Argentinië - Los Antiguos naar El Chalten – 18 februari t/m 19 februari 2017 We reden de Ruta 40 op, de befaamde weg die dwars door Argentinië loopt. We reden door het eindeloze niets zuidwaarts. In het donker vonden we langs de weg een plekje voor onze tent. De wind was enorm en we moesten de hele tent volstoppen met stenen om de boel overeind te houden. Na een windy night met een prachtige sterrenhemel reden we door naar El Chalten en dat was nog een behoorlijk eindje rijden. De Ruta 40 is voor het grootste gedeelte geasfalteerd (schijnt), maar nu stond ons 72 km hele slechte weg te wachten en dat was met een kwakkelende Pablo niet zo fijn. Maar het weer was prachtig en we genoten van de eindeloze vlaktes. Het prachtige blauwe Lago Viedma kwam in zicht en overal langs de weg zagen we guanaco’s (mooie grote gazelle/lama-achtige beesten) en nandoes (Zuid-Amerikaanse struisvogels). We reden door naar El Chalten en bereikten nu Lago Viedma. Argentinië – El Chalten & Parque Nacional Los Glaciares – 19 februari t/m 21 februari 2017 El Chalten ligt prachtig aan de voet van de Fitz Roy bergen en is een klein toeristisch stadje. Op onze camping doken we snel de warme refugio in en bereidden we onze trekking voor morgen voor. Fingers crossed voor goed weer! We waagden het er maar op en vertrokken naar het begin van de trail. We liepen omhoog en bereikten een mirador vanaf waar je uitzicht over de hele Fitz Roy mountain range zou moeten hebben. We hadden een mooi uitzicht op het dal, maar omhoog kijkend zagen we vooral mist... We liepen door en klommen steil omhoog naar het hoogtepunt van de eerste trail; Lago de los Tres. Het was hier echt prachtig; het knalblauwe gletsjermeer, de gletsjer zelf en alle pieken eromheen. Ons uitzicht was alleen een beetje droevig, want de pieken waren amper te onderscheiden en het regende nog steeds. We liepen nog een stuk langs het meer naar een andere mirador, vanaf waar je nog een helderblauw meer zag en meerdere mooie watervallen. We klommen weer terug omlaag en kregen weer een mooi zicht op het dal. We namen nu de weg richting Lago Torre. Dit was een mooie en vrij vlakke route door bossen en langs water. We liepen langs een dood bos van witte boomtakken naar Lago Torre. En de mooie gletsjer van de Cierro Torre kwam in zicht. We kwamen aan bij het gletsjermeer en dit was een mooi plekje, maar alle pieken eromheen (waaronder Cerro Torre)? Helaas… Toen we bijna weer in El Chalten waren verscheen het zonnetje een beetje en trok de lucht open; beetje pech dus. We waren in ieder geval redelijk gesloopt na deze trekking en doken na een pastaatje in de refugio snel ons tentje in. Met heldere hemel werden we om 06:00 uur wakker. Het werd licht en de heel Fitz Roy was zichtbaar! We verlieten El Chalten en genoten van het prachtige uitzicht op deze indrukwekkende bergen. Argentinië – El Chalten naar grens Chili – 21 februari 2017 Het was nu de bedoeling om zo snel mogelijk aan te komen in Ushuaia. Na 311 km leegte bereikten we eindelijk weer een pompstation, maar hier kwamen we voor een verrassing te staan. Er bleek in de hele provincie vanwege een staking of ander probleem geen benzine te verkrijgen. En alle Argentijnen vonden het de normaalste zaak. Wij hadden gelukkig nog 1 volle jerrycan op het dak en hoopten in de stad Rio Gallegos meer succes te hebben. Het Argentijnse stel bleek super aardig en na het uitwisselen van alle nodige gegevens (later zouden we alles terug krijgen van de verzekering!) namen we bij het politiebureau met een glimlach afscheid van onze nieuwe Argentijnse vrienden. Eindelijk konden we onze rit richting de Chileense grens voortzetten. Aangekomen in Rio Gallegos bleken onze zorgen terecht, ook hier was geen benzine! Nadat we iedereen die voorbij kwam hadden aangesproken kwamen we erachter dat er 1 benzinestation was waar wel benzine te krijgen was en nadat we een paar uur in een rij van wel 100 auto’s hadden gestaan konden we eindelijk op naar de volgende grensovergang.
0 Comments
Chili – Carretera Austral – Futaleufu naar Villa Cerro Castillo – 14 februari t/m 15 februari 2017 Onderweg van Futaleufu naar de Carretera Austral scheen het zonnetje en hadden we mooi uitzicht op de “Three nuns”. Toen we weer de Carretera Austral bereikt hadden vonden we een mooi stukje gras om de tent op te zetten, aten een cracker met tonijn en dronken een glas wijn. Happy valentine! We hadden een lange trip voor de boeg, want we wilden vandaag Villa Cerro Castillo bereiken om daar de volgende dag een trekking te doen. De lucht was grijs en het was koud, er was dus helaas niet zoveel van de prachtige omgeving te zien. Het klaarde gelukkig een beetje op toen we door Parque Nacional Queulat reden en boven de bossen verscheen een enorme gletsjer! Langs de weg zagen we meerdere watervallen en we maakten wat stops bij mooie miradors. Ondanks dat het geen blue sky was, genoten we van deze prachtige omgeving. Onderweg kwamen we onze Amerikaanse motorvriend Ari tegen en die zouden we vanavond zien in Villa Cerro Castillo. We reden omhoog en zagen Coyhaique liggen, omringd door prachtige groene velden. Hier gingen we tanken, inkopen doen en we doken een koffietent in voor wat wifi uurtjes. Tijd om Coyhaique te verlaten, op naar Villa Cerro Castillo! Chili – Villa Cerro Castillo – 15 februari t/m 17 februari 2017 Villa Cerro Castillo is een klein dorpje dat ligt aan het Reserva Nacional Cerro Castillo. We vonden een camping vlakbij de ingang van het park met uitzicht op Cerro Castillo (2.700 meter), zodat we morgen makkelijk het park binnen konden wandelen. Toen het tentje stond doken we de refugio in en maakten we op de houtkachel een heerlijke pasta. Het werd een gezellig avondje met veel wijn en slechte grappen van onze Amerikaanse vriend.
Terug op de camping troffen we Ari; hij was ons toch nog achterna gegaan zo bleek, maar door de dichte mist verdwaald en ook weer omgekeerd. Het was een beetje een matig avontuur dus voor ons alledrie! Na een warme douche doken we de refugio in die vol zat met vakantievierende Chilenen, gezellige boel! Chili – Carretera Austral: Villa Cerro Castillo naar Chile Chico – 17 februari t/m 18 februari 2017 Onderweg naar onze eerste stop, Puerto Rio Tranquilo, zagen we mooie dramatische berglandschappen en uitgestrekte groene valleien. En toen bereikten we Lago General Carrera; een knalblauw meer dat helemaal doorloopt tot in Argentinië. Het meer is omringd door sneeuwbergen en vulkanen. Aan dit mooie meer ligt het kleine toeristische Puerto Rio Tranquilo. Vanuit hier kun je met de boot (of kayak) naar de Capilla de Marmol, bijzondere rotsformaties aan en in het water. De zee was veel te ruig en een boottochtje zat er voor ons daarom niet in. Wij hadden hier weer met Ari afgesproken en hij wilde hier blijven hangen totdat hij deze tour kon maken. Wij gingen door en namen dus afscheid van onze vriend, die we ongetwijfeld nog een keer tegen het lijf zouden gaan lopen! We reden door naar Confluencia Rio Baker y Rio Neff, de plek waar twee rivieren samenkomen. Het knalblauwe water van de Rio Baker vermengt zich hier met het groene water van de Rio Neff. We klommen naar het uitzichtpunt en genoten van dit mooie natuurspektakel. We reden weer een stuk terug naar het noorden en maakten onderweg nog wat fotootjes bij de bijzonder blauwe Rio Baker. In Puerto Guadal zochten we een kampeerplek en we vonden een leeg plekje aan de rand van het meer; prachtig maar heel koud! We bouwden ons kamp weer op en kookten voor de tent aan de rand van het meer, terwijl we half in onze slaapzakken zaten. Wijntje erbij, muziekje erbij, we hadden het best goed voor elkaar! Dit is lekker wakker worden, met uitzicht over het blauwe meer met in de verte niets meer dan bergen met sneeuwtoppen. We liepen omhoog naar het uitkijkpunt en maakten hier wat fotootjes. Vandaag zouden we Chili verlaten! De weg naar Chile Chico was echt adembenemend. De gravelweg kronkelde langs het meer en wij kregen geen genoeg van de mooie uitzichten. Onderweg pikten we de Britse lifter Barney op, die gezellig met ons mee reed tot de grens. Onderweg naar de grens zagen we nog meer prachtig blauw water, nog meer mooie besneeuwde bergen en een prachtige kustlijn. Na een tankstop in Chile Chico reden we door naar de grens en binnen no time reden we Argentinië binnen. Dit was echt de makkelijkste grensovergang ooit. Ciao Chili, we komen nog een paar keer terug!
Chili – Chiloe – 8 februari t/m 11 februari 2017 Al snel reden we het schip op en een half uurtje later reden we het eiland Chiloe op. Na Tierra del Fuego het grootste eiland van Chili. We reden door het leuke stadje Ancud en het sfeertje beviel ons meteen. We reden door naar Puñihuil, een klein strandje gelegen aan de noordwestkust van het eiland. Na een prachtige kronkelweg van 30 km belandden we op het toeristische maar idyllische Puñihuil strand waar we de wagens parkeerden voor de nacht. We boekten met onze vrienden een boot voor de volgende ochtend; we gingen op zoek naar het grootste beest ter wereld, de blauwe vinvis! Een van de redenen dat we hierheen waren gekomen. Vlakbij het strand vind je een pinguïn kolonie (van Magellanic en Humboldt pinguins) en die moesten we natuurlijk even zien. We liepen over het strand en klommen aan het eind de rotsen op. En daar stonden ze met z’n allen! Wat een grappige beesten en wat waren ze dichtbij… Terug bij ons ‘kamp’ klapten onze stoeltjes uit en zetten een fles wijn op tafel. De chef ging aan het werk en we genoten van het laatste uurtje zon met uitzicht op zee.
