Chili – Puerto Natales & Torres del Paine trek – 1 april t/m 10 april 2017

Tijdens de busrit vanuit El Calafate was het prachtig weer en in de verte zagen we Torres del Paine en haar befaamde Torres liggen. De grensovergang verliep soepel en we reden ’s middags Puerto Natales binnen. Al snel na aankomst in Puerto Natales werden we herenigd met Pablo. Dankzij hulp van een aardige Chileen kregen we onze auto (met lege accu) weer aan de praat en al snel reden we oud vertrouwd rond. We regelden in een moordtempo alles voor onze trekking in Torres del Paine, want volgens de weersvoorspelling konden we beter eerder dan later vertrekken. ’s Avonds waren we er helemaal klaar voor!

Bij Camping Central zetten we snel ons tentje op en gingen we op pad. Het weer was prachtig en door het zonnetje liepen we omhoog met uitzicht op een lange vallei.

Het laatste stuk ging flink omhoog en eenmaal boven werden we beloond; de “Mirador Base Las Torres” was een fantastisch mooie plek. We keken recht tegen deze immense rotsen aan, waarvan de weerspiegeling te zien was in het meer dat ervoor ligt.

De hoogste van de drie Torres, Torre Sur, is 2.850 meter hoog.

Aangekomen op dit mooie plekje verdween precies de zon. En tijdens onze afdaling verscheen de zon weer! Wij draaiden om en klommen gewoon weer omhoog. We pakten nog de laatste zonnestralen mee en maakten (nog meer) foto’s.

In het namiddagzonnetje begonnen we weer aan de afdaling. Overal om ons heen zagen we bomen in prachtige rode en gele herfstkleuren. Na een paar uur terugwandelen over rotsen en door bossen bereikten we net voor het donker de camping.

We werden met een prachtige zonsopgang wakker en aten ons ontbijtje terwijl de bergen om ons heen oranje kleurden.

Het was weer een mooie dag en wij vertrokken richting het westen. Lago Nordenskjöld kwam in zicht en hier zouden we voorlopig langs blijven wandelen.

Aan de linkerhand hadden we het mooie blauwe meer en rechts van ons lagen de bergen waarachter de Torres verscholen liggen.

Verderop kwamen Los Cuernos in zicht; imposante rotsen met verschillende kleuren.

We liepen de hele dag een beetje omhoog en omlaag en bereikten een kiezelstrand aan het meer.

We passeerden verschillende refugio’s, we lieten het mooie blauwe meer links liggen en doken de Valle Frances in. Tussen de ruige Cumbre pieken zagen we mooi de Glaciar Frances.

Morgen zouden we verder in deze vallei omhoog klauteren. Nu mochten de tassen af want we hadden Campamento Italiano bereikt. We warmden weer een pastaatje op en lagen om 19:00 uur in onze tent. Het was echt veel te koud om buiten te zitten…

’s Ochtends klommen we langs de rivier, door de bossen van Valle Frances omhoog. De bergen waren indrukwekkend en achter ons zagen we Lago Nordenskjöld.

Het was nu nog best mooi weer en af en toe scheen de zon op gletsjers en de bergen waar we op afliepen.

Eigenlijk was dit seizoen perfect. Weinig toeristen en we hadden de prachtige herfstkleuren van de Indian Summer!

Vooral de berg Cabeza de India was indrukwekkend, met haar gekke piramidevormige piek.

Eenmaal boven op “Mirador Brittanico”, een punt met een weids uitzicht, trok de lucht helaas dicht. Maar het was hier sowieso erg mooi!

We pikten onze spullen weer op bij Campamento Italiano en liepen terug naar het meer en verder naar het westen. Het weer werd grauwer en we liepen door een gebied vol dode bomen.

Het begon te regenen, maar gelukkig waren wij al bijna op bestemming. Daar was Lago Pehoé en dus onze camping voor vanavond, Camping Paine Grande. De zonsondergang zorgde voor een mooi uitzicht. Dag 3 zat er alweer op, en we hadden gelukkig tot nu toe ongelofelijke mazzel gehad met het weer.

Na een stormachtige en regenachtige nacht doekten wij ons tentje in het donker op. Het wordt hier zo laat licht, pas om 08:00 uur! Tijdens onze trek naar Lago Grey klaarde de hemel op. Lago Grey kwam in beeld met op de achtergrond prachtige besneeuwde pieken.

Een stuk verderop verscheen de Grey Glacier. Deze enorme gletsjer lag nog volledig in de schaduw, maar het was nu al een indrukwekkend gezicht.

We klommen op een rots vanaf waar we de gletsjer mooi zagen liggen. Het zonnetje verscheen en de gletsjer lichtte op.

We bleven hier maar even hangen en aten onze lunch met dit mooie uitzicht.

We liepen rustig terug en zagen overal mooie watervallen en geweldige sneeuwpieken.

