Bolivia - Deel III - 4 december t/m 16 december 2016

Bolivia – Tupiza – 4 december t/m 7 december 2016

Sinterklaas kapoentje! ‘s Ochtends moesten wij even langs een mechanic. Dankzij alle hobbelwegen van de afgelopen dagen was het e.e.a. losgetrild…

Samen met Francklin (de zoon des huizes), twee Canadezen en een Francaise reden we ’s middags naar Cañon del Duende. We lieten onze auto achter, liepen door een soort enorme rotspoort en belandden in een fantastisch gebied vol knalrode rotsformaties.

We haalden de auto weer op en reden een stuk van de Dakar route; een bergweg met wisselende prachtige uitzichten. We zagen groene valleien afgewisseld door supervette gekleurde berglandschappen..

Onderweg terug naar het hostel deden we inkopen op de gezellige lokale markt. Het werd een lekkere kip kerrie.

Bij het ontbijt werden we door bekende stemmen verwelkomd; Sarah en Rick, onze vrienden uit Manchester die we hadden ontmoet in La Paz! We kletsten even bij, maar na het ontbijt was het tijd voor ons paardrijdavontuur. We klommen op de paarden (Draco en ‘Lindo Chico’) en vertrokken met Luis op z’n kleine paard met veulentje naar de vallei. We reden rustig tussen de cactussen en belandden bij Puerto del Diablo, een bizarre enorme poort van rode rotsen.

De vallei was prachtig en werd steeds mooier. We reden langs Valle de los Machos door naar het eindpunt Cañon del Inca.

Bij Cañon del Inca liepen we een stukje de cañon in terwijl de paarden en Luis lekker bleven chillen (want daar zijn ze goed in in Zuid-Amerika!).

Via dezelfde route keerden we terug naar de stal. 3 uur op een paard was genoeg, maar wat is het hier mooi!

‘s Middags gingen we met onze vrienden Sarah en Rick nog even met de auto op pad. De eerste stop was La Poronga.

Onderweg naar El Sillar, waar we vanuit Quetena Chico al langs waren gekomen, begaf onze gashendel het weer. De mannen fixten het, wij genoten van het mooie landschap en reden voldaan weer terug naar Tupiza. We kletsten de hele avond met onze vrienden in de keuken, echt gezellig!

Het was weer tijd om te verplaatsen en om 07:00 uur was de auto alweer ingepakt. De weg naar Tarija was onverhard, maar in ieder geval beter dan we in lange tijd hadden gehad! En wonder boven wonder belandden we halverwege de route op een geasfalteerde weg, wat een verademing!

Bolivia – Tarija – 7 december t/m 9 december 2016

In Tarija belandden we in het Casa Blanca hostel; een leuke plek met een gezellige binnentuin, aardige lui en heerlijke muziek.

We waren herenigd met onze vrienden uit Manchaster en pakten de volgende ochtend een taxi naar Lago San Jacinto. De zwemspullen waren ingepakt, maar daar aangekomen zagen we dat dit er niet echt in zat daar. We doken een van de vele restaurantjes in, dronken 4 flessen witte wijn, aten hele kleine rivierkrabbetjes en dorada visjes. Het eten was matig, maar de sfeer was top!

Na de lunch was het tijd voor een wijnproeverij. Wijn? Ja dat klopt, in deze streek wordt wijn gemaakt en wel van druiven die groeien op de hoogste wijngaarden ter wereld. Boliviaanse wijn wordt amper geëxporteerd, maar is wel overal in het land zelf verkrijgbaar.

Het weer was na de lunch volledig omgeslagen en met een diepgrijze stormlucht vertrokken wij naar de bodega Campos de Solana. Hier troffen we Monserrate; een heel hip jong meisje dat perfect Engels sprak. We kregen een leuke rondleiding door het wijnhuis. Er wordt hier een breed scala aan wijnen gemaakt. De proeverij was echt leuk en een aantal wijnen waren best wel lekker!

We namen wat flesjes mee terug naar Tarija en genoten na met onze vrienden in het hostel.

’s Ochtends namen we echt afscheid van Sarah & Rick. We will see you back home! Voor vandaag was de eindbestemming Potosi. We reden door mooie droge landschappen met veel cactussen en gingen weer echt de hoogte in!