We reden naar Ancud en gingen op zoek naar vis. Op een klein marktje aten we ceviche, oesters en venusschelpen. We probeerden ook de enorme mosselen (en die zijn echt groot!), maar die waren een beetje too much. We dwaalden wat door Ancud, waar eigenlijk niet zo heel veel te beleven was. Wel vonden we de stijl van de huisjes op Chiloe erg leuk. Allemaal van hout en de huizen hebben een soort schubbenpatroon. En ze zijn geschilderd in alle kleuren. We vonden een leuk eettentje op een klein binnenplaatsje waar straatmuzikanten aan het spelen waren. De sfeer zat er lekker in hier en we besloten onze vrienden hier te trakteren op een lekkere vislunch om ze te bedanken voor alles wat ze voor ons hadden gedaan. We klapten de stoeltjes weer uit en proostten op het mooie plekje waar we waren beland. Alfredo was een bijzondere vent. Hij had Santiago een jaar terug ingeruild voor Chiloe en woonde hier alleen. Alfredo’s surfvrienden uit Santiago, Tomas en Domingo, sloten aan, het vuur werd aangemaakt, de wijn kwam tevoorschijn en het vlees werd op de bbq gegooid. Het werd een heel gezellig laat avondje! Wij waren weer vroeg wakker en genoten nog even van dit plekje. Toen was het tijd om te gaan; we wilden graag meer van het eiland zien. We spraken af onze vrienden einde van de dag in Ancud te zien, namen afscheid van alle mannen en gingen op kerkenjacht! Chiloe is o.a. bekend om haar mooie houten kerken en wij waren wel nieuwsgierig. De eerste stop was Castro, waar het echt hartstikke druk was. We liepen langs het water en aten ceviche van zalm en mosselen met uitzicht op Castro’s bekende huizen op palen. We zagen hier de eerste Unesco houten kerk van het eiland. En het was een bijzondere; geel en paars van kleur. Maar vooral de binnenkant was indrukwekkend; alles van hout en in perfecte staat. We reden naar het kleine vissersdorpje Dalcahue en zagen de tweede houten kerk; een mooi blauw wit kerkje gelegen aan het gezellige centrale pleintje. We wandelden langs het water waar overal vis, krab en schelpdieren werden verkocht en het was hier echt heel ontspannen. Maar er was nog veel te zien, dus we sprongen weer onze gouden vriend in. Onderweg naar het piepkleine Tenaun zagen we nog meer houten kerkjes en de fantastische kustlijn vol kliffen van Chiloe met op de achtergrond de hele cordillera van Patagonië. Dit eiland is zo mooi en wat ons in Patagonië te wachten staat belooft veel goeds. In Tenaun staat het prachtige knalblauwe kerkje “Iglesia de Nuestra Senora del Patrocinio” uit 1837 dat zowel van binnen als van buiten in fantastische staat verkeert. We liepen nog even over het strand en genoten van het uitzicht op de sneeuwbergen. We hadden de smaak te pakken en reden door naar het kerkje in Colo, een piepklein ‘dorpje’ met een wederom erg mooi houten kerkje met een bijzondere vorm. We gingen dus zelf maar naar de lokale fiesta die dit weekend aan de gang was! We dronken een biertje in de zon en uiteindelijk kwamen onze vrienden aangelopen. Ze waren weer(!) in Chepu vast komen te zitten met de camper en waren de hele dag bezig geweest om er weer uit te komen. Terwijl er op het podium in traditionele kleding werd gedanst aten wij curanto, de specialiteit op Chiloe. Schelpdieren, worst, vlees en gevulde aardappelen worden bereid op hete stenen onder de grond en worden vervolgens in een groot net in een pan voorgeschoteld; heel lekker! We verlieten het lokale feest en reden naar Puñihuil, want morgenochtend was het tijd voor de walvisherkansing! We stapten weer de boot op en deze keer deelden we de boot met 12 andere mensen, een drukke boel dus. We voeren eerst langs de pinguïns en daarna langs de zeeleeuwen. Het weer was weer slecht en het begon weer te regenen, maar we gaven de moed niet op. Het klaarde op en uiteindelijk zagen we verschillende blows en na een tijdje zoeken zagen we er een, en hoe! Een gigantische blauwe rug met een klein vinnetje verscheen vlakbij ons aan het oppervlak. We zagen maar een gedeelte van dit 30 meter lange reusachtige beest, maar het was zo bijzonder om te zien! We dobberden nog wat rond en zagen er nog 2! Blij namen we afscheid van Sarah en Puñihuil en we vertrokken naar Ancud om het chassis van Pablo een wasbeurt te geven. Na een kop koffie en een uurtje wifi reden we naar de ferry om dit mooie eiland te verlaten. Chili – Carretera Austral - Puerto Montt naar Futaleufu – 11 februari t/m 13 februari 2017 Eenmaal aan de overkant reden we door Puerto Montt en daar verscheen het eerste bordje met “Carretera Austral”, de beroemde weg door Chileens Patagonië! En voor ons weer een nieuw avontuur! Onze eerste stop was op een mooi plekje aan de zee en we zetten ons tentje op terwijl de zon onder ging. ’s Avonds laat werden we door een voorbijganger gewaarschuwd dat wij in de gevarenzone stonden. De zee was nu nog 100 meter van ons verwijderd, maar over een paar uur zouden we hier onder water komen te staan! Godzijdank kregen we deze tip, anders hadden we wel een probleem gehad… We verplaatsten ons tentje naar een ‘veilige’ plek en doken er niet veel later in. Middenin de nacht werden we wakker en de zee klonk angstaanjagend dichtbij. We deden ons tentje open en stonden een paar meter van de zee vandaan! We maakten met stenen en plastic flessen ijkpunten, maakten een noodplan voor als de zee te ver zou komen en staarden vervolgens 2,5 uur naar de zee.
Wij hadden nog een aantal uur te overbruggen en ontmoetten het leuke Duitse stel Katrin en Robert die met hun hond in een Volkswagen bus aan het touren waren. We dronken een koffietje aan het helderblauwe water en hadden uitzicht op prachtige groene bergen met tussendoor hier een daar een besneeuwde top. Eenmaal op de ferry doken we met de mechanic Robert even onder de auto om alles na te lopen, heel erg fijn. Op het dek genoten we van de mooie omgeving waar we doorheen voeren en overal om ons heen zagen we watervallen. Na de lange ferry mochten we 10 km rijden en hop weer de volgende ferry op. Deze was een stuk kleiner dan de eerste en ook een stuk korter. Aan de overkant wachtten we op onze Duitse vrienden, want we hadden bedacht om samen te gaan kamperen. Onderweg naar een kampeerplek pikten we de Australische motorrijder Sam op, die met een gebroken achteras langs de weg stond. De motor ging in de Volkswagen bus en we namen Sam en zijn vriend Lee met ons mee. We belandden na 55 km slechte wegen in het pikkedonker uiteindelijk op Playa Santa Barbara, waar we na een avondtheetje met z’n allen onze tent indoken. De volgende morgen was het heerlijk wakker worden! We hadden een keertje geen enorme haast en werden wakker aan het strand in de zon. We liepen over het mooie vulkanische strand en in de zee (echt vlakbij de kust!) zagen we zeehonden en dolfijnen voorbij zwemmen! Naast ons stond een omgebouwde Defender met een Nederlandse nummerplaat en we ontmoetten Ralph & Janneke. We hingen ’s ochtends een beetje rond met onze Nederlandse en Duitse vrienden en vertrokken na een vroege lunch richting Futaleufu.
We genoten van de (geasfalteerde!) weg die ons langs prachtige beekjes, meren en bergen met gletsjers bracht. De fijne asfaltwegen maakten bij de afslag richting Futaleufu weer plaats voor een hele slechte gravelweg en we hadden nog bijna 80 km te gaan… Maar goed, voor world class rafting moesten we toch echt die kant op! Chili – Futaleufu – 13 februari t/m 14 februari 2017 Na een prachtige, maar slopende rit reden we het centrale plein van het piepkleine Futaleufu op. Maar toen verloren we ineens onze stuurbekrachtiging. We openden de motorkap en de olie van het hydraulische sturingssysteem spoot er aan alle kanten uit. Wat nu in dit kleine gat? We belandden uiteindelijk bij een mechanic die al enige tijd volle bak aan de pils zat… Maar uiteindelijk werd een professorische oplossing gevonden en we reden naar het kantoortje van de raft company waar we boekten voor de volgende dag. We ontmoetten Nicolas, echt een toffe gozer die ons aanbood om dat we onze tent voor zijn huis op konden zetten. En zo zaten we een uurtje later bij Nicolas en zijn vriendin Josefine in hun gezellige houten huisje aan de wijn en zij hadden ook nog lekker voor ons gekookt. We sliepen naast de twee honden en de 5 piepkleine puppies, een gezellige boel dus. En de sterrenhemel was waanzinnig! Happy valentine! We meldden ons bij Patagonia Elements voor de schijnbaar beste rafttour ter wereld. Een bus bracht ons naar de Rio Futaleufu; een fantastisch mooie knalblauwe heldere rivier vol met rapids. We hesen ons in de wetsuits, zwemvest aan, helmpie op en op naar de rafts. Wij zaten met een familie uit Tenessee in de raft en we lachten ons kapot, echt een typisch Amerikaans stel bij elkaar. Onze gids Mauricio was een super leuke vent en onze vriend Nicolas zat vandaag in de reddingsboot. We gingen van start: “the Bridge to Bridge” route! De rapids waren lang, gaaf en best heftig! Er zaten nogal wat heftige rapids in de route. Mauricio loodste ons overal veilig doorheen, zelfs door de beruchte ‘shark rapid’. We waren alweer aan het einde beland en we hadden zo genoten van deze trip en de fantastisch mooie omgeving waar we doorheen voeren! Aan het einde van deze fantastische ride namen we afscheid van onze vriend Nicolas. De bus bracht ons terug naar Futaleufu en wij reden met Pablo naar de mechanic die Nicolas ons had aangeraden. Na een snelle check leek alles in orde en begonnen we weer aan onze weg terug naar de Carretera Austral.
Chili – Vicuña & Elqui Valley – 24 januari t/m 26 januari 2017 Niet veel later reden we het plaatsje Vicuña binnen. Vicuña ligt middenin de Elqui Valley en dit is een prachtig gebied. Maar wij waren vooral deze kant opgekomen voor stargazing! De Elqui Valley is een van de beste plekken ter wereld om sterren te kijken, o.a omdat het hier gemiddeld 300 nachten per jaar kraakhelder is! Overal in dit gebied zijn observatories te vinden. Maar toen wij kwamen aanrijden was het bewolkt… en we hoorden dat het grote en bekende observatorium Mamalluca haar tours voor de aankomende nacht had afgelast: shit! We ontmoetten in het hostel de Amerikaanse motorrijder Ari. Hij wist veel van auto’s en ging met Arno even de onderkant van Pablo bekijken. We kwamen erachter dat we WEER een lek in de versnellingsbak hadden dus we konden in Santiago weer op zoek gaan naar een garage. De hemel was helemaal opgeklaard en wij boekten last minute een tour bij het kleine observatorium Alfa Aldea. De tour werd in de tuin tussen de piscovelden gehouden in een soort klein amfitheater onder de fantastische sterrenhemel. Onze gids Hugo vertelde ons van alles over de sterren, de melkweg en andere galaxies en de verschillende constellaties die je met een beetje verbeelding in de hemel kunt zien. Hoe meer je hoort en leert, hoe kleiner je je voelt! Nadat we nog even naar de geluiden van de planeten luisterden (vaag!) was het tijd om weer terug te keren naar het hostel. We waren doodop, maar de tour was de moeite waard!
We kregen een Spaans / (gebrekkig) Engelse tour langs de wijngaarden en de grote pisco machines om de Chileense trots te bereiden. We sloten af met een proeverij, maar pisco is (puur) gewoon echt niet heel lekker. De pisco sours zijn heerlijk, maar die hadden ze hier niet! Teruggekomen in Vicuña liepen we wat door het dorpje en maakten ons daarna klaar voor de avond-/nachttour bij Mamalluca. We vertrokken uiteindelijk 's avonds met een colonne auto’s de heuvels in en belandden bij het observatorium Mamalluca. Het gebouw alleen al was een vet gezicht en we waren benieuwd wat ons te wachten stond. Het werd al snel donker en onze gids Rodriguo nam ons mee naar de telescoop. Deze man wist zoveel te vertellen en we waren meteen geboeid (again, vooral Arno!). Als eerste observeerden we Venus en Mars. Deze planeten waren heel goed met het blote oog te zien, zo bijzonder! Terwijl Rodriguo ons van alles over de melkweg en andere galaxies vertelden, keken wij naar de southern cross, oreon, sirius en nog een heleboel andere sterren, clusters en galaxies. We waren echt onder de indruk van de sterrenhemel en onze gids. Na de tour dronken we in het hostel nog een afzakkertje met Ari en de gezellige Chileense vrouwen Veronica en Pamela. Nadat we de volgende ochtend Pablo hadden gewassen (we moesten toch een beetje voor de dag kunnen komen met onze wagen in Santiago) gingen we met het Franse stel Elisa & Benjamin en Ari de zon bekijken! We reden naar het “Gran Observatorio Solar de Chile” en waren stomverbaasd; we belandden namelijk bij een soort schuurtje met een kudde geiten en paarden eromheen en in dit schuurtje stond de grootste solar telescoop van de wereld. We liepen naar boven en de ietwat verstrooide Franse astronoom Eric stond ons al op te wachten. Een uur lang keken we naar de zon en het was echt heel bijzonder. Eric vertelden ons dat we door 1 van de 6 grootse en geavanceerde zontelescopen ter wereld keken! Je zag duidelijk de knalrode kleur van het oppervlak van de zon, de oneffenheden, zwarte stippen dat blijkbaar stormen en/of tsunami's zijn en je zag gasexplosies van het oppervlakte van de zon ontsnappen; heel erg bijzonder! Chili - Vicuña naar Santiago - 26 februari 2017 Nu hadden we wel echt alles gezien in de omgeving van Vicuña en was het tijd om richting Santiago te vertrekken. We namen afscheid van onze vrienden en gingen weer op pad, helaas met niet zo’n lekker gevoel aangezien er weer van alles aan de auto mankeerde. We reden terug naar de kust en vertrokken verder zuidwaarts.
Chili – Santiago deel 1 – 26 januari t/m 3 februari 2017 We kwamen aan in de enorme stad Santiago die bedekt was met een dikke laag smog. We ontmoetten onze host Felipe, een maatje van Arno uit zijn Boston tijd. Het was 10 jaar geleden dat Arno en Felipe elkaar hadden gezien! De sfeer was meteen goed, we laadden de auto uit en trokken snel een Chileens (Kunstman) biertje open. Felipe heeft een topappartement op een fantastische plek en wij mochten in de superhero kamer van zijn zoontje Sebastian slapen. Sebastian woont nu bij zijn moeder Emily in Luxemburg. Felipe nam ons mee naar een leuk straatje vol barretjes en restaurants, waar we heerlijke pizza aten en een paar van zijn vrienden ontmoetten. We waren gebroken, maar de mannen wilden naar een festival. We laadden onszelf op en gingen mee. Het was een enorm feest met slechte muziek en vol met jonge feestende Chilenen. Uiteindelijk was het best heel leuk en we kwamen ook nog leuke lui tegen die we hadden ontmoet in het hostel in San Pedro de Atacama. Na een paar (3) uurtjes slaap begon het autofeest, we moesten op zoek naar een garage. Uren en meerdere garages verder waren we nog helemaal nergens. De garagehouders waren hier extreem druk en gaven ons idioot hoge quotes voor het werk dat moest gebeuren. Einde middag bezochten we het contact via Mauricio uit Arica (de Black Bull garage) en dit leek onze laatste kans. Gelukkig kregen we wel vertrouwen in deze mensen en na de nodige onderhandelingen lieten we onze Pablo achter. We deden inkopen, haalden (heerlijke!) thai en crashten met z’n drieën op de bank. We lunchten thuis en vertrokken daarna richting de enorme Costanera shopping mall. Na de mall nam Felipe ons mee naar het wijkje Barrio Italia. In dit hippe nieuwe wijkje vind je alleen maar leuke kleine boutique winkeltjes en restaurantjes en zoals Felipe zei waant hij zich hier in Europa. En in die stijl dronken we Kwak en Trappe biertjes op het terras! We dropten de auto thuis en Felipe nam ons mee naar zijn favoriete tapas tent Balbona, een heel leuk restaurantje dat wordt gerund door een Spanjaard. Er werd een gigantische gin tonic (Hendrick's!) voor onze neus gezet en al snel volgde de lekkerste pulpo die we ooit hadden gegeten! Geen feestje vanavond, want Felipe had voor de zondagochtend grootse mountainbikeplannen met ons. Er stonden ’s ochtends 3 mountainbikes klaar en daar gingen we, op pad met de veel te fitte Felipe. We fietsten eerst door Parque Bicentenario dat vlakbij Felipe’s huis ligt. Het is een mooi park met overal fietspaden en de grasvelden staan vol met ligstoelen en parasols en in het park vind je flamingo’s en bijzondere zwarthals zwanen.