We waren helemaal enthousiast en keken regelmatig over onze rechterschouder om nog een blik te werpen op de gletsjer.

De hele weg terug liepen we lekker in het zonnetje naar beneden. Wat een mooie laatste dag van deze trekking!

We voeren langs het grootste gedeelte van het traject dat we hadden gelopen. De afgelopen dagen hadden we zo’n 90 km gelopen en veel geluk gehad met het weer.

We doken toen maar weer onze stamkroeg in en liepen ’s avonds een beetje tipsy weer terug naar de haven. Het schip lag er inmiddels, maar er gebeurde niets. We besloten maar gewoon zonder toestemming naar het cargo gedeelte te rijden en 10 minuten later stonden we dankzij de vriendelijke en perfect Engels sprekende Jose als allereerste netjes op het schip geparkeerd! De Chileense logica was weer ver te zoeken, maar wij waren allang blij en vonden het wel gezellig op het cargo dek. We vonden onze cabine en waren klaar voor vertrek.

Argentinië – Mendoza naar El Calafate – 28 maart t/m 29 maart 2017

We pakten de bus naar Mendoza en na een aantal uur reden we de befaamde haarspeldbochtenweg omhoog en niet veel later kwam Aconcagua weer in beeld. We waren hier inmiddels voor de derde keer! De Argentijnse vlag kwam weer in beeld en na een lange busrit waren we weer in Mendoza. Dwars door de stromende regen bracht de taxi ons naar Hostel Independencia waar de karaf met wijn al op ons stond te wachten. We aten een snelle hap en doken vroeg ons bed in, want om 04:00 uur zouden we alweer naar de airport te vertrekken.

Na een korte vlucht waren we weer in Buenos Aires en bij onze tweede vlucht naar El Calafate hadden we deze keer raamstoelen aan de goede kant van het vliegtuig gereserveerd. En we hadden mazzel met het weer. Onderweg zagen we prachtig de bergen liggen van Parque Nacional los Glaciares , waaronder de Fitz Roy range en Cerro Torre liggen!

Argentinië – El Calafate deel 2 & Perito Moreno Glacier – 29 maart t/m 1 april 2017

Hallo El Calafate, daar zijn we weer! Deze keer werden we helaas niet door Joch & Kim opgewacht ;)! Wel vonden we een fijne plek in het Penguin Hostel.

De weersvoorspellingen voor vrijdag zagen er beter uit, dus stelden wij ons tripje naar de grote trekpleister van deze omgeving (de Perito Moreno gletsjer) naar morgen uit. We planden onze trekking in Torres del Paine, werkten e-mails bij, belden met het thuisfront en liepen tussendoor een rondje door het centrum. En ’s avonds toverden we een geïmproviseerde hutspot op tafel!

We begonnen onze dag met een belletje naar de jarige jop Toos! Daarna pakten we de bus naar de Perito Moreno Glacier en het was stralend weer. Onderweg kwamen de mooie witte pieken van de bergen van Parque Nacional los Glaciares al in zicht.

En toen verscheen ineens de Perito Moreno gletsjer! Wat een indrukwekkend gezicht!

Tegenover de gletsjer zijn kilometers board walk gebouwd vanaf waar je de gletsjer van elke hoek en hoogte kunt zien. We liepen door het zonnetje naar het eerste platform en waren overdonderd. We keken tegen de enorme ijsmuur aan en continu klonk het bulderende geluid van afbrekend ijs.

Het bijzondere aan de Perito Moreno Glacier is dat deze gletsjer relatief stabiel is. De gletsjer groeit en breekt af en blijft zo stabiel qua lengte. Wel verliest de gletsjer hoogte over de tijd.

We dwaalden een paar uur lang over de board walks en genoten van dit prachtige natuurwonder.

Na deze bijzondere dag stapten we de bus in terug naar El Calafate. Terug bij ons hostel dronken we een biertje op deze geweldige dag.

De volgende dag was het weer tijd om Chili in te duiken. Daar gingen we weer, op naar Puerto Natales en vooral op naar onze Pablo!

Chili – Valparaiso – 23 maart 2017

Eenmaal weer op het vasteland haalde onze vriend Felipe ons op van de airport en ’s avonds laat kwamen we weer aan in het ons inmiddels vertrouwde appartement.

Valparaiso staat bekend als de boheemse stad van Zuid-Amerika. Overal vind je arty cafeetjes en restaurants en ’s avonds op straat wordt veel muziek gemaakt. En als je door de leuke steile straatjes loopt zie je overal muurschilderingen: groot, klein en in allerlei verschillende thema’s.

Op Plaza Sotomayor meldden we ons voor de walking tour van Tours4Tips.

