Chili - deel III - 24 februari t/m 2 maart 2017

Chili - Puerto Williams & Dientes de Navarino trek - 24 februari t/m 2 maart 2017

Terwijl wij het Beagle kanaal overstaken zagen we overal om ons heen zeevogels; vooral heel veel cormorants en de indrukwekkende southern giant petrel. En toen waren we alweer het kanaal over en zetten we voet op Chileense bodem (Isla Navarino), want ja, we waren weer de grens overgestoken!

Na de boottocht bracht een bus ons naar het gemoedelijke Puerto Williams. Puerto Williams (en niet Ushuaia!) is de zuidelijkste stad op aarde. En we vonden het hier meteen leuk.

Dankzij het ons kent ons cultuurtje in Puerto Williams vonden we al snel onze gids Maurice, een leuke gozer! Morgen zouden we met hem de 4-daagse Dientes de Navarino trek starten en hier hadden we al heel lang naar uitgekeken!

We zochten een slaapplek en belandden op de camping “El Padrino”, de camping van Cecilia; een gezellig mens en iedereen in Puerto Williams kent haar. Ons tentje stond en het was tijd voor een pilsie in de zon!

Daarna liepen we door de leuke straatjes en langs de gekke huisjes naar het hoofdplein van Puerto Williams, niet een hele lange wandeling...

We bespraken de laatste dingen met Maurice en waren klaar om te gaan. We kookten in de refugio en het was hier een gezellige boel!

Het was zover en we werden met Maurice afgezet bij de start van de trail. Maurice had recent een nieuwe trail uitgestippeld (die gedeeltelijk overeenkomt met de klassieke Dientes de Navarino trail) en wij gingen deze nieuwe route lopen.

We liepen door het bos omhoog en konden eenmaal boven the Beagle Channel, Puerto Williams en Ushuaia zien liggen!

Het weer betrok en het begon te regenen. We liepen verder omhoog en passeerden de Chileense vlag die bovenop de heuvel wapperde.

We liepen door de wind en de inmiddels best wel harde regen verder omhoog. Regen maakte plaats voor zonneschijn en aan een heel mooi rustig meertje op de berg streken we neer voor een lunch break.

Na de lunch mochten de beentjes aan het werk, want we klommen naar de summit van de berg. 900 meter, dus zo heftig was het allemaal ook weer niet! En we werden getrakteerd op keiharde wind, maar ook op een fantastisch uitzicht op de bekende “Dientes de Navarino” (ofwel, de tanden van Navarino) en alle omringende meren.

We daalden weer af richting de Dientes, wat is het hier mooi! Onderweg zagen we 2 zeldzame perdicita cordillerana austral vogeltjes.

Toen we nog wat verder waren afgedaald belandden we duidelijk in bever-terrein. Het was overal een slagveld van bomen en takken en deze vrienden hadden overal grote dammen gebouwd. In de jaren ’40 importeerde Argentinië 25 bevers in de hoop dat deze beesten goed geld zouden opleveren in de bont industrie. Bont raakte vervolgens uit de mode en de bevers werden losgelaten. Resultaat: deze beesten hebben zich vermenigvuldigd, hebben praktisch geen natuurlijke vijanden en beheersen nu flora en fauna op het eiland. Een voordeel, de meren die zijn ontstaan door de beverdammen zijn erg mooi!

We liepen vervolgens een stuk omhoog door dit mooie gebied.

Aan Laguna de Cascadas vonden we onze kampeerplek voor vanavond en de naam zegt het al, overal om ons heen zagen we watervallen. We bouwden snel ons kamp op en Arno regelde hout en zorgde voor vuur, want ondanks het mooie weer was het ijskoud!

We werden wakker met het zonnetje en gingen na een ontbijtje weer op pad. We staarden naar de (bewolkte) lucht en zagen de solar eclipse! De eclipse was hier niet volledig, maar wel bijna en het was een heel bijzonder gezicht. En door de bewolking konden we de eclipse nog beter zien!

Toen we de eclipse van begin tot eind hadden bekeken klommen we langs verschillende watervallen omhoog.

Dit pad leidde ons naar Laguna Hermosa, en het is hier inderdaad mooi! Het meer ligt pal aan de voet van een deel van de Dientes. Het water is zo helder en zo blauw en de rotsen eromheen hebben allerlei kleuren.

