Chili - Lauca National Park & Parinacota - 12 januari 2017

Ook in Chili passeerden we eindeloos veel vrachtwagens, wel 4 km lang. We reden door het Parque Nacional Lauca en langs het helderblauwe Lago Chungara. Dit meer ligt op 4.517(!) meter met op de achtergrond de prachtige vulkaan Parinacota en rond het meer liepen flamingo's rond. Helaas was het redelijk bewolkt en lag de piek van de vulkaan in de wolken.

We reden door mooie berglandschappen en kwamen uiteindelijk in het piepkleine Aymara dorpje Parinacota. We hadden mazzel, want het 17e eeuwse kerkje was open! Dit was echt een heel bijzonder kerkje met een rieten dak en muren vol met fresco’s.

We reden terug naar de hoofdweg en zagen dat de vulkanen Parinacota en Pomerane beiden vrij lagen, wauw! Onze eindbestemming van vandaag was Arica, een stadje aan de kust. We gingen dus terug naar zeeniveau en zouden vandaag 4.500 meter afdalen!

De volgende stop onderweg naar onze eindbestemming Arica was Putre, een ander pittoresk Aymara dorpje. Onderweg naar Putre werden we omringd door hele dikke mist die ons tijdens de bergroute en in het dorpje zelf volledig het zicht ontnam. Geen idee dus of Putre nou echt de moeite waard is! Een stukje verder richting Arica ligt Pukara de Copaquilla; een 12e-eeuws fort dat werd gebouwd op de rand van een canyon om de akkerlanden in het dal te beschermen. Dankzij de mist zagen we hier helaas ook weinig van. De weg was wel top en de mist trok gelukkig weg, maar daar was de volgende verassing. We mochten 2 uur wachten, omdat er wegwerkzaamheden bezig waren. Uiteindelijk daalden we verder af richting de kust. Het landschap veranderde volledig en we reden door knalgroene valleien omringd door immense zandduinen.

Chili – Arica & around – 12 januari 2017 t/m 20 januari 2017

We waren weer op zeeniveau en reden Arica binnen; een stad aan de zee middenin een grote zandbak. We vonden een kamer in het hostel Sunny Days, een fijne plek met de ietwat warrige Kiwi eigenaar Ross. De volgende ochtend vertrokken we naar de garage, waar Mauricio ons al op stond te wachten. Hij bleek een hele aardige, rustige man die in ieder geval z’n best deed om zich verstaanbaar te maken. Dat was fijn, want de Chilenen zijn werkelijk niet te verstaan!

Na een ochtendbezoekje aan de garage leek Mauricio alles onder controle te hebben. We pakten vanaf daar een bus naar het centrum en liepen over de visserswerf. Hier aten we lekkere verse visempanada's. Het was hier een mooie bedoeling; overal liepen oude dorpsgekken, waren vissers aan het werk op hun boten en werden kratten vis overgeheveld naar de markt.

Tussen al deze mensen zagen we heel veel enorme pelikanen die absoluut niet bang waren en in het water dobberden groepen zeeleeuwen. Echt een mooi gezicht en een leuk uitstapje!

We kochten op de markt ceviche voor de lunch, vis voor vanavond en wat kratten voor op het dak van de auto. De ceviche smaakte ‘s avonds weer goed en het visje in de pan was zeker voor herhaling vatbaar. Heerlijk weer al deze verse vis na maanden alleen maar kip en ander vlees gegeten te hebben.

Wij stapten uit bij het Museo Arqueologico San Miguel de Azapa in het dorpje San Miguel en hier zouden we de oudste mummies ter wereld gaan zien! We liepen het museum binnen en zagen deze bijzondere vondsten. Het zijn mummies van de Chinchorro’s, een volk dat leefde langs de Peruaanse en Chileense kust. De oudste Chinchorro mummies dateren van ongeveer 5050 vC en zijn hiermee de oudste mummies ter wereld! De oudste mummies die zijn ontdekt in Egypte dateren van ongeveer 3000 vC en zijn dus bijna 2000 jaar jonger.

We zagen van alles: mummies van volwassenen (die echt hartstikke klein waren), mummies van kindjes en zelfs van embryo’s. Als het hoofd van het lichaam ontbrak, werd er een soort masker op gemaakt. Ook zagen we losse schedels, die in verrassend goede staat verkeerden.

Het was een kort maar bijzonder bezoek. We liepen naar de begraafplaats van San Miguel en zagen een soort stad van graven opdoemen die tegen het enorme zandduin waren opgebouwd. De graven, een soort huisjes, waren allemaal versierd met vele bloemen, echt een bijzonder gezicht. Het Cementerio de San Miguel Azapa is de oudste (nog steeds in gebruik zijnde) begraafplaats ter wereld!

We pakten weer een micro terug naar Arica en installeerden ons kantoortje weer in de gemeenschappelijke ruimte.