In de haven vertelde ze ons over de welvarende tijden van Valparaiso halverwege de 19e eeuw, toen alle schepen vol met goud o.a. Valparaiso aandeden onderweg van Amerika naar Europa. Deze welvaart liep op zijn einde vanaf de opening van het Panamakanaal begin van de 20e eeuw.

Na een praatje op Plaza Sotomayor pakten we een van de oude trolleybussen. We liepen door straatjes vol leuke barretjes en restaurantjes en pakten een van de oude rammelende supersteile funiculars omhoog.

Cerro Alegre en Cerro Concepcion zijn de hotspots voor leuke barretjes, terrasjes en voor geweldige street art. We liepen door de smalle straatjes en hadden uitzicht over de hele stad.

Het weer was gelukkig ietsje beter geworden en we konden nu mooi de hele stad zien liggen. In de verte zagen we Vina del Mar liggen, de chique badplaats die op een steenworp afstand ligt.

We zagen hiervandaan ook 2 enorme muurschilderingen van de bekende Chileense street artist Inti. Daarna liepen we weer richting Plaza Sotomayor.

Onderweg liepen we door nog meer leuke straatjes en zagen nog veel meer muurschilderingen en we namen afscheid van onze groep. We doken een leuke kroeg in voor een Heineken biertje en toen was het tijd om weer terug te gaan naar Santiago. De busrit verliep soepel en ’s avonds laat waren we weer lekker in Casa Felipe!

Chili – Santa Cruz & around – 24 maart t/m 26 maart 2017

Weer vroeg uit de veren, want we vertrokken met Felipe naar Santa Cruz! Dit weekend zouden we doorbrengen in het huis van zijn grootouders in Santa Cruz, het hart van de wijnregio de Colchagua Valley. We belandden in een heel gezellig landhuis met een grote binnentuin, heel veel slaapkamers, een gezellige woonkamer met open haard en barretje en een barbecue! Felipe had een werkafspraak en haalde ons erna weer op voor een rondje sightseeing in Santa Cruz. Dit stadje is het middelpunt  van deze beroemde wijnregio in Chili.

Onze volgende stop was de boutique bodega Laura Hartwig; een familiebedrijf dat op veel kleinere schaal te werk gaat. Alles gebeurt hier nog met de hand! We probeerden wat wijntjes op het terras en die smaakten heel erg goed!

Chili – Santiago deel 3 – 26 maart t/m 28 maart 2017

Terug in Santiago belden we met het thuisfront, Toos & Peter zijn vandaag 35 jaar getrouwd. Na een middagje bellen en foto’s uitzoeken kookten we voor onze host.

Terug in het appartement doken we weer achter de computer en kletsten we bij met vrienden. De tijd vloog en we moesten alweer de deur uit, want wij gingen eten met Hans & Betty, goede vrienden van Wietze en Rita! Zij maken een mooie reis van een maand door Chili en Argentinië en waren net aangekomen in Santiago. Deze kans konden we natuurlijk niet voorbij laten gaan! We borrelden en aten bij Tio Tomate, een leuke tentje in het gezellige wijkje vlakbij Felipe.

Het werd een gezellige avond vol met reizigersverhalen, heerlijke pizza en lekkere wijntjes. Felipe schoof aan en het terras stroomde vol, wat een gezellige boel hier. En toen dronken we ergens anders nog een afzakkertje. Hans & Betty, fantastisch om jullie gezien te hebben!

Chili – Santiago deel 2 – 15 maart t/m 18 maart 2017

We staken voor de 7e keer de grens tussen Argentinië en Chili over en reden de weg die vol hairpin bochten zat naar beneden, een spectaculair gezicht. Een paar uur later reden we Santiago binnen en werden we herenigd met onze vriend Felipe.

Felipe sleepte ons mee naar het gezellige borrelstraatje aan het einde van de straat. Het was super druk en gezellig, maar daarmee was de avond nog niet afgesloten. Felipe nam ons mee naar de club Candelaria en wij werden positief verrast. De muziek was hier te gek en de sfeer en de mensen heel relaxed.

Vlak voor vertrek legden wij met behulp van de moeders het einde van onze trip vast. Iets wat we een tijdje voor ons uit hadden geschoven, maar door stijgende ticketprijzen werd het nu dan toch tijd om te boeken. Tickets werden geboekt en 5 juni 2017 is D-Day!

Chili – Paaseiland – 18 maart t/m 22 maart 2017

We kregen een bloemenslinger om en werden naar camping Mihinoa gebracht. Ons tentje stond klaar en de locatie was fantastisch, pal aan de zee met een spectaculaire branding!

’s Avonds zaten we lekker op het terras bij de camping.