Vanaf de top van de berg zou je een heel mooi uitzicht over de stad kunnen hebben, maar we zagen geen hand voor ogen. De stad was volledig bedekt met een dikke laag smog. Felipe vertelde ons dat dit niet normaal was voor deze tijd van het jaar, maar dat dit kwam door de enorme bosbranden die nu in Chili aan de gang waren. We trakteerden onszelf op een ijsje en een verse fruitsap en begonnen aan de afdaling. We waren snel weer thuis en we moesten ons alweer haasten, want we werden bij Felipe’s vader thuis verwacht voor een bbq. We werden warm ontvangen door de gastheer Liberato en zijn vrouw Loreto. Zij wonen op een mooi rustig plekje in een groot huis met een zwembad in de tuin en een heerlijke veranda. Er waren ook nog wat vrienden van de familie uitgenodigd en het was een gezellige boel. De wijn kwam op tafel en het vlees werd geserveerd. Wat een feest! Na het eten werd er hier en daar een dutje gedaan en daarna doken we het zwembad in met Felipe zijn zus en de kids. Arno liet Liberto en Loretto de foto’s van de reis zien en ze waren onder de indruk! Na een laatste glas wijn namen we afscheid van onze hosts. We waren kapot en crashten alle drie met een glas rood op de bank. Maandag moest er gewoon gewerkt worden en Felipe vertrok in z’n nette pak, terwijl wij achter de laptop doken. Tussendoor deden we de nodige inkopen en bij de garage leek alles ook goed te gaan. We wilden al dagen voor onze host koken, maar dat ging ook vanavond niet lukken. De moeder van Felipe, Gloria, nodigde ons uit om een hapje te eten. Ze nam ons mee naar een traditioneel Chileens restaurant aan de voet van Cerro San Cristobal. We aten lekkere empanada’s en heerlijke vis. We oefenden ons Spaans en hadden een gezellige avond. We werden op z’n Zuid-Amerikaans weer echt fantastisch verzorgd door alle mensen hier.
Een leuke verrassing was dat we bij de garage herenigd werden met onze Frans/Portugese vrienden Catia en William. Om dit te vieren dronken we een biertje met z’n vieren, we hadden een hoop bij te kletsen. We besloten om over een paar dagen samen naar het zuiden te vertrekken.
Wij hadden besloten nog 1 dagje hier te blijven en morgen met Catia & William naar het zuiden te vertrekken. We brachten Felipe naar het vliegveld en namen afscheid van onze fijne host. Gelukkig zouden we elkaar in maart alweer zien! Rond etenstijd verschenen onze vrienden. We maakten een plan voor de komende tijd en we waren klaar om Santiago te verlaten. Op naar de natuur! Nadat alle spullen weer waren ingeladen en we een heerlijk uitgebreid ontbijtje hadden gegeten draaiden we weer de welbekende Ruta 5 op richting het zuiden. Bye bye Santiago, see you again in March! Chili – Laguna Villarica & around – 3 februari t/m 5 februari 2017
We vonden een mooi plekkie in het bos en aan een rivier naast een piepklein gek plaatsje, waar de dorpsgek ons de weg wees. We zetten ons tentje op en doken de warme en gezellige camper van onze vrienden in. Onze chef William toverde een heerlijke soep op tafel en de bekende grote flessen rode wijn werden geopend. Het ging buiten helemaal los en ’s avonds laat doken wij ons zeiknatte tentje in.
De hele versnellingsbak moest eruit, weer een fijne klus dus! Wij lieten onze auto achter en vertrokken met onze vrienden in de camper naar Laguna Villarica. We vonden een fantastische kampeerplek aan het meer op het zwarte (vulkanische) strand. We waren bijna alleen en bouwden een mooie plek voor onze bbq. De mannen speelden beach ball, we draaiden muziek en dronken wijn rondom ons kampvuur. Catia maakte pisco sours en onze chef William bereidde geweldig vlees. Genieten hier! Rise and shine. We trokken ons zwempak aan en doken het meer in. Dit was lekker wakker worden, en Catia kwam ook nog met verse koffie aan. De vulkaan was actief en elke paar minuten verscheen er een nieuwe rookwalm! Na een ontspannen ochtend en een heerlijk ontbijt reden we naar Pucon. We liepen wat rond door dit leuke dorpje, waar alles duidelijk in het teken staat van (water-)sport. We vonden een koffietentje met wifi en installeerden ons voor de rest van de middag om e.e.a. voor de komende dagen te regelen. We moesten morgen weer paraat staan bij de mechanic en vertrokken daarom weer terug naar Temuco. Chili – Temuco – 5 februari t/m 8 februari 2017
‘s Middags haalden we de megazware versnellingsbak op. We brachten de versnellingsbak weer naar Edgardo en na een kletspraatje met onze vriend, doken we maar weer de camper in voor een heerlijk pastaatje. De volgende dag werd de versnellingsbak weer gemonteerd. Terwijl er hard aan onze auto werd gewerkt kochten wij de markt van Temuco leeg. We zouden hopelijk vandaag Temuco verlaten en laadden de camper vol met eten. Einde middag zat Pablo weer helemaal in elkaar! Na de nodige testritten namen we afscheid van Edgardo en reden we godzijdank Temuco uit. Vandaag zouden we het eiland Chiloe bereiken, maar eerst maakten we nog een stop bij een garage in het stadje Puerto Montt voor wat autovraagjes. We waren weer wat gerustgesteld en vertrokken naar de ferry.
Chili - Lauca National Park & Parinacota - 12 januari 2017 Ook in Chili passeerden we eindeloos veel vrachtwagens, wel 4 km lang. We reden door het Parque Nacional Lauca en langs het helderblauwe Lago Chungara. Dit meer ligt op 4.517(!) meter met op de achtergrond de prachtige vulkaan Parinacota en rond het meer liepen flamingo's rond. Helaas was het redelijk bewolkt en lag de piek van de vulkaan in de wolken. We reden door mooie berglandschappen en kwamen uiteindelijk in het piepkleine Aymara dorpje Parinacota. We hadden mazzel, want het 17e eeuwse kerkje was open! Dit was echt een heel bijzonder kerkje met een rieten dak en muren vol met fresco’s. We reden terug naar de hoofdweg en zagen dat de vulkanen Parinacota en Pomerane beiden vrij lagen, wauw! Onze eindbestemming van vandaag was Arica, een stadje aan de kust. We gingen dus terug naar zeeniveau en zouden vandaag 4.500 meter afdalen! De volgende stop onderweg naar onze eindbestemming Arica was Putre, een ander pittoresk Aymara dorpje. Onderweg naar Putre werden we omringd door hele dikke mist die ons tijdens de bergroute en in het dorpje zelf volledig het zicht ontnam. Geen idee dus of Putre nou echt de moeite waard is! Een stukje verder richting Arica ligt Pukara de Copaquilla; een 12e-eeuws fort dat werd gebouwd op de rand van een canyon om de akkerlanden in het dal te beschermen. Dankzij de mist zagen we hier helaas ook weinig van. De weg was wel top en de mist trok gelukkig weg, maar daar was de volgende verassing. We mochten 2 uur wachten, omdat er wegwerkzaamheden bezig waren. Uiteindelijk daalden we verder af richting de kust. Het landschap veranderde volledig en we reden door knalgroene valleien omringd door immense zandduinen. Chili – Arica & around – 12 januari 2017 t/m 20 januari 2017 We waren weer op zeeniveau en reden Arica binnen; een stad aan de zee middenin een grote zandbak. We vonden een kamer in het hostel Sunny Days, een fijne plek met de ietwat warrige Kiwi eigenaar Ross. De volgende ochtend vertrokken we naar de garage, waar Mauricio ons al op stond te wachten. Hij bleek een hele aardige, rustige man die in ieder geval z’n best deed om zich verstaanbaar te maken. Dat was fijn, want de Chilenen zijn werkelijk niet te verstaan!
Na een ochtendbezoekje aan de garage leek Mauricio alles onder controle te hebben. We pakten vanaf daar een bus naar het centrum en liepen over de visserswerf. Hier aten we lekkere verse visempanada's. Het was hier een mooie bedoeling; overal liepen oude dorpsgekken, waren vissers aan het werk op hun boten en werden kratten vis overgeheveld naar de markt. Tussen al deze mensen zagen we heel veel enorme pelikanen die absoluut niet bang waren en in het water dobberden groepen zeeleeuwen. Echt een mooi gezicht en een leuk uitstapje! We kochten op de markt ceviche voor de lunch, vis voor vanavond en wat kratten voor op het dak van de auto. De ceviche smaakte ‘s avonds weer goed en het visje in de pan was zeker voor herhaling vatbaar. Heerlijk weer al deze verse vis na maanden alleen maar kip en ander vlees gegeten te hebben.
Wij stapten uit bij het Museo Arqueologico San Miguel de Azapa in het dorpje San Miguel en hier zouden we de oudste mummies ter wereld gaan zien! We liepen het museum binnen en zagen deze bijzondere vondsten. Het zijn mummies van de Chinchorro’s, een volk dat leefde langs de Peruaanse en Chileense kust. De oudste Chinchorro mummies dateren van ongeveer 5050 vC en zijn hiermee de oudste mummies ter wereld! De oudste mummies die zijn ontdekt in Egypte dateren van ongeveer 3000 vC en zijn dus bijna 2000 jaar jonger. We zagen van alles: mummies van volwassenen (die echt hartstikke klein waren), mummies van kindjes en zelfs van embryo’s. Als het hoofd van het lichaam ontbrak, werd er een soort masker op gemaakt. Ook zagen we losse schedels, die in verrassend goede staat verkeerden. Het was een kort maar bijzonder bezoek. We liepen naar de begraafplaats van San Miguel en zagen een soort stad van graven opdoemen die tegen het enorme zandduin waren opgebouwd. De graven, een soort huisjes, waren allemaal versierd met vele bloemen, echt een bijzonder gezicht. Het Cementerio de San Miguel Azapa is de oudste (nog steeds in gebruik zijnde) begraafplaats ter wereld! We pakten weer een micro terug naar Arica en installeerden ons kantoortje weer in de gemeenschappelijke ruimte.
In de loop van de dag was de Peruaanse slotenmaker nog steeds nergens te bekennen en wij vonden, na lang zoeken met Mauricio, een ander mannetje dat zich wel aan onze klus wilde wagen. Maar eerst moesten alle mechanische zaken worden afgerond. Na een testritje bleek dat onze sturingspomp nog steeds(!) lekte en de moed zakte ons in de schoenen en we moesten morgen weer terugkomen. En het enige dat je dan te horen krijgt is “tranquilo”! De volgende dag leek het er allemaal wat beter uit te zien; de stuurpomp leek niet meer te lekken en de remmen werkten beter. Maar Arica zouden we nog niet verlaten, want de slotenmaker moest nog beginnen! We liepen een rondje door het centrum en en zagen een mooi kerkje en gebouw beiden ontworpen door Eiffel. En daarna nog maar eens naar onze favoriete viskraam. Wat we ’s middags bij de slotenmaker aantroffen was dramatisch; het plaatwerk was schots en scheef gemaakt en in plaats van grote stevige schroeven ter versteviging waren potnagels gebruikt. Dit moest opnieuw, dus morgen zouden we gewoon nog lekker in Arica zijn! Mauricio nam ons einde middag mee naar Milkhouse voor een heerlijk ijsje. We zouden eigenlijk pas de volgende middag bij Mario langs gaan, maar we wisten inmiddels wel dat het beter was om er bovenop te zitten. En terecht, want aangekomen bij Mario zagen we dat het plaatwerk weer(!) scheef was gemaakt. Dan moesten we het maar samen doen en Arno hielp Mario met het slijpwerk. Vanmiddag zou de auto klaar zijn, fingers crossed. Toen we in de middag terugkeerden zag het er godzijdank eindelijk goed uit en we waren blij! Na een uitgebreide autowasbeurt nodigde Mauricio ons uit voor een bbq met hem en de mechanics in de garage. Er werd een grote schaal met vlees gemaakt en er kwamen koude Heineken biertjes op tafel. Echt heel erg leuk! We hadden een gezellige avond met de mannen en waren heel erg blij dat we op deze manier afscheid konden nemen van deze mensen, die zoveel voor ons hadden gedaan. Tijd om Arica FINALLY te verlaten! Maar niet te vroeg gejuicht, want 20 km buiten Arica kwam er rook uit onze linker achterrem. Dit meen je niet! We keerden om en konden weer bij Mauricio terecht. De remmen werden losser gedraaid, het testritje was goed en we verlieten nu echt voor de laatste keer deze stad. Op naar Iquique! Chili – Arica naar San Pedro de Atacama – 20 januari 2017 Toen we Arica uit waren belandden we in the big nothing; alleen maar hoge zandduinen met af en toe een klein dorpje en heel af en toe wat groen.
