Bolivia - Deel II - 24 november t/m 4 december 2016

Bolivia – Uyuni & Salar de Uyuni – 24 november t/m 2 december 2016

De bestemming voor vandaag was Uyuni, een lange en vooral droge rit. De wegen stonden vol met ‘pas op voor overstekende lama borden’ en af en toe verschenen er hele aparte rotspartijen langs de weg.

In Uyuni (waar de straten vol met 4x4 tour jeeps stonden) bleek niet veel te beleven en we wilden morgen meteen richting de zoutvlakte gaan. ‘s Avonds aten we in een klein BBQ tentje een stuk lama vlees, best lekker! We hadden Maps.me, een kaart van de salar en genoeg informatie en waren klaar voor het zout!

Na een pitstop op de markt voor wat inkopen reden we naar het mini dorpje Colchani om de benzinetanks te vullen. Hier sloegen we af richting de Salar de Uyuni en niet veel later reden we het zout op. De Salar de Uyuni is de grootste zoutvlakte ter wereld en ligt op ruim 3.600 meter!

Naast de grote hoeveelheden zout die in deze voormalige zee worden gewonnen is deze omgeving rijk aan lithium, de toekomst voor Bolivia. We stopten bij de Ojos del Salar; een plek waar koud water van onder de zoutvlakte opborrelt. Een vreemd fenomeen! Toen reden we echt de eindeloze vlakte op. We zagen het Dakar monument opdoemen in de verte. Echt een cool monument en een perfecte plek voor wat fotootjes.

50 meter naast dit monument vonden we het oude Toyota teken gemaakt van zout; vet!

Wij waren als enige met een eigen auto. We reden meer dan 60 km met niets om ons heen dan zout. De patronen in het zout zagen er cool uit. Echt een bijzonder gevoel om hier te rijden!

En daar verscheen Isla Incahuasi, een voormalig eiland vol met grote pluizige cactussen. We klommen aan de zijkant tussen de cactussen en verbaasden ons over deze bizarre setting.

We reden in een rechte lijn naar Coquesa en legden onderweg natuurlijk nog een aantal keer het eindeloze zout vast!

Coquesa is een heel klein dorpje aan de voet van de Tanupa vulkaan (5.432 meter). De vulkaan had een mooie en enorme krater met verschillende kleuren rood en oranje.

We kwamen aan in dit idyllische dorpje en reden en liepen hier wat rond.

We zagen lama's grazen op het groene gras direct aan de rand van de zoutvlakte met op de achtergrond de enorme vulkaan. Wat een ongelofelijke setting!

We vonden een heel leuk kamertje in Hostal Maya. Het hostel was grotendeels gebouwd van zoutblokken en cactushout en in ons kamertje hadden we uitzicht op de zoutvlakte.

We bekeken de zonsondergang vanaf de zoutvlakte en de lucht kleurde blauw, paars, roze en oranje.

We kookten in het hotel een pasta en doken in ons bed op zoutblokken! Tussendoor liepen we nog even naar buiten om de prachtige sterrenhemel te bekijken.

’s Nachts ging het helaas weer helemaal mis en Arno werd weer heel erg ziek. We gooiden onze plannen om (we wilden de nacht erop kamperen op de zoutvlakte) en reden in een rechte lijn terug naar Uyuni. Bij het wegrijden uit Coquesa zagen we nog wat flamingo's.

Die middag brachten we door bij de car wash; de auto moest grondig schoongemaakt worden om al het zout te verwijderen. 3 uur later(!) was de auto als ‘nieuw’ en haastten we ons terug naar Hotel Inti. De  volgende 5 dagen lag Arno volledig voor pampus en at zo’n beetje niets. We moesten deze keer echt de tijd nemen, want hij had een nare bacterie te pakken. Na veel rust, een doktersbezoek en een flinke antibioticakuur ging het eindelijk beter.