We reden naar de zuidkust van het eiland. Toen de eerste (Nederlandse) ontdekkingsreiziger Jacob Roggeveen in 1722 aankwam op Paaseiland, stond het eiland vol met moai. Deze grote stenen beelden stonden opgesteld op ahu (platform) en hadden grote roodachtige pukao op (hoed of een kapsel). Op een uitzondering na waren alle moai met de rug naar de zee gericht. De lokale stammen op het eiland bouwden moai ter herinnering aan en verering van de voorouders en zij geloofden dat deze moai hen zouden beschermen. Toen andere ontdekkingsreizigers jaren later het eiland bereikten (bijvoorbeeld James Cook in 1774) waren bijna alle moai omgegooid. Wat er precies is gebeurd is niet helemaal duidelijk, maar het meest waarschijnlijk is dat de verschillende stammen in een stammenoorlog moai van andere stammen omver hebben gegooid om de beschermende werking te doorbreken.

We reden langs de prachtige kustlijn en keken uit over de knalblauwe ruige zee. Het eiland bestaat uit mooie glooiende landschappen, maar bomen zijn er amper te vinden. De bomen zijn vroeger allemaal gekapt en gebruikt om de moai van a naar b te verplaatsen.

Bij Hanga Te’e zagen we een mooie staande moai en verderop een ahu waar alle 8 moai vanaf waren geduwd. Ze lagen allemaal vooruit recht op hun gezicht en de pukao’s lagen verspreid op het gras. Een bizar gezicht.

We sprongen weer op de scooter en reden verder langs de kust. Het eiland ligt werkelijk vol met (restanten van) ahu en moai. Bij Akahanga zagen we de grootste moai die ooit had gestaan, maar ook deze ruim 10 meter lange moai lag op de grond.

We reden verder langs de kust en waren inmiddels aan de andere kant van het eiland aanbeland. En hier is de meest beroemde en indrukwekkende moai site op Paaseiland te vinden: Tongariki. Eerst liepen we nog langs de staande moai bij de ingang van de site.

Toen kwam Tongariki goed in zicht en we werden er stil van. De 15 enorme moai op een rij in deze prachtige baai. Wat een ongelofelijk bijzondere plek!

Deze moai zijn dus weer rechtop gezet en deels gerestaureerd door een Chileense archeoloog in de jaren 90. Een van de beelden heeft een pukao op en de beelden variëren in lengte en breedte. Deze site overtrof echt al onze verwachtingen, we waren echt onder de indruk!

De moai van Tongariki kijken uit op de vulkaan Rano Raraku waar we later op de dag heen zouden gaan. Ook lag er verderop op de site nog een grote moai op de grond, ditmaal met het gezicht naar boven.

We maakten veel foto’s, liepen om de moai heen en brachten hier ruim een uur door terwijl het zonnetje scheen. Vooral de achtergrond van kliffen en de knalblauwe zee maken de plek magisch.

We hadden de smaak te pakken en scooterden door naar Rano Raraku. Dit is ook een hele bijzondere plek, want uit de rotswanden van deze vulkaan zijn alle moai uitgehouwen. Vanaf deze plek zijn alle moai dus naar alle uithoeken van het eiland verplaatst. En niemand weet precies hoe deze tonnen wegende beelden toentertijd zijn verplaatst.

We liepen omhoog en overal op de bergwand zagen we allerlei verschillende soorten moai staan en liggen. Wederom echt een bijzonder gezicht.

De ene moai stond rechtop, de ander scheef en weer een ander stond tot z’n neus in de grond!

In de rotswand zagen we een half uitgehouwen moai; eentje die erg groot zou worden, maar dus nooit is afgemaakt.

Vanaf Rano Raraku hadden we ook een prachtig uitzicht op Tongariki.

Helaas trok de lucht helemaal dicht en het zonnetje verdween. We liepen naar de andere kant van de berg en klommen omhoog naar het kratermeer. Langs het kratermeer vind je ook ruim 20 moai en het kratermeer zelf staat vol met riet.

We liepen terug richting entree van Rano Raraku, maar besloten nog een rondje om de vulkaan te lopen.

Toen was het tijd om de site te verlaten en de boel ging ook sluiten. We wierpen nog een laatste blik op de vulkaan en sprongen toen op de scooter.

Na deze bijzondere dag keerden we terug naar onze camping, waar we een lekker glas wijn dronken met uitzicht op zee.

We gingen op weg naar Anakena. Dit moest het mooiste strand van Paaseiland zijn en niets bleek minder waar. We liepen over perfect groen gras met overal palmbomen naar het witte strand. En om het allemaal nog mooier te maken staan er 7 moai  voor dit prachtige strand. Wat een plek!

Rechts van dit mooie rijtje moai staat nog een losse reus, waarvan men zegt dat dit de oudste moai is.

We liepen door naar het strand en zwommen in de zee. Wat een paradijs hier.

Op een gegeven moment besloten we toch maar een keer op te stappen. We stapten op de scooter en namen afscheid van dit fantastische plekje.

We reden verder langs de kust en stopten af en toe om een stukje te wandelen over de rotsen van vulkanisch steen langs de zee.