Bolivia – Potosi – 9 december t/m 11 december 2016

Onze volgende bestemming is een hele bijzondere plek. Toen de Spanjaarden hier kwamen werd beslag gelegd op 'Cerro Rico', een berg vol met zilver. Aan de voet van de berg werd op grote hoogte (4070 m) de stad Potosi gesticht. De legende zegt dat uit de mijnen van Cerro Rico zoveel zilver werd gewonnen dat hiermee helemaal tot Spanje een brug kon worden gebouwd en dat er dan nog steeds genoeg zilver over was om dit over de brug naar Spanje te brengen. Een andere versie is dat er zoveel mensen (voornamelijk inheemse bevolkingsgroepen en Afrikaanse slaven) zijn omgekomen in de mijnen dat met de botten van deze lijken een zelfde brug kon worden gebouwd. Men schat dat zo'n 8 miljoen mensen zijn omgekomen in de mijnen tijdens de Spaanse bezetting. 

Na een lange rit naar Potosi kwam Cerro Rico dan eindelijk in beeld. Nog steeds leeft een groot gedeelte van de bewoners van Potosi van de mijnen. Overal zagen we volgeladen vrachtwagens de mijnen in- en uitrijden en in de stad vind je overal verwerkingsbedrijven.

De volgende ochtend gingen we op pad naar de mijn! We hesen ons eerst in een charmante ‘technisch’ outfit met laarzen, helm en hoofdlamp. Onze gids Robert nam ons eerst mee naar de miners market, waar je voor minder dan EUR 3,- een volledige dynamiet set of een fles 95% alcohol koopt…!

Na de markt bezochten we een verwerkingsbedrijf. Helaas was dit bedrijf sinds een paar maanden niet meer in werking. Sinds de daling van de zilverprijs hebben veel van deze bedrijven de deuren moeten sluiten. Robert vertelde hoe en met welke stoffen de mineralen worden gescheiden van het gesteente.

En toen was het tijd voor de mijn. We reden Cerro Rico op en werden naar de Caracol mijn gebracht. Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht op de stad.

Mijnwerkers werken in coöperaties en elke coöperatie heeft haar eigen mijnen. Ze bepalen zelf hun werkuren en delen de opbrengsten. Twee uur lang brachten we door in de mijn. Overal hing stof, het werd steeds smaller, we klauterden omhoog en omlaag door hele smalle gangen en schachten.  En we ontmoetten mijnwerker Ismael, die gaten voor dynamietexplosies aan het maken was. Helaas geen explosie voor ons…

Al het steen en gruis dat los komt na explosies wordt in grote karren (2.000 kilo per kar!) via een (hele slechte) rails door 3 mannen de mijn uitgeduwd. De mijnwerkers worden over het algemeen niet ouder dan 50 jaar door longziekten, maar dit is simpelweg de ‘beste’ baan die je kunt krijgen in deze omgeving. De omstandigheden zijn echt afschuwlijk.

We kwamen ook bij ‘El Tio’, de beschermheilige van de mijnwerkers. In Cerro Rico wordt sinds 1545 zilver gewonnen, maar de berg is inmiddels redelijk leeggehaald. Naast zilver wordt er nu vooral nog zink, lood en tin in de mijnen gewonnen. We waren blij toen we na een paar uur weer buiten stonden; zonlicht en frisse lucht!

Na een douche liepen we een rondje door Potosi. We bezochten wat kerken (waaronder de mooie Iglesia de la Merced) en wandelden door de smalle straatjes. We vonden de oude koloniale huizen en kerken wel wat vervallen hier en daar.

We dronken aan het einde van de dag een Potosina biertje op een terras.

‘s Avonds was het op het hoofdplein Plaza 10 de Noviembre een gezellige kerstboel; overal stonden kerstmannen en alles was in kerstsferen verlicht.

Bolivia – Tarabuco & Candelaria – 11 december 2016

De wekker ging weer lekker vroeg en wij vertrokken richting Sucre. 60 km van Sucre ligt Tarabuco, een klein plaatsje dat bekend staat om haar zondagmarkt. Daar gingen we even een bezoekje aan brengen! Vooral de traditionele klederdracht van de bevolking in en rondom Tarabuco is prachtig.

Na Tarabuco reden we over onverharde weg door naar Candelaria, een van de traditionele (en een stuk minder toeristische) weefdorpjes. Een vrouwtje nam ons mee naar het kleine dorpsmuseum en vertelde ons over de verschillende weefpatronen. Echt mooie dingen maken ze hier!