We klommen steil omhoog en zagen Iquique verschijnen. De stad ligt verscholen achter hele hoge zandduinen en heeft een lang strand. We daalden af en dachten in Iquique even tax free te gaan shoppen, maar het viel allemaal een beetje tegen en we reden zonder inkopen al snel weer over het enorme zandduin terug naar de Panamericana. De eindeloze rechte snelweg vervolgde zich en we besloten vandaag nog helemaal door te rijden naar San Pedro de Atacama. Chili – San Pedro de Atacama & around– 20 januari t/m 23 januari 2017 Uitgeput reden we ‘s nachts het zand- en feestoord San Pedro de Atacama binnen. Na 2 uur rondrijden hadden we nog steeds geen slaapplaats gevonden, maar toen verscheen onze redder in nood Pablo. Hij bracht ons naar Casa Sorbac, 2 km buiten het dorpje waar een gezellig feestje aan de gang was. Wij mochten onze tent in het bos opzetten en zo kwam alles om 03:00 uur(!) op z’n pootjes terecht! Moe maar toch weer vol energie stapten wij de auto in op weg naar de Lagunas Baltinache. De vulkanen rondom het stadje zijn prachtig! We gooiden de tank vol in het dorpje en toen ging er iets mis. De auto startte niet meer, wat was er nu weer aan de hand. We spraken de Chileense praatjesmaker Nick aan en hij ging ons helpen. De Ierse motorrijder David was ook met panne bij het tankstation gestrand en kon dus ook wel wat hulp van Nick gebruiken. Nadat we ‘even’ (2 uur!) langs Nick z’n huis waren gegaan voor een ontbijtje belandden we bij de mechanics Willy en Antonio. We zagen overal olie- en benzinelekken en werden een beetje nerveus. We lieten de auto achter en niet veel later begon het buiten extreem te stormen. Overal verschenen gigantische bliksemvorken in de lucht en de donder was oorverdovend. We hoorden later dat die middag iemand was getroffen door de bliksem in San Pedro de Atacama. Het regende keihard en het hele dorp (dat bestond uit zandwegen) stond onder water. Het klaarde gelukkig iets op toen wij terugkeerden naar de garage. Na lange telefoontjes tussen de mechanics, Rita (onze Spaanse vertaalster) en ons leek het erop dat het allemaal met een sisser af zou lopen, wat een opluchting. Terug in Casa Sorbac zagen we dat ons tentje de storm gelukkig had overleefd en werden de flessen wijn op tafel gezet. Het werd een beregezellige avond met Chilenen, Brazilianen en een gezellige Venezuelaan. De gesprekken maakten plaats voor drankspellen en de wijn werd ingeruild voor ‘piscola’, het favoriete drankje van de Chilenen. Na een korte nacht gingen wij proberen een plekje te veroveren voor de astronomy tour van ALMA, een grote en bekende observatory 40 km ten oosten van San Pedro de Atacama. Na 1,5 uur wachten werd de tour wegens de heftige regenval gecancelled, helaas. Samen met Felix, een Argentijn die we tijdens het wachten hadden ontmoet, gingen we een dagje met de auto op pad. Na een wandeling van 5 km terug naar het hostel met fantastisch uitzicht op de omringende vulkanen reden we snel het dorp uit richting de Lagunas Baltinache, poging nr. 2! Onderweg stopten we bij een mirador vanaf waar we een mooi uitzicht hadden op het maanlandschap van (de rand van) Valle de La Luna. We verlieten de fijne asfaltweg en reden 45 km over een slechte dirt road naar de Lagunas. Middenin dit droge landschap liggen een aantal kleine zoutmeertjes. Je kunt hierin zwemmen, nou ja dobberen. Net zoals in de Dode Zee is het zoutgehalte hier zo hoog (40%) dat je gewoon blijft drijven! We liepen langs de knalblauwe meertjes die waren omringd door zout. Bij het laatste meertje was het tijd voor een duik. Wat een bizar gevoel is dit! We droogden op en zaten helemaal onder een laag zout. Wat een kutgevoel! Na een empanada lunch liepen we met z’n drieën terug naar de ingang en namen een ijskoude douche om weer zoutvrij de auto in te stappen. Felix was echt een aardige gozer die ook echt veel te vertellen had, gezellig gezelschap dus. Het plan was om onderweg naar San Pedro de Atacama de Valle de La Luna te bezoeken, maar de lucht betrok en het begon te regenen. We dachten dat we op de droogste plek ter wereld waren beland, maar elke dag begon het om 17:00 uur keihard te regenen en te onweren! Terug in Casa Sorbec dronken we met onze nieuwe Argentijnse vriend en nog wat andere gezellige lui een glas wijn; we hadden het hier echt naar ons zin. We waren de laatste maanden zoveel tijd verloren door autoproblemen dat we wel een beetje haast moesten maken om nog helemaal naar het zuiden van Chili te kunnen komen. Het was dus tijd om door te gaan. We pakten ons tentje in en namen afscheid van de Sorbac jongens; zij hadden ons verblijf in San Pedro de Atacama echt gemaakt! We reden nog verder naar de ‘Tres Marias’, schoten wat fotootjes en namen toen echt afscheid van San Pedro de Atacama! Chili – San Pedro de Atacama naar Vicuna – 23 januari t/m 24 januari 2017 Honderden kilometers reden we door het droge landschap en overal zagen we mijnen (en ENORME mijntrucks). En ineens uit het niets verscheen “Mano del Desierto”, een gigantische hand die uit de grond rees. We zagen een prachtige zonsondergang en de lucht kleurde rood/oranje. Dit waren wel zo’n beetje de enige ‘hoogtepunten’ van een lange dag rijden door Noord Chili, wat een uitgestrekt saai landschap hier!
Bolivia – Cochabamba – 7 januari t/m 8 januari 2017 We zagen in de verte Cristo de la Concordia opdoemen, het enorme christusbeeld van Cochabamba dat middenin de stad bovenop een heuvel prijkt. Dit beeld is 33 meter en 44 cm hoog en hiermee 44 cm hoger dan het wereldberoemde beeld in Rio de Janeiro. In Rio zegt men dat de hoogte staat voor het aantal levensjaren van Jezus (1 meter per jaar), maar volgens de Cochabambinos leefde Jezus 33 jaar en een beetje, vandaar de extra 44 cm! We reden met de auto omhoog naar het beeld en zagen een prachtige dubbele regenboog. Het beeld was enorm en niet heel mooi, maar met de dreigende donkergrijze stormlucht op de achtergrond was het toch best wel een cool gezicht. En we hadden een mooi uitzicht over de stad. In Cochabamba gingen we op zoek naar informatie over de de Dakar race die maandag plaats zou vinden van La Paz naar Uyuni. We waren erachter gekomen dat we wel heel dicht in de buurt waren (wij zouden de Dakar route kruisen) en waren de afgelopen dagen al druk geweest om meer te weten te komen over de route en punten voor toeschouwers om dit spektakel te zien. Maar informatie krijgen bleek nogal lastig. Bolivia – Oruro, Dakar 2017 & Patacamaya – 8 januari t/m 11 januari 2016
We belandden bij een punt waar de race morgen zou passeren, maar anderhalf uur later werd het plan gewijzigd en vertrokken wij naar een ander punt ‘iets verderop’. Wij begrepen er niets van, maar volgden de rest. ‘Iets verderop’ bleek uiteindelijk 100 km en hele slechte bergwegen verderop. In het pikkedonker kwamen we aan in Belen de Andamarca; waar waren we in godsnaam beland! Het regende keihard en wij moesten gaan kamperen… Uiteindelijk regelde het ‘opperhoofd’ van de groep dat we in een oude school konden slapen. De auto’s van de Bolivianen werden op het basketbalveldje van de school uitgeladen en wij geloofden onze ogen niet: picknicktafels, een enorme BBQ, een plasma tv met schotel en 50 kilo vlees kwam tevoorschijn. Het was al 12 uur ‘s nachts, maar er werd een gigantische BBQ gebouwd, de whisky kwam tevoorschijn en de muziek ging aan. Het was echt beregezellig! 's Ochtends werden redelijk brak de spullen ingepakt. We reden het dorpje uit de duinen in. Hier zou over een paar uurtjes het Dakar spektakel beginnen! We vonden uiteindelijk een topplek direct aan de track. Alles werd weer uitgeladen, de drank en BBQ kwamen weer tevoorschijn en we installeerden ons op een duin. Een paar uur later begon het grote feest en sjeesden de eerste motoren voorbij. Sommigen gingen zo hard en we stonden zo dichtbij! Na een tijdje verschenen er quads en toen Loeb in zijn Peugeot voorbij scheurde en over de heuvel vloog werd het pas echt feest. Het was echt spectaculair en we genoten volle bak! De auto’s vlogen voor onze neus voorbij: Peugeot, Mini, Ford, Toyota (Hillux en Landcruisers), Mercedes en Nissan. Ondertussen kwam het vlees en de chorizo’s door en de Bolivianen (en wij) dronken lekker door. We hadden ongelofelijk veel mazzel met het weer; het was de hele dag droog en af en toe verscheen het zonnetje. We stonden tegenover een Boliviaanse filmploeg en die vond onze groep wel mooi! En daar verscheen de Rooy, in zijn monstertruck. De trucks waren echt het toetje op de al fantastische dag. Deze wagens reden zo ongelofelijk hard! Bijna alle trucks stonden vol Nederlandse sponsors, echt heel mooi om te zien. Er waren ook locals uit Oruro die op de rally afkwamen. Ze waren net een stukje kalmer dan ons groepie, maar ook enthousiast! De dag liep op z’n einde en de spullen werden weer ingeladen. Wij moesten het terrein via de Dakar track verlaten en deze sporen waren inmiddels bijna een meter diep. De helft van de groep moest getrokken worden maar onze Pablo reed fluitend het terrein af! We kwamen nog wat zingende lamme indianen tegen en daarna namen we afscheid van een groot deel van de groep; het waren echt een stelletje mafkezen bij elkaar, maar zij hebben ons Dakar-avontuur echt gemaakt! Samen met onze Boliviaanse vrienden reden we terug naar Oruro terwijl de enorme bliksemvorken de hemel verlichtten en angstaanjagend dichtbij insloegen. In het hotel kwamen we erachter dat we een lek in ons sturingssysteem hadden, wat betekende dat we morgen dus weer een garage mochten gaan zoeken. Na deze lange dag vielen we als een blok in slaap. We namen afscheid van onze Boliviaanse vrienden en vertrokken naar de garage die we via onze vriend Luis uit Santa Cruz hadden gevonden. Onderweg zagen we dat deze hele stad echt helemaal onder water ligt. Wij kwamen aan bij de garage waar de FJ onder handen werd genomen en wij installeerden ons in het kantoortje en hier hadden we eindelijk weer wifi! Einde dag waren er wat dingen gemaakt, maar het grootste euvel (het lekkende sturingssysteem) konden ze ons niet mee helpen. We baalden als een stekker en moesten dus in Chili naar de benodigde onderdelen gaan zoeken. We besloten Oruro zo snel mogelijk te verlaten en reden naar Patacamaya. In Patacamaya lieten we ’s ochtends onze auto (die weer behoorlijk bruin was) even wassen, terwijl wij aan een heerlijk broodje pindakaas zaten! Bolivia – Sajama – 11 januari t/m 12 januari 2017 We zetten koers naar Sajama en zagen onderweg allerlei gekke stenen torens. We kwamen erachter dat dit chullpa tombes waren; een soort graven/mausolea die waarschijnlijk al duizenden jaren geleden door de Aymara’s werden gebouwd; een erg mooi gezicht! We maakten een klein ommetje naar Curahuara de Carangas, waar de Boliviaanse versie van de Sixtijnse Kapel zou moeten staan (de “Sistine Chapel of the Altiplano”). We waren benieuwd naar de binnenkant van deze witte kerk met rieten dak, maar de kerk was gesloten (terwijl die open zou moeten zijn) en er was niemand te bekennen. Op z'n Boliviaans dus weer... We gaven het op en reden terug naar de weg richting Sajama. De bergen kwamen in zicht, maar het weer was dramatisch. We reden Parque Nacional Sajama binnen en de vulkaan Sajama (6.542 meter) en de rest van de bergen waren niet zichtbaar, het dorpje Sajama was echt piepklein en een grote modderboel. De rest van de middag regende het keihard, totdat het einde dag opklaarde. De vulkaan Sajama en alle omringende pieken verschenen, o.a. de joekels Parinacota (6.350 meter) en Pomerane (6.282 meter) die op de grens met Chili liggen. Wat een indrukwekkend gezicht! We raakten aan de praat met een van de park rangers en zagen eindeloos veel lama’s voorbij komen. Die beesten blijven leuk!
