Chili - deel V - blogpost 1 - 15 maart t/m 22 maart 2017

Chili – Santiago deel 2 – 15 maart t/m 18 maart 2017

We staken voor de 7e keer de grens tussen Argentinië en Chili over en reden de weg die vol hairpin bochten zat naar beneden, een spectaculair gezicht. Een paar uur later reden we Santiago binnen en werden we herenigd met onze vriend Felipe.

Felipe ging naar zijn werk en wij gingen even heerlijk een dagje ‘niets’ doen. Boodschappen, wassen en uiteraard de uitslag van de Nederlandse verkiezingen bekijken. ’s Avonds verwenden we onze host met een heerlijk maaltje aan de ons bekende kampeertafel.

Felipe sleepte ons mee naar het gezellige borrelstraatje aan het einde van de straat. Het was super druk en gezellig, maar daarmee was de avond nog niet afgesloten. Felipe nam ons mee naar de club Candelaria en wij werden positief verrast. De muziek was hier te gek en de sfeer en de mensen heel relaxed.

Na een gezellige avond vertrok Felipe met kleine oogjes naar zijn werk. We bereidden onze trip naar Paaseiland voor, want morgen zouden we eindelijk deze langverwachte plek bereiken! We aten lekkere Thai curry terwijl we op CNN alle Trump perikelen volgden.

Vlak voor vertrek legden wij met behulp van de moeders het einde van onze trip vast. Iets wat we een tijdje voor ons uit hadden geschoven, maar door stijgende ticketprijzen werd het nu dan toch tijd om te boeken. Tickets werden geboekt en 5 juni 2017 is D-Day!

Chili – Paaseiland – 18 maart t/m 22 maart 2017

De tasjes waren gepakt, op naar Paaseiland! Ciao Felipe, tot over een paar daagjes. Wij stapten de dreamliner in naar misschien wel het meest afgelegen eiland ter wereld; een nationale vlucht van 5 uur, crazy!

En toen was het zover, we zetten voet aan wal op Rapa Nui, echt onwerkelijk dat we hier nu waren!

We kregen een bloemenslinger om en werden naar camping Mihinoa gebracht. Ons tentje stond klaar en de locatie was fantastisch, pal aan de zee met een spectaculaire branding!

Er is maar een stadje op Paaseiland, Hanga Roa, en wij gingen even een rondje lopen. Op de hoofdstraat waren veel winkeltjes en restaurantjes en hotels te vinden en alles stond in het teken van moai, de beroemde stenen beelden die alleen op Paaseiland te vinden zijn. We dronken een biertje in het zonnetje aan de zee en zagen alle lokale kids surfen en bodyboarden.

’s Avonds zaten we lekker op het terras bij de camping.

We huurden voor 3 dagen een scootertje om lekker over het eiland te touren en gingen de volgende ochtend op pad. We scooterden eerst naar een klein haventje waar we de eerste echte moai zagen!

We reden naar de zuidkust van het eiland. Toen de eerste (Nederlandse) ontdekkingsreiziger Jacob Roggeveen in 1722 aankwam op Paaseiland, stond het eiland vol met moai. Deze grote stenen beelden stonden opgesteld op ahu (platform) en hadden grote roodachtige pukao op (hoed of een kapsel). Op een uitzondering na waren alle moai met de rug naar de zee gericht. De lokale stammen op het eiland bouwden moai ter herinnering aan en verering van de voorouders en zij geloofden dat deze moai hen zouden beschermen. Toen andere ontdekkingsreizigers jaren later het eiland bereikten (bijvoorbeeld James Cook in 1774) waren bijna alle moai omgegooid. Wat er precies is gebeurd is niet helemaal duidelijk, maar het meest waarschijnlijk is dat de verschillende stammen in een stammenoorlog moai van andere stammen omver hebben gegooid om de beschermende werking te doorbreken.

Bij Vinapu zagen we de eerste ahu en moai die grotendeels in het gras begraven lagen. Een stuk verder lagen een paar grote moai op een rijtje met de neus in de grond, allemaal van de ahu afgeduwd.

We reden langs de prachtige kustlijn en keken uit over de knalblauwe ruige zee. Het eiland bestaat uit mooie glooiende landschappen, maar bomen zijn er amper te vinden. De bomen zijn vroeger allemaal gekapt en gebruikt om de moai van a naar b te verplaatsen.

Bij Hanga Te’e zagen we een mooie staande moai en verderop een ahu waar alle 8 moai vanaf waren geduwd. Ze lagen allemaal vooruit recht op hun gezicht en de pukao’s lagen verspreid op het gras. Een bizar gezicht.