De oceaan hier is echt onvoorstelbaar blauw!

Toen we terug langs de kust reden stopten we bij nog een mooi strandje: Ovahe. Dit idyllische strandje ligt verstopt achter rotsen waar je overheen moet klauteren om er te komen. We lunchten op het strand en namen een duik in de zee.

Er verschenen mooie kleuren aan de horizon en dit leverde mooie plaatjes op van de schepen die voor anker lagen.

Op de camping dronken we biertjes met wat gezellige lui uit Chili en Amerika. ’s Nachts zagen we misschien wel de mooiste sterrenhemel ooit, we zagen de hele Melkweg!

We hadden al een heleboel gezien op dit eiland en konden het dus lekker rustig aan doen. Maar toch besloten we ons aan de meest toeristische trekpleister van het eiland te wagen; de zonsopgang bekijken bij Tongariki. In het pikkedonker stapten we op de scooter. Na anderhalf uur scooteren in het donker over slingerweggetjes arriveerden we bij de site. En er waren inderdaad best wel veel mensen met tourbusjes hierheen gekomen. We waren in het begin een beetje sceptisch, maar het bleek toch wel echt de moeite waard. Deze moai zijn gewoon zo mooi en tegen de achtergrond van de opkomende zon is het toch net weer anders.

Het werd wederom een mooie dag en we reden nog een keer naar Tahai om deze mooie plek met zonlicht te zien.

We waren hier helemaal alleen! Sowieso viel het ons uiteindelijk best wel mee hoeveel toeristen er op dit eiland rondlopen.

We kwamen bij de mirador waar de enorme Rano Kau krater ineens opdoemde. Sjezus, dit is indrukwekkend! In deze krater vind je de grootste biodiversiteit van het hele eiland, omdat deze plek afgeschermd is van de zee(invloeden), de mensen en omdat het een moerasgebied is. Het uitzicht was geweldig!

We reden door naar Orongo en hadden vanaf de ingang van het dorpje wederom een prachtig uitzicht over de krater, nu van de andere kant.

Nadat we behoorlijk wat tijd hadden doorgebracht aan de kraterrand liepen we daarna Orongo binnen. Dit ceremoniële dorpje ligt op een piepklein strookje land tussen de krater en de steile kliffen. Dit dorpje werd alleen gebruikt voor de jaarlijkse tangata-manu wedstrijd (de ‘bird man competition’) en werd dus niet permanent bewoond.

Orongo kijkt uit op een paar kleine eilandjes voor de kust. Op het eiland Moto Nui broedt de Manutara vogel en het doel van de jaarlijkse wedstrijd is om het eerste Manutara ei te bemachtigen. De mannen zwemmen naar het eiland, beklimmen de rotsen en zoeken naar het eerste ei. Soms verblijven deze mannen vele weken op het kleine eilandje. De winnaar is voor het komende jaar de heilige bird man.

De huizen in Orongo zijn opgebouwd uit kleine platte steentjes en op de daken groeit gras. Deze bouwstijl geeft de huizen voldoende stevigheid om de barre weersomstandigheden op deze plek te kunnen weerstaan.

Overal op de rotsen in Orongo zijn tekeningen in het kader van de tangata-manu wedstrijd te zien.

Daarna dronken we nog een biertje aan de zee met uitzicht op de branding met gigantische golven. Echt een heerlijk plekkie dit!

We zouden hier best nog eventjes willen blijven, maar morgen was het alweer tijd om terug naar het vasteland te gaan. ’s Avonds was de Australische Sarah aangeschoven en met ons groepie werd het een gezellige avond met piscola’s, het favoriete drankje van de Chilenen (niet heel lekker…).

De spulletjes waren gepakt, het scootertje was ingeleverd en we waren klaar om te gaan!

Argentinië – El Calafate deel 1 & El Calafate naar Mendoza – 9 maart t/m 11 maart 2017

Na een dagje chillen in El Calafate vertrokken we naar de airport voor onze vlucht naar Mendoza.

Het was een heldere dag en toen we in de lucht hingen hadden we een fantastisch uitzicht op de Andes. We zagen de Fitz Roy range liggen en daarnaast Cerro Torre!

We hadden een overstap op Buenos Aires en waren uiteindelijk de hele dag zoet om in Mendoza aan te komen.

Argentinië – Mendoza & Aconcagua – 11 maart t/m 15 maart 2017

Aangekomen in Mendoza scheen de zon en was het heerlijk warm. Als je de terminal uitloopt zie je de eerste wijnvelden al liggen! We pakten een taxi naar het centrum, checkten in in het Independencia Hostel en werden hier warm ontvangen. We vonden Mendoza meteen al een fijne stad; de straten staan vol met grote groene bomen en overal vind je pleintjes. We zouden deze stad de komende dagen met Kim en Joch wat meer gaan verkennen.

