China - Kashgar - 10 september t/m 12 september 2015
Met onze gids reden we richting customs clearance, 140 km verderop. Daar aangekomen kwamen we erachter dat de lunchpauze hier net was begonnen en dat die nog 3,5 uur zou duren tot half 5 ’s middags!!! Wachten dus… Dit werd uiteraard 5 uur en toen kregen we te maken met een heel vervelend mannetje dat ons weer alle spullen uit de auto liet halen en eindeloos moeilijk deed over alle papieren. Uiteindelijk dan een paar uur later vertrokken richting Kashgar, waar we einde van de dag aankwamen. We hebben nog wel die avond een nieuwe Taiwanese reserveband kunnen kopen, dat scheelt! Daarna ingechecked in ons hotel middenin het centrum van Kashgar. |
De volgende dag moesten we nog een hoop formaliteiten regelen, zoals Chinese nummerplaten en een Chinees rijbewijs voor Arno. We hoopten ook nog wat te kunnen zien van de stad. Kashgar is een stad met zo’n 3,5 miljoen inwoners en was vroeger een van de belangrijke steden op de zijderoute en het vertrekpunt voor de oversteek door de bergen richting Centraal Azië. Na de hoofdstad Urumqi is het de tweede stad van de provincie Xinjiang. Xinjiang province is de grootste provincie van China en is net als Tibet een autonomous region. Het overgrote gedeelte (90%) van de bevolking hier bestaat uit de Uygurs, een islamitische bevolkingsgroep. Daarnaast wonen er onder andere Tajieken, Kirgiezen en Han Chinezen. De spanningen tussen de Uygurs en de Chinese regering is de laatste jaren hoog opgelopen met onder andere als gevolg een reeks terroristische aanslagen door Uygurse extremisten. Desalniettemin vonden wij de Uygurs in Kashgar heel erg vriendelijk. Een stuk vriendelijker dan de Chinezen die wij tot dusver hadden meegemaakt. ’s Avonds vonden we een heel leuk klein tentje met Uygur streetfood. Na lange tijd weer eens heel lekker gegeten!
Na een top ontbijt vertrokken we met miss Hue richting de immigration office, 40 km buiten de stad. Hier vervolgde het drama zich. De eerste 3 uur gebeurde er helemaal niets, omdat het internet niet werkte en er dus geen car inspections konden plaatsvinden. Dit bleek de vorige 2 dagen ook het geval... |
Het hele terrein stond bomvol met auto’s, trucks en chauffeurs die al 2 volle dagen aan het wachten waren. Toen eindelijk het internet het weer deed was het uiteraard weer tijd voor de lunch. Wederom 2,5 uur wachten dus… Vervolgens nog een paar uur bezig geweest met heel veel vermoeiende formaliteiten, waarna we eindelijk onze Chinese nummerplaten hadden en Arno zijn Chinese rijbewijs.
Teruggekomen in Kashgar aten we wat en keerden we rond middernacht terug in ons hotel. Daar zat onze gids ons in de lobby op te wachten om ons te vertellen dat de grensovergang naar Pakistan op zondag helemaal niet ging lukken en we dus pas op maandag de grens over kunnen. Wat? Dit kan echt niet! Inmiddels hadden we het wel echt geschoten. Dit zou betekenen dat we heel weinig speling in Skardu, Pakistan, zouden hebben voor het voorbereiden van onze trekking. We spraken af desalniettemin de volgende dag naar de grensplaats Tashkurghan te rijden om te kijken of het misschien toch nog zou lukken op zondag.
Zaterdagmorgen besloten we eerst nog wat rond te kijken in Kashgar, waar we o.a. de oude ommuurde binnenstad zagen. We vonden Kashgar best wel een leuke en hier en daar ook mooie stad. Helaas hadden we te weinig tijd om deze stad echt goed te bekijken, maar we kregen toch wel een beetje een beeld van deze oude belangrijke handelsstad. |
China - Tashkurghan & Karakoram Highway – 12 september t/m 14 september 2015
Eindelijk dan de Karakoram Highway op, waar we zo’n lange tijd naar uit hadden gekeken!!! En dit bleek niet voor niets; de weg naar Tashkurghan was geweldig! Het eerste gedeelte van de KKH werd er hard gewerkt aan het aanleggen van een hypermoderne nieuwe weg, waarvoor overal gigantische bruggen werden gebouwd.
Onderweg zagen wij waanzinnige bergen, waaronder Peak Kongur (7.719 m) en Peak Muztag Ata (7.546m). De landschappen waren prachtig en af en toe bizar. Zo hadden wij op 3.000 m hoogte uitzicht op een vallei vol kamelen en yaks, met op de achtergrond de reusachtige Peak Muztag Ata.
’s Avonds hoorden wij van onze gids dat het inderdaad niet zou gaan lukken om op zondag de grens over te gaan. We zouden hierdoor wel de door ons betaalde fee terugkrijgen. Ok, dat is dan wel weer lekker nieuws! De dag erop wat wassen gedraaid en alvast spullen uitgezocht voor de trekking in Pakistan. We wandelden nog een beetje rond in het stadje en aten natuurlijk weer dumplings bij ons favoriete restaurantje.
Vandaag zouden we dan eindelijk China verlaten. De clearance voor de Chinese grens, customs en immigration vonden plaats in Tashkurghan. Na een paar uur wachten was het voor elkaar en kregen we groen licht om richting de grens te vertrekken. De daadwerkelijke grens met Pakistan, de Khunjerab Pass, ligt 130 km verder op een hoogte van 4.693 m. |