Arno & Charlotte travel the world
  • Blog
  • About
  • Contact

Bolivia - Deel III - 4 december t/m 16 december 2016

12/16/2016

1 Comment

 

Bolivia – Tupiza – 4 december t/m 7 december 2016

Sinterklaas kapoentje! ‘s Ochtends moesten wij even langs een mechanic. Dankzij alle hobbelwegen van de afgelopen dagen was het e.e.a. losgetrild…

Samen met Francklin (de zoon des huizes), twee Canadezen en een Francaise reden we ’s middags naar Cañon del Duende. We lieten onze auto achter, liepen door een soort enorme rotspoort en belandden in een fantastisch gebied vol knalrode rotsformaties.

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

We haalden de auto weer op en reden een stuk van de Dakar route; een bergweg met wisselende prachtige uitzichten. We zagen groene valleien afgewisseld door supervette gekleurde berglandschappen..

Picture
Picture
Picture
Picture

Onderweg terug naar het hostel deden we inkopen op de gezellige lokale markt. Het werd een lekkere kip kerrie.

Picture
Picture

Bij het ontbijt werden we door bekende stemmen verwelkomd; Sarah en Rick, onze vrienden uit Manchester die we hadden ontmoet in La Paz! We kletsten even bij, maar na het ontbijt was het tijd voor ons paardrijdavontuur. We klommen op de paarden (Draco en ‘Lindo Chico’) en vertrokken met Luis op z’n kleine paard met veulentje naar de vallei. We reden rustig tussen de cactussen en belandden bij Puerto del Diablo, een bizarre enorme poort van rode rotsen.

Picture
Picture
Picture

De vallei was prachtig en werd steeds mooier. We reden langs Valle de los Machos door naar het eindpunt Cañon del Inca.

Picture
Picture

Bij Cañon del Inca liepen we een stukje de cañon in terwijl de paarden en Luis lekker bleven chillen (want daar zijn ze goed in in Zuid-Amerika!).

Picture
Picture
Picture
Picture

Via dezelfde route keerden we terug naar de stal. 3 uur op een paard was genoeg, maar wat is het hier mooi!

Picture
Picture
Picture
Picture

‘s Middags gingen we met onze vrienden Sarah en Rick nog even met de auto op pad. De eerste stop was La Poronga.

Picture

Onderweg naar El Sillar, waar we vanuit Quetena Chico al langs waren gekomen, begaf onze gashendel het weer. De mannen fixten het, wij genoten van het mooie landschap en reden voldaan weer terug naar Tupiza. We kletsten de hele avond met onze vrienden in de keuken, echt gezellig!

Picture
Picture
Picture
Picture

Het was weer tijd om te verplaatsen en om 07:00 uur was de auto alweer ingepakt. De weg naar Tarija was onverhard, maar in ieder geval beter dan we in lange tijd hadden gehad! En wonder boven wonder belandden we halverwege de route op een geasfalteerde weg, wat een verademing!

Bolivia – Tarija – 7 december t/m 9 december 2016

In Tarija belandden we in het Casa Blanca hostel; een leuke plek met een gezellige binnentuin, aardige lui en heerlijke muziek.

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

We waren herenigd met onze vrienden uit Manchaster en pakten de volgende ochtend een taxi naar Lago San Jacinto. De zwemspullen waren ingepakt, maar daar aangekomen zagen we dat dit er niet echt in zat daar. We doken een van de vele restaurantjes in, dronken 4 flessen witte wijn, aten hele kleine rivierkrabbetjes en dorada visjes. Het eten was matig, maar de sfeer was top!

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Na de lunch was het tijd voor een wijnproeverij. Wijn? Ja dat klopt, in deze streek wordt wijn gemaakt en wel van druiven die groeien op de hoogste wijngaarden ter wereld. Boliviaanse wijn wordt amper geëxporteerd, maar is wel overal in het land zelf verkrijgbaar.

Het weer was na de lunch volledig omgeslagen en met een diepgrijze stormlucht vertrokken wij naar de bodega Campos de Solana. Hier troffen we Monserrate; een heel hip jong meisje dat perfect Engels sprak. We kregen een leuke rondleiding door het wijnhuis. Er wordt hier een breed scala aan wijnen gemaakt. De proeverij was echt leuk en een aantal wijnen waren best wel lekker!

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

We namen wat flesjes mee terug naar Tarija en genoten na met onze vrienden in het hostel.