In de loop van de dag was de Peruaanse slotenmaker nog steeds nergens te bekennen en wij vonden, na lang zoeken met Mauricio, een ander mannetje dat zich wel aan onze klus wilde wagen. Maar eerst moesten alle mechanische zaken worden afgerond. Na een testritje bleek dat onze sturingspomp nog steeds(!) lekte en de moed zakte ons in de schoenen en we moesten morgen weer terugkomen. En het enige dat je dan te horen krijgt is “tranquilo”!

De volgende dag leek het er allemaal wat beter uit te zien; de stuurpomp leek niet meer te lekken en de remmen werkten beter. Maar Arica zouden we nog niet verlaten, want de slotenmaker moest nog beginnen! We liepen een rondje door het centrum en en zagen een mooi kerkje en gebouw beiden ontworpen door Eiffel. En daarna nog maar eens naar onze favoriete viskraam.

Wat we ’s middags bij de slotenmaker aantroffen was dramatisch; het plaatwerk was schots en scheef gemaakt en in plaats van grote stevige schroeven ter versteviging waren potnagels gebruikt. Dit moest opnieuw, dus morgen zouden we gewoon nog lekker in Arica zijn! Mauricio nam ons einde middag mee naar Milkhouse voor een heerlijk ijsje.

We zouden eigenlijk pas de volgende middag bij Mario langs gaan, maar we wisten inmiddels wel dat het beter was om er bovenop te zitten. En terecht, want aangekomen bij Mario zagen we dat het plaatwerk weer(!) scheef was gemaakt. Dan moesten we het maar samen doen en Arno hielp Mario met het slijpwerk. Vanmiddag zou de auto klaar zijn, fingers crossed.

Toen we in de middag terugkeerden zag het er godzijdank eindelijk goed uit en we waren blij! Na een uitgebreide autowasbeurt nodigde Mauricio ons uit voor een bbq met hem en de mechanics in de garage. Er werd een grote schaal met vlees gemaakt en er kwamen koude Heineken biertjes op tafel. Echt heel erg leuk! We hadden een gezellige avond met de mannen en waren heel erg blij dat we op deze manier afscheid konden nemen van deze mensen, die zoveel voor ons hadden gedaan.

Tijd om Arica FINALLY te verlaten! Maar niet te vroeg gejuicht, want 20 km buiten Arica kwam er rook uit onze linker achterrem. Dit meen je niet! We keerden om en konden weer bij Mauricio terecht. De remmen werden losser gedraaid, het testritje was goed en we verlieten nu echt voor de laatste keer deze stad. Op naar Iquique!

Chili – Arica naar San Pedro de Atacama – 20 januari 2017

Toen we Arica uit waren belandden we in the big nothing; alleen maar hoge zandduinen met af en toe een klein dorpje en heel af en toe wat groen.

We klommen steil omhoog en zagen Iquique verschijnen. De stad ligt verscholen achter hele hoge zandduinen en heeft een lang strand.

We daalden af en dachten in Iquique even tax free te gaan shoppen, maar het viel allemaal een beetje tegen en we reden zonder inkopen al snel weer over het enorme zandduin terug naar de Panamericana. De eindeloze rechte snelweg vervolgde zich en we besloten vandaag nog helemaal door te rijden naar San Pedro de Atacama.

Chili – San Pedro de Atacama & around– 20 januari t/m 23 januari 2017

Uitgeput reden we ‘s nachts het zand- en feestoord San Pedro de Atacama binnen. Na 2 uur rondrijden hadden we nog steeds geen slaapplaats gevonden, maar toen verscheen onze redder in nood Pablo. Hij bracht ons naar Casa Sorbac, 2 km buiten het dorpje waar een gezellig feestje aan de gang was. Wij mochten onze tent in het bos opzetten en zo kwam alles om 03:00 uur(!) op z’n pootjes terecht!

Moe maar toch weer vol energie stapten wij de auto in op weg naar de Lagunas Baltinache. De vulkanen rondom het stadje zijn prachtig!

We gooiden de tank vol in het dorpje en toen ging er iets mis. De auto startte niet meer, wat was er nu weer aan de hand. We spraken de Chileense praatjesmaker Nick aan en hij ging ons helpen. De Ierse motorrijder David was ook met panne bij het tankstation gestrand en kon dus ook wel wat hulp van Nick gebruiken. Nadat we ‘even’ (2 uur!) langs Nick z’n huis waren gegaan voor een ontbijtje belandden we bij de mechanics Willy en Antonio. We zagen overal olie- en benzinelekken en werden een beetje nerveus. We lieten de auto achter en niet veel later begon het buiten extreem te stormen. Overal verschenen gigantische bliksemvorken in de lucht en de donder was oorverdovend. We hoorden later dat die middag iemand was getroffen door de bliksem in San Pedro de Atacama. Het regende keihard en het hele dorp (dat bestond uit zandwegen) stond onder water. Het klaarde gelukkig iets op toen wij terugkeerden naar de garage. Na lange telefoontjes tussen de mechanics, Rita (onze Spaanse vertaalster) en ons leek het erop dat het allemaal met een sisser af zou lopen, wat een opluchting. Terug in Casa Sorbac zagen we dat ons tentje de storm gelukkig had overleefd en werden de flessen wijn op tafel gezet. Het werd een beregezellige avond met Chilenen, Brazilianen en een gezellige Venezuelaan. De gesprekken maakten plaats voor drankspellen en de wijn werd ingeruild voor ‘piscola’, het favoriete drankje van de Chilenen.