Het weer was ‘s ochtends een stuk beter en we wilden nog wat in de omgeving zien, voordat we Bolivia na 2 maanden en 1 week zouden gaan verlaten. We besloten naar het Bosque de Queñua te rijden, het hoogste bos ter wereld! Het was een mooi ritje omhoog en we belandden tussen de kleine queñua bomen die op de helling van de vulkaan groeien. Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht over het dorpje Sajama en alle pieken daaromheen en Sajama was helemaal wolkvrij! Teruggekomen in Sajama genoten we nog van het uitzicht op alle omringende bergen. We waren blij en verlieten met een goed gevoel (op ons lekkende sturingssysteem na) het Parque Nacional Sajama en vertrokken richting de Chileense grens. We reden langs een gigantische rij vrachtwagens en wierpen een laatste blik op Sajama. Na 2 maanden en een week gingen we Bolivia verlaten! De grensovergang was weer ouderwets onduidelijk. Nergens bordjes en niemand die je helpt. Uiteindelijk verliep toch alles prima en reden we na anderhalf uur Chili binnen! Hasta la huego Bolivia!
Bolivia – Santa Cruz – 16 december t/m 24 december 2016
Het was wel even geleden dat we ons in een dergelijke setting bevonden! Na een rit van ruim 16 uur reden we dan eindelijk 's avonds Santa Cruz binnen. Santa Cruz bleek al snel een stuk moderner dan La Paz, godzijdank. We kwamen aan bij het huis van Patricio, een maatje van Arno uit zijn Boston tijd. Hier werden we warm ontvangen door Patricio en zijn vrouw Ana. We waren aanbeland in een kast van een huis met zwembad, 3 maids, tv formaatje bioscoop en een eigen chille kamer met badkamer. Hier konden we wel even vertoeven! We pimpelden gezellig wat wijntjes in de keuken en doken uitgeput ons heerlijke bed in. Het was tijd om de rest van de familie Rojas te leren kennen; Rene (3), Paulina (2) en Fernanda (bijna 1) . En niet te vergeten: Bruno, de Newfoundlander formaatje grizzly beer. Het was een huis vol en een drukke boel! We gingen op pad met Patricio en Paulina en deden inkopen voor de BBQ. Na een lekkere lunch op het terras doken de mannen met de kids en een biertje het zwembad in. We zaten de hele avond met z’n viertjes buiten; lekker BBQen en wijntjes drinken. Wat een feest! De familie Rojas vertrok de volgende ochtend naar La Paz om kerst met de familie te vieren. Toen de familie was vertrokken gingen wij richting shopping mall. Met 2 paar Nikes en een hele kar vol boodschappen keerden we terug. Terug thuis installeerden we ons ‘kantoor’ in de woonkamer naast de kerstboom! De komende week zouden we proberen onze grove planning voor de komende maanden reizen te maken, het blog en dropbox bij te werken en dat was heel veel werk. Op maandag brachten we onze auto voor een grote beurt naar de garage van Luis, een aanbeveling vanuit La Paz. Na 2,5 uur hadden we onze hele waslijst aan vragen en punten doorgenomen en gingen de mannen aan de slag. Het streven was om de auto donderdag klaar te hebben; eerst zien dan geloven! Terug in casa Rojas (in de airco, wat een verademing!) stortten we ons weer op het computerwerk. Na een uitgebreid ontbijt brachten we de volgende dag een bezoekje aan Luis om te kijken hoe alles verliep en we waren stomverbaasd. De hele auto (inclusief versnellingsbak etc.) lag helemaal uit elkaar! Alles verliep goed en er werd (on-Boliviaans) hard gewerkt, wat fijn. We haalden op vrijdag de auto op, pakten de tasjes in en waren klaar voor vertrek. We zouden in 2 dagen naar Puerto Suarez rijden; het startpunt voor de trip in de Pantanal. Bolivia – San Jose de Chiquitos, Chochis & Santiago de Chiquitos – 24 december t/m 25 december 2016
Wij gingen het plaatsje San Jose de Chiquitos bezoeken. De kerk daar is volgens velen het meest bijzonder. We reden dwars door het groene landschap naar San Jose de Chiquitos. Onderweg werd het snel duidelijk waarom deze omgeving zo groen is; keiharde regen en zon wisselden elkaar af. Tijdens de eerste bui begaf de ruitenwisser het en bij Lot haar portier stroomde het water naar binnen. Het was een beetje chaos in de auto. We reden het hoofdplein van San Jose de Chiquitos op en het was echt een prachtig gezicht. Aan het groene plein vol palmbomen en de aparte thorny bottle bomen ligt de prachtige oranjekleurige kerk. De kerk was dicht en we moesten tot 15:00 uur wachten tot deze open zou gaan, want ja zo gaan dingen hier in Bolivia. We sneakten door een open deur naar binnen, maar besloten daarna toch maar netjes te wachten tot de kerk werd geopend. Dan maar een biertje op het terras om de tijd te doden. We spotten een prachtige toekan midden op het plein! De poort van de kerk was inmiddels open, maar er was nog steeds niemand te bekennen. We waren er een beetje klaar mee en gingen zelf op zoek. Het lukte ons om via een verstopte deur de kerk binnen te komen en waren hier helemaal alleen. Overal zag je houtsnijwerk en alles zag er pico bello uit! We liepen nog over de rest van het terrein en vonden ook de muurschilderingen erg cool. Dit is een bijzondere plek. Tussen de rotsen stond “La Muela del Diablo, een puntige rare eenzame prachtige knalrode rots. We bezochten het Chochis memorial (gebouwd ter herinnering aan een grote overstroming) met aparte houtsnijwerken en met vooral een prachtig uitzicht over de groene omgeving. We reden ook nog langs een prachtige haciënda waar allerlei beesten rondliepen. Het begon te schemeren en we reden snel door naar Santiago de Chiquitos. Toen we de hoofdweg afsloegen reden we omhoog en achter ons zagen we de zon ondergaan en de lucht knalrood en oranje kleuren. We vonden een simpel hotelletje, aten een stukkie kip bij een klein tentje en doken uitgeput ons bed in. Totdat het familie kerstfeest in het hostel van start ging; keiharde muziek en knetter lamme dansende Bolivianen. Morning & Merry Christmas! Gekke plek wel om op eerste kerstdag wakker te worden en een lekker kerstontbijtje zat er niet echt in, alles was dicht! We namen een kijkje op het dorpsplein en liepen ook deze Jezuïetenkerk even in. Deze was lang niet zo mooi als de kerk in San Jose de Chiquitos, maar toch wel weer bijzonder. Bolivia – Puerto Suarez, de Pantanal & Santiago de Chiquitos – 25 december t/m 27 december 2016 Hop de auto in richting Puerto Suarez, dat een paar kilometer voor de grens met Brazilië ligt. We zagen onderweg al allerlei mooie vogels voorbij vliegen, waaronder weer een toekan. We kwamen begin van de middag aan, checkten in in Casa Real en binnen de kortste tijd stond onze gids Juan voor onze neus. Een apart ventje, maar heel aardig! Hij bracht ons meteen mee naar een groot meer aan de rand van Puerto Suarez. We aten met z'n tweetjes een heerlijk romantisch kerstdiner op straat: rijst, yucca en vlees, en dat naast een karaoke machine met house muziek uit de jaren 90, top! Deze kerst zullen we niet snel vergeten.
verschillende soorten kingfishers, great black hawks, savanna hawks en southern screamers (een soort gieren). Vooral de black-collared hawk vonden we echt fantastisch mooi. Af en toe vlogen er gigantische groepen wood storks op (die in het Spaans “ugly heads” worden genoemd), echt met wel honderd tegelijk! Langzaam werd de bebossing iets minder en reden we richting het moeras. In de slootjes langs de weg zagen we echt overal kleine kaaimannen. En later ook echt grote jongens. En daar verscheen de eerste groep capybara’s; de grootste knaagdieren ter wereld. Wat een grote, dikke en grappige beesten! Inmiddels strekten aan beide kanten eindeloze knalgroene vlaktes zich uit met hier en daar een verdwaalde (palm-)boom, echt een mooi gezicht. In het groene gras verscheen een groot hert dat ons op een veilig afstandje stond te observeren. We reden verder over het rode zand (de weg was inmiddels gelukkig wat beter) en zagen overal vogels (zoals het mooie kleine vogeltje de white-headed marsh tyrant), capybara's, kaaimannen en nog heel veel herten, soms van heel dichtbij! We zagen een grote slang (2,5 meter) oversteken en Juan sprintte erheen om hem te pakken, maar was helaas te laat. Iets later zagen we dezelfde soort slang zwemmen en de kade op kruipen. Ook deze was wel 2,5 meter en ook deze kreeg Juan helaas niet te pakken! We kwamen bij een wat grotere rivier en zagen 3 herten afkoelen in water, tussen tientallen vogels; een prachtig gezicht. En aan de andere kant kwam een familie capybara's langs wandelen! We waren nog op zoek naar anaconda’s, maar vonden er alleen eentje die dood was.
