensen (voornamelijk inheemse bevolkingsgroepen en Afrikaanse slaven) zijn omgekomen in de mijnen dat met de botten van deze lijken een zelfde brug kon worden gebouwd. Men schat dat zo'n 8 miljoen mensen zijn omgekomen in de mijnen tijdens de Spaanse bezetting. 

De volgende ochtend gingen we op pad naar de mijn! We hesen ons eerst in een charmante ‘technisch’ outfit met laarzen, helm en hoofdlamp. Onze gids Robert nam ons eerst mee naar de miners market, waar je voor minder dan EUR 3,- een volledige dynamiet set of een fles 95% alcohol koopt…!

Na de markt bezochten we een verwerkingsbedrijf. Helaas was dit bedrijf sinds een paar maanden niet meer in werking. Sinds de daling van de zilverprijs hebben veel van deze bedrijven de deuren moeten sluiten. Robert vertelde hoe en met welke stoffen de mineralen worden gescheiden van het gesteente.

En toen was het tijd voor de mijn. We reden Cerro Rico op en werden naar de Caracol mijn gebracht. Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht op de stad.

Mijnwerkers werken in coöperaties en elke coöperatie heeft haar eigen mijnen. Ze bepalen zelf hun werkuren en delen de opbrengsten. Twee uur lang brachten we door in de mijn. Overal hing stof, het werd steeds smaller, we klauterden omhoog en omlaag door hele smalle gangen en schachten.  En we ontmoetten mijnwerker Ismael, die gaten voor dynamietexplosies aan het maken was. Helaas geen explosie voor ons…

We kwamen ook bij ‘El Tio’, de beschermheilige van de mijnwerkers. In Cerro Rico wordt sinds 1545 zilver gewonnen, maar de berg is inmiddels redelijk leeggehaald. Naast zilver wordt er nu vooral nog zink, lood en tin in de mijnen gewonnen. We waren blij toen we na een paar uur weer buiten stonden; zonlicht en frisse lucht!

Na een douche liepen we een rondje door Potosi. We bezochten wat kerken (waaronder de mooie Iglesia de la Merced) en wandelden door de smalle straatjes. We vonden de oude koloniale huizen en kerken wel wat vervallen hier en daar.

We dronken aan het einde van de dag een Potosina biertje op een terras.

‘s Avonds was het op het hoofdplein Plaza 10 de Noviembre een gezellige kerstboel; overal stonden kerstmannen en alles was in kerstsferen verlicht.

Bolivia – Tarabuco & Candelaria – 11 december 2016

De wekker ging weer lekker vroeg en wij vertrokken richting Sucre. 60 km van Sucre ligt Tarabuco, een klein plaatsje dat bekend staat om haar zondagmarkt. Daar gingen we even een bezoekje aan brengen! Vooral de traditionele klederdracht van de bevolking in en rondom Tarabuco is prachtig.

Na Tarabuco reden we over onverharde weg door naar Candelaria, een van de traditionele (en een stuk minder toeristische) weefdorpjes. Een vrouwtje nam ons mee naar het kleine dorpsmuseum en vertelde ons over de verschillende weefpatronen. Echt mooie dingen maken ze hier!

Daarna nam ze ons nog even mee naar haar privé collectie thuis. We kochten wat kleins en reden terug naar Tarabuco en door naar Sucre.

Bolivia – Sucre & Maragua – 11 december t/m 16 december 2016

’s Middags liepen we een rondje door het oude centrum van deze mooie stad en zagen veel mooie koloniale gebouwen. We gingen vervolgens op zoek naar informatie over dinosaurusprints, want daarvoor is de omgeving van Sucre the place to be. We hadden er naar toegeleefd om dit te zien! We regelden dat we morgen met onze nieuwe Nederlandse vrienden en de gids Grover op stap gingen. Dit was helemaal leuk, want Grover had 3 maanden geleden precies in deze omgeving de grootste dinosaurusprint ter wereld ontdekt! En wij gingen deze zien! Om hier te komen moesten we weer vele kilometers off-road; hier hadden we uiteraard net onze auto voor gepoetst! ;)

Om 06:30 gingen we op pad; Arno en Louw voorin en Pauline, Grover en Lot achterin. Volle bak dus! Het eerste uur was de weg perfect, daarna werd het langzaam slechter, maar gelukkig was het niet zo erg als we dachten. We staken een hoge reeks bergen over en hadden uitzicht over de ‘Maragua crater’, bestaande uit ringvormige rotsformaties die zijn ontstaan door verschuivingen van tectonische platen. Geen echte krater dus en uniek in de wereld!