Langzaam aan kreeg Arno weer praatjes en we besloten onze vertrekdatum uit Uyuni uiteindelijk op vrijdag 2 december te zetten. We konden niet wachten om dit oord te verlaten! Tussendoor aten we bij ons favoriete BBQ tentje, probeerden we zo veel mogelijk ons blog bij te werken en liepen we over de lokale markt.

Bolivia – Uyuni naar Tupiza –2 december t/m 4 december 2016

Ciao Uyuni! Op naar het zuiden! We stopten in San Cristobal, echt een gat. We haalden wat laatste benzine, maakten een stop bij het mooie kleine kerkje met rieten dak en reden weer de ‘hoofdweg’ op.

De eerste kilometers gingen best voorspoedig! We reden dwars door Valle de los Rocas, een gebied vol bizarre rotsformaties. We zagen ook mooie flamingo's. En recht voor ons doemde uit het niets de actieve vulkaan Ollagüe (5.865 meter) op.

We reden naar een uitkijkpunt vanaf waar we een mooi uitzicht op deze vulkaan hadden.  

Hierna startten we de meren-route en dit bleek ook het einde van normale wegen. We reden een dramatische bergweg en waren helemaal alleen en het ging al meteen mis; de bevestiging van het gaspedaal brak! Ai! Godzijdank kwam er een tourjeep en dankzij de chauffeur en wat ijzerdraad konden we alweer snel doorrijden. We bereikten eindelijk het eerste meer en werden niet teleurgesteld; het blauw met wit omrande Laguna Cañapa dat omringd was door bergen zag roze door alle flamingo’s die hier ongestoord op zoek waren naar eten. Echt onbeschrijfelijk mooi!

We werden bij onze lunch nog vergezeld door een coyote (!) en vertrokken hierna vol goede moed naar het volgende meer.

Onderweg zagen we ook veel vicuñas (mooie gazelle-achtige beesten).

Aangekomen bij Laguna Hedionda zagen we overal flamingo's en ook verschillende soorten. We konden er geen genoeg van krijgen en dat hoefde gelukkig voorlopig ook niet! We moesten inmiddels wel een beetje opschieten, aangezien onze eindbestemming van vandaag (Laguna Colorada) nog een behoorlijk eind weg was en de wegen onze Pablo zeker niet harder dan 40 km/h lieten gaan.

Via het roodachtige Laguna Chiar Kkota reden we door naar Laguna Ukhuqucha (ook wel Laguna Honda). We vallen in herhaling, maar ook dit was weer een idyllische plek. We gooiden de tank vol en haastten ons naar het zuiden.

De wegen waren echt dramatisch slecht; overal arelaxte ribbels in de weg, echt om gek van te worden. Maar de uitzichten maakten alles goed! 

Na het aanschouwen van de ‘arbol de piedra’ (stenen boom) bereikten we einde middag Laguna Colorado, de eerste officiële stop in het Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa.

We haastten ons naar een uitzichtpunt en waren net op tijd voor een van de mooiste momenten van onze reis; we zagen honderden, misschien wel duizenden, flamingo’s (alle drie de soorten die in Zuid-Amerika voorkomen) en de verschillende kleuren van het mineraalrijke Laguna Colorado en dat terwijl de zon langzaam onder ging. Echt een magisch moment!

Laguna Colorado ligt op 4.278 meter hoogte en dat betekent ijskoude nachten, maar ook een waanzinnige sterrenhemel! De wekker ging om 04:00 uur en met zonsopgang vertrokken we naar Sol de Mañana; een geiserveld gelegen op 4.850 meter hoogte! Maar eerst moesten we de nieuw ingebouwde accu eruit halen, omdat de bekisting ervan was afgebroken en los hing in de motor. Na een wederom dramatische hobbelrit kwamen we aan op deze bijzondere plek.

De geisers gingen flink tekeer en ertussen zagen we bubbelende modderpoelen en we roken overal zwaveldampen.