We keerden om en reden dezelfde weg weer terug. We zagen minder dan op de heenweg (aangezien het inmiddels bloedje heet was), maar alsnog zagen we veel. Eindeloos veel termietenheuvels, vogels, capybaras, kaaimannen en aan het einde zelfs nog een paar greater rheas (een soort struisvogel)! De anaconda bleef op ons ‘want-to-see’ lijstje staan, helaas geen anaconda voor ons vandaag. Terug in Puerto Suarez dronken we biertje met Juan en bedankten we hem voor ons mooie Pantanal-avontuur! We besloten alvast wat kilometers richting Santa Cruz te maken en sprongen meteen weer de auto in. We sliepen in Santiago de Chiquitos en bewonderden onderweg de fantastische sterrenhemel. Bolivia – Santa Cruz – 27 december t/m 29 december 2016 Terug in Santa Cruz zagen we Patricio, Ana en de kids weer. Na een Mexicaanse hap dronken wij nog gezellig een afzakker met Patricio. De volgende ochtend gingen we weer naar de garage om wat dingen na te laten kijken. Daarna gingen we nog even shoppen in het centrum, pakten een taxi terug naar Casa Rojas, waar een heerlijke lunch met soep, rijst en salade voor ons klaarstond. Na de lunch gingen de mannen een balletje slaan op de golfbaan en dook Lot achter de laptop. ’s Avonds aten we een (echt lekkere!) pizza met Patricio. Bolivia – Laguna Volcan, Samaipata & El Fuerte – 29 december t/m 31 december 2016 Vandaag hadden we een uitje met de familie, we gingen naar Samaipata! Met een auto vol en 2 kids in de achterbak verlieten we Santa Cruz. We reden al snel over een mooie tropische bergweg en zagen overal mooie rode rotsen. We sloegen af naar Laguna Volcan. Via een dirt road de berg op belandden we bij – de naam zegt het al – een meer aan de voet van een vulkaan. Echt een klein paradijsje. Aan de rand van het meer was een hotel gebouwd, waar wij een lekker happie gingen lunchen. We keken uit over het meer en de bergen eromheen. Na de lunch liepen we wat rond en de mannen speelden (met de kids) een potje pool. Tijd om weer door te gaan! De auto werd weer volgeladen en we reden door naar Samaipata. Na een mooie rit reden we Samaipata binnen en zagen al meteen dat dit een ontwikkeld ‘rijk’ dorpje is waar heel veel Europeanen zich hebben gevestigd. Het centrale plein staat vol palmbomen en overal zie je leuke tentjes en barretjes. Het is hier echt een beetje een andere wereld. We meldden ons bij de reisorganisatie Kaleidoscope Travel om onze trekking voor morgen te bevestigen. We zouden gaan hiken naar ‘El Nido de Condor’ oftewel de plek waar de condors nesten. We streken met z’n allen neer aan het hoofdplein en gingen aan de borrel en de familie bleef ook nog een hapje eten. Na het eten vertrok de familie terug naar Santa Cruz en doken wij ons hotel in. Heel leuk om een dagje met z’n allen op pad geweest te zijn! Om 06:30 uur werden we opgehaald door onze gids Javier; een hele aardige vent die Spaans en Duits sprak. We konden dus mooi onze talen oefenen vandaag! We reden in anderhalf uur naar het startpunt van onze trekking. We klauterden anderhalf uur omhoog en hadden een prachtig uitzicht over deze weidse bergachtige omgeving. We waren aanbeland op het uitkijkpunt waar over een paar uurtjes de condors zouden moeten verschijnen. Condors zweven op de thermiek en cirkelen zo eindeloos door de lucht. Ze kunnen zo op 1 dag wel 500 km afleggen! Wij zaten aan de rand van een afgrond en dit zou de perfecte plek zijn om deze mooie beesten van dichtbij te zien. Het wachten kon beginnen. We spotten al een aantal condors, maar ze waren erg ver weg. Een ‘kleine’ condor kwam wel vlak voor ons voorbij zweven en we werden helemaal enthousiast. Maar toen het grote condor-festijn zou moeten beginnen was het akelig stil. We zagen er een heleboel, maar van grote afstand en elke keer vlogen ze de verkeerde kant op. We wachtten uren en zagen het niet echt meer gebeuren. Uiteindelijk zagen we er gelukkig nog 3 redelijk dichtbij voorbij zweven en konden we de mooie witte strepen en de witte kraag goed zien. Deze beesten zijn echt prachtig! We waren wel een beetje teleurgesteld. Onze verwachtingen lagen een stuk hoger, maar je kunt niet altijd geluk hebben. En de trekking en de omgeving waren in ieder geval erg geslaagd. We daalden weer af en reden terug naar Samaipata. Onderweg zagen we hele oude enorme cactussen en hoog in de lucht zagen we nog meer condors voorbij zweven. In Samaipata trakteerden we Javier op een borrel en een hamburger in het super leuke hippe tentje Boheme. Het was alweer de laatste dag van 2016! Wij gingen vandaag El Fuerte bekijken, een pre-Inca ruïne stad vlakbij Samaipata. We startten in het museum in Samaipata, waar we een indruk kregen van de historie van deze grote archeologische site. We pakten een taxi naar El Fuerte en liepen omhoog. El Fuerte bestaat uit 2 delen; een 220 meter lange rots vol met carvings en een gedeelte ten zuiden van de rots waar allerlei huizen en gebouwen stonden. De plek kreeg door de Spanjaarden de bijnaam “Het Fort” vanwege haar strategische locatie, maar het had vooral een religieuze en ceremoniële functie voor verschillende pre-Columbiaanse volken (waaronder de Inca’s). Vanaf een hoog uitkijkpunt zagen we de 220 meter lange rots liggen vol met rotstekeningen. We liepen de 2 km route over het terrein langs de rots en langs de ruïnes van alle gebouwen eromheen. Het grootste gedeelte van de carvings in de rots en sommige tempels en andere ruïnes waren pre-Inca en er waren ook een hoop Inca ruïnes te bewonderen. Er zijn nog steeds heel veel vragen over de daadwerkelijke betekenis van de rots en de ruïnes eromheen. We vonden het een hele mystieke plek en de site is echt mooi opgezet en we waren positief verrast door wat we zagen. Na ruim een uur stapten we weer in de taxi terug naar Samaipata. We wandelden nog wat rond door dit leuke dorpje, haalden onze spullen op in het hotel en stapten in een trufi (gedeelde taxi) terug naar Santa Cruz. Bolivia – Santa Cruz – 31 december 2016 t/m 7 januari 2017
Er werd gezellig geborreld en gebbq’d. Vlak voor middernacht gingen we het dakterras op, de champagne ging open en het vuurwerk begon: happy 2017! We feestten nog een paar uurtjes verder en doken om 04:30 uur ons bed in. De eerste dag van het nieuwe jaar deden we rustig aan. Arno belde met Morea, Lot dook met de kids het zwembad in en ‘s avonds werden alle kliekjes in de oven gegooid. De volgende ochtend skypete Arno met Juul & Frank in Australië en werkten we verder aan het blog. We hingen overdag een beetje rond met de kids en ‘s avonds kookten we voor onze hosts. Dat was toch het minste wat we konden doen! We gingen samen op pad naar de Jardin Botanico; een enorm park vlakbij de stad. Eerst loop je door een mooi onderhouden tuin met een meertje, bloemen en een cactustuin en vervolgens loop je echt de bush in, nog geen 10 km buiten de stad! Dankzij de zwermen muggen moesten we stevig doorlopen, maar onderweg zagen we veel beesten; 2 verschillende soorten apen, mooie vogels en vlinders en 2 grote schildpadden! We liepen terug naar een meertje aan het begin van het park. Rond dit meer zouden perisoso's (luiaards) zitten dus we gingen op zoek. Nadat we vooral veel kaaimannen zagen, spotten we uiteindelijk 2 luiaards in de bomen. We verlieten het park en pakten een busje terug naar huis. 's Avonds aten we een lekker pastaatje en werd aan het einde de Berenburg op tafel getoverd. Het werd een gezellig (laat) avondje! De volgende ochtend bezochten we onze gouden vriend Pablo. Er was hard aan de auto geklust, maar na een testrit bleek nog niet alles in orde te zijn. We lieten de auto dus nog een keertje achter en vertrokken naar huis. In de middag was het tijd om te gaan spelen; we gingen crossen met de buggy van Patricio! We haalden de buggy op bij zijn broer Diego en reden naar de rivier; wij in de buggy en Patricio in zijn auto achter ons aan. We gingen off road en deze weg was echt gemaakt om te scheuren. We raceten met meer dan 100 km/h over het zand en door water. Heel vet! En Lot ging natuurlijk ook nog even scheuren!
We aten met Patricio en zijn maten een burger in de hippe biertent Bendita. Het was een gezellige groep bij elkaar (o.a. met Jose en Kurt) en de burger was top! De volgende dag regelden we wat dingen in de stad, deden we inkopen op de markt en gingen we eindelijk naar de kapper. We kookten weer voor onze hosts en begonnen ons vertrek uit Santa Cruz (over 2 dagen) een beetje voor te bereiden. Het werd wel weer tijd om op pad te gaan!
Onze laatste avond waren we door Curt & Yara uitgenodigd voor een BBQ feestje met alles erop en eraan: gezellige mensen, live muziek, obers met strikjes en lekker eten. Dapper stapten we ’s ochtends vroeg de auto in, nadat we afscheid hadden genomen van de hele familie Rojas, 10 high-fiven hadden uitgedeeld aan alle kids en Bruno een knuffel hadden gegeven. Patricio & Ana, dank voor het fijne verblijf!
Bolivia – Tupiza – 4 december t/m 7 december 2016 Sinterklaas kapoentje! ‘s Ochtends moesten wij even langs een mechanic. Dankzij alle hobbelwegen van de afgelopen dagen was het e.e.a. losgetrild… We haalden de auto weer op en reden een stuk van de Dakar route; een bergweg met wisselende prachtige uitzichten. We zagen groene valleien afgewisseld door supervette gekleurde berglandschappen.. Onderweg terug naar het hostel deden we inkopen op de gezellige lokale markt. Het werd een lekkere kip kerrie. Bij het ontbijt werden we door bekende stemmen verwelkomd; Sarah en Rick, onze vrienden uit Manchester die we hadden ontmoet in La Paz! We kletsten even bij, maar na het ontbijt was het tijd voor ons paardrijdavontuur. We klommen op de paarden (Draco en ‘Lindo Chico’) en vertrokken met Luis op z’n kleine paard met veulentje naar de vallei. We reden rustig tussen de cactussen en belandden bij Puerto del Diablo, een bizarre enorme poort van rode rotsen. De vallei was prachtig en werd steeds mooier. We reden langs Valle de los Machos door naar het eindpunt Cañon del Inca. Bij Cañon del Inca liepen we een stukje de cañon in terwijl de paarden en Luis lekker bleven chillen (want daar zijn ze goed in in Zuid-Amerika!). Via dezelfde route keerden we terug naar de stal. 3 uur op een paard was genoeg, maar wat is het hier mooi! ‘s Middags gingen we met onze vrienden Sarah en Rick nog even met de auto op pad. De eerste stop was La Poronga. Onderweg naar El Sillar, waar we vanuit Quetena Chico al langs waren gekomen, begaf onze gashendel het weer. De mannen fixten het, wij genoten van het mooie landschap en reden voldaan weer terug naar Tupiza. We kletsten de hele avond met onze vrienden in de keuken, echt gezellig! Het was weer tijd om te verplaatsen en om 07:00 uur was de auto alweer ingepakt. De weg naar Tarija was onverhard, maar in ieder geval beter dan we in lange tijd hadden gehad! En wonder boven wonder belandden we halverwege de route op een geasfalteerde weg, wat een verademing! Bolivia – Tarija – 7 december t/m 9 december 2016 We waren herenigd met onze vrienden uit Manchaster en pakten de volgende ochtend een taxi naar Lago San Jacinto. De zwemspullen waren ingepakt, maar daar aangekomen zagen we dat dit er niet echt in zat daar. We doken een van de vele restaurantjes in, dronken 4 flessen witte wijn, aten hele kleine rivierkrabbetjes en dorada visjes. Het eten was matig, maar de sfeer was top! Het weer was na de lunch volledig omgeslagen en met een diepgrijze stormlucht vertrokken wij naar de bodega Campos de Solana. Hier troffen we Monserrate; een heel hip jong meisje dat perfect Engels sprak. We kregen een leuke rondleiding door het wijnhuis. Er wordt hier een breed scala aan wijnen gemaakt. De proeverij was echt leuk en een aantal wijnen waren best wel lekker! We namen wat flesjes mee terug naar Tarija en genoten na met onze vrienden in het hostel. ’s Ochtends namen we echt afscheid van Sarah & Rick. We will see you back home! Voor vandaag was de eindbestemming Potosi. We reden door mooie droge landschappen met veel cactussen en gingen weer echt de hoogte in! Bolivia – Potosi – 9 december t/m 11 december 2016 Onze volgende bestemming is een hele bijzondere plek. Toen de Spanjaarden hier kwamen werd beslag gelegd op 'Cerro Rico', een berg vol met zilver. Aan de voet van de berg werd op grote hoogte (4070 m) de stad Potosi gesticht. De legende zegt dat uit de mijnen van Cerro Rico zoveel zilver werd gewonnen dat hiermee helemaal tot Spanje een brug kon worden gebouwd en dat er dan nog steeds genoeg zilver over was om dit over de brug naar Spanje te brengen. Een andere versie is dat er zoveel mensen (voornamelijk inheemse bevolkingsgroepen en Afrikaanse slaven) zijn omgekomen in de mijnen dat met de botten van deze lijken een zelfde brug kon worden gebouwd. Men schat dat zo'n 8 miljoen mensen zijn omgekomen in de mijnen tijdens de Spaanse bezetting. De volgende ochtend gingen we op pad naar de mijn! We hesen ons eerst in een charmante ‘technisch’ outfit met laarzen, helm en hoofdlamp. Onze gids Robert nam ons eerst mee naar de miners market, waar je voor minder dan EUR 3,- een volledige dynamiet set of een fles 95% alcohol koopt…! Na de markt bezochten we een verwerkingsbedrijf. Helaas was dit bedrijf sinds een paar maanden niet meer in werking. Sinds de daling van de zilverprijs hebben veel van deze bedrijven de deuren moeten sluiten. Robert vertelde hoe en met welke stoffen de mineralen worden gescheiden van het gesteente. En toen was het tijd voor de mijn. We reden Cerro Rico op en werden naar de Caracol mijn gebracht. Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht op de stad. Mijnwerkers werken in coöperaties en elke coöperatie heeft haar eigen mijnen. Ze bepalen zelf hun werkuren en delen de opbrengsten. Twee uur lang brachten we door in de mijn. Overal hing stof, het werd steeds smaller, we klauterden omhoog en omlaag door hele smalle gangen en schachten. En we ontmoetten mijnwerker Ismael, die gaten voor dynamietexplosies aan het maken was. Helaas geen explosie voor ons…
We kwamen ook bij ‘El Tio’, de beschermheilige van de mijnwerkers. In Cerro Rico wordt sinds 1545 zilver gewonnen, maar de berg is inmiddels redelijk leeggehaald. Naast zilver wordt er nu vooral nog zink, lood en tin in de mijnen gewonnen. We waren blij toen we na een paar uur weer buiten stonden; zonlicht en frisse lucht! Na een douche liepen we een rondje door Potosi. We bezochten wat kerken (waaronder de mooie Iglesia de la Merced) en wandelden door de smalle straatjes. We vonden de oude koloniale huizen en kerken wel wat vervallen hier en daar. We dronken aan het einde van de dag een Potosina biertje op een terras. ‘s Avonds was het op het hoofdplein Plaza 10 de Noviembre een gezellige kerstboel; overal stonden kerstmannen en alles was in kerstsferen verlicht. Bolivia – Tarabuco & Candelaria – 11 december 2016 De wekker ging weer lekker vroeg en wij vertrokken richting Sucre. 60 km van Sucre ligt Tarabuco, een klein plaatsje dat bekend staat om haar zondagmarkt. Daar gingen we even een bezoekje aan brengen! Vooral de traditionele klederdracht van de bevolking in en rondom Tarabuco is prachtig. Na Tarabuco reden we over onverharde weg door naar Candelaria, een van de traditionele (en een stuk minder toeristische) weefdorpjes. Een vrouwtje nam ons mee naar het kleine dorpsmuseum en vertelde ons over de verschillende weefpatronen. Echt mooie dingen maken ze hier! Daarna nam ze ons nog even mee naar haar privé collectie thuis. We kochten wat kleins en reden terug naar Tarabuco en door naar Sucre. Bolivia – Sucre & Maragua – 11 december t/m 16 december 2016
’s Middags liepen we een rondje door het oude centrum van deze mooie stad en zagen veel mooie koloniale gebouwen. We gingen vervolgens op zoek naar informatie over dinosaurusprints, want daarvoor is de omgeving van Sucre the place to be. We hadden er naar toegeleefd om dit te zien! We regelden dat we morgen met onze nieuwe Nederlandse vrienden en de gids Grover op stap gingen. Dit was helemaal leuk, want Grover had 3 maanden geleden precies in deze omgeving de grootste dinosaurusprint ter wereld ontdekt! En wij gingen deze zien! Om hier te komen moesten we weer vele kilometers off-road; hier hadden we uiteraard net onze auto voor gepoetst! ;) Om 06:30 gingen we op pad; Arno en Louw voorin en Pauline, Grover en Lot achterin. Volle bak dus! Het eerste uur was de weg perfect, daarna werd het langzaam slechter, maar gelukkig was het niet zo erg als we dachten. We staken een hoge reeks bergen over en hadden uitzicht over de ‘Maragua crater’, bestaande uit ringvormige rotsformaties die zijn ontstaan door verschuivingen van tectonische platen. Geen echte krater dus en uniek in de wereld! Een half uurtje voorbij het piepkleine dorpje Maragua gingen we aan de wandel. Het hele gebied ligt vol fossielen en Grover liet ons van alles zien, met als hoogtepunt haaienpoep fossielen… En toen kwamen de eerste dinosaurusprints in zicht. Het waren er veel en ze waren duidelijk en groot! We kregen een lesje paleontologie en gingen op zoek naar meer prints bij Niño Mayu. We waren allemaal echt mega verrast door wat we zagen en vooral Arno was helemaal in zijn element. Carnivoren, herbivoren, stegosaurus, saltasaurus enzovoort! En toen kwamen we bij de trots van Grover; de grootste print (115 cm!) van een dinosaurus (carnivoor) ooit gevonden die hij 3 maanden geleden heeft ontdekt! En er waren op deze plek nog veel meer sporen te zien. Echt zo'n bijzondere plek dit! We liepen door deze mooie omgeving weer terug naar de auto en reden terug naar Sucre. Wat een topdag! We besloten een dagje langer in Sucre te blijven, zodat we ook nog iets van het stadje konden zien. Na een prachtige regel- & schoonmaakochtend wilden we een rondje in oude centrum gaan lopen, maar toen begon het te hozen. Einde middag gingen we er toch maar op uit samen met Louw. Het zag er allemaal een beetje grauw uit en heel veel gebouwen en kerken waren dicht, maar het uitzicht vanaf Iglesia de la Merced was toch prachtig. We doken het Joy Ride Café in en binnen no time stond er een 3 liter pitcher op tafel. Pauline sloot later aan en uiteindelijk bleven we hangen voor bitterballen(!) en een heerlijke, extreem pittige pizza. We zetten ons feestje voort in het hostel, gingen aan de Argentijnse wijn en het werd een mooie avond. De volgende dag hadden we een rustdagje ingelast. We brunchten in het zonnetje, deden inkopen voor de lange rit die ons morgen te wachten stond en keken (eindelijk!) een filmpje. De auto was klaar om te gaan en we namen afscheid van Pauline en Louw. Tot in Holanda!