Na een korte nacht gingen wij proberen een plekje te veroveren voor de astronomy tour van ALMA, een grote en bekende observatory 40 km ten oosten van San Pedro de Atacama. Na 1,5 uur wachten werd de tour wegens de heftige regenval gecancelled, helaas. Samen met Felix, een Argentijn die we tijdens het wachten hadden ontmoet, gingen we een dagje met de auto op pad. Na een wandeling van 5 km terug naar het hostel met fantastisch uitzicht op de omringende vulkanen reden we snel het dorp uit richting de Lagunas Baltinache, poging nr. 2! Onderweg stopten we bij een mirador vanaf waar we een mooi uitzicht hadden op het maanlandschap van (de rand van) Valle de La Luna.

We verlieten de fijne asfaltweg en reden 45 km over een slechte dirt road naar de Lagunas. Middenin dit droge landschap liggen een aantal kleine zoutmeertjes. Je kunt hierin zwemmen, nou ja dobberen. Net zoals in de Dode Zee is het zoutgehalte hier zo hoog (40%) dat je gewoon blijft drijven! We liepen langs de knalblauwe meertjes die waren omringd door zout.

Bij het laatste meertje was het tijd voor een duik. Wat een bizar gevoel is dit!

We droogden op en zaten helemaal onder een laag zout. Wat een kutgevoel! Na een empanada lunch liepen we met z’n drieën terug naar de ingang en namen een ijskoude douche om weer zoutvrij de auto in te stappen. Felix was echt een aardige gozer die ook echt veel te vertellen had, gezellig gezelschap dus.

Het plan was om onderweg naar San Pedro de Atacama de Valle de La Luna te bezoeken, maar de lucht betrok en het begon te regenen. We dachten dat we op de droogste plek ter wereld waren beland, maar elke dag begon het om 17:00 uur keihard te regenen en te onweren!

Terug in Casa Sorbec dronken we met onze nieuwe Argentijnse vriend en nog wat andere gezellige lui een glas wijn; we hadden het hier echt naar ons zin.

We waren de laatste maanden zoveel tijd verloren door autoproblemen dat we wel een beetje haast moesten maken om nog helemaal naar het zuiden van Chili te kunnen komen. Het was dus tijd om door te gaan. We pakten ons tentje in en namen afscheid van de Sorbac jongens; zij hadden ons verblijf in San Pedro de Atacama echt gemaakt!

We reden nog verder naar de ‘Tres Marias’, schoten wat fotootjes en namen toen echt afscheid van San Pedro de Atacama!

Chili – San Pedro de Atacama naar Vicuna – 23 januari t/m 24 januari 2017

Honderden kilometers reden we door het droge landschap en overal zagen we mijnen (en ENORME mijntrucks).

En ineens uit het niets verscheen “Mano del Desierto”, een gigantische hand die uit de grond rees.

We zagen een prachtige zonsondergang en de lucht kleurde rood/oranje. Dit waren wel zo’n beetje de enige ‘hoogtepunten’ van een lange dag rijden door Noord Chili, wat een uitgestrekt saai landschap hier!

Bolivia – Cochabamba – 7 januari t/m 8 januari 2017

We zagen in de verte Cristo de la Concordia opdoemen, het enorme christusbeeld van Cochabamba dat middenin de stad bovenop een heuvel prijkt. Dit beeld is 33 meter en 44 cm hoog en hiermee 44 cm hoger dan het wereldberoemde beeld in Rio de Janeiro. In Rio zegt men dat de hoogte staat voor het aantal levensjaren van Jezus (1 meter per jaar), maar volgens de Cochabambinos leefde Jezus 33 jaar en een beetje, vandaar de extra 44 cm!

We reden met de auto omhoog naar het beeld en zagen een prachtige dubbele regenboog. Het beeld was enorm en niet heel mooi, maar met de dreigende donkergrijze stormlucht op de achtergrond was het toch best wel een cool gezicht. En we hadden een mooi uitzicht over de stad.

In Cochabamba gingen we op zoek naar informatie over de de Dakar race die maandag plaats zou vinden van La Paz naar Uyuni. We waren erachter gekomen dat we wel heel dicht in de buurt waren (wij zouden de Dakar route kruisen) en waren de afgelopen dagen al druk geweest om meer te weten te komen over de route en punten voor toeschouwers om dit spektakel te zien. Maar informatie krijgen bleek nogal lastig.

