Chili - deel I - blogpost 4 - 14 februari t/m 18 februari 2017

Chili – Carretera Austral – Futaleufu naar Villa Cerro Castillo – 14 februari t/m 15 februari 2017

Onderweg van Futaleufu naar de Carretera Austral scheen het zonnetje en hadden we mooi uitzicht op de “Three nuns”.

Toen we weer de Carretera Austral bereikt hadden vonden we een mooi stukje gras om de tent op te zetten, aten een cracker met tonijn en dronken een glas wijn. Happy valentine!

We hadden een lange trip voor de boeg, want we wilden vandaag Villa Cerro Castillo bereiken om daar de volgende dag een trekking te doen. De lucht was grijs en het was koud, er was dus helaas niet zoveel van de prachtige omgeving te zien. Het klaarde gelukkig een beetje op toen we door Parque Nacional Queulat reden en boven de bossen verscheen een enorme gletsjer!

Langs de weg zagen we meerdere watervallen en we maakten wat stops bij mooie miradors. Ondanks dat het geen blue sky was, genoten we van deze prachtige omgeving.

Onderweg kwamen we onze Amerikaanse motorvriend Ari tegen en die zouden we vanavond zien in Villa Cerro Castillo. We reden omhoog en zagen Coyhaique liggen, omringd door prachtige groene velden. Hier gingen we tanken, inkopen doen en we doken een koffietent in voor wat wifi uurtjes. Tijd om Coyhaique te verlaten, op naar Villa Cerro Castillo!

Chili – Villa Cerro Castillo – 15 februari t/m 17 februari 2017

Villa Cerro Castillo is een klein dorpje dat ligt aan het Reserva Nacional Cerro Castillo. We vonden een camping vlakbij de ingang van het park met uitzicht op Cerro Castillo (2.700 meter), zodat we morgen makkelijk het park binnen konden wandelen. Toen het tentje stond doken we de refugio in en maakten we op de houtkachel een heerlijke pasta. Het werd een gezellig avondje met veel wijn en slechte grappen van onze Amerikaanse vriend.

Na een nacht vol harde windstoten (we werden bijna onze tent uitgeblazen) was het weer slecht. De lucht zat potdicht en het regende. Vandaag wilden we de trekking doen naar het gletsjermeer van Cerro Castillo.

Volgens de voorspelling zou het in de middag opklaren, dus ’s ochtends deden we het rustig aan in de refugio. De toegang tot het park sloot om 14:00 uur, dus 5 minuten daarvoor stonden wij in de regen voor de ingang. Zonder Ari, want die zag het niet zitten in dit weer!

We liepen omhoog en de regen werd alleen maar erger! We zagen echt geen hand voor ogen en raakten ook het pad kwijt. We moesten helemaal terug en vonden de route weer, maar inmiddels waren we tot op het bot doorweekt en verkleumd. We liepen nog verder door omhoog, maar zelfs Cerro Castillo was niet te zien.

We kwamen een groep verkleumde Chilenen tegen en besloten met z’n allen toch nog een stuk door te lopen. Toen we echt op de open vlakte belandden gingen we echt stuk van de kou en opklaringen leken er niet aan te komen. We besloten terug te keren. Onderweg terug brak het dan toch open…. dit meen je niet!

We waren te ver en te koud om weer terug te keren, maar we hadden het echt gehad. We zagen onderweg naar beneden wel nog twee prachtige gletsjers!

Terug op de camping troffen we Ari; hij was ons toch nog achterna gegaan zo bleek, maar door de dichte mist verdwaald en ook weer omgekeerd. Het was een beetje een matig avontuur dus voor ons alledrie! Na een warme douche doken we de refugio in die vol zat met vakantievierende Chilenen, gezellige boel!

De volgende ochtend doekten we ons tentje op en we wierpen nog een laatste blik op Cerro Castillo. Toen was het tijd om weer zuidwaarts te gaan.

Chili – Carretera Austral: Villa Cerro Castillo naar Chile Chico – 17 februari t/m 18 februari 2017

Onderweg naar onze eerste stop, Puerto Rio Tranquilo, zagen we mooie dramatische berglandschappen en uitgestrekte groene valleien. En toen bereikten we Lago General Carrera; een knalblauw meer dat helemaal doorloopt tot in Argentinië. Het meer is omringd door sneeuwbergen en vulkanen.

Aan dit mooie meer ligt het kleine toeristische Puerto Rio Tranquilo. Vanuit hier kun je met de boot (of kayak) naar de Capilla de Marmol, bijzondere rotsformaties aan en in het water. De zee was veel te ruig en een boottochtje zat er voor ons daarom niet in. Wij hadden hier weer met Ari afgesproken en hij wilde hier blijven hangen totdat hij deze tour kon maken. Wij gingen door en namen dus afscheid van onze vriend, die we ongetwijfeld nog een keer tegen het lijf zouden gaan lopen!

Wij reden langs het meer verder naar het zuiden; we belandden op een hele slechte gravelweg, maar passeerden o.a. het fantastisch mooie blauwe meer Lago Bertrand.

Uit Lago Bertrand ontspringt de Rio Baker en dit was de blauwste rivier die wij ooit hadden gezien. Helaas was het weer niet al te best en de hemel was grijs. Maar ondanks dat was de kleur van het water echt absurd helder blauw.

We reden door naar Confluencia Rio Baker y Rio Neff, de plek waar twee rivieren samenkomen. Het knalblauwe water van de Rio Baker vermengt zich hier met het groene water van de Rio Neff. We klommen naar het uitzichtpunt en genoten van dit mooie natuurspektakel.

We reden weer een stuk terug naar het noorden en maakten onderweg nog wat fotootjes bij de bijzonder blauwe Rio Baker.

In Puerto Guadal zochten we een kampeerplek en we vonden een leeg plekje aan de rand van het meer; prachtig maar heel koud! We bouwden ons kamp weer op en kookten voor de tent aan de rand van het meer, terwijl we half in onze slaapzakken zaten. Wijntje erbij, muziekje erbij, we hadden het best goed voor elkaar!

Dit is lekker wakker worden, met uitzicht over het blauwe meer met in de verte niets meer dan bergen met sneeuwtoppen. We liepen omhoog naar het uitkijkpunt en maakten hier wat fotootjes.

Vandaag zouden we Chili verlaten! De weg naar Chile Chico was echt adembenemend.

De gravelweg kronkelde langs het meer en wij kregen geen genoeg van de mooie uitzichten.

Onderweg pikten we de Britse lifter Barney op, die gezellig met ons mee reed tot de grens.

Onderweg naar de grens zagen we nog meer prachtig blauw water, nog meer mooie besneeuwde bergen en een prachtige kustlijn.

Na een tankstop in Chile Chico reden we door naar de grens en binnen no time reden we Argentinië binnen. Dit was echt de makkelijkste grensovergang ooit. Ciao Chili, we komen nog een paar keer terug!