Bolivia – Uyuni & Salar de Uyuni – 24 november t/m 2 december 2016 In Uyuni (waar de straten vol met 4x4 tour jeeps stonden) bleek niet veel te beleven en we wilden morgen meteen richting de zoutvlakte gaan. ‘s Avonds aten we in een klein BBQ tentje een stuk lama vlees, best lekker! We hadden Maps.me, een kaart van de salar en genoeg informatie en waren klaar voor het zout! Naast de grote hoeveelheden zout die in deze voormalige zee worden gewonnen is deze omgeving rijk aan lithium, de toekomst voor Bolivia. We stopten bij de Ojos del Salar; een plek waar koud water van onder de zoutvlakte opborrelt. Een vreemd fenomeen! Toen reden we echt de eindeloze vlakte op. We zagen het Dakar monument opdoemen in de verte. Echt een cool monument en een perfecte plek voor wat fotootjes. 50 meter naast dit monument vonden we het oude Toyota teken gemaakt van zout; vet! Wij waren als enige met een eigen auto. We reden meer dan 60 km met niets om ons heen dan zout. De patronen in het zout zagen er cool uit. Echt een bijzonder gevoel om hier te rijden! En daar verscheen Isla Incahuasi, een voormalig eiland vol met grote pluizige cactussen. We klommen aan de zijkant tussen de cactussen en verbaasden ons over deze bizarre setting. We reden in een rechte lijn naar Coquesa en legden onderweg natuurlijk nog een aantal keer het eindeloze zout vast! Coquesa is een heel klein dorpje aan de voet van de Tanupa vulkaan (5.432 meter). De vulkaan had een mooie en enorme krater met verschillende kleuren rood en oranje. We kwamen aan in dit idyllische dorpje en reden en liepen hier wat rond. We zagen lama's grazen op het groene gras direct aan de rand van de zoutvlakte met op de achtergrond de enorme vulkaan. Wat een ongelofelijke setting! We vonden een heel leuk kamertje in Hostal Maya. Het hostel was grotendeels gebouwd van zoutblokken en cactushout en in ons kamertje hadden we uitzicht op de zoutvlakte. We bekeken de zonsondergang vanaf de zoutvlakte en de lucht kleurde blauw, paars, roze en oranje. We kookten in het hotel een pasta en doken in ons bed op zoutblokken! Tussendoor liepen we nog even naar buiten om de prachtige sterrenhemel te bekijken. ’s Nachts ging het helaas weer helemaal mis en Arno werd weer heel erg ziek. We gooiden onze plannen om (we wilden de nacht erop kamperen op de zoutvlakte) en reden in een rechte lijn terug naar Uyuni. Bij het wegrijden uit Coquesa zagen we nog wat flamingo's. Die middag brachten we door bij de car wash; de auto moest grondig schoongemaakt worden om al het zout te verwijderen. 3 uur later(!) was de auto als ‘nieuw’ en haastten we ons terug naar Hotel Inti. De volgende 5 dagen lag Arno volledig voor pampus en at zo’n beetje niets. We moesten deze keer echt de tijd nemen, want hij had een nare bacterie te pakken. Na veel rust, een doktersbezoek en een flinke antibioticakuur ging het eindelijk beter.
Bolivia – Uyuni naar Tupiza –2 december t/m 4 december 2016 De eerste kilometers gingen best voorspoedig! We reden dwars door Valle de los Rocas, een gebied vol bizarre rotsformaties. We zagen ook mooie flamingo's. En recht voor ons doemde uit het niets de actieve vulkaan Ollagüe (5.865 meter) op. We reden naar een uitkijkpunt vanaf waar we een mooi uitzicht op deze vulkaan hadden. Hierna startten we de meren-route en dit bleek ook het einde van normale wegen. We reden een dramatische bergweg en waren helemaal alleen en het ging al meteen mis; de bevestiging van het gaspedaal brak! Ai! Godzijdank kwam er een tourjeep en dankzij de chauffeur en wat ijzerdraad konden we alweer snel doorrijden. We bereikten eindelijk het eerste meer en werden niet teleurgesteld; het blauw met wit omrande Laguna Cañapa dat omringd was door bergen zag roze door alle flamingo’s die hier ongestoord op zoek waren naar eten. Echt onbeschrijfelijk mooi! We werden bij onze lunch nog vergezeld door een coyote (!) en vertrokken hierna vol goede moed naar het volgende meer. Onderweg zagen we ook veel vicuñas (mooie gazelle-achtige beesten). Aangekomen bij Laguna Hedionda zagen we overal flamingo's en ook verschillende soorten. We konden er geen genoeg van krijgen en dat hoefde gelukkig voorlopig ook niet! We moesten inmiddels wel een beetje opschieten, aangezien onze eindbestemming van vandaag (Laguna Colorada) nog een behoorlijk eind weg was en de wegen onze Pablo zeker niet harder dan 40 km/h lieten gaan. Via het roodachtige Laguna Chiar Kkota reden we door naar Laguna Ukhuqucha (ook wel Laguna Honda). We vallen in herhaling, maar ook dit was weer een idyllische plek. We gooiden de tank vol en haastten ons naar het zuiden. De wegen waren echt dramatisch slecht; overal arelaxte ribbels in de weg, echt om gek van te worden. Maar de uitzichten maakten alles goed! Na het aanschouwen van de ‘arbol de piedra’ (stenen boom) bereikten we einde middag Laguna Colorado, de eerste officiële stop in het Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa. We haastten ons naar een uitzichtpunt en waren net op tijd voor een van de mooiste momenten van onze reis; we zagen honderden, misschien wel duizenden, flamingo’s (alle drie de soorten die in Zuid-Amerika voorkomen) en de verschillende kleuren van het mineraalrijke Laguna Colorado en dat terwijl de zon langzaam onder ging. Echt een magisch moment! Laguna Colorado ligt op 4.278 meter hoogte en dat betekent ijskoude nachten, maar ook een waanzinnige sterrenhemel! De wekker ging om 04:00 uur en met zonsopgang vertrokken we naar Sol de Mañana; een geiserveld gelegen op 4.850 meter hoogte! Maar eerst moesten we de nieuw ingebouwde accu eruit halen, omdat de bekisting ervan was afgebroken en los hing in de motor. Na een wederom dramatische hobbelrit kwamen we aan op deze bijzondere plek. De geisers gingen flink tekeer en ertussen zagen we bubbelende modderpoelen en we roken overal zwaveldampen. Onze mond open viel open bij het passeren van Laguna Chalviri. Dit was een prachtig meer met een soort witte zouteilanden, gekleurde randen vanwege het mineraalrijke water, bergen op de achtergrond en boordevol flamingo’s. We sloegen de hoek om en belandden weer in een totaal ander landschap. We reden dwars door extreem droog zandlandschap en gekleurde vulkanen en vulkaankraters omringden ons. Aan de linkerkant zagen we een soort woestijnvlakte vol vreemde grote verspreide rotsformaties; Rocas de Dali. Terwijl we van deze bizarre maar mooie setting genoten kwamen we erachter dat Pablo een lek in zijn radiator had. We cancelden ons uitstapje naar Laguna Verde en Laguna Blanca in het zuiden, keerden om en wilden in 1 ‘rechte’ lijn naar onze slaapplaats voor vanavond: Quetena Chico. De weg naar Quetena Chico is echt the wild west! We hebben de hele weg 1 auto gezien en dit is echt de 'big nothing'. We reden over eindeloze vlaktes, passeerden nog meer meren en zagen overal tussendoor groepen vicuñas. We kregen ook weer pech. De beschermingsplaat was onder de auto vandaan gevallen en deze hadden we met spanbanden aan het chassis gebonden. En het hield! We passeerden nog een mooi meer met op de achtergrond de vulkaan Uturuncu en daarna kwamen we bij Laguna Hedionda (naamgenoot van een eerder meer dat we bezochten). Het werd onze favoriete plek in deze omgeving. Dit was gewoon een van de mooiste plekjes waar we ooit geweest waren! In het oosten zagen we steeds de vette vulkaan Uturuncu liggen, een joekel van 6.020 meter. Of het nog niet genoeg was op deze al geweldige dag reden we via een fantastische bergweg (bergafwaarts) een wederom heel bijzonder gebied in. Tussen de enorme rotsformaties verschenen groene valleien en mooie kleine dorpjes. Eindelijk weer een paar (2 ofzo) mensen om ons heen! Overal in de groene valleien waren lama's aan het grazen en de backdrop was geweldig. Naast de vele lama’s zagen we hele mooie ganzen, zwarte ibissen en een hele grote groep nandoes (de Zuid-Amerikaanse struisvogel), een soort woestijnkonijn met enorme staart en mooie vogeltjes. Weer vroeg uit de veren en op naar Tupiza. We hadden weer een hele lange rijdag voor de boeg en niemand kon ons vertellen hoe slecht de 275 km die we te gaan hadden weer zou zijn. Het antwoord was: heel slecht! We verlieten Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa en binnen een uur hadden we al 3 rivieren overgestoken en de weg werd absoluut niet beter. Onderweg genoten we van het uitzicht op de fantastische twin peaks van Uturuncu en van zoveel andere mooie bergen en landschappen. Een bijzondere verrassing was het passeren van het spookdorp San Antonio de Lipez. De ruines van het grote dorp waren tegen de berg opgebouwd en we reden dwars door het dorp, echt heel erg gaaf. Toen we in de buurt kwamen van Tupiza werd het landschap echt weer heel anders en bijzonder! Overal om ons heen zagen we dramatische gekleurde rotslandschappen en heuvels vol met grote cactussen. Terwijl wij een van de mooiste bergwegen reden vlak voor binnenkomst in Tupiza begon het al te schemeren en waren we al meer dan 12 uur non-stop off-road aan het rijden. We waren moe en er braken nog meer dingen af van de wagen; de stress begon een beetje in te slaan. We reden met duktape vastgemaakte lampen en andere onderdelen in het donker met zwaar onweer uiteindelijk Tupiza binnen. Dit was echt een beproeving! Gelukkig werden we warm ontvangen door de lieve familie van het Butch Cassidy Hostel. Wat een dag!