Bolivia – Oruro, Dakar 2017 & Patacamaya – 8 januari t/m 11 januari 2016

We belandden bij een punt waar de race morgen zou passeren, maar anderhalf uur later werd het plan gewijzigd en vertrokken wij naar een ander punt ‘iets verderop’. Wij begrepen er niets van, maar volgden de rest. ‘Iets verderop’ bleek uiteindelijk 100 km en hele slechte bergwegen verderop. In het pikkedonker kwamen we aan in Belen de Andamarca; waar waren we in godsnaam beland! Het regende keihard en wij moesten gaan kamperen… Uiteindelijk regelde het ‘opperhoofd’ van de groep dat we in een oude school konden slapen. De auto’s van de Bolivianen werden op het basketbalveldje van de school uitgeladen en wij geloofden onze ogen niet: picknicktafels, een enorme BBQ, een plasma tv met schotel en 50 kilo vlees kwam tevoorschijn. Het was al 12 uur ‘s nachts, maar er werd een gigantische BBQ gebouwd, de whisky kwam tevoorschijn en de muziek ging aan. Het was echt beregezellig!

's Ochtends werden redelijk brak de spullen ingepakt.

We reden het dorpje uit de duinen in. Hier zou over een paar uurtjes het Dakar spektakel beginnen! We vonden uiteindelijk een topplek direct aan de track. Alles werd weer uitgeladen, de drank en BBQ kwamen weer tevoorschijn en we installeerden ons op een duin.

Een paar uur later begon het grote feest en sjeesden de eerste motoren voorbij. Sommigen gingen zo hard en we stonden zo dichtbij!

Na een tijdje verschenen er quads en toen Loeb in zijn Peugeot voorbij scheurde en over de heuvel vloog werd het pas echt feest. Het was echt spectaculair en we genoten volle bak!

De auto’s vlogen voor onze neus voorbij: Peugeot, Mini, Ford, Toyota (Hillux en Landcruisers), Mercedes en Nissan. Ondertussen kwam het vlees en de chorizo’s door en de Bolivianen (en wij) dronken lekker door. We hadden ongelofelijk veel mazzel met het weer; het was de hele dag droog en af en toe verscheen het zonnetje. We stonden tegenover een Boliviaanse filmploeg en die vond onze groep wel mooi!

En daar verscheen de Rooy, in zijn monstertruck. De trucks waren echt het toetje op de al fantastische dag. Deze wagens reden zo ongelofelijk hard! Bijna alle trucks stonden vol Nederlandse sponsors, echt heel mooi om te zien.

Er waren ook locals uit Oruro die op de rally afkwamen. Ze waren net een stukje kalmer dan ons groepie, maar ook enthousiast!

De dag liep op z’n einde en de spullen werden weer ingeladen. Wij moesten het terrein via de Dakar track verlaten en deze sporen waren inmiddels bijna een meter diep. De helft van de groep moest getrokken worden maar onze Pablo reed fluitend het terrein af! We kwamen nog wat zingende lamme indianen tegen en daarna namen we afscheid van een groot deel van de groep; het waren echt een stelletje mafkezen bij elkaar, maar zij hebben ons Dakar-avontuur echt gemaakt!

Samen met onze Boliviaanse vrienden reden we terug naar Oruro terwijl de enorme bliksemvorken de hemel verlichtten en angstaanjagend dichtbij insloegen. In het hotel kwamen we erachter dat we een lek in ons sturingssysteem hadden, wat betekende dat we morgen dus weer een garage mochten gaan zoeken. Na deze lange dag vielen we als een blok in slaap.

We namen afscheid van onze Boliviaanse vrienden en vertrokken naar de garage die we via onze vriend Luis uit Santa Cruz hadden gevonden. Onderweg zagen we dat deze hele stad echt helemaal onder water ligt. Wij kwamen aan bij de garage waar de FJ onder handen werd genomen en wij installeerden ons in het kantoortje en hier hadden we eindelijk weer wifi!

Einde dag waren er wat dingen gemaakt, maar het grootste euvel (het lekkende sturingssysteem) konden ze ons niet mee helpen. We baalden als een stekker en moesten dus in Chili naar de benodigde onderdelen gaan zoeken. We besloten Oruro zo snel mogelijk te verlaten en reden naar Patacamaya.

In Patacamaya lieten we ’s ochtends onze auto (die weer behoorlijk bruin was) even wassen, terwijl wij aan een heerlijk broodje pindakaas zaten!

Bolivia – Sajama – 11 januari t/m 12 januari 2017

We zetten koers naar Sajama en zagen onderweg allerlei gekke stenen torens. We kwamen erachter dat dit chullpa tombes waren; een soort graven/mausolea die waarschijnlijk al duizenden jaren geleden door de Aymara’s werden gebouwd; een erg mooi gezicht!

We maakten een klein ommetje naar Curahuara de Carangas, waar de Boliviaanse versie van de Sixtijnse Kapel zou moeten staan (de “Sistine Chapel of the Altiplano”). We waren benieuwd naar de binnenkant van deze witte kerk met rieten dak, maar de kerk was gesloten (terwijl die open zou moeten zijn) en er was niemand te bekennen. Op z'n Boliviaans dus weer... We gaven het op en reden terug naar de weg richting Sajama.