De volgende dag vertrokken wij samen met onze huurbak richting de Andes. Joch & Kim bleven lekker in Mendoza rondhangen. We reden langs eindeloze wijnvelden en vervolgens reden we de bergen in. We reden langs een mooi groot knalblauw meer en het gebergte om ons heen werd steeds grootser en dramatischer.

We aten onze meegebrachte lunch en bleven hier een tijdje zitten. Het zonnetje scheen en we wilden even genieten van deze prachtige plek.

We liepen terug en doken nog even het visitor center in. Met een voldaan gevoel reden we de 200 km weer terug naar Mendoza. Het was een hele trip, maar het was het dubbel en dwars waard!

En op deze mooie dag volgde een topavond. Met Kim & Joch aten we in het leuke binnentuintje van La Barra en eindelijk hadden we een langverwachte Argentijnse steak op ons bord. En die smaakte echt fantastisch. We dronken de hele avond lekkere wijntjes en genoten volop!

Na een lekker ontbijtje in ons appartementje en een kopje koffie in de stad was het tijd om op pad te gaan.

Vandaag stond er wijn op het programma, maar eerst bezochten we een olijfolie farm. Dankzij een goede timing haakten we direct aan bij een tour en werden we door het bereidingsproces van olijfolie geloodst. We sloten af met een uitgebreide proeverij met olijfolie, tapenades en olijven.

Nu was het tijd voor het echte werk en we reden naar Sottano. Dit middelgrote wijnhuis is een van de klanten van Bas (het broertje van Kim) en hij had een special tour voor ons geregeld. We werden ontvangen door Christian en zijn collega Romero. Christian vertelde ons eerst wat over de wijnvelden en nam ons vervolgens mee naar de grote fermentatietanks. Hier begon het proeven van de witte wijnen (Torrontes en Chardonnay) en dit beloofde veel goeds.

Boven in het gebouw schoven we aan voor de rode wijn proeverij. We gingen alle verschillende lijnen langs, leerden veel van Christian en genoten van de fantastische wijntjes. We eindigden met Judas, de icon-wijn van dit huis, een feest voor onze smaakpapillen!

We liepen nog wat door de wijnvelden en namen toen afscheid van Christian en Romero. Dit was echt een fantastisch bezoekje!

Onze bob Kim reed ons terug naar Mendoza en we doken nog even de stad in. We liepen langs het mooie Plaza España en dronken een biertje op het terras. We vermaakten ons wel in Mendoza!

Wat vliegt de tijd, want het was alweer bijna tijd om afscheid te nemen. Na een uitgebreid ontbijtje gingen we de stad in. Het museum dat we wilden bezoeken was dicht, dus we gingen maar weer het terras op bij Bröt. Wij maakten ons daarna klaar voor onze busrit naar, jawel, Chili! Kim & Joch zetten ons af bij de busterminal en we namen afscheid. Fantastisch dat jullie ons hebben opgezocht! De busrit was prima, de grensovergang easy en het uitzicht bekend (het was dezelfde route 7 die we naar de Aconcagua hadden gereden) maar wederom heel mooi.

We genoten nog een keer van het uitzicht op Aconcagua op deze wederom mooie heldere dag.

Chili – Tierra del Fuego noordwaarts & Punta Arenas – 4 maart t/m 5 maart 2017

Op de onverharde weg kwamen we ineens een bekende bus tegen; onze Duitse vrienden Katrin & Robert! We wisselden verhalen uit in het zonnetje.

We bereikten de asfaltweg en sjeesden noordwaarts naar de ferry. Onderweg zagen we weer een heleboel guanaco’s, flamingo’s en andere vogels.

Aangekomen bij de ferry konden we nog mee, yes! Het was inmiddels al donker maar we zouden Tierra del Fuego nog verlaten.

Na lang wachten en een kort tochtje reden we het Chileense vasteland weer op. Vlak voor Punta Arenas vonden we een perfecte kampeerplek in het Chabunco Park, waar het een drukke boel was door Chilenen die weekend aan het vieren waren. Het was weer een lange dag geweest!

We hadden begrepen dat er in Punta Arenas een bijzonder kerkhof te vinden is en dus gingen we verder met Pablo op pad. En het was inderdaad prachtig. De begraafplaats stond vol mooie grote familiegraven en tussendoor stonden rijen met prachtige grote ronde bomen.

We sloten de dag af met een wijntje in het hostel en namen afscheid van Ari. Wie weet waar we elkaar voor een vijfde keer tegen het lijf lopen!

Chili – Punta Arenas naar Puerto Natales – 5 maart /m 6 maart 2017

Onderweg zagen we nandoes en een meer vol flamingo’s!

En in de verte kwamen dan de pieken van Torres del Paine in zicht.