Picture
Picture
Picture

’s Ochtends namen we echt afscheid van Sarah & Rick. We will see you back home! Voor vandaag was de eindbestemming Potosi. We reden door mooie droge landschappen met veel cactussen en gingen weer echt de hoogte in!

Picture

Bolivia – Potosi – 9 december t/m 11 december 2016

Onze volgende bestemming is een hele bijzondere plek. Toen de Spanjaarden hier kwamen werd beslag gelegd op 'Cerro Rico', een berg vol met zilver. Aan de voet van de berg werd op grote hoogte (4070 m) de stad Potosi gesticht. De legende zegt dat uit de mijnen van Cerro Rico zoveel zilver werd gewonnen dat hiermee helemaal tot Spanje een brug kon worden gebouwd en dat er dan nog steeds genoeg zilver over was om dit over de brug naar Spanje te brengen. Een andere versie is dat er zoveel mensen (voornamelijk inheemse bevolkingsgroepen en Afrikaanse slaven) zijn omgekomen in de mijnen dat met de botten van deze lijken een zelfde brug kon worden gebouwd. Men schat dat zo'n 8 miljoen mensen zijn omgekomen in de mijnen tijdens de Spaanse bezetting. 

Na een lange rit naar Potosi kwam Cerro Rico dan eindelijk in beeld. Nog steeds leeft een groot gedeelte van de bewoners van Potosi van de mijnen. Overal zagen we volgeladen vrachtwagens de mijnen in- en uitrijden en in de stad vind je overal verwerkingsbedrijven.

Picture

De volgende ochtend gingen we op pad naar de mijn! We hesen ons eerst in een charmante ‘technisch’ outfit met laarzen, helm en hoofdlamp. Onze gids Robert nam ons eerst mee naar de miners market, waar je voor minder dan EUR 3,- een volledige dynamiet set of een fles 95% alcohol koopt…!

Picture
Picture
Picture
Picture

Na de markt bezochten we een verwerkingsbedrijf. Helaas was dit bedrijf sinds een paar maanden niet meer in werking. Sinds de daling van de zilverprijs hebben veel van deze bedrijven de deuren moeten sluiten. Robert vertelde hoe en met welke stoffen de mineralen worden gescheiden van het gesteente.

Picture
Picture

En toen was het tijd voor de mijn. We reden Cerro Rico op en werden naar de Caracol mijn gebracht. Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht op de stad.

Picture
Picture
Picture
Picture

Mijnwerkers werken in coöperaties en elke coöperatie heeft haar eigen mijnen. Ze bepalen zelf hun werkuren en delen de opbrengsten. Twee uur lang brachten we door in de mijn. Overal hing stof, het werd steeds smaller, we klauterden omhoog en omlaag door hele smalle gangen en schachten.  En we ontmoetten mijnwerker Ismael, die gaten voor dynamietexplosies aan het maken was. Helaas geen explosie voor ons…

Picture
Picture
Picture

Al het steen en gruis dat los komt na explosies wordt in grote karren (2.000 kilo per kar!) via een (hele slechte) rails door 3 mannen de mijn uitgeduwd. De mijnwerkers worden over het algemeen niet ouder dan 50 jaar door longziekten, maar dit is simpelweg de ‘beste’ baan die je kunt krijgen in deze omgeving. De omstandigheden zijn echt afschuwlijk.

Picture
Picture

We kwamen ook bij ‘El Tio’, de beschermheilige van de mijnwerkers. In Cerro Rico wordt sinds 1545 zilver gewonnen, maar de berg is inmiddels redelijk leeggehaald. Naast zilver wordt er nu vooral nog zink, lood en tin in de mijnen gewonnen. We waren blij toen we na een paar uur weer buiten stonden; zonlicht en frisse lucht!

Picture
Picture

Na een douche liepen we een rondje door Potosi. We bezochten wat kerken (waaronder de mooie Iglesia de la Merced) en wandelden door de smalle straatjes. We vonden de oude koloniale huizen en kerken wel wat vervallen hier en daar.

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

We dronken aan het einde van de dag een Potosina biertje op een terras.

Picture
Picture
Picture

‘s Avonds was het op het hoofdplein Plaza 10 de Noviembre een gezellige kerstboel; overal stonden kerstmannen en alles was in kerstsferen verlicht.

Picture
Picture
Picture
Picture

Bolivia – Tarabuco & Candelaria – 11 december 2016

De wekker ging weer lekker vroeg en wij vertrokken richting Sucre. 60 km van Sucre ligt Tarabuco, een klein plaatsje dat bekend staat om haar zondagmarkt. Daar gingen we even een bezoekje aan brengen! Vooral de traditionele klederdracht van de bevolking in en rondom Tarabuco is prachtig.