De bergen kwamen in zicht, maar het weer was dramatisch. We reden Parque Nacional Sajama binnen en de vulkaan Sajama (6.542 meter) en de rest van de bergen waren niet zichtbaar, het dorpje Sajama was echt piepklein en een grote modderboel. De rest van de middag regende het keihard, totdat het einde dag opklaarde. De vulkaan Sajama en alle omringende pieken verschenen, o.a. de joekels Parinacota (6.350 meter) en Pomerane (6.282 meter) die op de grens met Chili liggen. Wat een indrukwekkend gezicht!

We raakten aan de praat met een van de park rangers en zagen eindeloos veel lama’s voorbij komen. Die beesten blijven leuk!

Het weer was ‘s ochtends een stuk beter en we wilden nog wat in de omgeving zien, voordat we Bolivia na 2 maanden en 1 week zouden gaan verlaten. We besloten naar het Bosque de Queñua te rijden, het hoogste bos ter wereld! Het was een mooi ritje omhoog en we belandden tussen de kleine queñua bomen die op de helling van de vulkaan groeien.

Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht over het dorpje Sajama en alle pieken daaromheen en Sajama was helemaal wolkvrij!

Teruggekomen in Sajama genoten we nog van het uitzicht op alle omringende bergen.

We waren blij en verlieten met een goed gevoel (op ons lekkende sturingssysteem na) het Parque Nacional Sajama en vertrokken richting de Chileense grens. We reden langs een gigantische rij vrachtwagens en wierpen een laatste blik op Sajama. Na 2 maanden en een week gingen we Bolivia verlaten! De grensovergang was weer ouderwets onduidelijk. Nergens bordjes en niemand die je helpt. Uiteindelijk verliep toch alles prima en reden we na anderhalf uur Chili binnen! Hasta la huego Bolivia!

Bolivia – Santa Cruz – 16 december t/m 24 december 2016

Het was wel even geleden dat we ons in een dergelijke setting bevonden! Na een rit van ruim 16 uur reden we dan eindelijk 's avonds Santa Cruz binnen. Santa Cruz bleek al snel een stuk moderner dan La Paz, godzijdank. We kwamen aan bij het huis van Patricio, een maatje van Arno uit zijn Boston tijd. Hier werden we warm ontvangen door Patricio en zijn vrouw Ana. We waren aanbeland in een kast van een huis met zwembad, 3 maids, tv formaatje bioscoop en een eigen chille kamer met badkamer. Hier konden we wel even vertoeven! We pimpelden gezellig wat wijntjes in de keuken en doken uitgeput ons heerlijke bed in.

Het was tijd om de rest van de familie Rojas te leren kennen; Rene (3), Paulina (2) en Fernanda (bijna 1) . En niet te vergeten: Bruno, de Newfoundlander formaatje grizzly beer. Het was een huis vol en een drukke boel! We gingen op pad met Patricio en Paulina en deden inkopen voor de BBQ. Na een lekkere lunch op het terras doken de mannen met de kids en een biertje het zwembad in.

We zaten de hele avond met z’n viertjes buiten; lekker BBQen en wijntjes drinken. Wat een feest!

De familie Rojas vertrok de volgende ochtend naar La Paz om kerst met de familie te vieren. Toen de familie was vertrokken gingen wij richting shopping mall. Met 2 paar Nikes en een hele kar vol boodschappen keerden we terug. Terug thuis installeerden we ons ‘kantoor’ in de woonkamer naast de kerstboom! De komende week zouden we proberen onze grove planning voor de komende maanden reizen te maken, het blog en dropbox bij te werken en dat was heel veel werk.

Op maandag brachten we onze auto voor een grote beurt naar de garage van Luis, een aanbeveling vanuit La Paz. Na 2,5 uur hadden we onze hele waslijst aan vragen en punten doorgenomen en gingen de mannen aan de slag. Het streven was om de auto donderdag klaar te hebben; eerst zien dan geloven! Terug in casa Rojas (in de airco, wat een verademing!) stortten we ons weer op het computerwerk. Na een uitgebreid ontbijt brachten we de volgende dag een bezoekje aan Luis om te kijken hoe alles verliep en we waren stomverbaasd. De hele auto (inclusief versnellingsbak etc.) lag helemaal uit elkaar! Alles verliep goed en er werd (on-Boliviaans) hard gewerkt, wat fijn.

We haalden op vrijdag de auto op, pakten de tasjes in en waren klaar voor vertrek. We zouden in 2 dagen naar Puerto Suarez rijden; het startpunt voor de trip in de Pantanal.