Onze mond open viel open bij het passeren van Laguna Chalviri. Dit was een prachtig meer met een soort witte zouteilanden, gekleurde randen vanwege het mineraalrijke water, bergen op de achtergrond en boordevol flamingo’s.

We sloegen de hoek om en belandden weer in een totaal ander landschap. We reden dwars door extreem droog zandlandschap en gekleurde vulkanen en vulkaankraters omringden ons. Aan de linkerkant zagen we een soort woestijnvlakte vol vreemde grote verspreide rotsformaties; Rocas de Dali. Terwijl we van deze bizarre maar mooie setting genoten kwamen we erachter dat Pablo een lek in zijn radiator had. We cancelden ons uitstapje naar Laguna Verde en Laguna Blanca in het zuiden, keerden om en wilden in 1 ‘rechte’ lijn naar onze slaapplaats voor vanavond: Quetena Chico.

 De weg naar Quetena Chico is echt the wild west! We hebben de hele weg 1 auto gezien en dit is echt de 'big nothing'. We reden over eindeloze vlaktes, passeerden nog meer meren en zagen overal tussendoor groepen vicuñas. We kregen ook weer pech. De beschermingsplaat was onder de auto vandaan gevallen en deze hadden we met spanbanden aan het chassis gebonden. En het hield!

We passeerden nog een mooi meer met op de achtergrond de vulkaan Uturuncu en daarna kwamen we bij Laguna Hedionda (naamgenoot van een eerder meer dat we bezochten). Het werd onze favoriete plek in deze omgeving. Dit was gewoon een van de mooiste plekjes waar we ooit geweest waren!

In het oosten zagen we steeds de vette vulkaan Uturuncu liggen, een joekel van 6.020 meter. Of het nog niet genoeg was op deze al geweldige dag reden we via een fantastische bergweg (bergafwaarts) een wederom heel bijzonder gebied in. Tussen de enorme rotsformaties verschenen groene valleien en mooie kleine dorpjes. Eindelijk weer een paar  (2 ofzo) mensen om ons heen!

Overal in de groene valleien waren lama's aan het grazen en de backdrop was geweldig.

Naast de vele lama’s zagen we hele mooie ganzen, zwarte ibissen en een hele grote groep nandoes (de Zuid-Amerikaanse struisvogel), een soort woestijnkonijn met enorme staart en mooie vogeltjes.

Gebroken maar nog steeds helemaal onder de indruk van wat we vandaag allemaal hadden gezien kwamen we aan in Quetena Chico. Na een diner-a-deux in het uitgestorven hostel doken we ons bed in.

Weer vroeg uit de veren en op naar Tupiza. We hadden weer een hele lange rijdag voor de boeg en niemand kon ons vertellen hoe slecht de 275 km die we te gaan hadden weer zou zijn. Het antwoord was: heel slecht! We verlieten Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa en binnen een uur hadden we al 3 rivieren overgestoken en de weg werd absoluut niet beter. Onderweg genoten we van het uitzicht op de fantastische twin peaks van Uturuncu en van zoveel andere mooie bergen en landschappen.

Een bijzondere verrassing was het passeren van het spookdorp San Antonio de Lipez. De ruines van het grote dorp waren tegen de berg opgebouwd en we reden dwars door het dorp, echt heel erg gaaf.

Toen we in de buurt kwamen van Tupiza werd het landschap echt weer heel anders en bijzonder! Overal om ons heen zagen we dramatische gekleurde rotslandschappen en heuvels vol met grote cactussen.

Terwijl wij een van de mooiste bergwegen reden vlak voor binnenkomst in Tupiza begon het al te schemeren en waren we al meer dan 12 uur non-stop off-road aan het rijden. We waren moe en er braken nog meer dingen af van de wagen; de stress begon een beetje in te slaan. We reden met duktape vastgemaakte lampen en andere onderdelen in het donker met zwaar onweer uiteindelijk Tupiza binnen. Dit was echt een beproeving! Gelukkig werden we warm ontvangen door de lieve familie van het Butch Cassidy Hostel. Wat een dag!