De volgende stop was Ura Uranga Te Mahina, waar eenzelfde rij van 3 moai voorover op de grond lagen.

We sprongen weer op de scooter en reden verder langs de kust. Het eiland ligt werkelijk vol met (restanten van) ahu en moai. Bij Akahanga zagen we de grootste moai die ooit had gestaan, maar ook deze ruim 10 meter lange moai lag op de grond.

We reden verder langs de kust en waren inmiddels aan de andere kant van het eiland aanbeland. En hier is de meest beroemde en indrukwekkende moai site op Paaseiland te vinden: Tongariki. Eerst liepen we nog langs de staande moai bij de ingang van de site.

Toen kwam Tongariki goed in zicht en we werden er stil van. De 15 enorme moai op een rij in deze prachtige baai. Wat een ongelofelijk bijzondere plek!

Deze moai zijn dus weer rechtop gezet en deels gerestaureerd door een Chileense archeoloog in de jaren 90. Een van de beelden heeft een pukao op en de beelden variëren in lengte en breedte. Deze site overtrof echt al onze verwachtingen, we waren echt onder de indruk!

De moai van Tongariki kijken uit op de vulkaan Rano Raraku waar we later op de dag heen zouden gaan. Ook lag er verderop op de site nog een grote moai op de grond, ditmaal met het gezicht naar boven.

We maakten veel foto’s, liepen om de moai heen en brachten hier ruim een uur door terwijl het zonnetje scheen. Vooral de achtergrond van kliffen en de knalblauwe zee maken de plek magisch.

We hadden de smaak te pakken en scooterden door naar Rano Raraku. Dit is ook een hele bijzondere plek, want uit de rotswanden van deze vulkaan zijn alle moai uitgehouwen. Vanaf deze plek zijn alle moai dus naar alle uithoeken van het eiland verplaatst. En niemand weet precies hoe deze tonnen wegende beelden toentertijd zijn verplaatst.

We liepen omhoog en overal op de bergwand zagen we allerlei verschillende soorten moai staan en liggen. Wederom echt een bijzonder gezicht.

De ene moai stond rechtop, de ander scheef en weer een ander stond tot z’n neus in de grond!

In de rotswand zagen we een half uitgehouwen moai; eentje die erg groot zou worden, maar dus nooit is afgemaakt.

Vanaf Rano Raraku hadden we ook een prachtig uitzicht op Tongariki.

Helaas trok de lucht helemaal dicht en het zonnetje verdween. We liepen naar de andere kant van de berg en klommen omhoog naar het kratermeer. Langs het kratermeer vind je ook ruim 20 moai en het kratermeer zelf staat vol met riet.

We liepen terug richting entree van Rano Raraku, maar besloten nog een rondje om de vulkaan te lopen.

Toen was het tijd om de site te verlaten en de boel ging ook sluiten. We wierpen nog een laatste blik op de vulkaan en sprongen toen op de scooter.

Na deze bijzondere dag keerden we terug naar onze camping, waar we een lekker glas wijn dronken met uitzicht op zee.

Ondanks al het moois verliep niet alles helemaal lekker. Arno had zoveel last van zijn nek, dat hij bewoog als een robot. Dit speelde al ruim een week en er zat geen verbetering in, een beetje vervelend dus.

Maar we gingen weer op pad en reden dwars over het eiland en bezochten Akivi. Hier staan 7 moai opgelijnd en in tegenstelling tot de meeste andere moai staan deze met het gezicht naar de zee gericht.

We gingen op weg naar Anakena. Dit moest het mooiste strand van Paaseiland zijn en niets bleek minder waar. We liepen over perfect groen gras met overal palmbomen naar het witte strand. En om het allemaal nog mooier te maken staan er 7 moai  voor dit prachtige strand. Wat een plek!

Van de 7 moai zijn er 4 compleet met pukao. De sites op Paaseiland bleven ons verbazen. We kregen geen genoeg van de moai en ook dit plekje was weer uniek.

Rechts van dit mooie rijtje moai staat nog een losse reus, waarvan men zegt dat dit de oudste moai is.

We liepen door naar het strand en zwommen in de zee. Wat een paradijs hier.

Op een gegeven moment besloten we toch maar een keer op te stappen. We stapten op de scooter en namen afscheid van dit fantastische plekje.

We reden verder langs de kust en stopten af en toe om een stukje te wandelen over de rotsen van vulkanisch steen langs de zee.