Bolivia - Copacabana & Isla del Sol - 6 november t/m 10 november 2016 En een half uurtje later kwamen we aan in het hostel La Cupula in Copacabana. Echt een heel leuk en mooi hotel! We aten in het La Cupula restaurant heerlijke pompoensoep en hele lekkere forel. Een feestmaal van Rita! Onze tasjes stonden klaar, want morgen ging wij samen naar Isla del Sol. Rita had nog steeds veel moeite met de hoogte en voelde zich niet zo goed helaas. Zij zou lekker in Copacabana blijven. Wij vertrokken ‘s ochtends vroeg met de mega trage boot naar Cha’llapampa, het noordelijke haventje op Isla del Sol. Dit gebrek aan snelheid was geen probleem, want we hadden onderweg al prachtige uitzichten. We stapten van de boot en vonden het meteen al een fijn eiland. We liepen over een mooi strand en klommen omhoog naar fantastische uitzichtpunten.Het water was helblauw en het rotsachtige droge landschap had echt iets magisch. We liepen naar de Chincana Ruins en vonden vooral de offertafel van de Inca’s erg cool. De trek richting het zuiden loopt dwars over het eiland. We klommen naar het hoogste gedeelte van het eiland en hadden wederom een super mooi uitzicht op het eiland en lake Titicaca. We zagen een idyllisch baaitje en besloten af te dalen op zoek naar een kampeerplek. Op een visser en een herder na was hier werkelijk niemand te bekennen. We zetten ons tentje op vlakbij het Titicaca meer, Arno dook er nog even in en we genoten daarna nog van de laatste minuutjes zon. De zon verdween en het werd al snel ijskoud. We kookten ons eten en doken om 18:00 uur al onze donsslaapzakken in. Na een stormachtige nacht met veel bliksem pakten we om 06:00 uur ons tentje in. We klommen weer omhoog en kwamen lekker vroeg aan in Yumani, het dorpje op het zuiden van het eiland waar de boten terug naar Copacabana vertrekken. Helaas moesten we 3 uur op de eerste boot wachten, maar wel met uitzicht op de pieken van de Cordillera Real en we zagen Isla de la Luna liggen. En we zagen traditionele boten langs varen gebouwd van riet. Na eindeloos wachten stapten we dan de boot op en terug in Copacabana wachtte Rita ons op. Na een heerlijke douche maakten we een grote pan kerrie in de gezellige blauw-witte keuken en brachten we de rest van de dag en avond door voor de houtkachel in de gezellige woonkamer. In plaats van meteen gehaast weer door te reizen besloten we een dagje rust in te bouwen. La Cupula ligt op de berg en heeft uitzicht over de baai waarin Copacabana ligt. In de tuin grazen lama’s en de kamers (vooral de suites) zijn echt parels! De afgelopen avond en nacht stonden in het teken van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het werd een slapeloze nacht en de uitslag was haast ondenkbaar maar doch de realiteit. Opgestaan met een behoorlijke kater besloten we dat het tijd was om door te gaan. De auto was weer ingepakt en we verlieten Copacabana na een stop bij de enorme kathedraal. Vanaf de weg hadden we een mooi uitzicht op Copacabana en Lake Titicaca. De reis naar La Paz was afwisselend en erg mooi. We bleven maar klimmen (hoe hoog zaten we inmiddels wel niet?) en reden de weg af nog verder omhoog naar een mooi uitkijkpunt. In het dorpje San Pedro de Tiquina moest de auto voor een oversteek over het Titicaca meer op de pont (naar San Pablo de Tiquina). Een avontuur op zich! Richting La Paz werden links van ons de sneeuwtoppen van de Cordillera Real weer zichtbaar. De wegen werden er niet beter op en er waren oneindig veel omleidingen; wat een puinhoop. Maar daar doemde dan La Paz voor ons op. Bolivia – La Paz & Huayna Potosi – 10 november t/m 21 november 2016
De volgende dag werd een drukke regeldag. We verlengden ons visum bij migratie, brachten onze auto naar de garage en waagden een poging om ook ons auto-visum te verlengen bij de douane (we zouden hier later terug moeten komen). Terug naar beneden namen we de kabelbaan en het uitzicht was geweldig. Vervolgens boekten we in hartje centrum onze Huayna Potosi expeditie. Deze 6088 meter hoge berg zouden wij overmorgen gaan beklimmen! De auto liep inmiddels weer als een zonnetje en we reden met z’n drieën door naar Pablo & Andrea. Pablo is de broer van Patricio, een vriend van Arno uit zijn Boston tijd, en hij had ons uitgenodigd voor een etentje. We belandden op een fantastisch mooie plek (een soort kasteel) en hadden een gezellige avond met deze lieve mensen. Geen sightseeing of verplichte bezoekjes, maar even een dagje niks. We bereidden onze expeditie voor en deden rustig aan. Rita voelde zich helaas nog steeds niet zo heel goed en had veel last van de hoogte. Terwijl wij zouden gaan klimmen de komende 3 dagen zou Rita het heel rustig aan doen in La Paz en hopelijk snel herstellen. Daar gingen we! Nadat we onze technische gear hadden geregeld vertrokken we met een busje, de Franse skilerares Sophie en onze gids Humberto richting Huayna Potosi. Deze 6088 meter reus ligt vlakbij La Paz en werd al snel zichtbaar. We passeerden bizar oranje, paars en roze gekleurde meren en bleven maar omhoog rijden. Het busje bracht ons naar de refugio op 4.750 meter waar we onze eerste nacht door zouden brengen. Na de lunch vertrokken naar de gletsjer voor onze oefensessie. Na een wandeling van een uur trokken we onze stijgijzers aan, hesen we ons in onze klimgordel. Helmpie op, pikkel vast en hoppa de gletsjer op. We gingen ook een stukje ijsklimmen, recht omhoog! Terug in de refugio doken we na madame Gregoria’s maaltje snel onze slaapzak in. De volgende ochtend deden we rustig aan en na de lunch vertrokken we naar high camp, samen met onze twee gidsen Humberto (super rustig en vriendelijk) en Rocky (een praatjesmaker). Na een uurtje klimmen kwamen we bij een stenen hutje waar we moesten registreren voor het park. We klommen verder omhoog via rotspaden, af en toe met behulp van touwen, en bereikten high camp op 5.350 meter! Vanaf hier hadden we een prachtig uitzicht over de Cordillera Real. We legden onze spullen klaar voor summit-dag en doken om 18:30 uur in bed in. De wekker zou al om 00:00 uur gaan! D-DAY! Om 00:00 uur stonden we op en hesen we ons in onze thermo- en regenkleding. Uitgerekend vannacht was de maan op z’n grootst sinds de afgelopen 70 jaar; een super moon! Na 5 minuten lopen gingen de stijgijzers aan (die de hele dag ook niet meer afgingen) en werden we aangelijnd; wij samen met Rocky en Sophie met Humberto. We stapten de gletsjer op en liepen omhoog. Achter ons zagen we het verlichte El Alto tussen de bergen verschijnen. We hielden weinig pauze en liepen behoorlijk goed door. Sophie moest helaas op een gegeven moment afhaken en ons werd verteld dat zij en Humberto waren teruggekeerd; shit! Het laatste uur moesten we met stijgijzers aan over de rotsen omhoog klimmen met af en toe best wel tricky stukjes. Na de rotsen kwam nog een laatste ijzige bergkam. Aan een kant liep deze 2 km recht naar beneden en dit was best arelexed. Maar toen ineens stonden we op de top! Het was 05:15 uur en de zon begon net op te komen. We did it en wat was het mooi! En koud! We maakten snel een paar foto’s en daalden weer een stuk af. Het was hier zo koud! We zagen de lucht verkleuren en de zon kwam tevoorschijn. We moesten het rotsstuk ook weer omlaag klimmen, best wel arelaxed. Arno kreeg op de weg terug ook behoorlijk last van de hoogte. We daalden rustig af en genoten van het fantastische uitzicht over de omringende pieken (o.a. Illimani) en de uitgestrekte gletsjers. En wie kwamen we tegen: Sophie! Ze had toch doorgezet en was nu ook op weg naar de piek. We zouden haar later weer zien op weg terug naar high camp. Om 09:00 uur zaten we in het zonnetje aan de coca thee in high camp. Een uurtje later liepen we met alle spullen weer naar beneden en om 11:00 uur kwamen we weer aan in de refugio. We waren gesloopt, maar alles was goed gegaan en we vonden het echt heel erg cool. Na de lunch stapten we het busje in en werden we teruggebracht naar La Paz. Rita wachtte ons op en was blij ons heelhuids terug te zien! De volgende ochtend was de stemming een beetje verdrietig. Rita voelde zich sinds haar aankomst in Cuzco gewoon niet goed en het werd ook niet beter. De hoogte leek echt een enorme impact op haar lichaam te hebben en ze voelde zich energieloos, slap en misselijk. We besloten met pijn in ons hart met z’n drieën dat Rita overmorgen terug naar Nederland zou vliegen.
We dronken een biertje op plaza Avaroa en gingen snel terug naar het appartement. De volgende ochtend regelden we na een idioot steile rit naar El Alto de verlenging van ons auto-visum bij de douane. Met z’n tweetjes haastten we ons nog richting Sagarnaga street om wat souvenirs in te slaan om mee te geven naar Nederland. Rita en Arno zouden samen een avondje doorbrengen en Lot ging met Sni naar cholita wrestling in El Alto. Sni en Lot pakten de teleferico omhoog naar de ‘arena’. Boliviaanse vrouwen in traditionele kleding (lees: enorme rokken) en met bolhoedjes die met elkaar worstelen. Het was volledig in scene gezet en een grote tourist trap. Toch best geinig om te zien, maar na een uurtje was het wel mooi geweest! Voor ons laatste avondje met Rita werden er flessen wijn en een gigantische pizza in huis gehaald en we keken de hele avond fotootjes van onze reis. De volgende ochtend was niet de leukste ochtend. De laatste spullen werden ingepakt voor Rita en voordat we het wisten zat ze in de taxi richting airport. We vonden het heel erg jammer dat ze wegging, maar hoopten uiteraard dat ze in Nederland snel weer zou opknappen. Geweldig dat je ons op bent komen zoeken! Het is anders gelopen dan gehoopt, maar toch was het ook een fijne tijd. De gevangenis bestaat uit verschillende (meer/minder welvarende) wijken. Gevangenen mogen hier met vrouw en kinderen wonen en de ‘rijke’ gevangenen kunnen zelfs tegen betaling een dagje de gevangenis uit. De gevangenis kent z’n eigen mini maatschappij. De gevangenen werken ook allemaal. Er wordt zelfs cocaine gemaakt en naar buiten gesmokkeld van binnenuit deze muren. En de gehele gevangenis wordt slechts bewaakt door 17(!) bewakers. That’s it!Next stop: de heksenmarkt. Het bleek dat we de vorige keer niet alles hadden gezien, want nu zagen we rijen met gedroogde lama foetussen! De tour vervolgde zich langs het plaza San Francisco en Mercado Lanza, waarna we neerstreken op het hoofdplein van La Paz; Plaza Murillo. Na een kletspraatje over het regime van Evo Morales zat de tour erop. We brachten een dagje door in het appartement en ontmoetten de Australiër Sean. ’s Avonds besloten we met Sean voor een pilsie de deur uit te gaan en het werd een gezellig avondje. We waren van plan de volgende dag La Paz te verlaten, maar Arno werd ziek wakker. Een dagje uitstellen dus en rustig aan doen. De volgende dag besloten we de stad te ontvluchten en richting Coroico te rijden. Bolivia – Death Road & Coroico & Patacamaya – 21 november t/m 24 november 2016
Einde middag kwamen we aan in Coroico, nadat we 3.650 meter waren afgedaald over de Death Road! We vonden uiteindelijk het leuke hostel Sol y Luna. Arno voelde zich weer heel slecht en dook meteen in bed. 's Nachts werd Arno echt ziek (buikpijn, slap en misselijk) en de volgende dag konden we niet zoals gepland terug naar La Paz. De volgende dag ging het iets beter beter en we verlieten Coroico. We reden via de ‘moderne Death Road’ terug naar La Paz en de weg was eigenlijk nog spectaculairder dan de originele variant! We lunchten forel langs de weg (lekker!) en deden er vervolgens uren over om La Paz te omzeilen via de ‘pereferica’ en de ‘autovia’; wat een dramatische wegen. Bolivia is echt zo'n ontwikkelingsland! Wel hadden we onderweg fantastisch uitzicht op La Paz met Illimani die boven de stad uittorent. We verlieten La Paz (eindelijk), hileden nog een tijd Illimani aan onze linker zijde en reden verder richting het zuiden. Het werd donker en we vonden een heel basic hotelletje in het plaatsje Patacamaya, echt een shithole.
|
Arno & CharlotteWelkom op onze blog! We vinden het leuk als jullie ons zo nu en dan een beetje volgen en wat van jullie laten horen! Archives
June 2017
Categories |