Nederland – We’re back! – 6 juni 2017

We reden met z’n allen naar Voorschoten en ploften neer. En toen begon het grote verrassingsfeest. Een voor een druppelden vrienden binnen en wij wisten natuurlijk van niets! Wat een verrassing, geweldig dat jullie er allemaal waren!

Einde avond doken we voor het eerst weer ons Nederlandse bedje in. We’re back!

Brazilië – Rio de Janeiro – 27 mei t/m 5 juni 2017

Vanuit de bus zagen we de eindeloze buitenwijken en de bekende favela’s van Rio voorbij schieten. Hier wil je ’s avonds niet rondlopen! Aangekomen op het busstation pakten we dus maar meteen een taxi naar huize Fiep. Na de zoveelste tunnel rijd je ineens het rijke Rio binnen, dat van Copacabana en Ipanema. We keken om en we zagen de iconische “Cristo Redentor”! We werden voor de deur afgezet en zagen Fiep in de lift! Dat is lang geleden! Met Fiep, Ro en de kleine Reinier werd er al snel een biertje geproost. Toen de kleine op bed lag gingen wij met de babyfoon op stap naar het food festival op het pleintje om de hoek. We aten funky gekleurde burgers en dronken lekkere IPA biertjes.

Na een heerlijk Hollands yoghurt-ontbijtje liepen we met z’n allen naar Ipanema beach. Dankzij zeemist zagen we geen hand voor ogen. De grote weg langs het strand is op zondag voor de helft autovrij en er werd druk gerend, gefietst en geskate. We zagen nogal veel blote billen, neptieten en veel te bruine afgetrainde Brazilianen.

De volgende ochtend stapten wij op de fiets. Het zicht was nog steeds niet top, dus gingen we maar een beetje rondfietsen en Havaianas voor de hele familie inslaan. En we fietsten het beroemde strand van Copacabana af. Na Copacabana keerden we terug naar Ipanema, maar het zicht werd er helaas niet beter op. Dan maar een rondje op de fiets door het hippe wijkje Leblon en weer terug naar huis.

Het was Ro z’n laatste avondje in Rio, want hij zou morgen off shore gaan voor zijn werk. Met z’n vieren aten we bij Garota de Ipanema, vernoemd naar het beroemde liedje over het meisje van Ipanema. Na super lekkere kabeljauwballetjes kwam een kleine barbecue met fantastisch vlees op tafel. Dit smaakte zo goed! Hier zouden we hopelijk nog een keertje terugkomen.

Weer werden we potverdorie wakker met dikke mist. We hingen ’s ochtends thuis rond. Reinier brabbelt vooral ‘Hua’ en kruipt druk rond. Het weer werd beter, dus we gingen op pad! Na een snel bezoekje aan Ipanema beach met het beste uitzicht tot nu toe pakten we de metro (ijskist) naar het centrum.

We dwaalden een beetje door het centrum over het hoofdplein “Praça Alagoas” waaraan o.a. het protserige operagebouw ligt en de bibliotheek die helaas volledig in de steigers stond.

We belandden op een ander plein met daaraan een oud klooster. Onderweg naar de Catedral de São Sebastião liepen we langs het hoofdkantoor van Petrobras (een cool gebouw) en in de verte zagen we de Cristo.

De grote kegelvormige kathedraal was echt een verrassing. Het gebouw heeft een communistische uitstraling en ziet er indrukwekkend uit.

Ook binnen kijk je je ogen uit. Vanaf het plafond lopen 4 enorme  glas in lood ramen helemaal tot aan de grond en in het midden van de kathedraal zweeft een groot kruis in de lucht. Echt een bezoekje waard.

We gingen op zoek naar de bekende betegelde trappen en zagen onderweg het gele toeristentreintje dat we straks zouden nemen al voorbij komen. We liepen langs de grote Braziliaanse held Senna en een mooi kerkje, maar toen waren we even verdwaald. We belandden aan de rand van een beetje grimmige favela.

We vonden de weg en liepen door gezellige rommelige straatjes naar de trappen.

De trappen zijn een kustproject van een artiest en er zijn tegeltjes van overal over de wereld in verwerkt.

We zagen overal Nederlandse tegels, en dat zijn de mooiste!

We liepen omhoog naar de grote Braziliaanse vlag bovenaan de trappen.

We vonden dit wijkje al meteen leuk. We liepen een tijdje door de kleine straatjes en zagen overal leuke kleine restaurantjes en boetiekjes.

Ook zagen we overal vette muurschilderingen.

Het wijkje is klein en al snel hadden we alles wel een beetje gezien. Toen het treintje aankwam werden alle bankjes omgeklapt, werd de elektriciteitsverbinding omgedraaid en stapte de chauffeur aan de andere kant in. We konden weer naar beneden!

Volgens Fiep konden we hele mooie vogels zien in de  Jardim Botânico, dus daar gingen we heen. We liepen door de cactustuin en verderop zagen we mooie apen. En toen brak er een hoop herrie los bovenin de bomen; een grote groep toekans en verschillende soorten. Ze zaten best hoog, maar toch konden we de felle kleuren van deze mooie beesten goed zien.