De oceaan hier is echt onvoorstelbaar blauw!

Toen we terug langs de kust reden stopten we bij nog een mooi strandje: Ovahe. Dit idyllische strandje ligt verstopt achter rotsen waar je overheen moet klauteren om er te komen. We lunchten op het strand en namen een duik in de zee.

Einde middag reden we via het haventje naar Tahai om hier de zonsondergang te bekijken.

Bij Tahai vind je een rijtje van 5 incomplete moai en los hiervan de enige moai met ogen. We waren niet alleen en met een groepje mensen zagen we de zon onder gaan achter de beelden.

Er verschenen mooie kleuren aan de horizon en dit leverde mooie plaatjes op van de schepen die voor anker lagen.

Op de camping dronken we biertjes met wat gezellige lui uit Chili en Amerika. ’s Nachts zagen we misschien wel de mooiste sterrenhemel ooit, we zagen de hele Melkweg!

We hadden al een heleboel gezien op dit eiland en konden het dus lekker rustig aan doen. Maar toch besloten we ons aan de meest toeristische trekpleister van het eiland te wagen; de zonsopgang bekijken bij Tongariki. In het pikkedonker stapten we op de scooter. Na anderhalf uur scooteren in het donker over slingerweggetjes arriveerden we bij de site. En er waren inderdaad best wel veel mensen met tourbusjes hierheen gekomen. We waren in het begin een beetje sceptisch, maar het bleek toch wel echt de moeite waard. Deze moai zijn gewoon zo mooi en tegen de achtergrond van de opkomende zon is het toch net weer anders.

Het werd wederom een mooie dag en we reden nog een keer naar Tahai om deze mooie plek met zonlicht te zien.

We waren hier helemaal alleen! Sowieso viel het ons uiteindelijk best wel mee hoeveel toeristen er op dit eiland rondlopen.

Er was eigenlijk maar 1 site waar we nog graag heen wilden en dat was Orongo, een oud ceremonieel dorpje dat ligt aan de rand van de krater van Rano Kau. De weg naar Orongo liep omhoog en we hadden een mooi uitzicht over Hanga Roa.

We kwamen bij de mirador waar de enorme Rano Kau krater ineens opdoemde. Sjezus, dit is indrukwekkend! In deze krater vind je de grootste biodiversiteit van het hele eiland, omdat deze plek afgeschermd is van de zee(invloeden), de mensen en omdat het een moerasgebied is. Het uitzicht was geweldig!

We reden door naar Orongo en hadden vanaf de ingang van het dorpje wederom een prachtig uitzicht over de krater, nu van de andere kant.

Nadat we behoorlijk wat tijd hadden doorgebracht aan de kraterrand liepen we daarna Orongo binnen. Dit ceremoniële dorpje ligt op een piepklein strookje land tussen de krater en de steile kliffen. Dit dorpje werd alleen gebruikt voor de jaarlijkse tangata-manu wedstrijd (de ‘bird man competition’) en werd dus niet permanent bewoond.

Orongo kijkt uit op een paar kleine eilandjes voor de kust. Op het eiland Moto Nui broedt de Manutara vogel en het doel van de jaarlijkse wedstrijd is om het eerste Manutara ei te bemachtigen. De mannen zwemmen naar het eiland, beklimmen de rotsen en zoeken naar het eerste ei. Soms verblijven deze mannen vele weken op het kleine eilandje. De winnaar is voor het komende jaar de heilige bird man.

De huizen in Orongo zijn opgebouwd uit kleine platte steentjes en op de daken groeit gras. Deze bouwstijl geeft de huizen voldoende stevigheid om de barre weersomstandigheden op deze plek te kunnen weerstaan.

Overal op de rotsen in Orongo zijn tekeningen in het kader van de tangata-manu wedstrijd te zien.

Na dit leuke bezoek reden we met een voldaan gevoel terug naar Hanga Roa waar we nog een rondje reden door het stadje.

Daarna dronken we nog een biertje aan de zee met uitzicht op de branding met gigantische golven. Echt een heerlijk plekkie dit!

We zouden hier best nog eventjes willen blijven, maar morgen was het alweer tijd om terug naar het vasteland te gaan. ’s Avonds was de Australische Sarah aangeschoven en met ons groepie werd het een gezellige avond met piscola’s, het favoriete drankje van de Chilenen (niet heel lekker…).

De spulletjes waren gepakt, het scootertje was ingeleverd en we waren klaar om te gaan!