Bolivia – San Jose de Chiquitos, Chochis & Santiago de Chiquitos – 24 december t/m 25 december 2016

Wij gingen het plaatsje San Jose de Chiquitos bezoeken. De kerk daar is volgens velen het meest bijzonder. We reden dwars door het groene landschap naar San Jose de Chiquitos. Onderweg werd het snel duidelijk waarom deze omgeving zo groen is; keiharde regen en zon wisselden elkaar af. Tijdens de eerste bui begaf de ruitenwisser het en bij Lot haar portier stroomde het water naar binnen. Het was een beetje chaos in de auto. We reden het hoofdplein van San Jose de Chiquitos op en het was echt een prachtig gezicht. Aan het groene plein vol palmbomen en de aparte thorny bottle bomen ligt de prachtige oranjekleurige kerk.

De kerk was dicht en we moesten tot 15:00 uur wachten tot deze open zou gaan, want ja zo gaan dingen hier in Bolivia. We sneakten door een open deur naar binnen, maar besloten daarna toch maar netjes te wachten tot de kerk werd geopend. Dan maar een biertje op het terras om de tijd te doden. We spotten een prachtige toekan midden op het plein!

De poort van de kerk was inmiddels open, maar er was nog steeds niemand te bekennen. We waren er een beetje klaar mee en gingen zelf op zoek. Het lukte ons om via een verstopte deur de kerk binnen te komen en waren hier helemaal alleen. Overal zag je houtsnijwerk en alles zag er pico bello uit!

We liepen nog over de rest van het terrein en vonden ook de muurschilderingen erg cool. Dit is een bijzondere plek.

Tussen de rotsen stond “La Muela del Diablo, een puntige rare eenzame prachtige knalrode rots.

We bezochten het Chochis memorial (gebouwd ter herinnering aan een grote overstroming) met aparte houtsnijwerken en met vooral een prachtig uitzicht over de groene omgeving.

We reden ook nog langs een prachtige haciënda waar allerlei beesten rondliepen. Het begon te schemeren en we reden snel door naar Santiago de Chiquitos. Toen we de hoofdweg afsloegen reden we omhoog en achter ons zagen we de zon ondergaan en de lucht knalrood en oranje kleuren. We vonden een simpel hotelletje, aten een stukkie kip bij een klein tentje en doken uitgeput ons bed in. Totdat het familie kerstfeest in het hostel van start ging; keiharde muziek en knetter lamme dansende Bolivianen.

Morning & Merry Christmas! Gekke plek wel om op eerste kerstdag wakker te worden en een lekker kerstontbijtje zat er niet echt in, alles was dicht! We namen een kijkje op het dorpsplein en liepen ook deze Jezuïetenkerk even in. Deze was lang niet zo mooi als de kerk in San Jose de Chiquitos, maar toch wel weer bijzonder.

Bolivia – Puerto Suarez, de Pantanal & Santiago de Chiquitos – 25 december t/m 27 december 2016

Hop de auto in richting Puerto Suarez, dat een paar kilometer voor de grens met Brazilië ligt. We zagen onderweg al allerlei mooie vogels voorbij vliegen, waaronder weer een toekan. We kwamen begin van de middag aan, checkten in in Casa Real en binnen de kortste tijd stond onze gids Juan voor onze neus. Een apart ventje, maar heel aardig! Hij bracht ons meteen mee naar een groot meer aan de rand van Puerto Suarez.

We aten met z'n tweetjes een heerlijk romantisch kerstdiner op straat: rijst, yucca en vlees, en dat naast een karaoke machine met house muziek uit de jaren 90, top! Deze kerst zullen we niet snel vergeten.

verschillende soorten kingfishers, great black hawks, savanna hawks en southern screamers (een soort gieren). Vooral de black-collared hawk vonden we echt fantastisch mooi.

Af en toe vlogen er gigantische groepen wood storks op (die in het Spaans “ugly heads” worden genoemd), echt met wel honderd tegelijk!

Langzaam werd de bebossing iets minder en reden we richting het moeras. In de slootjes langs de weg zagen we echt overal kleine kaaimannen. En later ook echt grote jongens.

En daar verscheen de eerste groep capybara’s; de grootste knaagdieren ter wereld. Wat een grote, dikke en grappige beesten!

Inmiddels strekten aan beide kanten eindeloze knalgroene vlaktes zich uit met hier en daar een verdwaalde (palm-)boom, echt een mooi gezicht. In het groene gras verscheen een groot hert dat ons op een veilig afstandje stond te observeren.

We reden verder over het rode zand (de weg was inmiddels gelukkig wat beter) en zagen overal vogels (zoals het mooie kleine vogeltje de white-headed marsh tyrant), capybara's, kaaimannen en nog heel veel herten, soms van heel dichtbij! We zagen een grote slang (2,5 meter) oversteken en Juan sprintte erheen om hem te pakken, maar was helaas te laat. Iets later zagen we dezelfde soort slang zwemmen en de kade op kruipen. Ook deze was wel 2,5 meter en ook deze kreeg Juan helaas niet te pakken!

We kwamen bij een wat grotere rivier en zagen 3 herten afkoelen in water, tussen tientallen vogels; een prachtig gezicht. En aan de andere kant kwam een familie capybara's langs wandelen!