We liepen naar de vijver met grote waterlelies en zagen hier ook twee capybara’s, en zo groot hadden ze we nog niet eerder gezien! 

De tuin is groot, goed onderhouden en we vonden het hier mooi en erg relaxed! En overal waar we liepen verschenen nieuwsgierige apies.

Na een korte stop in de orchideeëntuin liepen we naar de trots van de tuinen: het 750 meter lange pad met aan beide zijden 134 meter hoge palmbomen, ook wel de ‘avenue of royal palms’.

We stapten op de fiets en namen een d-tour rondom het grote “Lagoa Rodrigo de Freitos”. We zagen roeiers over het meer glijden, terwijl het avondlicht op de rotsen en flatgebouwen aan de overkant viel.

Na deze verrassend leuke dag warmden we weer gewoon ons pastaatje op en kletsten we bij met Fiep.

De wekker ging en de lucht was blauw! We stapten snel op onze fietsjes en lieten Fiep en de kleine man thuis achter. Na een best lange fietstocht langs het strand van Copacabana en via tunnels onder bergen door stonden we aan de voet van de Suikerbroodberg (“Pão de Açúcar”). Dit is een van de bekendste landmarks van Rio. De eerste helft van de trip omhoog (naar de top van de Urca rots) gingen we lopen. Vanaf daar konden we al mooi verschillende baaien van Rio zien liggen.

Redelijk oververhit stapten we daar in de tweede kabelbaan die ons naar de Suikerbroodberg bracht; een 396 meter hoge granieten rots.

En wat een uitzicht hadden we hier! Eindelijk konden we van bovenaf zien wat een bijzondere en vette stad Rio is.

Je ziet hoe de stad op en om de vele heuvels heen is gebouwd. En natuurlijk hoe mooi de Cristo over de stad heen kijkt. Overal zie je baaien met prachtige witte strandjes.

En Copacabana beach is echt lang!

Ondanks de mist in het noorden zagen we mooi het centrum, een groot fort en de bergen aan de horizon liggen.

‘s Ochtends zaten we gezellig met onze kleine vriend aan de duplo en werkten we tussendoor ons blog een beetje bij. Einde ochtend vertrokken we naar  Niterói, een klein stadje aan de overkant van het water waar het bekende MAC museum staat. Met de metro bereikten we het centrum en van daar liepen we naar de pier. Een grote ferry bracht ons naar de overkant, een kort maar mooi bootritje. We lieten Rio achter ons en voeren langs de enorme brug die Rio met Niteroi verbindt: de “President Costa e Silva Bridge”. Deze brug is meer dan 13 km lang en daarmee een van de langste bruggen ter wereld.

Onderweg zagen we grote container- en marineschepen met op de achtergrond de Suikerbroodberg.

Met een strakblauwe hemel bereikten we het museum dat is gebouwd door de Braziliaanse architect Oscar Niemeyer. Deze creatie is zeker een bezoekje waard. De witte ‘schotel’ is gebouwd op een uitstekend stuk rots, een uniek gezicht.

Vlakbij het museum staat een oud klooster op een eilandje en op de achtergrond zagen we de Cristo boven Rio uittorenen. Wat een mooie plek en wat hadden we mazzel met het weer.

We moesten dit witte kunstwerk natuurlijk even goed van dichtbij bekijken!

Nog even een laatste fotootje dan.

Langs het water liepen we via de Olympische boulevard naar het “Museu do Amanhã” (het ‘museum van morgen’), het futuristische gebouw aan het Maua plein.

We kwamen boven bij het beeld, wat een gigantisch ding!

Het is een heel mooie plekje hier voor uitzichten over de stad, maar helaas was het best wel mistig.

De site zelf is echt een complete chaos. Het staat propvol mensen die selfies proberen te maken. Snel wegwezen dus!

Na een trein- en busritje gingen we naar huis voor een catch up met Fiep. We hadden zin in een borrel en stapten de fiets op naar het hippe wijkje Leblon. Deze wijk zit vol leuke tentjes en het was hier een gezellige boel! Einde avond crashten we thuis, we waren stiekem best kapot. Morgen, onze een-na-laatste-dag, zouden we dus even lekker op het strand gaan liggen!

Je gelooft niet wat er allemaal langs komt: heel veel blote billen, heel veel verkopers, heel veel caipirinhas en heel veel afgetrainde mensen! Wij werden op onze wenken bediend door onze strandman ‘the terminator’ en zaten al snel ook zelf aan de  caipirinhas. Sjezus, wat is het hier chill!

’s Middags verlieten we het strand en stapten we op de fiets naar de paardenrenbaan. Hier hadden we afgesproken met Fiep en haar vrienden Kiki en Harmen die ook een tijdje in Rio wonen. We keken een aantal rondes, gokten een paar keer, maar helaas geen geluk vandaag. Dan maar een borreltje drinken in de buurt!

Om onze allerlaatste avond van de reis (holy shit!) te vieren keerden we met z’n tweetjes terug naar het restaurantje met de fantastische barbecue. Een gezellig avondje met wederom heerlijk vlees en een Braziliaans biertje.