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Na Tarabuco reden we over onverharde weg door naar Candelaria, een van de traditionele (en een stuk minder toeristische) weefdorpjes. Een vrouwtje nam ons mee naar het kleine dorpsmuseum en vertelde ons over de verschillende weefpatronen. Echt mooie dingen maken ze hier!

Picture
Picture
Picture

Daarna nam ze ons nog even mee naar haar privé collectie thuis. We kochten wat kleins en reden terug naar Tarabuco en door naar Sucre.

Picture
Picture

Bolivia – Sucre & Maragua – 11 december t/m 16 december 2016

Hoewel de regering van Bolivia in La Paz zetelt is Sucre de officiële hoofdstad van Bolivia. En door de mooie koloniale architectuur en alle witte gebouwen tevens (volgens velen) de mooiste stad van het land. In deze stad is ook in 1825 de onafhankelijkheid van Bolivia uitgeroepen.

Picture
Picture

Het centrum van de stad is ook Unesco werelderfgoed. Einde middag kwamen we aan in het Pachamama Hostal en dit bleek echt een fijne plek. We ontmoetten Pauline & Louw, een relaxed stel uit Den Haag dat met een Pathfinder aan het rondtouren was. Daar zouden we nog wel wat tijd mee doorbrengen de komende dagen.

’s Middags liepen we een rondje door het oude centrum van deze mooie stad en zagen veel mooie koloniale gebouwen. We gingen vervolgens op zoek naar informatie over dinosaurusprints, want daarvoor is de omgeving van Sucre the place to be. We hadden er naar toegeleefd om dit te zien! We regelden dat we morgen met onze nieuwe Nederlandse vrienden en de gids Grover op stap gingen. Dit was helemaal leuk, want Grover had 3 maanden geleden precies in deze omgeving de grootste dinosaurusprint ter wereld ontdekt! En wij gingen deze zien! Om hier te komen moesten we weer vele kilometers off-road; hier hadden we uiteraard net onze auto voor gepoetst! ;)

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Om 06:30 gingen we op pad; Arno en Louw voorin en Pauline, Grover en Lot achterin. Volle bak dus! Het eerste uur was de weg perfect, daarna werd het langzaam slechter, maar gelukkig was het niet zo erg als we dachten. We staken een hoge reeks bergen over en hadden uitzicht over de ‘Maragua crater’, bestaande uit ringvormige rotsformaties die zijn ontstaan door verschuivingen van tectonische platen. Geen echte krater dus en uniek in de wereld!

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Een half uurtje voorbij het piepkleine dorpje Maragua gingen we aan de wandel. Het hele gebied ligt vol fossielen en Grover liet ons van alles zien, met als hoogtepunt haaienpoep fossielen… En toen kwamen de eerste dinosaurusprints in zicht. Het waren er veel en ze waren duidelijk en groot!

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

We kregen een lesje paleontologie en gingen op zoek naar meer prints bij Niño Mayu. We waren allemaal echt mega verrast door wat we zagen en vooral Arno was helemaal in zijn element. Carnivoren, herbivoren, stegosaurus, saltasaurus enzovoort!

Picture
Picture

En toen kwamen we bij de trots van Grover; de grootste print (115 cm!) van een dinosaurus (carnivoor) ooit gevonden die hij 3 maanden geleden heeft ontdekt! En er waren op deze plek nog veel meer sporen te zien. Echt zo'n bijzondere plek dit!

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

We liepen door deze mooie omgeving weer terug naar de auto en reden terug naar Sucre. Wat een topdag!

Picture

We besloten een dagje langer in Sucre te blijven, zodat we ook nog iets van het stadje konden zien. Na een prachtige regel- & schoonmaakochtend wilden we een rondje in oude centrum gaan lopen, maar toen begon het te hozen. Einde middag gingen we er toch maar op uit samen met Louw. Het zag er allemaal een beetje grauw uit en heel veel gebouwen en kerken waren dicht, maar het uitzicht vanaf Iglesia de la Merced was toch prachtig.

Picture
Picture
Picture
Picture

We doken het Joy Ride Café in en binnen no time stond er een 3 liter pitcher op tafel. Pauline sloot later aan en uiteindelijk bleven we hangen voor bitterballen(!) en een heerlijke, extreem pittige pizza.