We waren nog op zoek naar anaconda’s, maar vonden er alleen eentje die dood was.

We keerden om en reden dezelfde weg weer terug. We zagen minder dan op de heenweg (aangezien het inmiddels bloedje heet was), maar alsnog zagen we veel. Eindeloos veel termietenheuvels, vogels, capybaras, kaaimannen en aan het einde zelfs nog een paar greater rheas (een soort struisvogel)!

De anaconda bleef op ons ‘want-to-see’ lijstje staan, helaas geen anaconda voor ons vandaag. Terug in Puerto Suarez dronken we biertje met Juan en bedankten we hem voor ons mooie Pantanal-avontuur! We besloten alvast wat kilometers richting Santa Cruz te maken en sprongen meteen weer de auto in. We sliepen in Santiago de Chiquitos en bewonderden onderweg de fantastische sterrenhemel.

Bolivia – Santa Cruz – 27 december t/m 29 december 2016

Terug in Santa Cruz zagen we Patricio, Ana en de kids weer. Na een Mexicaanse hap dronken wij nog gezellig een afzakker met Patricio. De volgende ochtend gingen we weer naar de garage om wat dingen na te laten kijken. Daarna gingen we nog even shoppen in het centrum, pakten een taxi terug naar Casa Rojas, waar een heerlijke lunch met soep, rijst en salade voor ons klaarstond. Na de lunch gingen de mannen een balletje slaan op de golfbaan en dook Lot achter de laptop. ’s Avonds aten we een (echt lekkere!) pizza met Patricio.

Bolivia – Laguna Volcan, Samaipata & El Fuerte – 29 december t/m 31 december 2016

Vandaag hadden we een uitje met de familie, we gingen naar Samaipata! Met een auto vol en 2 kids in de achterbak verlieten we Santa Cruz.

We reden al snel over een mooie tropische bergweg en zagen overal mooie rode rotsen.

We sloegen af naar Laguna Volcan. Via een dirt road de berg op belandden we bij – de naam zegt het al – een meer aan de voet van een vulkaan. Echt een klein paradijsje. Aan de rand van het meer was een hotel gebouwd, waar wij een lekker happie gingen lunchen.

We keken uit over het meer en de bergen eromheen. Na de lunch liepen we wat rond en de mannen speelden (met de kids) een potje pool.

Tijd om weer door te gaan! De auto werd weer volgeladen en we reden door naar Samaipata. Na een mooie rit reden we Samaipata binnen en zagen al meteen dat dit een ontwikkeld ‘rijk’ dorpje is waar heel veel Europeanen zich hebben gevestigd. Het centrale plein staat vol palmbomen en overal zie je leuke tentjes en barretjes. Het is hier echt een beetje een andere wereld.

We meldden ons bij de reisorganisatie Kaleidoscope Travel om onze trekking voor morgen te bevestigen. We zouden gaan hiken naar ‘El Nido de Condor’ oftewel de plek waar de condors nesten. We streken met z’n allen neer aan het hoofdplein en gingen aan de borrel en de familie bleef ook nog een hapje eten. Na het eten vertrok de familie terug naar Santa Cruz en doken wij ons hotel in. Heel leuk om een dagje met z’n allen op pad geweest te zijn!

Om 06:30 uur werden we opgehaald door onze gids Javier; een hele aardige vent die Spaans en Duits sprak. We konden dus mooi onze talen oefenen vandaag! We reden in anderhalf uur naar het startpunt van onze trekking. We klauterden anderhalf uur omhoog en hadden een prachtig uitzicht over deze weidse bergachtige omgeving.

We waren aanbeland op het uitkijkpunt waar over een paar uurtjes de condors zouden moeten verschijnen. Condors zweven op de thermiek en cirkelen zo eindeloos door de lucht. Ze kunnen zo op 1 dag wel 500 km afleggen! Wij zaten aan de rand van een afgrond en dit zou de perfecte plek zijn om deze mooie beesten van dichtbij te zien. Het wachten kon beginnen.

We spotten al een aantal condors, maar ze waren erg ver weg. Een ‘kleine’ condor kwam wel vlak voor ons voorbij zweven en we werden helemaal enthousiast. Maar toen het grote condor-festijn zou moeten beginnen was het akelig stil. We zagen er een heleboel, maar van grote afstand en elke keer vlogen ze de verkeerde kant op. We wachtten uren en zagen het niet echt meer gebeuren. Uiteindelijk zagen we er gelukkig nog 3 redelijk dichtbij voorbij zweven en konden we de mooie witte strepen en de witte kraag goed zien. Deze beesten zijn echt prachtig!

We waren wel een beetje teleurgesteld. Onze verwachtingen lagen een stuk hoger, maar je kunt niet altijd geluk hebben. En de trekking en de omgeving waren in ieder geval erg geslaagd. We daalden weer af en reden terug naar Samaipata. Onderweg zagen we hele oude enorme cactussen en hoog in de lucht zagen we nog meer condors voorbij zweven.