Onze laatste dag brak aan. De tasjes stonden klaar voor vertrek en we wilden nog een paar uurtjes op het strand doorbrengen. Geen blauwe hemel vandaag, maar Arno legde nog wel een mooie Braziliaanse dame vast.

Het was tijd om afscheid te nemen van Fiep en de kleine man. Geweldig om jullie te zien en een stukje van jullie Rio avontuur mee te maken! Tot over een paar maandjes in Nederland. De uber bracht ons naar de airport en we wierpen een laatste blik op deze mooie stad. En toen stapten we de blauwe kist in op naar huis, met een lach en een traan.

Brazilië – Foz do Iguaçu naar Paraty – 16 mei t/m 18 mei 2017

We besloten een dagje eerder dan gepland te vertrekken, want in Foz do Iguaçu is verder niet zoveel te beleven.

Brazilië – Paraty – 18 mei t/m 22 mei 2017

In het Maracuja Hostel werden we warm ontvangen door de eigenaar Rafael. Het hostel heeft een heel gezellige overdekt terras en een buitenkeuken gelegen aan een riviertje. Het was rustig en wij vonden het heerlijk. De volgende ochtend kwam het nog steeds met bakken uit de hemel, maar een fantastisch ontbijt maakte veel goed. Met dit slechte weer waagden wij ons maar aan het blog. Nu we weer aan de kust waren beland gingen we op zoek naar verse vis en die vonden we! We doken ’s avonds de keuken in en toverden een heel lekker visje op tafel. Ondertussen regende het nog steeds…

Het is echt een openlucht museum en misschien wel het mooiste koloniale plaatsje dat we op onze reis hadden gezien.

We liepen door naar het kerkje en de haven, waar rijen bootjes aangemeerd lagen.

De rest van de middag genoten we van de rest van het dorpje en wandelden we nog een tijdje langs de vele witte huisjes.

Op het centrale plein was het een gezellige boel, de terrassen zaten vol met Brazilianen.

We staken ook nog even de rivier over die vlakbij uitmondt in de zee. Met tassen vol cadeautjes voor het thuisfront liepen we via de gezellige straatjes terug naar het hostel.

Helaas vandaag geen vis, want op zondag worden die niet gevangen!

Tijd om Paraty te verlaten. Ondanks het lullige weer hebben we hier een toptijd gehad!

Brazilië – Paraty naar Ilha Grande – 22 mei 2017

We passeerden allemaal mooie kleine eilandjes en voeren af op het grote Ilha Grande.

Het eiland is één grote jungle met overal om het eiland mooie wilde stranden. We zagen ook meteen “Pico do Papagayo” (‘Parrot Peak’).

Na een uurtje varen meerden we aan in het haventje van het enige stadje op het eiland; Vila do Abraão.

Brazilië – Ilha Grande – 22 mei t/m 27 mei 2017

Het weer klaarde op en het zonnetje begon te schijnen, we waren aangekomen in het paradijs! We liepen over de zandweggetjes en vonden ons chille hotel. ’s Avonds liepen we een rondje en hadden al snel het hele dorp van binnen en van buiten gezien.

Op dit eiland vind je geen echte wegen en geen motorvoertuigen (op de vuilniswagen na). Alles is alleen bereikbaar via paden door de jungle of natuurlijk per boot. Wij wilden wel wat zien en verlieten vroeg het nog uitgestorven Vila do Abraão.

Terug in Vila do Abraão wandelden we nog wat door dit gezellige dorpje.

De volgende dag waagden we ons aan een nieuwe jungletocht, deze keer de andere kant op naar het strandje Lopes Mendez. Het was mooi weer en het strand van Vila do Abraão lag er mooi bij.

Na een uurtje wandelen kwamen we oververhit aan op het mooie strandje Palmas. Aan dit strandje wonen een handvol lokale mensen en staan vier huisjes en een klein kerkje.

Na een laatste klim door de jungle liepen we met onze blote voetjes het prachtige witte strand van Lopes Mendez op. Hier konden we wel eventjes chillen, zelfs Arno!

De zee was hier veel helderder dan aan de andere kant van het eiland. Na twee uurtjes zonnebaden en een kleine siësta gingen de sportschoentjes weer aan.

We waren kapot toen we terug waren! Maar we sprongen snel onder de douche en vonden een lege pizzeria waar we Ajax – Manchester konden zien. Met een Heineken biertje in de hand zagen we Ajax ten onder gaan tegen het grote Manchester. We maakten in het hotel plannen voor de volgende dag en waren blij dat we wat tijd hadden op dit heerlijke eiland.

In 1994 is de gevangenis gesloten en het gebouw is nu een museum. We liepen over het pad waarover vroeger de gevangenen van Vila do Abraão naar Dois Rios liepen, een lange hete tocht. We liepen het dorpje binnen en bezochten het museum en de oude gevangenis, maar hadden het snel al gezien.

Onderweg hoorden we overal brulapen, maar deze keer zagen we ze wel van heel erg dichtbij! Ze kwamen gezellig met z’n drieën bij elkaar zitten brullen en ons bestuderen. Heel cool!

