Chili - deel VI - blogpost 2 - 10 april t/m 17 april 2017

Chili – Navimag ferry van Puerto Natales naar Puerto Montt – 10 april t/m 15 april 2017

We werden wakker na een lekker nachtje slapen in onze 4-persoons cabine. Het vertrek stond officieel gepland voor 08:00 uur, maar al snel werd dit bijgesteld naar 15:00 uur. Het verbaasde ons inmiddels niet meer. We maakten kennis met de kapitein Maximilian en de supervisor Persie, allebei hele mooie figuren.

Het ‘grote niets doen’ begon! We lazen een boekie in ons warme kamertje, Lot schreef wat blog en we aten lunch in de kantine. ’s Middags liepen we een rondje over het schip. Het schip was behoorlijk leeg, nog geen 10% van de vrachtcapaciteit was benut. Wel stond er een grote wagen met koeien aan boord.

Die zouden we nog wel vaak gaan horen vanuit onze cabine en het restaurant. En we zagen ook een kar met paarden en schapen.

Later gaf Persie een praatje over het schip “Evangalistas”, de route en wat we de komende dagen konden verwachten. Erg leuk!

We lagen alleen nog steeds stil in Puerto Natales. De marine moest groen licht geven voor vertrek, omdat de windstoten dat op dit moment nog niet toelieten. Het zou zo maar kunnen dat we pas de volgende ochtend zouden vertrekken…

We wachtten af, liepen een beetje rond over het schip en dronken ‘s avonds na ons bezoekje aan de kantine stiekem een meegesmokkeld wijntje in onze cabine (alcohol is verboden op het schip). En uiteindelijk werd tijdens het eten medegedeeld dat we inderdaad pas de volgende ochtend zouden vertrekken.

We werden wakker en waren (om 03:00 uur) vertrokken! Het was helaas veel te bewolkt voor een mooie zonsopgang. Na het ontbijt verplaatsten we ons naar het voordek, want we stonden op het punt om de White Channel door te steken, de smalste doorgang van de trip. We voeren op de versmalling af en we vroegen ons op het voordek af waar we er in godsnaam doorheen zouden gaan.

We zigzagden door de kleine eilandjes en passeerden met ons grote schip de smalste gedeelten van het kanaal. Spectaculair! We zagen veel zeevogels, waaronder cormorants en flightless steamer-ducks (die inderdaad niet kunnen vliegen). Het was grauw en bewolkt en we hoopten dat het weer wat beter zou worden.

’s Middags  werden we uitgenodigd om de kapitein op de brug te bezoeken. Hij vertelde en liet ziet hoe het schip wordt bestuurd en Lot mocht zelfs even aan het roer staan!

We zagen de rest van de dag helaas niet heel veel van de omgeving door het slechte weer, maar op het schip was het wel gezellig. We kregen ’s avonds weer een interessante lezing van Persie en we borrelden met onze nieuwe vrienden: de Franse Ema en Adrien, de gekke Colombiaan Albert en de Ierse Shay. Dit werd een beetje ons groepie.

’s Ochtends vroeg zouden we Puerto Eden bereiken. Dit dorpje ligt écht in the middle of nowhere. Hier is geen signaal en het is alleen maar bereikbaar per boot. Helaas meerden we in het pikkedonker aan. Arno ging midden in de nacht nog even buiten kijken naar het verlichte dorpje, maar je kon niet heel veel zien. Voor zonsopgang waren we alweer vertrokken, dus we zagen alleen de lichtjes van Puerto Eden.

Na het ontbijt werden we weer naar het voordek geroepen voor een andere spectaculaire doorgang van de trip. We voeren de English Narrows binnen terwijl de zon op kwam.

En op een van de eilandjes in het kanaal stond een mariabeeld. Zij wordt beschouwd als de beschermheilige van de scheepsvaart op dit kanaal en ieder schip dat passeert blaast een paar keer haar hoorn.

De omgeving hier was mooi en het weer leek er vandaag heel wat beter uit te zien. Top!

Een uurtje verderop zagen we het gestrande cargoschip Capitán Leonidas dat in 1968 (expres, met als doel de verzekeraar op te lichten,) is gestrand op het verzonken en onzichtbare eiland Bajo Cotopaxi. Sindsdien ligt dit scheepswrak hier aan het oppervlak.