Picture

We zetten ons feestje voort in het hostel, gingen aan de Argentijnse wijn en het werd een mooie avond. De volgende dag hadden we een rustdagje ingelast. We brunchten in het zonnetje, deden inkopen voor de lange rit die ons morgen te wachten stond en keken (eindelijk!) een filmpje. De auto was klaar om te gaan en we namen afscheid van Pauline en Louw. Tot in Holanda!

1 Comment

Bolivia - Deel II - 24 november t/m 4 december 2016

12/4/2016

0 Comments

 

Bolivia – Uyuni & Salar de Uyuni – 24 november t/m 2 december 2016

De bestemming voor vandaag was Uyuni, een lange en vooral droge rit. De wegen stonden vol met ‘pas op voor overstekende lama borden’ en af en toe verschenen er hele aparte rotspartijen langs de weg.

Picture
Picture
Picture

In Uyuni (waar de straten vol met 4x4 tour jeeps stonden) bleek niet veel te beleven en we wilden morgen meteen richting de zoutvlakte gaan. ‘s Avonds aten we in een klein BBQ tentje een stuk lama vlees, best lekker! We hadden Maps.me, een kaart van de salar en genoeg informatie en waren klaar voor het zout!

Picture

Na een pitstop op de markt voor wat inkopen reden we naar het mini dorpje Colchani om de benzinetanks te vullen. Hier sloegen we af richting de Salar de Uyuni en niet veel later reden we het zout op. De Salar de Uyuni is de grootste zoutvlakte ter wereld en ligt op ruim 3.600 meter!

Naast de grote hoeveelheden zout die in deze voormalige zee worden gewonnen is deze omgeving rijk aan lithium, de toekomst voor Bolivia. We stopten bij de Ojos del Salar; een plek waar koud water van onder de zoutvlakte opborrelt. Een vreemd fenomeen! Toen reden we echt de eindeloze vlakte op. We zagen het Dakar monument opdoemen in de verte. Echt een cool monument en een perfecte plek voor wat fotootjes.

Picture
Picture

50 meter naast dit monument vonden we het oude Toyota teken gemaakt van zout; vet!

Picture

Wij waren als enige met een eigen auto. We reden meer dan 60 km met niets om ons heen dan zout. De patronen in het zout zagen er cool uit. Echt een bijzonder gevoel om hier te rijden!

Picture
Picture
Picture
Picture

En daar verscheen Isla Incahuasi, een voormalig eiland vol met grote pluizige cactussen. We klommen aan de zijkant tussen de cactussen en verbaasden ons over deze bizarre setting.

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

We reden in een rechte lijn naar Coquesa en legden onderweg natuurlijk nog een aantal keer het eindeloze zout vast!

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Coquesa is een heel klein dorpje aan de voet van de Tanupa vulkaan (5.432 meter). De vulkaan had een mooie en enorme krater met verschillende kleuren rood en oranje.

Picture

We kwamen aan in dit idyllische dorpje en reden en liepen hier wat rond.

Picture
Picture
Picture
Picture

We zagen lama's grazen op het groene gras direct aan de rand van de zoutvlakte met op de achtergrond de enorme vulkaan. Wat een ongelofelijke setting!

Picture
Picture
Picture

We vonden een heel leuk kamertje in Hostal Maya. Het hostel was grotendeels gebouwd van zoutblokken en cactushout en in ons kamertje hadden we uitzicht op de zoutvlakte.

Picture
Picture
Picture

We bekeken de zonsondergang vanaf de zoutvlakte en de lucht kleurde blauw, paars, roze en oranje.

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

We kookten in het hotel een pasta en doken in ons bed op zoutblokken! Tussendoor liepen we nog even naar buiten om de prachtige sterrenhemel te bekijken.

Picture
Picture

’s Nachts ging het helaas weer helemaal mis en Arno werd weer heel erg ziek. We gooiden onze plannen om (we wilden de nacht erop kamperen op de zoutvlakte) en reden in een rechte lijn terug naar Uyuni. Bij het wegrijden uit Coquesa zagen we nog wat flamingo's.

Picture
Picture

Die middag brachten we door bij de car wash; de auto moest grondig schoongemaakt worden om al het zout te verwijderen. 3 uur later(!) was de auto als ‘nieuw’ en haastten we ons terug naar Hotel Inti. De  volgende 5 dagen lag Arno volledig voor pampus en at zo’n beetje niets. We moesten deze keer echt de tijd nemen, want hij had een nare bacterie te pakken. Na veel rust, een doktersbezoek en een flinke antibioticakuur ging het eindelijk beter.