In Samaipata trakteerden we Javier op een borrel en een hamburger in het super leuke hippe tentje Boheme.

Het was alweer de laatste dag van 2016! Wij gingen vandaag El Fuerte bekijken, een pre-Inca ruïne stad vlakbij Samaipata. We startten in het museum in Samaipata, waar we een indruk kregen van de historie van deze grote archeologische site. We pakten een taxi naar El Fuerte en liepen omhoog. El Fuerte bestaat uit 2 delen; een 220 meter lange rots vol met carvings en een gedeelte ten zuiden van de rots waar allerlei huizen en gebouwen stonden. De plek kreeg door de Spanjaarden de bijnaam “Het Fort” vanwege haar strategische locatie, maar het had vooral een religieuze en ceremoniële functie voor verschillende pre-Columbiaanse volken (waaronder de Inca’s). Vanaf een hoog uitkijkpunt zagen we de 220 meter lange rots liggen vol met rotstekeningen.

We liepen de 2 km route over het terrein langs de rots en langs de ruïnes van alle gebouwen eromheen. Het grootste gedeelte van de carvings in de rots en sommige tempels en andere ruïnes waren pre-Inca en er waren ook een hoop Inca ruïnes te bewonderen. Er zijn nog steeds heel veel vragen over de daadwerkelijke betekenis van de rots en de ruïnes eromheen. We vonden het een hele mystieke plek en de site is echt mooi opgezet en we waren positief verrast door wat we zagen.

Na ruim een uur stapten we weer in de taxi terug naar Samaipata. We wandelden nog wat rond door dit leuke dorpje, haalden onze spullen op in het hotel en stapten in een trufi (gedeelde taxi) terug naar Santa Cruz.

Bolivia – Santa Cruz – 31 december 2016 t/m 7 januari 2017

Er werd gezellig geborreld en gebbq’d. Vlak voor middernacht gingen we het dakterras op, de champagne ging open en het vuurwerk begon: happy 2017! We feestten nog een paar uurtjes verder en doken om 04:30 uur ons bed in.

De eerste dag van het nieuwe jaar deden we rustig aan. Arno belde met Morea, Lot dook met de kids het zwembad in en ‘s avonds werden alle kliekjes in de oven gegooid. De volgende ochtend skypete Arno met Juul & Frank in Australië en werkten we verder aan het blog. We hingen overdag een beetje rond met de kids en ‘s avonds kookten we voor onze hosts. Dat was toch het minste wat we konden doen!

We gingen samen op pad naar de Jardin Botanico; een enorm park vlakbij de stad. Eerst loop je door een mooi onderhouden tuin met een meertje, bloemen en een cactustuin en vervolgens loop je echt de bush in, nog geen 10 km buiten de stad! Dankzij de zwermen muggen moesten we stevig doorlopen, maar onderweg zagen we veel beesten; 2 verschillende soorten apen, mooie vogels en vlinders en 2 grote schildpadden!

We liepen terug naar een meertje aan het begin van het park. Rond dit meer zouden perisoso's (luiaards) zitten dus we gingen op zoek. Nadat we vooral veel kaaimannen zagen, spotten we uiteindelijk 2 luiaards in de bomen. We verlieten het park en pakten een busje terug naar huis. 's Avonds aten we een lekker pastaatje en werd aan het einde de Berenburg op tafel getoverd. Het werd een gezellig (laat) avondje!

De volgende ochtend bezochten we onze gouden vriend Pablo. Er was hard aan de auto geklust, maar na een testrit bleek nog niet alles in orde te zijn. We lieten de auto dus nog een keertje achter en vertrokken naar huis. In de middag was het tijd om te gaan spelen; we gingen crossen met de buggy van Patricio! We haalden de buggy op bij zijn broer Diego en reden naar de rivier; wij in de buggy en Patricio in zijn auto achter ons aan. We gingen off road en deze weg was echt gemaakt om te scheuren. We raceten met meer dan 100 km/h over het zand en door water. Heel vet! En Lot ging natuurlijk ook nog even scheuren!

We aten met Patricio en zijn maten een burger in de hippe biertent Bendita. Het was een gezellige groep bij elkaar (o.a. met Jose en Kurt) en de burger was top!

De volgende dag regelden we wat dingen in de stad, deden we inkopen op de markt en gingen we eindelijk naar de kapper. We kookten weer voor onze hosts en begonnen ons vertrek uit Santa Cruz (over 2 dagen) een beetje voor te bereiden. Het werd wel weer tijd om op pad te gaan!

Onze laatste avond waren we door Curt & Yara uitgenodigd voor een BBQ feestje met alles erop en eraan: gezellige mensen, live muziek, obers met strikjes en lekker eten.

Dapper stapten we ’s ochtends vroeg de auto in, nadat we afscheid hadden genomen van de hele familie Rojas, 10 high-fiven hadden uitgedeeld aan alle kids en Bruno een knuffel hadden gegeven. Patricio & Ana, dank voor het fijne verblijf!