Voor de lunch kletste de enthousiaste Persie ons anderhalf uur lang de oren van de kop over de flora en fauna in deze regio. Het was een prachtige dag en we gingen naar het dek om in het zonnetje een boekje te lezen en ondertussen de omgeving in de gaten te houden voor wildlife ter zee en in de lucht.

We voeren de Golfo de Peñas op en zetten hier koers naar open zee. We zagen de hele middag lang overal in de verte blows van blauwe vinvissen, maar helaas waren de walvissen ver weg. Af en toe kwam er een schip langs of dook er een zeeleeuw op uit het water. En de hele dag door zagen we heel veel grote zeevogels, waaronder de southern giant petrel en verschillende soorten albatrossen.

Later in de middag werd het “Northern Patagonian Ice Field” zichtbaar en verschenen rijen prachtige sneeuwpieken. Wat een mooie dag!

Na een schommelige nacht op open zee werden we vroeg wakker en gingen we naar het dek. We voeren op een van de kanalen oostwaarts en zagen de mooiste zonsopgang die we ooit hadden gezien!

Na een ontbijt gingen we met onze vrienden naar het dek en stonden op de uitkijk over het Moraleda kanaal. We genoten van de zee en de landschappen om ons heen.

En toen was het raak! We zagen een hele groep blauwe vinvissen en de kapitein week van zijn koers af om dichterbij te komen. Eerst zagen we overal blows en toen kwamen deze reusachtige walvissen ook boven water. Wat een fenomenaal gezicht!

Wat een dag! Strakblauw, in een truitje op het dek in Zuid- Patagonië en een beetje blue whales kijken!

We zagen ook nog het zusterschip van Navimag langsvaren.

En de bergen in dit gedeelte van de tocht zijn het mooiste, dus we bleven lekker de hele dag op het dek zitten.

En na deze prachtige dag werden we ook nog eens op een mooie zonsondergang getrakteerd.

We schoven aan voor ons laatste maaltje en doken voor de laatste keer onze cabin in.

Daar waren we dan, een dagje later dan gepland: Puerto Montt! Er hing een enorme dikke mist. We meerden aan in de haven en dit liep allemaal best wel gesmeerd. We namen afscheid van Persie en onze vrienden en reden (verrassend snel) het schip af.

Chili – Puerto Varas & around – 15 april t/m 17 april 2017

Na een paar dagen luilakken op het schip waren we weer op pad! Het is paasweekend en de straten van Puerto Montt waren uitgestorven.

We reden door naar Puerto Varas, een chique dorpje aan het Llanquihue Lake met uitzicht op Volcan Osorno.

En daar stonden Felipe en zijn zoontje Sebastian weer voor ons! We zouden samen met Felipe’s vader en broertje een weekend doorbrengen in de Canopy Lodge van zijn ouders aan de andere kant van het meer. Maar eerst wandelden we nog wat door Puerto Varas en langs het meer.

Samen met Felipe’s vader en broertje (Liberato en Jesus) waagden we ons weer aan de Chileense parilla en wijn, en dat in het zonnetje in de tuin!

Na het eten stapten we op twee quads en reden we de heuvel op om vanaf daar met een biertje een mooie zonsondergang te zien. We hielpen daarna de koeienman nog even om (op de quads) zijn kudde binnen de hekken te krijgen en dronken toen thuis nog een afzakkertje.

’s Ochtends hesen we ons in een harnas, want we gingen ziplinen. Een beetje hoogtevrees voor Arno wederom, maar het was toch wel weer leuk. Twee ziplines waren best spectaculair; 150 en 200 meter lang en deze staken een diepe kloof over met uitzicht op het meer. Sowieso is het een mooie bosrijke omgeving hier aan de voet van de vulkaan. Na anderhalf uur stonden we allemaal weer veilig op de grond!

En de activiteiten waren nog niet over, want ’s middags werd de jetski uit de schuur getoverd. Om de beurt hebben we even met dat ding over het meer gescheurd en dat ging nogal hard en was nogal vet!

We aten een late lunch waarna Liberato en Jesus weer richting Puerto Montt moesten om de vlucht terug naar Santiago te halen.

En wij sprongen toen samen de auto in en reden naar een mooi plekje om de vulkaan met zonsondergang te zien.

De tassen waren gepakt; time to say goodbye (en deze keer echt!). We namen afscheid van onze vriend en de kleine Sebita en vertrokken langs het meer richting het noorden.

We reden nog een poosje door het merengebied van Chili en hadden prachtige uitzichten op alle meren en vulkanen.