Een half uurtje voorbij het piepkleine dorpje Maragua gingen we aan de wandel. Het hele gebied ligt vol fossielen en Grover liet ons van alles zien, met als hoogtepunt haaienpoep fossielen… En toen kwamen de eerste dinosaurusprints in zicht. Het waren er veel en ze waren duidelijk en groot!

We kregen een lesje paleontologie en gingen op zoek naar meer prints bij Niño Mayu. We waren allemaal echt mega verrast door wat we zagen en vooral Arno was helemaal in zijn element. Carnivoren, herbivoren, stegosaurus, saltasaurus enzovoort!

En toen kwamen we bij de trots van Grover; de grootste print (115 cm!) van een dinosaurus (carnivoor) ooit gevonden die hij 3 maanden geleden heeft ontdekt! En er waren op deze plek nog veel meer sporen te zien. Echt zo'n bijzondere plek dit!

We liepen door deze mooie omgeving weer terug naar de auto en reden terug naar Sucre. Wat een topdag!

We besloten een dagje langer in Sucre te blijven, zodat we ook nog iets van het stadje konden zien. Na een prachtige regel- & schoonmaakochtend wilden we een rondje in oude centrum gaan lopen, maar toen begon het te hozen. Einde middag gingen we er toch maar op uit samen met Louw. Het zag er allemaal een beetje grauw uit en heel veel gebouwen en kerken waren dicht, maar het uitzicht vanaf Iglesia de la Merced was toch prachtig.

We doken het Joy Ride Café in en binnen no time stond er een 3 liter pitcher op tafel. Pauline sloot later aan en uiteindelijk bleven we hangen voor bitterballen(!) en een heerlijke, extreem pittige pizza.

We zetten ons feestje voort in het hostel, gingen aan de Argentijnse wijn en het werd een mooie avond. De volgende dag hadden we een rustdagje ingelast. We brunchten in het zonnetje, deden inkopen voor de lange rit die ons morgen te wachten stond en keken (eindelijk!) een filmpje. De auto was klaar om te gaan en we namen afscheid van Pauline en Louw. Tot in Holanda!

Bolivia – Uyuni & Salar de Uyuni – 24 november t/m 2 december 2016

In Uyuni (waar de straten vol met 4x4 tour jeeps stonden) bleek niet veel te beleven en we wilden morgen meteen richting de zoutvlakte gaan. ‘s Avonds aten we in een klein BBQ tentje een stuk lama vlees, best lekker! We hadden Maps.me, een kaart van de salar en genoeg informatie en waren klaar voor het zout!

Naast de grote hoeveelheden zout die in deze voormalige zee worden gewonnen is deze omgeving rijk aan lithium, de toekomst voor Bolivia. We stopten bij de Ojos del Salar; een plek waar koud water van onder de zoutvlakte opborrelt. Een vreemd fenomeen! Toen reden we echt de eindeloze vlakte op. We zagen het Dakar monument opdoemen in de verte. Echt een cool monument en een perfecte plek voor wat fotootjes.

50 meter naast dit monument vonden we het oude Toyota teken gemaakt van zout; vet!

Wij waren als enige met een eigen auto. We reden meer dan 60 km met niets om ons heen dan zout. De patronen in het zout zagen er cool uit. Echt een bijzonder gevoel om hier te rijden!

En daar verscheen Isla Incahuasi, een voormalig eiland vol met grote pluizige cactussen. We klommen aan de zijkant tussen de cactussen en verbaasden ons over deze bizarre setting.

We reden in een rechte lijn naar Coquesa en legden onderweg natuurlijk nog een aantal keer het eindeloze zout vast!

Coquesa is een heel klein dorpje aan de voet van de Tanupa vulkaan (5.432 meter). De vulkaan had een mooie en enorme krater met verschillende kleuren rood en oranje.

We kwamen aan in dit idyllische dorpje en reden en liepen hier wat rond.