We klommen over de rotsen langs het meer. En na het oversteken van de bergpas zagen we Windhond Bay en in de verte zagen we zelfs de eilanden van de Cabo de Hornos archipel, we waren zo dichtbij!

We liepen langs een meer en zagen mooie rotsformaties, , o.a. ‘the face’. We liepen om de Dientes heen en in de verte verscheen (achter ons) Lago Windhond.

In de vallei was het weer een groot beverslagveld! We liepen door en beseften ons wat een enorme mazzel we hadden met het weer. Het zonnetje scheen en dat komt niet vaak voor vertelde Maurice ons. Dwars door het mooie landschap liepen we door naar een bos aan de voet van de pas die we morgen over zouden steken. Onderweg vertelde Maurice ons mooie verhalen over zijn trips naar Antartica en Groenland. Ook vertelde hij ons leuke weetjes en verhalen over Isla Navarino en de oorspronkelijke bevolking, de Yungas.

Aangekomen op onze kampeerplek zetten we ons tentje op en er stond hier echt heel veel wind. We kookten vanuit ons tentje en hoopten dat onze tent deze windtunnel hier zou overleven.

Na een regenachtige nacht met heftige windvlagen werden we wakker met redelijk kalm weer. Gelukkig stond alles nog! Na een kopje koffie aan het vuur gingen we weer op pad.

We waagden we ons aan de ‘Windy Pass’. Deze bleek een eitje, het zonnetje scheen (weer!) en boven aangekomen verscheen het volgende prachtige uitzicht; een bergachtig landschap vol met knalblauwe meren met in de verte sneeuwbergen. En achter ons lag de hele Dientes reeks!

De route was prachtig en we genoten van het uitzicht, terwijl we langzaam afdaalden. We klommen daarna weer omhoog naar Hidden Lagoon en vonden bij het daaropvolgende meer een mooi plekje voor onze lunch.

Terwijl we omhoog klommen naar de Virgin Pass werd het weer slechter en slechter. Het begon te regenen en te waaien, maar een beetje slecht weer hoort er ook bij. We bereikten de top en zagen waar wij vanaf moesten; een steile muur vol rotsen en gravel, niet relaxed! We deden het heel rustig aan en gleden zo langzaam naar beneden.

We volgden het meer en liepen een bos in waar we een perfecte plek vonden voor onze laatste kampeernacht. Het weer was weer wat opgeklaard en binnen de kortste tijd zaten we aan een heel mooi vuurtje.

Ook de laatste ochtend deden we het heerlijk rustig aan. Maurice had vanochtend een bever gezien! Maar wij helaas niet.

We liepen door de vallei richting het Beagle kanaal, door bossen en over velden. Puerto Williams kwam weer in zicht.

Wij daalden verder af naar de weg. Hier werden we opgehaald, wat een luxe. De laatste 8 km naar Puerto Williams hoefden we dus niet te lopen! Onderweg zagen we mooie Caiquen ganzen.

We werden bij Cecilia gedropt. Wat was het een geweldige trek geweest! En als toetje op deze mooie trip verwelkomde Cecilia ons met een pan vol met verse king crab! De helft van de bevolking op Isla Navarino leeft van de king crab visserij. De krab smaakte fantastisch.

We ruimden al onze spullen op en namen eindelijk een (koude…) douche. Einde middag naar ‘down town Puerto Williams’ om in de lokale bar een biertje te drinken met Maurice. We wisselden foto’s en gegevens uit met onze vriend en namen daarna echt afscheid. Het was een prachtige avond in Puerto Williams. We maakten een wandelingetje door het dorp en aten een verse empanada met krab.

Maart roert zijn staart, en dat bleek! Na een stormachtige nacht kregen we ’s ochtends te horen dat alle boten waren afgelast. We zaten vast! Onze vriendin Cecilia kwam weer binnen met een vuilniszak vol king crabs, dus ook vandaag stond een feestlunch op het programma. Al met al was het geen vervelende plek om een dagje door te brengen. We maakten ’s middags een wandelingetje en hingen de rest van de dag voor de kachel.

De volgende ochtend verlieten we wel het eiland! We pakten de bus naar Puerto Navarino en stapten de boot op. Het boottochtje was niet zo mooi als de heenweg, maar we zagen onderweg overal vogels voorbij scheren en zeeleeuwen uit het water springen.  En we zetten al snel weer voet op Argentijnse bodem!