Argentinië - deel I - 18 februari t/m 21 februari 2017

Argentinië - Los Antiguos naar El Chalten – 18 februari t/m 19 februari 2017

We reden de Ruta 40 op, de befaamde weg die dwars door Argentinië loopt. We reden door het eindeloze niets zuidwaarts.

In het donker vonden we langs de weg een plekje voor onze tent. De wind was enorm en we moesten de hele tent volstoppen met stenen om de boel overeind te houden.

Na een windy night met een prachtige sterrenhemel reden we door naar El Chalten en dat was nog een behoorlijk eindje rijden. De Ruta 40 is voor het grootste gedeelte geasfalteerd (schijnt), maar nu stond ons 72 km hele slechte weg te wachten en dat was met een kwakkelende Pablo niet zo fijn. Maar het weer was prachtig en we genoten van de eindeloze vlaktes.

Het prachtige blauwe Lago Viedma kwam in zicht en overal langs de weg zagen we guanaco’s (mooie grote gazelle/lama-achtige beesten) en nandoes (Zuid-Amerikaanse struisvogels).

We reden door naar El Chalten en bereikten nu Lago Viedma.

We reden af op het noordelijke gedeelte van Parque Nacional Los Glaciares, waarvan Cerro Torre (3.128 meter) en Cerro Fitz Roy (3.405 meter) de befaamde pieken zijn. Het is echt een magisch gezicht om op deze bergmassa af te rijden!

Argentinië – El Chalten & Parque Nacional Los Glaciares – 19 februari t/m 21 februari 2017

El Chalten ligt prachtig aan de voet van de Fitz Roy bergen en is een klein toeristisch stadje. Op onze camping doken we snel de warme refugio in en bereidden we onze trekking voor morgen voor. Fingers crossed voor goed weer!

Voor dag en dauw stonden we op. Vandaag zouden we de Lago de los Tres Trekking en de Lago Torre Trekking, normaal 2 dagtreks, combineren en dus in totaal 33 km lopen. We hadden namelijk helaas niet meer dagen en moesten hierna door naar Ushuaia. De lucht zat potdicht en het regende.

We waagden het er maar op en vertrokken naar het begin van de trail. We liepen omhoog en bereikten een mirador vanaf waar je uitzicht over de hele Fitz Roy mountain range zou moeten hebben. We hadden een mooi uitzicht op het dal, maar omhoog kijkend zagen we vooral mist...

We liepen door en klommen steil omhoog naar het hoogtepunt van de eerste trail; Lago de los Tres. Het was hier echt prachtig; het knalblauwe gletsjermeer, de gletsjer zelf en alle pieken eromheen. Ons uitzicht was alleen een beetje droevig, want de pieken waren amper te onderscheiden en het regende nog steeds.

We liepen nog een stuk langs het meer naar een andere mirador, vanaf waar je nog een helderblauw meer zag en meerdere mooie watervallen.

We klommen weer terug omlaag en kregen weer een mooi zicht op het dal.

We namen nu de weg richting Lago Torre. Dit was een mooie en vrij vlakke route door bossen en langs water. We liepen langs een dood bos van witte boomtakken naar Lago Torre. En de mooie gletsjer van de Cierro Torre kwam in zicht.

We kwamen aan bij het gletsjermeer en dit was een mooi plekje, maar alle pieken eromheen (waaronder Cerro Torre)? Helaas…

Toen we bijna weer in El Chalten waren verscheen het zonnetje een beetje en trok de lucht open; beetje pech dus.

We waren in ieder geval redelijk gesloopt na deze trekking en doken na een pastaatje in de refugio snel ons tentje in.

Met heldere hemel werden we om 06:00 uur wakker. Het werd licht en de heel Fitz Roy was zichtbaar!

We verlieten El Chalten en genoten van het prachtige uitzicht op deze indrukwekkende bergen.

Argentinië – El Chalten naar grens Chili – 21 februari 2017

Het was nu de bedoeling om zo snel mogelijk aan te komen in Ushuaia.

Langs de weg zagen we een stinkdier, waar Arno een paar minuten achteraan rende om een foto te schieten (grappig...).

Verder zagen we weer overal guanaco’s en nandoes en een stuk verderop zagen we zelfs een armadillo!

Na 311 km leegte bereikten we eindelijk weer een pompstation, maar hier kwamen we voor een verrassing te staan. Er bleek in de hele provincie vanwege een staking of ander probleem geen benzine te verkrijgen. En alle Argentijnen vonden het de normaalste zaak. Wij hadden gelukkig nog 1 volle jerrycan op het dak en hoopten in de stad Rio Gallegos meer succes te hebben.

Chagrijnig reden we achteruit bij de pomp weg, maar hierbij zag Arno even het kleine blauwe autootje achter ons over het hoofd... We reden er vol tegenaan, shit. Wij hadden niet eens een krasje, maar het blauwe bakkie hadden best wel wat schade aan o.a. de motorkap.

Het Argentijnse stel bleek super aardig en na het uitwisselen van alle nodige gegevens (later zouden we alles terug krijgen van de verzekering!) namen we bij het politiebureau met een glimlach afscheid van onze nieuwe Argentijnse vrienden.

Eindelijk konden we onze rit richting de Chileense grens voortzetten. Aangekomen in Rio Gallegos bleken onze zorgen terecht, ook hier was geen benzine! Nadat we iedereen die voorbij kwam hadden aangesproken kwamen we erachter dat er 1 benzinestation was waar wel benzine te krijgen was en nadat we een paar uur in een rij van wel 100 auto’s hadden gestaan konden we eindelijk op naar de volgende grensovergang.