Terwijl de zon onderging trakteerden wij onszelf op een heerlijke caipirinha bij het hippe tentje Cafe do Mar. Genieten in stoeltjes op het strand onder een enorme boom vol lampionnetjes!

We verlieten vandaag dit mooi plekje en begonnen onze trip naar de allerlaatste bestemming van onze reis: Rio de Janeiro! De grote ferry bracht ons naar de overkant en weer was het een mooi boottochtje.

Argentinië – Cataratas del Iguazú – 16 mei 2017

De  board walk bracht ons naar een fantastisch plekje; we stonden op een plateau pal bovenaan de reusachtige Garganta del Diablo.

Vanaf hier zie je de enorme watermassa die naar beneden stort, en je staat er met je neus bovenop. Wat een plek!

Na het treinritje begonnen we aan de ‘grote loup’. Dit hoog gelegen circuit van board walks leidt je langs een hele reeks watervallen.

Bij alle miradors stopten we een tijdje en genoten van de geweldige mooie natuur om ons heen en uiteraard van de watervallen!

Na de mooie grote loup waagden we ons ook nog aan de kleine loup en dat bleek een goede keuze! Dit circuit van board walks is lager en geeft weer hele andere uitzichten op de watervallen. We zagen vanaf hier ook weer de gigantische Gargante.

Een stukje verderop werden we weer met een nieuw en mooi uitzicht getrakteerd met palmbomen op de voorgrond.

We volgden het pad en kwamen nu op een prachtplek. En hier verscheen een regenboog!

Dit is ook de plek waar de toeristenboot de waterval induikt en het zag er best spectaculair uit.

We kwamen de Amerikaanse familie die we vanochtend in de bus hadden ontmoet weer tegen en liepen samen nog wat door het park. Een deel van het gezin woont in Brazilië en ze gaven ons nog wat goede tips voor ons laatste deel van de reis. We namen afscheid, wierpen een laatste blik op de falls en gingen toen richting uitgang. De Argentijnse kant van de falls vonden we toch wel een stuk indrukwekkender dan de Braziliaanse kant. We staken voor de laatste keer in Zuid-Amerika een grens over en waren al snel weer in ons hostel.

Brazilië – Foz do Iguaçu & Cataratas do Iguaçu – 15 mei t/m 16 mei 2017

We reden met meerdere bussen door Foz do Iguaçu richting ons trendy hostel Poesia. We vonden Foz do Iguaçu niet heel charmant en een stuk groter dan we hadden verwacht. Na maanden Spaans gehoord en gesproken te hebben moesten we omschakelen naar het voor ons nog niet zo goed verstaanbare Portugees. Na aankomst in ons hostel gingen we meteen met de bus door naar de Braziliaanse kant van de wereldberoemde “Cataratas do Iguaçu”, oftewel de Iguazu watervallen. Al snel zagen we dit prachtige natuurwonder verschijnen.

We zagen overal watervallen die langs enorme rotswanden naar beneden stortten. Wat een prachtig gezicht, en het meest spectaculaire gedeelte moest nog komen!

We liepen verder en in de verte verscheen de “Garganta del Diablo”, de grootste van de Iguazu watervallen. Wat een geweldige watermassa!

Via een board walk over het water liepen we naar een punt vanaf waar we echt een prachtig uitzicht hadden.

Het was een maandag en een holiday in Brazilië en daardoor gelukkig helemaal niet druk. Mazzel dus!

We gingen ook nog een toren op om het spektakel van bovenaf te aanschouwen. En ook dit uitzicht viel niet tegen. We verheugden ons nu al op het zien van de watervallen van de Argentijnse zijde de volgende dag.

Terug in het hostel relaxten we wat en kookten een happie.

Paraguay – Asuncion – 11 mei t/m 13 mei 2017

Na een prima vlucht waren we weer in de tropen en dat voelden we! We vertrokken met een gammele en propvolle bus naar het oude centrum, maar we vonden het heerlijk om weer een beetje in back to basic Zuid-Amerika te zijn. Wel begonnen alle valuta ons een beetje te duizelen en deze Paraguayaanse loempia’s (guarani) zijn geen feest; 5.500 guarani in 1 euro!

In Lido Bar, een fenomeen in Asuncion, aten we lekkere kip met een Heineken biertje. Het viel ons meteen op dat veel mensen hier Guarani, de plaatselijke taal, spreken en we verstonden er niets van! In grote delen van het land wordt deze taal gesproken. Door het Guarani hebben de mensen ook weer een heel ander Spaans accent met een gekke “r”.

We liepen terug via Plaza Uruguaya en spiekten even naar binnen in het eerste treinstation van heel Zuid-Amerika (nu een museum).

’s Avonds zaten we weer bij Lido Bar en dit keer kozen we voor een milanesa, een soort lokale enorme schnitzel en die smaakte goed! We vonden Asuncion echt verrassend leuk en waren blij dat we deze kant op waren gegaan.