Chili – Puerto Natales deel 1 – 6 maart t/m 9 maart 2017

Aangekomen in Puerto Natales scheen het zonnetje en vonden we Camping Guino; een omgebouwde gezellige shelter, groot kampeerterrein met uitzicht over de stad en aardige lui. Ons tentje stond en wij gingen het dorp in.

De volgende dag deden we even lekker niks. We ploften ’s middags neer op de leren banken in de cerveceria Baneales; een gezellige kroeg met lekker zelfgebrouwen bier. En voor de deur een bordje met “De Molen, Bodegraven”, crazy. We kookten in de refugio en doken in de stromende regen ons tentje in. Het weer was volledig omgeslagen.

De hele nacht ging het los; stromende regen en angstaanjagende windstoten. Wij verkasten naar Hostal Bulnes, het hotel waar wij onze Pablo voor een maandje zouden stallen. Wij gingen namelijk weer een maandje backpacken! Gek, maar ook best wel lekker (even dan).

We namen afscheid van onze gouden vriend en pakten ’s ochtends vroeg de bus naar El Calafate.

Argentinië - Ushuaia deel 2 & Tierra del Fuego noordwaarts – 2 maart t/m 4 maart 2017

Resultaat: geen beperkingen en geluiden meer! De testrit was goed en blij namen we afscheid van Alejandro.

We liepen langs de kade en maakten o.a. een fotootje bij het bekende ‘fin del mundo’ bord.

We verlieten de volgende morgen in de regen Ushuaia. Het was tijd om weer terug naar het noorden te gaan. Na een regelrondje in Rio Grande bereikten we de Argentijnse grens en die staken we soepeltjes over. En we wisten dat hier het asfalt voorlopig op zou houden. De weg was met daglicht een stuk beter te doen en al snel reden we Chili in (ook deze grens was een eitje).

Chili - Puerto Williams & Dientes de Navarino trek - 24 februari t/m 2 maart 2017

Terwijl wij het Beagle kanaal overstaken zagen we overal om ons heen zeevogels; vooral heel veel cormorants en de indrukwekkende southern giant petrel. En toen waren we alweer het kanaal over en zetten we voet op Chileense bodem (Isla Navarino), want ja, we waren weer de grens overgestoken!

Daarna liepen we door de leuke straatjes en langs de gekke huisjes naar het hoofdplein van Puerto Williams, niet een hele lange wandeling...

We liepen door de wind en de inmiddels best wel harde regen verder omhoog. Regen maakte plaats voor zonneschijn en aan een heel mooi rustig meertje op de berg streken we neer voor een lunch break.

Na de lunch mochten de beentjes aan het werk, want we klommen naar de summit van de berg. 900 meter, dus zo heftig was het allemaal ook weer niet! En we werden getrakteerd op keiharde wind, maar ook op een fantastisch uitzicht op de bekende “Dientes de Navarino” (ofwel, de tanden van Navarino) en alle omringende meren.

Toen we nog wat verder waren afgedaald belandden we duidelijk in bever-terrein. Het was overal een slagveld van bomen en takken en deze vrienden hadden overal grote dammen gebouwd. In de jaren ’40 importeerde Argentinië 25 bevers in de hoop dat deze beesten goed geld zouden opleveren in de bont industrie. Bont raakte vervolgens uit de mode en de bevers werden losgelaten. Resultaat: deze beesten hebben zich vermenigvuldigd, hebben praktisch geen natuurlijke vijanden en beheersen nu flora en fauna op het eiland. Een voordeel, de meren die zijn ontstaan door de beverdammen zijn erg mooi!

We liepen vervolgens een stuk omhoog door dit mooie gebied.

Aan Laguna de Cascadas vonden we onze kampeerplek voor vanavond en de naam zegt het al, overal om ons heen zagen we watervallen. We bouwden snel ons kamp op en Arno regelde hout en zorgde voor vuur, want ondanks het mooie weer was het ijskoud!

Toen we de eclipse van begin tot eind hadden bekeken klommen we langs verschillende watervallen omhoog.

Dit pad leidde ons naar Laguna Hermosa, en het is hier inderdaad mooi! Het meer ligt pal aan de voet van een deel van de Dientes. Het water is zo helder en zo blauw en de rotsen eromheen hebben allerlei kleuren.

We klommen over de rotsen langs het meer. En na het oversteken van de bergpas zagen we Windhond Bay en in de verte zagen we zelfs de eilanden van de Cabo de Hornos archipel, we waren zo dichtbij!

We liepen langs een meer en zagen mooie rotsformaties, , o.a. ‘the face’. We liepen om de Dientes heen en in de verte verscheen (achter ons) Lago Windhond.

In de vallei was het weer een groot beverslagveld! We liepen door en beseften ons wat een enorme mazzel we hadden met het weer. Het zonnetje scheen en dat komt niet vaak voor vertelde Maurice ons. Dwars door het mooie landschap liepen we door naar een bos aan de voet van de pas die we morgen over zouden steken. Onderweg vertelde Maurice ons mooie verhalen over zijn trips naar Antartica en Groenland. Ook vertelde hij ons leuke weetjes en verhalen over Isla Navarino en de oorspronkelijke bevolking, de Yungas.