We zagen lama's grazen op het groene gras direct aan de rand van de zoutvlakte met op de achtergrond de enorme vulkaan. Wat een ongelofelijke setting!

We vonden een heel leuk kamertje in Hostal Maya. Het hostel was grotendeels gebouwd van zoutblokken en cactushout en in ons kamertje hadden we uitzicht op de zoutvlakte.

We bekeken de zonsondergang vanaf de zoutvlakte en de lucht kleurde blauw, paars, roze en oranje.

We kookten in het hotel een pasta en doken in ons bed op zoutblokken! Tussendoor liepen we nog even naar buiten om de prachtige sterrenhemel te bekijken.

’s Nachts ging het helaas weer helemaal mis en Arno werd weer heel erg ziek. We gooiden onze plannen om (we wilden de nacht erop kamperen op de zoutvlakte) en reden in een rechte lijn terug naar Uyuni. Bij het wegrijden uit Coquesa zagen we nog wat flamingo's.

Die middag brachten we door bij de car wash; de auto moest grondig schoongemaakt worden om al het zout te verwijderen. 3 uur later(!) was de auto als ‘nieuw’ en haastten we ons terug naar Hotel Inti. De  volgende 5 dagen lag Arno volledig voor pampus en at zo’n beetje niets. We moesten deze keer echt de tijd nemen, want hij had een nare bacterie te pakken. Na veel rust, een doktersbezoek en een flinke antibioticakuur ging het eindelijk beter.

Bolivia – Uyuni naar Tupiza –2 december t/m 4 december 2016

De eerste kilometers gingen best voorspoedig! We reden dwars door Valle de los Rocas, een gebied vol bizarre rotsformaties. We zagen ook mooie flamingo's. En recht voor ons doemde uit het niets de actieve vulkaan Ollagüe (5.865 meter) op.

We reden naar een uitkijkpunt vanaf waar we een mooi uitzicht op deze vulkaan hadden.  

Hierna startten we de meren-route en dit bleek ook het einde van normale wegen. We reden een dramatische bergweg en waren helemaal alleen en het ging al meteen mis; de bevestiging van het gaspedaal brak! Ai! Godzijdank kwam er een tourjeep en dankzij de chauffeur en wat ijzerdraad konden we alweer snel doorrijden. We bereikten eindelijk het eerste meer en werden niet teleurgesteld; het blauw met wit omrande Laguna Cañapa dat omringd was door bergen zag roze door alle flamingo’s die hier ongestoord op zoek waren naar eten. Echt onbeschrijfelijk mooi!

We werden bij onze lunch nog vergezeld door een coyote (!) en vertrokken hierna vol goede moed naar het volgende meer.

Onderweg zagen we ook veel vicuñas (mooie gazelle-achtige beesten).

Aangekomen bij Laguna Hedionda zagen we overal flamingo's en ook verschillende soorten. We konden er geen genoeg van krijgen en dat hoefde gelukkig voorlopig ook niet! We moesten inmiddels wel een beetje opschieten, aangezien onze eindbestemming van vandaag (Laguna Colorada) nog een behoorlijk eind weg was en de wegen onze Pablo zeker niet harder dan 40 km/h lieten gaan.

Via het roodachtige Laguna Chiar Kkota reden we door naar Laguna Ukhuqucha (ook wel Laguna Honda). We vallen in herhaling, maar ook dit was weer een idyllische plek. We gooiden de tank vol en haastten ons naar het zuiden.

De wegen waren echt dramatisch slecht; overal arelaxte ribbels in de weg, echt om gek van te worden. Maar de uitzichten maakten alles goed! 

Na het aanschouwen van de ‘arbol de piedra’ (stenen boom) bereikten we einde middag Laguna Colorado, de eerste officiële stop in het Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa.

We haastten ons naar een uitzichtpunt en waren net op tijd voor een van de mooiste momenten van onze reis; we zagen honderden, misschien wel duizenden, flamingo’s (alle drie de soorten die in Zuid-Amerika voorkomen) en de verschillende kleuren van het mineraalrijke Laguna Colorado en dat terwijl de zon langzaam onder ging. Echt een magisch moment!