Langzaam aan kreeg Arno weer praatjes en we besloten onze vertrekdatum uit Uyuni uiteindelijk op vrijdag 2 december te zetten. We konden niet wachten om dit oord te verlaten! Tussendoor aten we bij ons favoriete BBQ tentje, probeerden we zo veel mogelijk ons blog bij te werken en liepen we over de lokale markt.

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Bolivia – Uyuni naar Tupiza –2 december t/m 4 december 2016

Picture

Ciao Uyuni! Op naar het zuiden! We stopten in San Cristobal, echt een gat. We haalden wat laatste benzine, maakten een stop bij het mooie kleine kerkje met rieten dak en reden weer de ‘hoofdweg’ op.

Picture

De eerste kilometers gingen best voorspoedig! We reden dwars door Valle de los Rocas, een gebied vol bizarre rotsformaties. We zagen ook mooie flamingo's. En recht voor ons doemde uit het niets de actieve vulkaan Ollagüe (5.865 meter) op.

Picture
Picture
Picture
Picture

We reden naar een uitkijkpunt vanaf waar we een mooi uitzicht op deze vulkaan hadden.  

Picture

Hierna startten we de meren-route en dit bleek ook het einde van normale wegen. We reden een dramatische bergweg en waren helemaal alleen en het ging al meteen mis; de bevestiging van het gaspedaal brak! Ai! Godzijdank kwam er een tourjeep en dankzij de chauffeur en wat ijzerdraad konden we alweer snel doorrijden. We bereikten eindelijk het eerste meer en werden niet teleurgesteld; het blauw met wit omrande Laguna Cañapa dat omringd was door bergen zag roze door alle flamingo’s die hier ongestoord op zoek waren naar eten. Echt onbeschrijfelijk mooi!

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

We werden bij onze lunch nog vergezeld door een coyote (!) en vertrokken hierna vol goede moed naar het volgende meer.

Picture
Picture

Onderweg zagen we ook veel vicuñas (mooie gazelle-achtige beesten).

Picture
Picture

Aangekomen bij Laguna Hedionda zagen we overal flamingo's en ook verschillende soorten. We konden er geen genoeg van krijgen en dat hoefde gelukkig voorlopig ook niet! We moesten inmiddels wel een beetje opschieten, aangezien onze eindbestemming van vandaag (Laguna Colorada) nog een behoorlijk eind weg was en de wegen onze Pablo zeker niet harder dan 40 km/h lieten gaan.

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Via het roodachtige Laguna Chiar Kkota reden we door naar Laguna Ukhuqucha (ook wel Laguna Honda). We vallen in herhaling, maar ook dit was weer een idyllische plek. We gooiden de tank vol en haastten ons naar het zuiden.

Picture
Picture

De wegen waren echt dramatisch slecht; overal arelaxte ribbels in de weg, echt om gek van te worden. Maar de uitzichten maakten alles goed! 

Picture
Picture
Picture

Na het aanschouwen van de ‘arbol de piedra’ (stenen boom) bereikten we einde middag Laguna Colorado, de eerste officiële stop in het Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa.

Picture
Picture
Picture
Picture

We haastten ons naar een uitzichtpunt en waren net op tijd voor een van de mooiste momenten van onze reis; we zagen honderden, misschien wel duizenden, flamingo’s (alle drie de soorten die in Zuid-Amerika voorkomen) en de verschillende kleuren van het mineraalrijke Laguna Colorado en dat terwijl de zon langzaam onder ging. Echt een magisch moment!

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Laguna Colorado ligt op 4.278 meter hoogte en dat betekent ijskoude nachten, maar ook een waanzinnige sterrenhemel! De wekker ging om 04:00 uur en met zonsopgang vertrokken we naar Sol de Mañana; een geiserveld gelegen op 4.850 meter hoogte! Maar eerst moesten we de nieuw ingebouwde accu eruit halen, omdat de bekisting ervan was afgebroken en los hing in de motor. Na een wederom dramatische hobbelrit kwamen we aan op deze bijzondere plek.

Picture
Picture
Picture
Picture

De geisers gingen flink tekeer en ertussen zagen we bubbelende modderpoelen en we roken overal zwaveldampen.

Picture

Onze mond open viel open bij het passeren van Laguna Chalviri. Dit was een prachtig meer met een soort witte zouteilanden, gekleurde randen vanwege het mineraalrijke water, bergen op de achtergrond en boordevol flamingo’s.

