Tajikistan – 22 augustus t/m 7 september 2015

Tajikistan - Istaravshan - 22 augustus t/m 23 augustus 2015

De grensovergang verliep prima en we werden hartelijk ontvangen door de Tajikistaanse grenssoldaten. Toen we de grens over waren reden we naar Isfara. We hadden meteen de aandacht van alle mensen en je kon merken dat hier nooit een toerist komt. We besloten die dag nog door te rijden en uiteindelijk zijn we gecrashed in een hotel in de plaats Istaravshan. De volgende dag gingen we op zoek naar een lokale SIM kaart en nadat dit was gelukt kwamen we terecht op de lokale dierenmarkt. We werden hier meteen omringd door tientallen mannen en kinderen die hun konijnen en vogels aan ons wilden verkopen en allemaal met ons op de foto wilden. Echt heel leuk.

Tajikistan - Fan Mountains – 23 augustus t/m 25 augustus 2015

Na Istaravshan gingen we op weg naar de Fan Mountains, een prachtig berggebied in het westen van Tajikistan. Rijdend richting de Fan Mountains werd het landschap steeds mooier en na een paar uur zagen wij het prachtige helderblauwe Iskanderkul Lake liggen!

Aan het Iskander Kul lake besloten wij die nacht bij een abrikozenboer in de tuin onze tent op te zetten. We zaten nog geen 5 minuten nadat we de boel hadden opgezet lekker in het zonnetje aan het meer of er kwamen alweer 4 kerels aanlopen. Twee ervan bleken generaals, 1 uit het Russische leger en de ander Tajikistaans. De derde was een Tajikistaanse legerkolonel en de vierde een bankier. Daar ging onze rust! We zaten al snel aan de Tajikistaanse wodka bij dit gezelschap aan tafel, wat een mooie avond.

De dag erna vertrokken we richting Alaudin Lake, een ander mooi merengebied in de Fan Mountains. Na een waanzinnig zware maar mooie weg dwars door ravijnen, over passen en door verlaten bergdorpjes kwamen we aan bij een kamp voor mountaineers. Hier hebben we ons tentje opgezet, eten gekookt en toen het inmiddels vroor snel de slaapzak ingekropen.

De volgende morgen zijn we samen met onze nieuwe Duitse vriend Stefan naar Alaudin Lake gehiked. We zagen meerdere mooie blauw/groene meren, waarvan de grootste Alaudin Lake is, omgeven door 5000m + hoge sneeuwbergen, echt een waanzinnig landschap. En geen mens te bekennen!

Bij terugkomst in het kamp besloten we Stefan mee te nemen en reden we terug de bergen uit op weg naar de hoofdstad Dushanbe. Onderweg kwamen we in the middle of nowhere stomtoevallig Stephanie en Daan tegen. Bizar en heel gezellig om even avonturen uit te wisselen!

Tajikistan - Dushanbe – 25 augustus t/m 27 augustus 2015

De rit naar Dushanbe was zwaar in het donker over een eindeloze bergpas over een verschrikkelijk slechte weg, omdat de beruchte ‘Dangerous Tunnel’ naar Dushanbe gesloten was. Na een uitputtende rit kwamen we dan eindelijk aan in Dushanbe. Als klap op de vuurpijl werden we hier ook nog eens 4 keer binnen 20 minuten van de weg gehaald door politie, maar gelukkig konden we elke keer uiteindelijk weer ongeschonden doorrijden. Tegen middernacht dan eindelijk gearriveerd bij the Green House, een heel leuk hostel dat ons al door velen was aangeraden.

In de Fan Mountains hadden we wat problemen opgelopen met het stuurhuis. In Dushanbe hebben we daarom een volle dag doorgebracht bij een garage om een aantal onderdelen te vervangen. Wel gezellig gelunched met de garagehouder die ons uitnodigde om met zijn Mercedes AMG G-wagon op pad te gaan voor een bordje lokale ‘Osh’.

Tajikistan - De Pamirs & de Wakhan Valley – 27 augustus t/m 7 september 2015

De dag erna dan richting de langverwachte Pamirs met weer een nieuwe reisgenoot achterin, opnieuw een Duitser, genaamd Florian. We reden de hele dag door een smal ravijn over een weg langs de rivier en aan de overkant van deze rivier ligt Afghanistan op een steenworp afstand! We zagen hele mooie dorpjes en we konden de Afghaanse mensen bijna aanraken zo dichtbij.

We vonden een idyllisch open buitenhuisje om in te slapen, maar dit zou later helaas toch niet zo’n succes blijken… Arno werd midden in de nacht wakker en riep ‘fuck, bedbugs!’. Dit bleek later uiteindelijk helaas te kloppen. Florian en Lot hadden gelukkig nergens last van, maar Arno zat onder de beten.

We vertrokken richting Khorog en reden onderweg door het leuke plaatsje Kalai-Khum. Na een wederom mooie rit vonden we een kampeerplek naast de weg tussen de bergen (zo’n 50 km voor Rushan). Arno voelde zich naast alle beten ook nog eens heel slecht en ook Florian is die nacht heel ziek geworden. Niet best allemaal dus, maar de omgeving, de locals en alle indrukken maakten alles goed!

Gelukkig kwamen we de volgende dag aan bij de Pamir Lodge, een super leuke lodge in de leuke plaats Khorog. Khorog is de ‘hoofdstad’ en tevens het beginpunt van de Pamir Highway en de weg door de Wakhan Valley, die wij wilden gaan rijden. In deze Pamir Lodge hebben we de tijd genomen om van de bedbugs af te komen (wassen, sprayen, douchen…) en weer een beetje te herstellen.