Daarna nam ze ons nog even mee naar haar privé collectie thuis. We kochten wat kleins en reden terug naar Tarabuco en door naar Sucre.

Bolivia – Sucre & Maragua – 11 december t/m 16 december 2016

Hoewel de regering van Bolivia in La Paz zetelt is Sucre de officiële hoofdstad van Bolivia. En door de mooie koloniale architectuur en alle witte gebouwen tevens (volgens velen) de mooiste stad van het land. In deze stad is ook in 1825 de onafhankelijkheid van Bolivia uitgeroepen.

Het centrum van de stad is ook Unesco werelderfgoed. Einde middag kwamen we aan in het Pachamama Hostal en dit bleek echt een fijne plek. We ontmoetten Pauline & Louw, een relaxed stel uit Den Haag dat met een Pathfinder aan het rondtouren was. Daar zouden we nog wel wat tijd mee doorbrengen de komende dagen.

’s Middags liepen we een rondje door het oude centrum van deze mooie stad en zagen veel mooie koloniale gebouwen. We gingen vervolgens op zoek naar informatie over dinosaurusprints, want daarvoor is de omgeving van Sucre the place to be. We hadden er naar toegeleefd om dit te zien! We regelden dat we morgen met onze nieuwe Nederlandse vrienden en de gids Grover op stap gingen. Dit was helemaal leuk, want Grover had 3 maanden geleden precies in deze omgeving de grootste dinosaurusprint ter wereld ontdekt! En wij gingen deze zien! Om hier te komen moesten we weer vele kilometers off-road; hier hadden we uiteraard net onze auto voor gepoetst! ;)

Om 06:30 gingen we op pad; Arno en Louw voorin en Pauline, Grover en Lot achterin. Volle bak dus! Het eerste uur was de weg perfect, daarna werd het langzaam slechter, maar gelukkig was het niet zo erg als we dachten. We staken een hoge reeks bergen over en hadden uitzicht over de ‘Maragua crater’, bestaande uit ringvormige rotsformaties die zijn ontstaan door verschuivingen van tectonische platen. Geen echte krater dus en uniek in de wereld!

Een half uurtje voorbij het piepkleine dorpje Maragua gingen we aan de wandel. Het hele gebied ligt vol fossielen en Grover liet ons van alles zien, met als hoogtepunt haaienpoep fossielen… En toen kwamen de eerste dinosaurusprints in zicht. Het waren er veel en ze waren duidelijk en groot!

We kregen een lesje paleontologie en gingen op zoek naar meer prints bij Niño Mayu. We waren allemaal echt mega verrast door wat we zagen en vooral Arno was helemaal in zijn element. Carnivoren, herbivoren, stegosaurus, saltasaurus enzovoort!

En toen kwamen we bij de trots van Grover; de grootste print (115 cm!) van een dinosaurus (carnivoor) ooit gevonden die hij 3 maanden geleden heeft ontdekt! En er waren op deze plek nog veel meer sporen te zien. Echt zo'n bijzondere plek dit!

We liepen door deze mooie omgeving weer terug naar de auto en reden terug naar Sucre. Wat een topdag!

We besloten een dagje langer in Sucre te blijven, zodat we ook nog iets van het stadje konden zien. Na een prachtige regel- & schoonmaakochtend wilden we een rondje in oude centrum gaan lopen, maar toen begon het te hozen. Einde middag gingen we er toch maar op uit samen met Louw. Het zag er allemaal een beetje grauw uit en heel veel gebouwen en kerken waren dicht, maar het uitzicht vanaf Iglesia de la Merced was toch prachtig.

We doken het Joy Ride Café in en binnen no time stond er een 3 liter pitcher op tafel. Pauline sloot later aan en uiteindelijk bleven we hangen voor bitterballen(!) en een heerlijke, extreem pittige pizza.

We zetten ons feestje voort in het hostel, gingen aan de Argentijnse wijn en het werd een mooie avond. De volgende dag hadden we een rustdagje ingelast. We brunchten in het zonnetje, deden inkopen voor de lange rit die ons morgen te wachten stond en keken (eindelijk!) een filmpje. De auto was klaar om te gaan en we namen afscheid van Pauline en Louw. Tot in Holanda!