Aangekomen op onze kampeerplek zetten we ons tentje op en er stond hier echt heel veel wind. We kookten vanuit ons tentje en hoopten dat onze tent deze windtunnel hier zou overleven.

De route was prachtig en we genoten van het uitzicht, terwijl we langzaam afdaalden. We klommen daarna weer omhoog naar Hidden Lagoon en vonden bij het daaropvolgende meer een mooi plekje voor onze lunch.

Terwijl we omhoog klommen naar de Virgin Pass werd het weer slechter en slechter. Het begon te regenen en te waaien, maar een beetje slecht weer hoort er ook bij. We bereikten de top en zagen waar wij vanaf moesten; een steile muur vol rotsen en gravel, niet relaxed! We deden het heel rustig aan en gleden zo langzaam naar beneden.

We volgden het meer en liepen een bos in waar we een perfecte plek vonden voor onze laatste kampeernacht. Het weer was weer wat opgeklaard en binnen de kortste tijd zaten we aan een heel mooi vuurtje.

Ook de laatste ochtend deden we het heerlijk rustig aan. Maurice had vanochtend een bever gezien! Maar wij helaas niet.

We liepen door de vallei richting het Beagle kanaal, door bossen en over velden. Puerto Williams kwam weer in zicht.

Wij daalden verder af naar de weg. Hier werden we opgehaald, wat een luxe. De laatste 8 km naar Puerto Williams hoefden we dus niet te lopen! Onderweg zagen we mooie Caiquen ganzen.

We werden bij Cecilia gedropt. Wat was het een geweldige trek geweest! En als toetje op deze mooie trip verwelkomde Cecilia ons met een pan vol met verse king crab! De helft van de bevolking op Isla Navarino leeft van de king crab visserij. De krab smaakte fantastisch.

We ruimden al onze spullen op en namen eindelijk een (koude…) douche. Einde middag naar ‘down town Puerto Williams’ om in de lokale bar een biertje te drinken met Maurice. We wisselden foto’s en gegevens uit met onze vriend en namen daarna echt afscheid. Het was een prachtige avond in Puerto Williams. We maakten een wandelingetje door het dorp en aten een verse empanada met krab.

Maart roert zijn staart, en dat bleek! Na een stormachtige nacht kregen we ’s ochtends te horen dat alle boten waren afgelast. We zaten vast! Onze vriendin Cecilia kwam weer binnen met een vuilniszak vol king crabs, dus ook vandaag stond een feestlunch op het programma. Al met al was het geen vervelende plek om een dagje door te brengen. We maakten ’s middags een wandelingetje en hingen de rest van de dag voor de kachel.

De volgende ochtend verlieten we wel het eiland! We pakten de bus naar Puerto Navarino en stapten de boot op. Het boottochtje was niet zo mooi als de heenweg, maar we zagen onderweg overal vogels voorbij scheren en zeeleeuwen uit het water springen.  En we zetten al snel weer voet op Argentijnse bodem!

Argentinië - Tierra del Fuego zuidwaarts & Ushuaia deel 1 – 21 februari t/m 24 februari 2017

We waren weer in Argentinië en de weg was weer geasfalteerd! Midden in de nacht stopten we uiteindelijk ergens langs de weg waar we ons tentje op zetten en we vielen uitgeput in slaap.

En toen was het zover; met onze Pablo reden we de poorten van Ushuaia binnen. Een emotioneel moment, we hadden het gehaald naar ‘fin del mundo’ (‘het einde van de wereld’)!

We zagen aan de overkant van het Beagle kanaal de mooie bergen van het Chileense eiland Isla Navarino liggen. Hier zouden we 2 dagen later naartoe gaan!

We checkten in in een gezellig hostel. Even geen tentje vannacht, maar een lekker bed.

Alejandro zou de Toyota onder handen nemen terwijl wij op Isla Navarino zaten. Bij de garage kwam ineens onze vriend Ari ons opzoeken, gezellig! Hij checkte bij ons in in het hostel en we kletsten de hele avond bij onder het genot van lekkere Argentijnse wijntjes.

Chili - Tierra del Fuego zuidwaarts - 21 februari 2017

50 km voor de grens met Argentinië begon een slechte weg. Dit is gewoon landje pesten door de Chilenen, aangezien al het verkeer richting het Argentijnse deel van Tierra del Fuego langs deze route moet. Het was donker, ijskoud en na 50 lange hobbelige kilometers bereikten we rond middernacht de grens bij San Sebastian. In de vrieskou (Arno liep nog steeds in een korte broek…!) regelden we snel alle papieren en we mochten door.