Bolivia - Deel V - 7 januari t/m 12 januari 2017

Bolivia – Cochabamba – 7 januari t/m 8 januari 2017

Onderweg naar Cochabamba zagen we weer mooie watervallen en de uitgestrekte groene jungle.

We zagen in de verte Cristo de la Concordia opdoemen, het enorme christusbeeld van Cochabamba dat middenin de stad bovenop een heuvel prijkt. Dit beeld is 33 meter en 44 cm hoog en hiermee 44 cm hoger dan het wereldberoemde beeld in Rio de Janeiro. In Rio zegt men dat de hoogte staat voor het aantal levensjaren van Jezus (1 meter per jaar), maar volgens de Cochabambinos leefde Jezus 33 jaar en een beetje, vandaar de extra 44 cm!

We reden met de auto omhoog naar het beeld en zagen een prachtige dubbele regenboog. Het beeld was enorm en niet heel mooi, maar met de dreigende donkergrijze stormlucht op de achtergrond was het toch best wel een cool gezicht. En we hadden een mooi uitzicht over de stad.

In Cochabamba gingen we op zoek naar informatie over de de Dakar race die maandag plaats zou vinden van La Paz naar Uyuni. We waren erachter gekomen dat we wel heel dicht in de buurt waren (wij zouden de Dakar route kruisen) en waren de afgelopen dagen al druk geweest om meer te weten te komen over de route en punten voor toeschouwers om dit spektakel te zien. Maar informatie krijgen bleek nogal lastig.

Bolivia – Oruro, Dakar 2017 & Patacamaya – 8 januari t/m 11 januari 2016

De volgende ochtend vertrokken we naar Oruro in de hoop om hier wat wijzer te worden over de Dakar. Het regende de hele weg pijpestelen en vlak voor Oruro begon het echt angstaanjagend hard te bliksemen. We reden Oruro binnen en hier was het een groot drama. Oruro is sowieso echt een shithole, maar nu stond de hele stad door het noodweer van de afgelopen dagen ook nog eens volledig onder water. Godzijdank kwamen we ineens een paar auto’s met Dakar stickers tegen; een hele groep gestoorde Bolivianen (inclusief de Engels sprekende Daniel en zijn neef) die ook morgen de race wilden zien. Wij haakten aan, verlieten Oruro en reden in een colonne van dikke 4x4’s langs een groot meer vol flamingo’s over de altiplano, de hoogvlakte van Bolivia.

We belandden bij een punt waar de race morgen zou passeren, maar anderhalf uur later werd het plan gewijzigd en vertrokken wij naar een ander punt ‘iets verderop’. Wij begrepen er niets van, maar volgden de rest. ‘Iets verderop’ bleek uiteindelijk 100 km en hele slechte bergwegen verderop. In het pikkedonker kwamen we aan in Belen de Andamarca; waar waren we in godsnaam beland! Het regende keihard en wij moesten gaan kamperen… Uiteindelijk regelde het ‘opperhoofd’ van de groep dat we in een oude school konden slapen. De auto’s van de Bolivianen werden op het basketbalveldje van de school uitgeladen en wij geloofden onze ogen niet: picknicktafels, een enorme BBQ, een plasma tv met schotel en 50 kilo vlees kwam tevoorschijn. Het was al 12 uur ‘s nachts, maar er werd een gigantische BBQ gebouwd, de whisky kwam tevoorschijn en de muziek ging aan. Het was echt beregezellig!

's Ochtends werden redelijk brak de spullen ingepakt.

We reden het dorpje uit de duinen in. Hier zou over een paar uurtjes het Dakar spektakel beginnen! We vonden uiteindelijk een topplek direct aan de track. Alles werd weer uitgeladen, de drank en BBQ kwamen weer tevoorschijn en we installeerden ons op een duin.

Een paar uur later begon het grote feest en sjeesden de eerste motoren voorbij. Sommigen gingen zo hard en we stonden zo dichtbij!

Na een tijdje verschenen er quads en toen Loeb in zijn Peugeot voorbij scheurde en over de heuvel vloog werd het pas echt feest. Het was echt spectaculair en we genoten volle bak!

De auto’s vlogen voor onze neus voorbij: Peugeot, Mini, Ford, Toyota (Hillux en Landcruisers), Mercedes en Nissan. Ondertussen kwam het vlees en de chorizo’s door en de Bolivianen (en wij) dronken lekker door. We hadden ongelofelijk veel mazzel met het weer; het was de hele dag droog en af en toe verscheen het zonnetje. We stonden tegenover een Boliviaanse filmploeg en die vond onze groep wel mooi!

En daar verscheen de Rooy, in zijn monstertruck. De trucks waren echt het toetje op de al fantastische dag. Deze wagens reden zo ongelofelijk hard! Bijna alle trucks stonden vol Nederlandse sponsors, echt heel mooi om te zien.