Paraguay – La Ruta Jesuitica – 13 mei t/m 14 mei 2017

Tijdens onze busrit van Asunction naar Encarnacion brak er noodweer los. In Encarnacion klaarde het gelukkig een beetje op en stapten wij over op een kippenbus naar Trinidad. Na een warm onthaal door de gastvrouw in onze posada (een soort homestay) gingen we alweer snel door om de 'lichtshow' te zien in “La Santisima Trinidad del Parana”. Het was al donker en toen we ons meldden bij de ingang was er verder niemand. Uiteindelijk kwam er nog een Paraguayaanse familie opdagen en met z’n vieren liepen we in het donker het terrein op. We hadden geen idee wat we hier aan zouden treffen, maar werden positief verrast. Onze gids Javier vertelde over de historie van deze plek. In het Paraguayaans-Spaans, dus wij kregen helaas niet alles mee. Onder de sterrenhemel werden we meegenomen naar de ruïnes, terwijl Guarani muziek begon te spelen en de lichtjes een voor een aan gingen. Het was een prachtig en bijzonder gezicht.

Na een heerlijk ontbijtje liepen we de deur uit. Het was grauw en regenachtig. We pakten een taxi naar het plaatsje Jezus, waar we afgezet werden bij “Jesus de Tavarangüe”. Deze jezuïeten nederzetting is minder groot dan die in Trinidad, maar zeker ook indrukwekkend.

Van de omringende gebouwen (huizen, scholen, klooster etc.) is niet veel meer over, maar in het midden van het terrein vind je de mooie en goed bewaard gebleven ruïne van de kerk.

We liepen een tijdje rond (in de regen) en namen nog een snel kijkje in het museum.

Met de taxi vertrokken we weer naar Trinidad, waar we met daglicht nog een keer de ruïnes wilden bekijken. Met daglicht zagen we beter hoe groot het complex is en je kon je hier goed voorstellen hoe het er hier uit heeft gezien totdat de jezuïeten in 1767 verdreven werden.

We liepen hetzelfde rondje als gisteren. In de kerk zagen we overal de bas-reliëfs met muziekspelende engelen en andere beelden en reliëfs die bewaard waren gebleven.

We bezochten nog snel de klokkentoren, de tweede kerk en de overige ruïnes.

Paraguay – Ciudad del Este & Itaipu – 14 mei t/m 15 mei 2017

Na een helse busrit van 5 uur kwamen we aan in Ciudad del Este, een gat waar je zo snel mogelijk weer weg wilt. We doken snel ons bed in, want morgenochtend gaan we vroeg op pad.

Terug in het visitor center keken we nog wat rond en besloten toen de bus terug te pakken.

Uruguay – Colonia del Sacramento – 8 mei 2017

Uruguay – Montevideo – 8 mei t/m 11 mei 2017

Wij begonnen aan onze laatste(!) rit met Pablo! Op naar Montevideo, waar we onze Toyota op de boot naar Nederland zullen zetten. Deze 180 km kaarsrechte saaie weg was niet de meest enerverende rit, maar wel een emotionele. We reden in Montevideo meteen door naar Eduardo Kessler, onze agent, om de benodigde papieren voor de verscheping te ondertekenen. We regelden de cash dollars die we (blijkbaar) nodig hadden voor de verscheping, vonden een goede parkeerplek voor de laatste nachtjes voor Pablo en crashten op onze hotelkamer.

Na een ontbijtje en wat geregel voor de verscheping was het tijd om de stad te verkennen en met strakblauwe lucht gingen we op pad. Ook in Uruguay drinkt iedereen mate. Sowieso lijken de mensen hier erg op de Argentijnen, althans die in Buenos Aires. Het accent is ook identiek. Plaza Independencia is het centrale plein van Montevideo en direct valt het Palacio Salvo op, een enorm apart en indrukwekkend gebouw. In het midden van het plein staat een gigantisch standbeeld van Jose Artigas, de bevrijdingsheld van Uruguay die onder het standbeeld begraven is.

Via de Puerta de la Ciudela (een overblijfsel van de oude stadsmuur) liepen we Ciudad Viejo in. We passeerden Teatro Solis en Cathedral Metropolitana aan de rand van Plaza Matriz. Montevideo heeft best een charmant oud centrum, maar veel gebouwen zijn best wel vervallen.

We liepen richting de haven en liepen door Mercado del Puerte, een van de highlights van Montevideo. Een oude markt met mooie staalconstructies en middenin een grote oude klok. Het barst er van de eettentjes en barretjes. Een commercieel, maar toch sfeervol plekje.

De grote dag brak aan en we meldden ons bij Eduardo op kantoor. Hier ontmoetten we de Braziliaan Bruno en zijn vrouw en dochtertje, waarmee we een container deelden. Echt leuke lui! De nodige documenten werden getekend en we gingen verschillende instanties af om te betalen. Alles verliep soepel en snel, echt een eitje vergeleken met alle drama in India!

Arno reed als eerste de Toyota de container in.

We koppelden de accu los, checkten voor de laatste keer alles en de auto werd vastgezet.