Op 1 september reden we dan eindelijk de Wakhan Valley in! De Wakhan Valley is een bijzonder gebied en heeft altijd een bufferzone gevormd tussen de Soviet Republiek en Afghanistan. Tijdens the ‘Great Game’ onderhandelingen is het gebied toegewezen aan Tajikistan. De hele weg genoten we van mooie landschappen dwars door de vallei met altijd uitzicht op de rivier en Afghanistan met prachtige sneeuwtoppen aan de overkant. En wie kwamen we hier onderweg tegen: onze Belgische vriend Pieter! Ondanks zijn aanhoudende schouderblessure bikkelde hij nog steeds verder op de fiets door Centraal Azië. De laatste keer dat wij Pieter zagen gaven wij hem in Iran een lift toen zijn visum voor Turkmenistan was geweigerd. Hopelijk zien wij elkaar weer, ditmaal hoogstwaarschijnlijk in zijn woonplaats Gent.

Onze eerste stop in de Wakhan Valley was bij de ruïnes van het Yamchun Fort, gebouwd in de 12e eeuw. We vonden hoger in de bergen vlakbij het fort een mooi plekje voor onze tent. Arno was nog behoorlijk koortsig, maar kamperen op dit mooie plekje maakte een hoop goed!

De dag erna belandden we bij een hele leuke homestay vlakbij het dorpje Langar, gerund door een lieve familie. Vanuit hier vertrokken we de dag erna voor een 2-daagse trekking naar de voet van Peak Engels (6507 m). In eerste instantie volgden we het verkeerde pad, wat uiteindelijk helemaal geen pad bleek te zijn. We belandden in behoorlijk gevaarlijke klimpartijen in een ravijn. Godver! Gelukkig 5 uur later heelhuids weer aanbeland bij het beginpunt en toen wel het juiste pad gevonden. Na 2 uur klimmen hadden we een waanzinnig uitzicht op de hoge sneeuwpieken van de Hindu-Kush, het gebergte dat Afghanistan van Pakistan scheidt.

Aan het einde van de dag kwamen we aan bij een heel mooi plekje aan de voet van Peak Engels, waar we ons tentje opzetten, we waren helemaal alleen. Bibberend nog een zakje noodles opgewarmd en vervolgens met kleren aan in de slaapzak gekropen (ijskoud!). ’s Ochtends hadden we een geweldig uitzicht op Peak Engels en werden we al snel omringd door een kudde koeien, geiten en schapen, die het gras om onze tent heen begonnen op te peuzelen. Gezellige boel wel!

Die middag keerden we terug in hetzelfde homestay bij Langar, waar we lekker konden uitrusten en heerlijk hebben gegeten en geslapen.

De volgende dag verlieten we de Wakhan Valley op weg naar Bulunkul/Yashil Kul. Deze twee meren liggen zo’n 20 km ten noorden van het kruispunt waar de Wakhan Valley road en de Pamir Highway samenkomen. In de Wakhan Valley kwamen we al in toenemende mate Chinese trucks tegen, aangezien een gedeelte van de Pamir Highway tijdelijk was gesloten door een landslide. Maar nu werden het er steeds meer. We kwamen langzaamaan dichterbij de grens met China en er wordt langs deze weg handel gedreven tussen oost en west. Voor het eerst ook reden we na de Wakhan Valley nu een klein stukje over de Pamir Highway, een heerlijk stukje asfalt na een lange, lange, lange hobbelige Wakhan Valley road!

Het goede stukje asfalt was van korte duur, want we sloegen af richting het meer van Bulunkul, een hele slechte weg. Resultaat: een lekke band in the middle of nowhere, shit. Arelaxed, want we hadden maar 1 reserveband. We besloten door te rijden naar het ‘grote’ stadje Murgab, waar we sliepen in het Pamir Hotel.

De volgende ochtend kregen we hulp van een paar jongens uit het dorp en gingen we op zoek naar een nieuwe band. We vonden een tweedehands binnenband, waarmee we het voorlopig maar even moesten doen.

Met de nieuwe binnenband vertrokken we op goed geluk richting Karakul. Om hier te komen staken we een 4.655 m hoge pas over, erg gaaf! We kwamen uiteindelijk aan bij het prachtige diepblauwe meer van Karakul. Dit meer ligt op een hoogte van 3.914 m, bevat zout water en is ooit ontstaan door een meteorietinslag. Het meer ligt hoger dan het Titicaca meer en is omringd door bergen. Een mooi plekje voor onze tent en we zagen hier misschien wel de mooiste zonsondergang ooit!

De volgende ochtend werden we wakker in een besneeuwde tent en de hele wereld om ons heen was wit en mistig. Toch maar de tent opgedoekt, achterin te drogen gelegd en op weg gegaan naar de grens met Kirgizië. We passeerden eerst het mythische dorpje Karakol. Onderweg klaarde het gelukkig snel op en hadden we waanzinnige uitzichten op het Pamir gebergte.

Vervolgens reden we over wegen met links en rechts de mooiste uitzichten over het Pamir gebergte, zo adembenemend mooi!

De grensovergang verliep moeizaam en was een bizarre ervaring. Allemaal aparte grensposten boven de 4.000 m en een stuk niemandsland van 20 km tussen de grensposten van Tajikistan en Kirgizië.