Picture
Picture
Picture
Picture

We sloegen de hoek om en belandden weer in een totaal ander landschap. We reden dwars door extreem droog zandlandschap en gekleurde vulkanen en vulkaankraters omringden ons. Aan de linkerkant zagen we een soort woestijnvlakte vol vreemde grote verspreide rotsformaties; Rocas de Dali. Terwijl we van deze bizarre maar mooie setting genoten kwamen we erachter dat Pablo een lek in zijn radiator had. We cancelden ons uitstapje naar Laguna Verde en Laguna Blanca in het zuiden, keerden om en wilden in 1 ‘rechte’ lijn naar onze slaapplaats voor vanavond: Quetena Chico.

Picture
Picture
Picture

 De weg naar Quetena Chico is echt the wild west! We hebben de hele weg 1 auto gezien en dit is echt de 'big nothing'. We reden over eindeloze vlaktes, passeerden nog meer meren en zagen overal tussendoor groepen vicuñas. We kregen ook weer pech. De beschermingsplaat was onder de auto vandaan gevallen en deze hadden we met spanbanden aan het chassis gebonden. En het hield!

Picture
Picture

We passeerden nog een mooi meer met op de achtergrond de vulkaan Uturuncu en daarna kwamen we bij Laguna Hedionda (naamgenoot van een eerder meer dat we bezochten). Het werd onze favoriete plek in deze omgeving. Dit was gewoon een van de mooiste plekjes waar we ooit geweest waren!

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

In het oosten zagen we steeds de vette vulkaan Uturuncu liggen, een joekel van 6.020 meter. Of het nog niet genoeg was op deze al geweldige dag reden we via een fantastische bergweg (bergafwaarts) een wederom heel bijzonder gebied in. Tussen de enorme rotsformaties verschenen groene valleien en mooie kleine dorpjes. Eindelijk weer een paar  (2 ofzo) mensen om ons heen!

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Overal in de groene valleien waren lama's aan het grazen en de backdrop was geweldig.

Picture
Picture

Naast de vele lama’s zagen we hele mooie ganzen, zwarte ibissen en een hele grote groep nandoes (de Zuid-Amerikaanse struisvogel), een soort woestijnkonijn met enorme staart en mooie vogeltjes.

Picture
Picture
Picture
Picture

Gebroken maar nog steeds helemaal onder de indruk van wat we vandaag allemaal hadden gezien kwamen we aan in Quetena Chico. Na een diner-a-deux in het uitgestorven hostel doken we ons bed in.

Picture
Picture
Picture

Weer vroeg uit de veren en op naar Tupiza. We hadden weer een hele lange rijdag voor de boeg en niemand kon ons vertellen hoe slecht de 275 km die we te gaan hadden weer zou zijn. Het antwoord was: heel slecht! We verlieten Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa en binnen een uur hadden we al 3 rivieren overgestoken en de weg werd absoluut niet beter. Onderweg genoten we van het uitzicht op de fantastische twin peaks van Uturuncu en van zoveel andere mooie bergen en landschappen.

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Een bijzondere verrassing was het passeren van het spookdorp San Antonio de Lipez. De ruines van het grote dorp waren tegen de berg opgebouwd en we reden dwars door het dorp, echt heel erg gaaf.

Picture
Picture
Picture
Picture

Toen we in de buurt kwamen van Tupiza werd het landschap echt weer heel anders en bijzonder! Overal om ons heen zagen we dramatische gekleurde rotslandschappen en heuvels vol met grote cactussen.

Picture
Picture
Picture
Picture
Picture
Picture

Terwijl wij een van de mooiste bergwegen reden vlak voor binnenkomst in Tupiza begon het al te schemeren en waren we al meer dan 12 uur non-stop off-road aan het rijden. We waren moe en er braken nog meer dingen af van de wagen; de stress begon een beetje in te slaan. We reden met duktape vastgemaakte lampen en andere onderdelen in het donker met zwaar onweer uiteindelijk Tupiza binnen. Dit was echt een beproeving! Gelukkig werden we warm ontvangen door de lieve familie van het Butch Cassidy Hostel. Wat een dag!

0 Comments

    Arno & Charlotte

    Welkom op onze blog! We vinden het leuk als jullie ons zo nu en dan een beetje volgen en wat van jullie laten horen!


    Archives

    June 2017
    May 2017
    April 2017
    March 2017
    February 2017
    January 2017
    December 2016
    November 2016
    October 2016
    September 2016
    August 2016
    July 2016
    June 2016
    May 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    September 2015
    August 2015
    July 2015
    June 2015
    May 2015

    Categories

    All

    RSS Feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.