Toen was het de beurt aan Bruno die zijn Defender de container inreed. Alles werd vastgemaakt en de container werd, na de nodige fotootjes, gesealed. Doei Pablo, tot over een paar weekjes in Rotterdam!

Argentinië – Buenos Aires & around – 23 april t/m 8 mei 2017

We reden een luxe compound met golfbaan en sportclubs binnen en werden op dit mooie plekje met een big smile door Nacho verwelkomd!

En hun cliënten zijn vooral de televisie jetset van Buenos Aires. Wij bleven de hele dag lekker ‘thuis’, deden al onze was, keken tv en werkten op de laptop onze foto’s bij.

Nacho kwam laat, na zijn kookcursus, thuis. En we mochten zijn probeersels van de les testen! Het was veel te gezellig en het werd weer veel te laat. We moesten echt even wennen aan dit Buenos Aires ritme, want voor 23:00 uur avondeten zit er niet in!

Terwijl Nederland Koningsdag vierde gingen wij naar het centrum voor een lunch met onze hosts. De mannen hebben een mooi kantoortje samen, maar de grote trots is de secretaresse Orelia; een travestiet die op gigantische hakken voor ons de deur open deed! Ernesto en Nacho namen ons voor lunch mee naar een restaurantje in een mooi gebouw dat ooit een social club was.

We bezochten de begraafplaats; een van BA’s highlights en inderdaad een bijzondere plek. Middenin de stad is een heel stadsblok volgebouwd met kleine mausolea, uiteenlopend van graven met standbeelden tot hele paleisjes. Alle Argentijnse beroemdheden uit de geschiedenis liggen hier begraven en de bekendste is Eva Peron.

Na een chill avondje thuis was het op zondag tijd voor de grote Falcon familielunch! Binnen de kortste tijd zaten wij aan de gin tonic en lag de bbq al vol met vlees. We ontmoetten Nacho’s broers en zussen en alle kleinkids en lunchten met z’n allen op de veranda.

We werden ’s avonds weer bij Nacho verwacht, want hij en zijn broer Luciano moesten oefenen voor hun kookcursus en gingen sushi voor ons maken. En het was lekker!

Het was vandaag Labour Day en dat betekent dat heel Zuid-Amerika vrij is. Op deze dag kregen wij een onverwacht telefoontje van Rita. Slecht nieuws, ze heeft borstkanker. Arno was behoorlijk aangeslagen. Donderdag zouden we meer weten, dus we moesten een paar dagen in spanning afwachten.

Terug in het centrum namen Ernesto en Nacho ons mee naar hun favoriete lunchtentje (officieel gesloten, maar als je aanklopt ging de deur open). Een mooie plek vol maffia-achtige mannetjes.

Na deze geweldige avond spraken we af met Nacho bij het restaurant Juana M. Hier trakteerden we onze vrienden op de beste steak die wij in BA zouden eten. Tijdens een avondwandeling door Recoleta zagen we o.a. de ambassade van het Vaticaan (nooit geweten dat dit bestond) en veel andere mooie gebouwen. Chique wijkje dit.

Rita kreeg gelukkig relatief goed nieuws. De tumor was klein en het ging om een niet agressieve, goed behandelbare vorm van borstkanker.

Morgen zouden we met Felix naar de River Plate wedstrijd gaan en we moesten vandaag al de kaarten halen bij het stadion. Met de kaarten op zak vertrokken we met z’n drieën naar de familie van Felix, want we waren uitgenodigd om te komen eten. Na een warm onthaal door de perfect Engels sprekende Moira kwam ook al snel Manuel binnen. Wat een leuke ouders! Het werd een avond vol (Spaanse) gesprekken, muziek, heerlijke eten, wijn en champagne!

Om 03:00 uur ’s nachts speelde Felix flamenco op de gitaar en daarna speelden Arno en Felix samen! De tijd vloog voorbij en ineens was het 04:30 uur, halleluja. We namen afscheid van deze bijzondere mensen en pakten de bus (die rijden ’s nachts ook!) naar huis.

We wilden de laatste (zon-)dag doorbrengen in San Telmo en vooral op zoek gaan naar mate’s, de koppen waarin bijna alle Argentijnen hun yerba drinken. Mate is hier echt een levensstijl, met name in het noordoosten van Argentinië. Op straat loopt iedereen met een mate en een thermoskan heet water onder de arm. Wij hadden dit al een paar keer geprobeerd en vonden het wel lekker. Goed idee voor in Nederland ook! Het was alleen echt noodweer en het kwam de hele dag met bakken uit de hemel. Geen San Telmo en geen mate dus voor ons, maar wel een lekkere lunch en een middagje filmpjes bij Nachito thuis.

In de vroege ochtend reden we heel BA door dat nog heerlijk rustig was. Veel te vroeg waren we bij de ferry terminal voor onze boottocht naar Colonia del Sacramento, Uruguay. Alles verliep soepel en we namen afscheid van Buenos Aires!