Laguna Colorado ligt op 4.278 meter hoogte en dat betekent ijskoude nachten, maar ook een waanzinnige sterrenhemel! De wekker ging om 04:00 uur en met zonsopgang vertrokken we naar Sol de Mañana; een geiserveld gelegen op 4.850 meter hoogte! Maar eerst moesten we de nieuw ingebouwde accu eruit halen, omdat de bekisting ervan was afgebroken en los hing in de motor. Na een wederom dramatische hobbelrit kwamen we aan op deze bijzondere plek.

De geisers gingen flink tekeer en ertussen zagen we bubbelende modderpoelen en we roken overal zwaveldampen.

Onze mond open viel open bij het passeren van Laguna Chalviri. Dit was een prachtig meer met een soort witte zouteilanden, gekleurde randen vanwege het mineraalrijke water, bergen op de achtergrond en boordevol flamingo’s.

We sloegen de hoek om en belandden weer in een totaal ander landschap. We reden dwars door extreem droog zandlandschap en gekleurde vulkanen en vulkaankraters omringden ons. Aan de linkerkant zagen we een soort woestijnvlakte vol vreemde grote verspreide rotsformaties; Rocas de Dali. Terwijl we van deze bizarre maar mooie setting genoten kwamen we erachter dat Pablo een lek in zijn radiator had. We cancelden ons uitstapje naar Laguna Verde en Laguna Blanca in het zuiden, keerden om en wilden in 1 ‘rechte’ lijn naar onze slaapplaats voor vanavond: Quetena Chico.

 De weg naar Quetena Chico is echt the wild west! We hebben de hele weg 1 auto gezien en dit is echt de 'big nothing'. We reden over eindeloze vlaktes, passeerden nog meer meren en zagen overal tussendoor groepen vicuñas. We kregen ook weer pech. De beschermingsplaat was onder de auto vandaan gevallen en deze hadden we met spanbanden aan het chassis gebonden. En het hield!

We passeerden nog een mooi meer met op de achtergrond de vulkaan Uturuncu en daarna kwamen we bij Laguna Hedionda (naamgenoot van een eerder meer dat we bezochten). Het werd onze favoriete plek in deze omgeving. Dit was gewoon een van de mooiste plekjes waar we ooit geweest waren!

In het oosten zagen we steeds de vette vulkaan Uturuncu liggen, een joekel van 6.020 meter. Of het nog niet genoeg was op deze al geweldige dag reden we via een fantastische bergweg (bergafwaarts) een wederom heel bijzonder gebied in. Tussen de enorme rotsformaties verschenen groene valleien en mooie kleine dorpjes. Eindelijk weer een paar  (2 ofzo) mensen om ons heen!

Overal in de groene valleien waren lama's aan het grazen en de backdrop was geweldig.

Naast de vele lama’s zagen we hele mooie ganzen, zwarte ibissen en een hele grote groep nandoes (de Zuid-Amerikaanse struisvogel), een soort woestijnkonijn met enorme staart en mooie vogeltjes.

Weer vroeg uit de veren en op naar Tupiza. We hadden weer een hele lange rijdag voor de boeg en niemand kon ons vertellen hoe slecht de 275 km die we te gaan hadden weer zou zijn. Het antwoord was: heel slecht! We verlieten Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa en binnen een uur hadden we al 3 rivieren overgestoken en de weg werd absoluut niet beter. Onderweg genoten we van het uitzicht op de fantastische twin peaks van Uturuncu en van zoveel andere mooie bergen en landschappen.

Een bijzondere verrassing was het passeren van het spookdorp San Antonio de Lipez. De ruines van het grote dorp waren tegen de berg opgebouwd en we reden dwars door het dorp, echt heel erg gaaf.

Toen we in de buurt kwamen van Tupiza werd het landschap echt weer heel anders en bijzonder! Overal om ons heen zagen we dramatische gekleurde rotslandschappen en heuvels vol met grote cactussen.

Terwijl wij een van de mooiste bergwegen reden vlak voor binnenkomst in Tupiza begon het al te schemeren en waren we al meer dan 12 uur non-stop off-road aan het rijden. We waren moe en er braken nog meer dingen af van de wagen; de stress begon een beetje in te slaan. We reden met duktape vastgemaakte lampen en andere onderdelen in het donker met zwaar onweer uiteindelijk Tupiza binnen. Dit was echt een beproeving! Gelukkig werden we warm ontvangen door de lieve familie van het Butch Cassidy Hostel. Wat een dag!