Er waren ook locals uit Oruro die op de rally afkwamen. Ze waren net een stukje kalmer dan ons groepie, maar ook enthousiast!

De dag liep op z’n einde en de spullen werden weer ingeladen. Wij moesten het terrein via de Dakar track verlaten en deze sporen waren inmiddels bijna een meter diep. De helft van de groep moest getrokken worden maar onze Pablo reed fluitend het terrein af! We kwamen nog wat zingende lamme indianen tegen en daarna namen we afscheid van een groot deel van de groep; het waren echt een stelletje mafkezen bij elkaar, maar zij hebben ons Dakar-avontuur echt gemaakt!

Samen met onze Boliviaanse vrienden reden we terug naar Oruro terwijl de enorme bliksemvorken de hemel verlichtten en angstaanjagend dichtbij insloegen. In het hotel kwamen we erachter dat we een lek in ons sturingssysteem hadden, wat betekende dat we morgen dus weer een garage mochten gaan zoeken. Na deze lange dag vielen we als een blok in slaap.

We namen afscheid van onze Boliviaanse vrienden en vertrokken naar de garage die we via onze vriend Luis uit Santa Cruz hadden gevonden. Onderweg zagen we dat deze hele stad echt helemaal onder water ligt. Wij kwamen aan bij de garage waar de FJ onder handen werd genomen en wij installeerden ons in het kantoortje en hier hadden we eindelijk weer wifi!

Einde dag waren er wat dingen gemaakt, maar het grootste euvel (het lekkende sturingssysteem) konden ze ons niet mee helpen. We baalden als een stekker en moesten dus in Chili naar de benodigde onderdelen gaan zoeken. We besloten Oruro zo snel mogelijk te verlaten en reden naar Patacamaya.

In Patacamaya lieten we ’s ochtends onze auto (die weer behoorlijk bruin was) even wassen, terwijl wij aan een heerlijk broodje pindakaas zaten!

Bolivia – Sajama – 11 januari t/m 12 januari 2017

We zetten koers naar Sajama en zagen onderweg allerlei gekke stenen torens. We kwamen erachter dat dit chullpa tombes waren; een soort graven/mausolea die waarschijnlijk al duizenden jaren geleden door de Aymara’s werden gebouwd; een erg mooi gezicht!

We maakten een klein ommetje naar Curahuara de Carangas, waar de Boliviaanse versie van de Sixtijnse Kapel zou moeten staan (de “Sistine Chapel of the Altiplano”). We waren benieuwd naar de binnenkant van deze witte kerk met rieten dak, maar de kerk was gesloten (terwijl die open zou moeten zijn) en er was niemand te bekennen. Op z'n Boliviaans dus weer... We gaven het op en reden terug naar de weg richting Sajama.

De bergen kwamen in zicht, maar het weer was dramatisch. We reden Parque Nacional Sajama binnen en de vulkaan Sajama (6.542 meter) en de rest van de bergen waren niet zichtbaar, het dorpje Sajama was echt piepklein en een grote modderboel. De rest van de middag regende het keihard, totdat het einde dag opklaarde. De vulkaan Sajama en alle omringende pieken verschenen, o.a. de joekels Parinacota (6.350 meter) en Pomerane (6.282 meter) die op de grens met Chili liggen. Wat een indrukwekkend gezicht!

We raakten aan de praat met een van de park rangers en zagen eindeloos veel lama’s voorbij komen. Die beesten blijven leuk!

We waagden een mislukte poging om een warme dip te nemen in een van de thermale baden in de buurt, want we moesten omkeren omdat de rivier veel te hoog stond om over te steken. Het was in Sajama vrieskoud, maar dat is ook niet zo gek op 4.250 meter hoogte! ’s Avonds kookten en chillden we in ons hostel tussen een grote groep Amerikaanse biologen die in Bolivia op zoek waren naar speciale zwamsoorten, lache dus.

Het weer was ‘s ochtends een stuk beter en we wilden nog wat in de omgeving zien, voordat we Bolivia na 2 maanden en 1 week zouden gaan verlaten. We besloten naar het Bosque de Queñua te rijden, het hoogste bos ter wereld! Het was een mooi ritje omhoog en we belandden tussen de kleine queñua bomen die op de helling van de vulkaan groeien.

Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht over het dorpje Sajama en alle pieken daaromheen en Sajama was helemaal wolkvrij!

Teruggekomen in Sajama genoten we nog van het uitzicht op alle omringende bergen.

We waren blij en verlieten met een goed gevoel (op ons lekkende sturingssysteem na) het Parque Nacional Sajama en vertrokken richting de Chileense grens. We reden langs een gigantische rij vrachtwagens en wierpen een laatste blik op Sajama. Na 2 maanden en een week gingen we Bolivia verlaten! De grensovergang was weer ouderwets onduidelijk. Nergens bordjes en niemand die je helpt. Uiteindelijk verliep toch alles prima en reden we na anderhalf uur Chili binnen! Hasta la huego Bolivia!