Argentinië – San Martin de los Andes & Ruta de los Siete Lagos – 17 april t/m 18 april 2017

We stopten bij verschillende miradors, maar hoopten dat we morgen wat beter weer zouden hebben. We zouden deze route namelijk gewoon nog een keer gaan rijden, richting Bariloche! We namen de d-tour naar Lago Traful en bereikten een idyllisch plekje. Een verlaten strandje aan een mooi meer. Daarna reden we vrij snel door naar San Martin de Los Andes.

San Martin de Los Andes is een bekende stad in Argentinië. Het is een populair vakantieoord, zowel in de zomer als in de winter, want er wordt hier dan volop geskied. Het ligt op een hele mooie plek in een baai aan Lago Lacar. We bleven hier een nachtje slapen in een leuk hotelletje.

We klommen over een hek naar een prachtig klein verlaten kerkje en spotten in de buurt hele mooie grote vliegenzwammen, erg cool!

We verlieten de Ruta 40 en reden via een hobbelige weg naar Lago Hermoso. Dit is, de naam zegt het al, een prachtig meer en het was spiegelglad. We bleven een tijdje op dit mooie plekje.

De route vervolgde zich langs o.a. Cascada Vullignanco en Lago Falkner.

We zagen op dit gedeelte van de route de mooiste kleuren!

Villa Angostura is het eerste stadje na de merenroute en dit is een chique oord (en blijkbaar heeft onze koningin hier ook een mooie casa!). We reden inmiddels langs het gigantische Lago Nahuel Huapi; het meer waar ook Bariloche aan ligt. Hier kwamen we einde middag aan.

Argentinië – Bariloche & around – 18 april t/m 20 april 2017

Bij “Mirador Panoramico” hadden we een mooi uitzicht op de meren, de huizen aan de rand van de meren en het Llao Llao Hotel. Bariloche en omgeving is duidelijk een oord voor de rijke Argentijnen.

Terug in Bariloche wandelden we door het centrum. Men noemt Bariloche ook wel de ‘chocolate capital’ van Argentinië en om de 10 meter vind je dan ook een goed gevulde chocoladewinkel!

Langs alle paasversiering liepen we naar het hoofdplein. We wilden een biertje drinken in een van de vele cervecerias maar waren te vroeg, want Zuid-Amerikanen doen (nog steeds) niet aan borrelen…!

Argentinië – Bariloche naar Buenos Aires – 20 april t/m 23 april 2017

Tijd om Bariloche te verlaten en de lange rit naar de Atlantische kust te starten. We reden weg in de regen, maar een uur later was het ineens strakblauw. Het weer hier blijft bizar. We reden door prachtig bergachtig landschap en stopten in het hippiedorp El Bolson.

Na een rondje over de markt in El Bolson begon onze doorsteek van Argentinië west naar oost: ‘the big nothing’, ons inmiddels welbekend. We verlieten de Ruta 40 en sloegen af landinwaarts.

Na heel lang rijden over lege vlakten kwamen de rotsen van “Paso de Indios” tevoorschijn. De zon ging onder en de rotsen kleurden mooi rood.

In het pikkedonker kwamen we aan in het gehucht Dolavon, waar we op een camping ons tentje opzetten. Hier gingen we met een bak koude pasta, nootjes en een glas Chileense wijn Arno’s nieuwe levensjaar in! Een onvergetelijk moment ;).

Arno & Rita zijn jarig! Wij werden wakker met een paar nieuwsgierige boeren om onze auto heen en na een praatje reden we zo snel mogelijk naar Puerto Madryn. Het plan was om Peninsula Valdès te bezoeken. Rond deze peninsula is heel veel bijzondere (marine) wildlife te zien. Helaas kwamen we erachter dat alle orka’s, zeeolifanten, pinguïns en walvissen al waren vertrokken! We wisten dat we al randje seizoen zaten, maar dit was echt een tegenvaller. Vooral de orka’s en zeeolifanten hadden we graag gezien. Dit tripje ging dus helaas niet door.

Wel besloten we nog een zeehondenkolonie te bezoeken vlak buiten Puerto Madryn. Een mooie rit langs de kust bracht ons bij Punta Loma. Aangekomen op het uitkijkpunt zagen we een paar honderd zeeleeuwen op een mooi klein strandje aan de voet van een klif, erg cool! En die beesten maakten een enorm kabaal.

Een stuk verderop zagen nog een kolonie zeeleeuwen en deze deelden de rots met een groep cormorants.

Arno kreeg een hoop verjaardagsberichten en belde met de jarige Rita. We maakten nieuwe plannen en besloten zo snel mogelijk naar Buenos Aires te rijden en daar lekker 2 weken te gaan zitten (en Arno’s verjaardag met een grote Argentijnse steak te vieren). We reden tot het donker werd naar het noorden, sliepen in het troosteloze Bahia Blanca en waren voor zonsopgang alweer op pad.

De route was echt dodelijk saai, alleen maar rechtdoor. We zagen alleen maar uitgestrekte weilanden vol grazende koeien en keken stiekem al uit naar de heerlijke steak die ons in Buenos Aires te wachten stond! Einde dag kwamen we aan in een klein dorpje buiten Buenos Aires waar we een lege, maar best wel leuke camping vonden. Dit werd onze allerlaatste kampeernacht op onze reis!

De rit naar Buenos Aires duurde lang; wat is deze stad immens groot en wat is het verkeer dramatisch. Arno heeft twee maatjes uit zijn Boston tijd die in Buenos Aires wonen, Ernesto en Nacho, en vandaag zouden we Nacho ontmoeten bij zijn ouders die buiten de stad wonen (vlakbij Tigre en de delta).

Chili – Navimag ferry van Puerto Natales naar Puerto Montt – 10 april t/m 15 april 2017

We werden wakker en waren (om 03:00 uur) vertrokken! Het was helaas veel te bewolkt voor een mooie zonsopgang. Na het ontbijt verplaatsten we ons naar het voordek, want we stonden op het punt om de White Channel door te steken, de smalste doorgang van de trip. We voeren op de versmalling af en we vroegen ons op het voordek af waar we er in godsnaam doorheen zouden gaan.

We zigzagden door de kleine eilandjes en passeerden met ons grote schip de smalste gedeelten van het kanaal. Spectaculair! We zagen veel zeevogels, waaronder cormorants en flightless steamer-ducks (die inderdaad niet kunnen vliegen). Het was grauw en bewolkt en we hoopten dat het weer wat beter zou worden.

’s Middags  werden we uitgenodigd om de kapitein op de brug te bezoeken. Hij vertelde en liet ziet hoe het schip wordt bestuurd en Lot mocht zelfs even aan het roer staan!

Een uurtje verderop zagen we het gestrande cargoschip Capitán Leonidas dat in 1968 (expres, met als doel de verzekeraar op te lichten,) is gestrand op het verzonken en onzichtbare eiland Bajo Cotopaxi. Sindsdien ligt dit scheepswrak hier aan het oppervlak.

Voor de lunch kletste de enthousiaste Persie ons anderhalf uur lang de oren van de kop over de flora en fauna in deze regio. Het was een prachtige dag en we gingen naar het dek om in het zonnetje een boekje te lezen en ondertussen de omgeving in de gaten te houden voor wildlife ter zee en in de lucht.

We voeren de Golfo de Peñas op en zetten hier koers naar open zee. We zagen de hele middag lang overal in de verte blows van blauwe vinvissen, maar helaas waren de walvissen ver weg. Af en toe kwam er een schip langs of dook er een zeeleeuw op uit het water. En de hele dag door zagen we heel veel grote zeevogels, waaronder de southern giant petrel en verschillende soorten albatrossen.

Later in de middag werd het “Northern Patagonian Ice Field” zichtbaar en verschenen rijen prachtige sneeuwpieken. Wat een mooie dag!

Na een schommelige nacht op open zee werden we vroeg wakker en gingen we naar het dek. We voeren op een van de kanalen oostwaarts en zagen de mooiste zonsopgang die we ooit hadden gezien!

Na een ontbijt gingen we met onze vrienden naar het dek en stonden op de uitkijk over het Moraleda kanaal. We genoten van de zee en de landschappen om ons heen.

En toen was het raak! We zagen een hele groep blauwe vinvissen en de kapitein week van zijn koers af om dichterbij te komen. Eerst zagen we overal blows en toen kwamen deze reusachtige walvissen ook boven water. Wat een fenomenaal gezicht!

Wat een dag! Strakblauw, in een truitje op het dek in Zuid- Patagonië en een beetje blue whales kijken!

We zagen ook nog het zusterschip van Navimag langsvaren.

En de bergen in dit gedeelte van de tocht zijn het mooiste, dus we bleven lekker de hele dag op het dek zitten.

En na deze prachtige dag werden we ook nog eens op een mooie zonsondergang getrakteerd.

Chili – Puerto Varas & around – 15 april t/m 17 april 2017

Samen met Felipe’s vader en broertje (Liberato en Jesus) waagden we ons weer aan de Chileense parilla en wijn, en dat in het zonnetje in de tuin!

Na het eten stapten we op twee quads en reden we de heuvel op om vanaf daar met een biertje een mooie zonsondergang te zien. We hielpen daarna de koeienman nog even om (op de quads) zijn kudde binnen de hekken te krijgen en dronken toen thuis nog een afzakkertje.

’s Ochtends hesen we ons in een harnas, want we gingen ziplinen. Een beetje hoogtevrees voor Arno wederom, maar het was toch wel weer leuk. Twee ziplines waren best spectaculair; 150 en 200 meter lang en deze staken een diepe kloof over met uitzicht op het meer. Sowieso is het een mooie bosrijke omgeving hier aan de voet van de vulkaan. Na anderhalf uur stonden we allemaal weer veilig op de grond!

En de activiteiten waren nog niet over, want ’s middags werd de jetski uit de schuur getoverd. Om de beurt hebben we even met dat ding over het meer gescheurd en dat ging nogal hard en was nogal vet!

We aten een late lunch waarna Liberato en Jesus weer richting Puerto Montt moesten om de vlucht terug naar Santiago te halen.

En wij sprongen toen samen de auto in en reden naar een mooi plekje om de vulkaan met zonsondergang te zien.